Να βρούμε τον βηματισμό...

Αφορμή για τα παρακάτω είναι το περίφημο βίντεο - τραγούδι των Λεωνίδα Μπαλάφα και Γιώργου Νικηφόρου Ζερβάκη με τίτλο "Να σταθώ στα πόδια μου" Αιτία όμως είναι οι σκέψεις και οι ανησυχίες που έχουμε όλοι για την πολιτική και κοινωνική κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε. Έτυχε να ακούσω το τραγούδι από κάποιο ραδιοφωνικό σταθμό αρκετές  φορές πριν ακόμα κυκλοφορήσει το βίντεο και μου είχε κάνει ιδιαίτερη εντύπωση από τον στίχο του και μόνο. Σίγουρα μου άρεσε πολύ το περιεχόμενο του βίντεο όταν το πρωτοείδα και συγχαίρω τους δημιουργούς για τη δουλειά τους, που πραγματικά με φοβερά εύστοχο και πολύ προσεγμένο στις λεπτομέρειες τρόπο έδωσαν το πλαίσιο της πραγματικότητας που βιώνουμε. Γεννήθηκαν όμως κι άλλες σκέψεις μετά από αυτό. 

Διαπιστώνω, μετά την θερμή ανταπόκριση που είχε αυτή η δημιουργική προσπάθεια, πόση ανάγκη έχει ο κόσμος να στηριχθεί ψυχολογικά, να πιστέψει ξανά στις δυνάμεις του, να βρει το κουράγιο να συνεχίσει έπειτα από την εξαντλητική αγωνία και τη διάψευση των προσδοκιών κι ελπίδων του μέσα στο καλοκαίρι. Σε κρίσιμες ιστορικές περιόδους η τέχνη συμμετείχε εμψυχωτικά, προκειμένου να βρίσκει ο άνθρωπος ένα στήριγμα, για να προχωρά - ειδικά μέσω της μουσικής και του τραγουδιού, τα οποία μιλούν απευθείας στην ψυχή. Αυτό που με προβλημάτισε όμως στην προκειμένη περίπτωση είναι πως για ακόμη μία φορά θα τονωθούμε λίγο και θα ξεχάσουμε ότι ο βηματισμός, που προτείνει το τραγούδι, είναι απαραίτητος στην πράξη και όχι σαν κάτι που απλά θα ονειρευόμαστε για μια ζωή. Όχι άλλες άσφαιρες τουφεκιές και μεγάλες κουβέντες του αέρα!

Τα πρώτα βήματα είναι ανάγκη να γίνουν με την έναρξη του εσωτερικού διαλόγου. Να πάμε πίσω και να δούμε όλα τα γεγονότα ένα προς ένα, να δούμε τις συνθήκες, να διαπιστώσουμε τα λάθη, τις εναλλακτικές που είχαμε - πάντα αυτές που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε κάποιο υπολογίσιμο για την χώρα αποτέλεσμα και όχι σε ακροβασίες ή αερολογίες, να παραδεχτούμε τα δικά μας λάθη και να διακρίνουμε πού σταματά η δική μας ευθύνη και πού αρχίζει η ευθύνη των πολιτικών.  Δύσκολα πολύ τα πρώτα βήματα, όπως και για ένα μωρό. Συνήθως τα μωρά έχουν ένα χέρι να τα κρατά και να τους δίνει το κίνητρο να αυτονομηθούν, να σταθούν μόνα τους πια και να φύγουν μακριά από τον ενήλικα και από οποιοδήποτε "δεκανίκι". Όμως και τα παιδιά που δεν είχαν κάποιον στο πλάι τους να τους δείξει τον τρόπο περπάτησαν από ένστικτο, γιατί η φύση έτσι έχει σχεδιάσει για τον άνθρωπο. Μπορούμε, λοιπόν, να το πράξουμε. Το θέμα είναι πόσο έτοιμοι είμαστε... να κοιτάξουμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη και να δούμε την αλήθεια του χωρίς αναστολές, χωρίς φόβο, με μια ειλικρινή ματιά επιτέλους και μακριά από την επιρροή κάθε "παπαγάλου" των ΜΜΕ και οποιασδήποτε ιδεολογικής μας τοποθέτησης. Η αλήθεια είναι πως τόσα χρόνια πλαδαρότητας δεν παλεύονται εύκολα...
 

