"Ο πόνος είναι μεγάλος δάσκαλος"

Αυτές τις μέρες μόνο σκόρπιες σκέψεις, ανάμεικτα συναισθήματα για πολλά που με απασχολούν και μικρές αναρτήσεις με ένα ή περισσότερα σημεία αναφοράς η κάθε μία...

Ο τίτλος της ανάρτησης είναι φράση από "Το ταξίδι που λέγαμε" της Αλκυόνης Παπαδάκη. Την επέλεξα για τίτλο, διότι με εκφράζει περισσότερο από τις άλλες σκέψεις της συγγραφέα, που θα παραθέσω πιο κάτω. Εξάλλου, για να συναντήσεις την Άνοιξη, πρέπει να περάσεις τις μέρες του χειμώνα, το μούχρωμα και τα σκοτάδια του.

Ας μιλήσει εκείνη, λοιπόν...

"Είναι άνοιξη! Απόβραδο.
Με πνίγει η άνοιξη. Μου κόβει την ανάσα. Δεν αντέχει πια η ψυχή μου να κουβαλήσει τόση ομορφιά.
Σαν να φορτώσεις στη ράχη μιας κάμπιας ένα κόκκινο ρόδι." 

"Όταν έπρεπε να φυλάξω λίγο νερό, για ώρα ανάγκης, δεν το 'κανα. Λυπήθηκα τ αδέσποτα, που διψούσαν.
Τώρα... Τώρα, πώς να φυτρώσουν οι βολβοί; Πώς να ποτιστούν τα όνειρα..."

"Ένα καράβι όταν είναι δεμένο συνεχώς στο λιμάνι, σίγουρα δεν κινδυνεύει  να πνιγεί. Αλλά χάνει τα όμορφα ταξίδια. Τα γαλάζια νερά. Τα παιχνίδια των δελφινιών. Ακόμη κι αν έρθει κάποια καταιγίδα και το βυθίσει, πόσο  μεγαλείο , πόσο μυστήριο έχει ένα ναυαγισμένο καράβι; Κι αντίθετα πόση αηδία , πόση λύπη σου προκαλεί  ένα αραγμένο , που σαπίζει σιγά σιγά και αποσυντίθεται στη σιγουριά του λιμανιού;"

"Ο πόνος είναι μεγάλος δάσκαλος, μας χαρίζει την σοφία της ψυχής."

"Μη χάσουμε το νήμα της ζωής, αυτό έχει σημασία. Μη νυχτωθούμε  εκεί που θρηνεί η ψυχή μας."

"Μπορείς μ΄ ένα φτυαράκι παιδικό να καθαρίσεις ένα βουνό κοπριές;"

"Όταν δεν νιώθεις το άρωμα της βροχής, κινδυνεύει η ψυχή σου."

Και συνεχίζουν τα αγαπημένα Διάφανα Κρίνα...

"Άραγε θα θυμάται κάποιος τ' όνομά μας
Της ζωής μας τα εξαίσια φεγγάρια
Τα πάθη μας, τις λύπες, τα δεινά μας
άραγε υπήρξαμε ποτέ; Στα όνειρα μας!"