Και τώρα πόσα να πει πια κανείς;

Έπειτα από έναν μαραθώνιο "τηλε...κάτι" αυτής της εβδομάδας - κάποιοι επιμένουν να το ονομάζουν μάθημα - αλλά και για ακόμη μία φορά απίστευτης προχειρότητας σε όλα, δεν θέλεις να πεις τίποτα. Πόσο περισσότερο μάλιστα επιθυμείς να σιωπήσεις όταν παράλληλα μέσα στην ίδια εβδομάδα η ασθένεια και η βία οργιάζουν. Ας μην ξεχνάμε και τη βλακεία φυσικά...!
Εκεί που λες ότι τέλειωσε η επίσημη εργασιακή εβδομάδα, διότι η εργασία των εκπαιδευτικών συνεχίζεται επί ώρες μετά το σχολείο, και πας να διαβάσεις κανένα νέο (που ξέρεις ότι θα μαυρίσει η ψυχή σου μα το κάνεις) βλέπεις να δημοσιεύεται πρώτα σε εκπαιδευτικό σάιτ άλλη μια απόφαση του υπουργείου ετεροχρονισμένη και φυσικά χωρίς να έχει σταλεί ακόμα στα σχολεία...! Οι άμεσα ενδιαφερόμενοι τα μαθαίνουν πάντα τελευταίοι και θα πρέπει να είναι σε ετοιμότητα να λειτουργήσουν από χθες αν είναι δυνατό...!!! 

Τότε πόσα να πεις; Λες μόνο ότι βλέπεις παράσταση του θεάτρου σκιών με πάντα απαστράπτουσα πρωταγωνίστρια την παράγκα του Καραγκιόζη!!!

Οπότε δε λέω τίποτε άλλο και αφήνω να μιλήσουν αποσπάσματα από άρθρο μιας φιλολόγου που διάβασα μέσα στην εβδομάδα, το οποίο μου άρεσε πολύ, και δυο εικόνες που κυκλοφόρησαν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης σχετικές με την κατάσταση της τηλεκπαίδευσης, μήπως γελάσουμε λίγο μέσα στην πίκρα που καταπίνουμε από παντού...

Τα αποσπάσματα από το άρθρο που μου θύμισε πράγματα που έχω γράψει κατά καιρούς:

"Βλέπω ηγέτες γαντζωμένους στις εξουσίες τους, αρνούμενοι να αποδεχτούν μια πραγματικότητα που απειλεί την εγωιστική ψυχοσύνθεσή τους, κλωστή που τους κρατά σε ένα ήδη χαμένο για αυτούς νόημα της ζωής, εθελοτυφλώντας μπροστά σε μια αλήθεια που μπορεί να σκοτώνει, αλλά δεν χάνει επουδενί την αξία της. Τους βλέπω να παρασύρουν, μωροί και λαοπλάνοι, αφελείς ανθρώπους που έχουν ανάγκη μια υπόσχεση, ένα λόγο για να μη σταματήσουν να ελπίζουν, γιατί όταν η επιβίωση είναι καθημερινός αγώνας, η σκέψη για κάτι άλλο, ανώτερο και υψηλό παραγκωνίζεται. Γιατί ακόμα και οι θεοί υποκύπτουν στην ανάγκη. "

"Βλέπω στην εποχή του υλικού ευδαιμονισμού και της προηγμένης τεχνολογίας και «ευτυχίας» ανθρώπους να ψάχνουν ακόμα στα σκουπίδια, να τρέφονται από τα αποφάγια λίγων «εκλεκτών», αστέγους να περιφέρονται ανέστιοι κάτω από το κοινό κεραμίδι του ουρανού, γέροντες ξεχασμένους σε ένα ίδρυμα «πολυτελείας(για να μην πλησιάσουν και οι Ερινύες!), μοναχικά πλάσματα αποκαμωμένα σε μια γωνιά της γης, που όμως βρίσκουν τη δύναμη να υψώνουν έστω και τώρα ένα βλέμμα εκεί ψηλά, στη μάζωξη των σύννεφων, στο πανηγύρι των αγγέλων."

"Βλέπω τον άνθρωπο να γίνεται για τον άνθρωπο λύκος, θηρίο σαρκοβόρο, να πληγώνει, να τραυματίζει, να αφαιρεί τη ζωή εύκολα, αβίαστα, «χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ».  Τον βλέπω να βιάζει το περιβάλλον που ζει, να αφαιρεί το οξυγόνο από τον αέρα που αναπνέει, να εξολοθρεύει αθώα πλάσματα, να συμπεριφέρεται ως αφέντης και κυρίαρχος του σύμπαντος."

"Βλέπω πολλά, καταλαβαίνω περισσότερα, αφουγκράζομαι, ψυχανεμίζομαι, νιώθω, βασανίζομαι.. αλλά εξακολουθώ να επιμένω, να εμμένω, να αναμένω το όνειρο, να επενδύω στην ελπίδα. Όσο υπάρχει σπίθα στα μάτια των νέων, όσο ο νους διψά και η ψυχή λαχταρά, θα εξακολουθώ να στοχάζομαι, να πορεύομαι με το νου μου πάνοπλο και την ψυχή μου γεμάτη. Γιατί έτσι πρέπει. Γιατί τελικά είμαστε τόσο μικροί, ενώ ο γαλαξίας μας τεράστιος και το σύμπαν απέραντο.

Και τώρα τελευταία για να στοχαστώ, ακούω πολλή μουσική. Και στη θύμηση έρχονται τούτοι οι στίχοι: «Αυτό που αγαπάς μην το διαπραγματεύεσαι... συγγνώμη μη ζητάς για αυτά που ονειρεύεσαι… αφού το πολεμάς ξέχνα ότι σε λύπησε… στον ήλιο αν θες να πας, ασ΄τις σκιές και νίκησε…». Νίκησε! Ακούς;"

          Από το άρθρο της Γεωργίας Γιώτα με τίτλο "Προφητικόν...!" (κλικ)

 

Για το πανηγύρι της εξ αποστάσεως "σοβαρότατης" μάθησης (ειδικά για τα παιδιά της πρωτοβάθμιας)...

  Α, κόντεψα να ξεχάσω κι αυτό...
"Και μετά σου λέει μάθε παιδί μου γράμματα με τηλεκπαίδευση!" (κλικ) 

Έτσι, γιατί μερικοί ζουν σε ένα άλλο σύμπαν παραδιπλανό κι έχουν μαύρα μεσάνυχτα για το τι συμβαίνει γύρω τους, μάλλον θέλουν να έχουν!

Κι άλλο ένα που διάβασα σήμερα και λέει πολλές αλήθειες, που δεν έχω τη διάθεση να γράψω από μόνη μου...

Βιωματικές εικόνες τηλεκπαιδευτικής τρέλας! (κλικ)

@ Η μουσική να μη μας λείψει κι ας είναι κι αυτή στενάχωρη!