Αν καταφέρουμε αυτό, τα επόμενα βήματα οδηγούν στη συνάντησή μας με τους άλλους και την ανταλλαγή ιδεών, απόψεων, προτάσεων με σκοπό τον σχεδιασμό αυτού που θα θέλαμε να βιώνουμε, πάντα με βάση τις συνθήκες που μας περιβάλλουν και όχι πάνω σε μια ονειρική κατάσταση, που θα παραμείνει μόνο στη σφαίρα της φαντασίας. Φυσικά και δεν θα πάψουμε να ονειρευόμαστε - αλίμονο αν συμβεί αυτό, όμως το όνειρο σταδιακά μπορεί να πάρει σάρκα και οστά μόνο όταν εμπεριέχει έστω ίχνη πραγματισμού και παράλληλα η υλοποίησή του βασιστεί σε έναν καλό σχεδιασμό. Αναφέρομαι στην αυτοδιάθεση και την αυτοοργάνωση, που νομίζω ότι είναι ό,τι πιο ώριμο μπορεί να παρουσιάσει ένας υπεύθυνος πολίτης σε μια κοινωνία. Αν τα μέλη μιας κοινωνίας δεν έχουν βρει πώς θα ήθελαν να ζουν, τότε δεν έχουν κάτι χειροπιαστό και με επιχείρημα να διεκδικήσουν. Ας μην περιμένουμε, λοιπόν, να μας δοθούν από άνωθεν τα πλαίσια της καθημερινότητάς μας, αλλά ας τα "ιχνογραφήσουμε" μόνοι μας.

Εδώ έχει γίνει κι άλλες φορές λόγος για το θέμα της αυτοκριτικής, της αυτοδιάθεσης και της αυτοοργάνωσης, για το ότι εμείς μπορούμε να είμαστε η σωτηρία μας, εκείνης που από συνήθεια και ευκολία ψάχνουμε να βρούμε σε κάποιους άλλους, παραμένοντας σχεδόν για τα πάντα αδρανείς κι έχοντας τη δικαιολογία της αποποίησης και μεταφοράς των ευθυνών.  Δεν θα σταματήσω να πιστεύω και να υποστηρίζω ότι είναι η μόνη λύση, για να βγούμε από τα αδιέξοδα, στα οποία έχουμε εμπλακεί.
Οι εκλογές που έρχονται, ή οι όποιες εκλογές, δεν θα μας λύσουν κανένα πρόβλημα, αν τα παραπάνω δεν μπουν σε λειτουργία. Αν έχουμε στον νου μας, για παράδειγμα, ένα κράτος με κύρια χαρακτηριστικά την αξιοκρατία, τη δικαιοσύνη και μια αποτελεσματική οργάνωση (που τόσο συχνά τα συζητάμε), είναι μια καλή βάση, για να ξεκινήσουμε την αναζήτηση πολύ συγκεκριμένων τρόπων ή μέσων, προκειμένου να το οικοδομήσουμε. Μάλλον στην φάση που βρισκόμαστε θα χρειαστεί να κάνουμε κι άλλο υπομονή μέχρι να ωριμάσουν οι συνθήκες και να αναδυθούν νέα πολιτικά πρόσωπα, που θα αντιπροσωπεύουν έναν άλλο τρόπο σκέψης αρκετά διαφορετικό από ό,τι έχουμε συνηθίσει - μακριά από το βόλεμα, την εξυπηρέτηση με ανταλλάγματα, τη διαφθορά. Εξάλλου, οι πολιτικοί είναι κι αυτοί μέρος της κοινωνίας που καλούνται να εκπροσωπήσουν, προέρχονται από αυτήν και δεν φύτρωσαν ξαφνικά μπροστά μας, οπότε στην ουσία καθρεφτίζουν εμάς τους ίδιους. 

Αν θέλουμε, λοιπόν, άλλου είδους πολιτικά πρόσωπα στην εξουσία, θα πρέπει να τα δημιουργήσουμε εμείς  μεταβάλλοντας πρώτα τη δική μας σκέψη, στάση και δράση. Σίγουρα υπάρχουν ήδη ανάμεσά μας, αλλά για να τα αναγνωρίσει κανείς, πρέπει ήδη να έχει αλλάξει ο ίδιος, διαφορετικά δεν θα είναι σε θέση να τα διακρίνει ή να τα αποδεχτεί.
Δεν τολμώ να μιλήσω για άλλες, πιο προχωρημένες μορφές πολιτικής οργάνωσης της κοινωνίας, καθώς είμαστε πολύ μακριά από κάτι τέτοιο και φαντάζει εντελώς ουτοπικό - σαν να ζητάς από τον Κουασιμόδο να γίνει μανεκέν... Ακόμα και για το ξεκίνημα του βηματισμού, που έλεγα παραπάνω, διατηρώ πάρα πολλές επιφυλάξεις, τουλάχιστον για τις ημέρες που διανύουμε! Θεωρώ ότι απαιτείται χρόνος γι' αυτό, αλλά και θέληση. 
Επειδή όλα ξεκινούν από μια σκέψη και τροφοδοτούνται από την θέληση, αλλά και η θέληση οδηγεί σε επιτυχημένες διαδρομές μόνο μέσα από τη σκέψη θα πρότεινα να ακούγαμε και το παρακάτω τραγούδι!