Ακόμη μία φορά γράφω εδώ όπως θα έκανα σε ένα ημερολόγιο. Ίσα να αφήσω κάπου μικρές σκέψεις που όμως έχουν τη δύναμη να βαραίνουν το μυαλό και με επιδεξιότητα να μην του επιτρέπουν να ησυχάσει. Έτσι, λένε, πως με τον γραπτό λόγο έχει κανείς τη δυνατότητα να αφήσει για λίγο στο χαρτί ή πλέον στην οθόνη ό,τι τον προβληματίζει. Παρηγοριά στον άρρωστο μέχρι να βγει η ψυχή του...
Και μέσα σ' όλα, λοιπόν, μπήκε η άνοιξη...
Πότε και δεν την πήραμε είδηση; Αγκομαχάμε να την αισθανθούμε.
Και μέσα σ' όλα, λοιπόν, μπήκε η άνοιξη...
Πότε και δεν την πήραμε είδηση; Αγκομαχάμε να την αισθανθούμε.
Όχι, αδικαιολόγητα, καθώς σέρνει μαζί της μπόλικη μελαγχολία, αμέτρητα στοιχειωμένα "Αν..." που θα ήθελαν να μεταλλαχθούν σε αντίστοιχα ολόφρεσκα "Επιτέλους!".
Το "Δικαίωμα" (μα και το δίκαιο) κομμένο (μην παίρνουμε θάρρος).
Η υποχρέωση μόνη, "τυφλή" και με υψηλό κόστος.
Και η "άνοιξη" μπήκε στο "κάδρο" κι ας είναι η εποχή που η φύση φτάνει στην υψηλότερη τέχνη της. Μαζί της στέκει και η ελευθερία, ενώ η ασυδοσία "έρπει" χωρίς φραγμούς στα "βαλτοτόπια" της...
@ Μουσική με αρκετό συναίσθημα για να προσφέρει λίγη γλυκύτητα στο πικρό "καδράρισμα"!
(Δανείστηκα τους τίτλους των τραγουδιών στο κείμενο... και το πρώτο κομμάτι ίσως το έχω ξαναβάλει, όμως έπαψα πια να θυμάμαι. Μπορεί να είναι και καλύτερα έτσι.)
"...η ασυδοσία "έρπει" χωρίς φραγμούς στα "βαλτοτόπια" της..."
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι κουβέντα Γλαύκη μου! Τι κουβέντα καλή μου φίλη. Η Άνοιξη μπαίνει σε κάδρο και τίθεται σε αμφισβήτηση. Γκριζάρει από μια σειρά πράγματα και υποθηκεύεται από αμέτρητους φόβους. Κάποιοι ακονίζουν τα νύχια τους ξανά.
Τα τραγούδια που επέλεξες εξαιρετικά καλή μου φίλη.
Την αγάπη και τα φιλιά μου.
Αυτά που έγραφα, Γιάννη μου, τα είχα κάνει εικόνες (εφιαλτικές) πριν.
ΔιαγραφήΠού καταντήσαμε, να λέμε...!!!
Μήπως πρέπει πλέον να τα ακονίσουμε και οι υπόλοιποι;
Να είσαι καλά και ίδωμεν!
Δεν θα διαφωνήσω μαζί σου, το κάλεσμά σου είναι σε ισχύ. Όμορφο Σάββατο.
ΔιαγραφήΠεριγράφεις τόσο γλαφυρά το οξύμωρο της εποχής. Απ' τη μια την αναγέννηση της φύσης κι απ' την άλλη το αγκομαχητό και το αχολόι μας. Λες κι είναι ένας ατέλειωτος παγερός χειμώνας η ζωή μας πια. Ελπίζω να διεκδικήσουμε επιτέλους το "δικαίωμά" μας στην άνοιξη και το μερτικό μας σε μια αξιοπρεπή ζωή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα φιλιά μου Γλαύκη μου!
Έτσι, ακριβώς το αισθάνομαι, Μαρία μου, κι αν συνεχίσουμε έτσι, δε βγαίνει...
ΔιαγραφήΉρθε η ώρα να διεκδικήσουμε με θάρρος και μεγάλη θέληση!
Να είσαι καλά, κορίτσι μου!
Δεν θα μπορούσα να μην κάνω μια βόλτα στην καδραρισμένη άνοιξη σου Γλαύκη μου... που από την μια ξαναγεννιέται εκείνη, έστω και καθυστερημενα, σαν να διαισθάνεται τι περνάμε και από την άλλοι όλοι εμείς να την περιμένουμε με λαχτάρα, να νιώσουμε λίγο καλύτερα βλέποντας την φύση να αναγεννάτε από την παγωνιά του χειμώνα...μακάρι να γινόταν και στην ανθρώπινη φύση αυτή η αναγέννηση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα είσαι καλά, καλή Άνοιξη καλή μου φιλιάαα!!🌼
Πράγματι, λες και η φύση συμπάσχει με τον άνθρωπο. Όμως, εκείνος δε βοηθά καθόλου στην ανατροπή του εφιάλτη, γιατί παραμένει δέσμιος των αδυναμιών του δυστυχώς!
ΔιαγραφήΣε φιλώ!