Εαρινή παράκληση προς τον άνθρωπο...

Η Ευρώπη οδηγείται με σταθερά βήματα σ' έναν ακόμα βαθύ "χειμώνα" μέσα από τη στάση της απέναντι στους λαούς και γενικότερα τον άνθρωπο. Ενώ η "φούσκα" που έτρεφε στους "κόρφους" της εδώ και πολλά χρόνια, όχι μόνο η οικονομική αλλά κυρίως η πολιτισμική, και η υποκρισία που έχει λάβει ρόλο πρωταγωνίστριας είναι λουσμένες πια με το φως της δημοσιότητας, παραδόξως η σκοτεινιά του "χειμώνα" απλώνεται απειλητικά πάνω από την ήπειρο. 
Οι λαοί ακινητοποιημένοι από την "παγωνιά" τής καλοπέρασης και του ατομισμού έχουν πάψει να αντιδρούν ή περνούν σε επιλογές ακραίες και μιας άλλης εποχής (άνοδος της ακροδεξιάς, ξενοφοβία), ψάχνοντας σ' αυτές τη δύναμη που τους λείπει να αναλάβουν την ευθύνη του εαυτού τους και της ζωής τους.
Το τέλος της "γηραίας κυρίας" ίσως να μην είναι πολύ μακριά μέσα στο συνεχές, δριμύ "ψύχος". Κάθε ζωντανός οργανισμός πεθαίνει, όταν εκτίθεται σε τόσο "χαμηλές θερμοκρασίες" χωρίς τα απαραίτητα "εφόδια" και τα κατάλληλα "μέτρα προστασίας".
Κάποιοι όμως θέλουν να επιβιώσουν και ακόμα καλύτερα να ζήσουν με όλη τη σημασία της λέξης, οπότε με αφορμή την εαρινή ισημερία (20 Μαρτίου) - επίσημη έναρξη της άνοιξης - αναζητούν για ακόμη μία φορά εναγωνίως το "φως" της να απλωθεί και να λυτρώσει την πλάση από την "παγωνιά"! Την παρακαλούν να παρακαλέσει...

Εαρινή παράκληση προς τον άνθρωπο, λοιπόν. Η "άνοιξη" έρχεται η ίδια να παρακαλέσει τον άνθρωπο να πάει να τη συναντήσει... 

Η παράκληση δεν θα μπορούσε να μην συνοδεύεται από μουσική και μάλιστα ελληνική...
Υπέροχοι στίχοι των Χαϊνηδων και κάποια ακόμα τραγούδια τους, που δεν έχω προβάλει εδώ στο Cafe μέχρι τώρα. 

 

Τις γλώσσες των πουλιών για να μιλήσεις
ν' ακούσεις τις φωνές των ποταμών
πρέπει να πάρεις μονοπάτια των γκρεμών
κι αν έχεις τύχη πίσω να γυρίσεις
αν θες τις γλώσσες των πουλιών να τις μιλήσεις.
Σκιές μες στην ομίχλη που πλανιούνται
και όνειρο στα βλέφαρα μωρού
μπαίγνιο του αέρα, περιγέλιο του καιρού
οι άνθρωποι περνούνε και ξεχνιούνται
σαν τις σκιές μες στην ομίχλη που πλανιούνται.
Ο έρωτας που άνοιξε την πόρτα
και μπήκε σαν απόκοσμη πνοή
Είναι του κόσμου η γαλέρα κι η ζωή
βαθιά σου που ζητούν καινούρια ρότα
δεν είν' ο έρωτας που άνοιξε την πόρτα.
Καθένας από μας είν' ένα αστέρι
μονάχος σε μιαν άκρη τ' ουρανού
Μέσα στη λίμνη των ματιών του διπλανού
τη λάμψη του θα δει για να το ξέρει
ότι καθένας από μας ειν' ένα αστέρι 

Σαν τον Χαϊνη προσμένω κι εγώ την άνοιξη κι εύχομαι να την ευχαρίστησα με τόση μουσική που της προσέφερα σήμερα!


@ Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο κάλεσμα της φίλης Αριστέας πάνω στην ιδέα της "Μέρες άνοιξης"!