Πώς φτάνει κανείς στην καλοσύνη;

Προτού γνωρίσεις τι σημαίνει καλοσύνη
θα πρέπει να γνωρίσεις την απώλεια,
να νιώσεις τι σημαίνει να διαλύεται το μέλλον
το ίδιο ξαφνικά μ’ αλάτι σ’ ένα νεροζούμι.
Και ό,τι κράτησες στο χέρι σου,
όλα όσα μέτρησες και διέσωσες προσεχτικά,
όλα θα πρέπει να τα χάσεις για να μάθεις
πόσο έρημα μπορούν να είναι τα τοπία
που διαμεσολαβούν ανάμεσα σε τόπους καλοσύνης.
Πόσες ώρες χρειάζεται να ταξιδεύεις πιστεύοντας ότι αυτό το λεωφορείο δεν θα σταματήσει ποτέ, ενώ οι επιβάτες του θα συνεχίσουνε να τρων κοτόπουλο και καλαμπόκι καθώς θα χαζεύουν από τα παράθυρά τους για μιαν ολόκληρη αιωνιότητα.
Προτού γνωρίσεις την τρυφερή βαρύτητα της καλοσύνης
θα πρέπει να σταθείς εκεί που κείτεται ο Ινδιάνος νεκρός με το λευκό του πόντσο στην άκρη του δρόμου.
Ν’ αναγνωρίσεις πως θα μπορούσες να ‘σουνα εσύ στη θέση του, πως και αυτός ήταν επίσης κάποιος ταξιδεύοντας νύχτα και δίχως να ξέρει προς τα πού και πώς έχοντας μόνο μιαν απλή ανάσα να τον κρατά στη ζωή.
Προτού γνωρίσεις την καλοσύνη ως τη βαθύτερη ποιότητα εντός σου θα πρέπει να γνωρίσεις πως η οδύνη βρίσκεται κι αυτή στο ίδιο βάθος.
Θα πρέπει να ξυπνάς παρέα με τη θλίψη.
Θα πρέπει να μιλάς ωσότου η φωνή σου μ’ όλες τις λύπες στολιστεί νήμα το νήμα μέχρι να ιδεις τι ένδυμα φορείς.
Διότι είν’ μόνον η καλοσύνη που έχει πλέον νόημα,
μόνον η καλοσύνη που σε βοηθά να δέσεις των παπουτσιών σου τα κορδόνια επιτρέποντάς σου να διαβαίνεις την ημέρα και να χαζεύεις καρβέλια ψωμί,
μόνον η καλοσύνη που γυρνά το κεφάλι της
ανάμεσα στα πλήθη αυτού του κόσμου
για να σου πει ήμουν εγώ αυτή που αναζητούσες,
και έπειτα να σε ακολουθεί παντού
όπως το πράττει η σκιά σου ή ένας φίλος.


                                  Πηγή: Μυθοπλασίες και Αφηγήσεις