Αγώνας δρόμου ή αγάπη για την ζωή;

Έχουμε συνειδητοποιήσει τελικά ότι κάθε μέρα και τις περισσότερες ώρες της λειτουργούμε σαν ρομπότ;

Στη δουλειά ρομπότ!

Στο σπίτι ρομπότ!

Σε άλλες δράσεις μας, κοινώς υποχρεώσεις, πάλι ρομπότ!

Στη δουλειά (αντί εργασία) ο καθένας μας κινείται αέναα και απόλυτα προσηλωμένος γύρω από τις δικές του αρμοδιότητες και στόχους. Σε τέτοιο βαθμό μάλιστα, που θεωρείται τύχη αν διασταυρωθούν τα βλέμματα με κάποιον συνάδελφο και ανταλλαχθούν φευγαλέα ένα χαμόγελο (όταν περισσεύει κι αυτό σε κάποιους) και ένα "Καλημέρα! Είσαι καλά;".

Κάπως σαν υποταγμένος σκλάβος σε μια αυστηρά οριοθετημένη φυτεία του νότου... Να δέχεται πολλές φορές αλυσοδεμένος σε μια "επικίνδυνη πραότητα" οποιαδήποτε παραξενιά, υστεροβουλία ή ανικανότητα ορισμένων ασυγκράτητων γύρω του, είτε προϊσταμένων είτε ομοίων του!

Δε συζητάμε για τους επαγγελματικούς χώρους, όπου εμπλέκεται και η εξυπηρέτηση πελατών... Εκεί θα τα δει κανείς όλα! 

Αλήθεια, γιατί;

Αν σε όλο αυτό οδηγείται ο εργαζόμενος από προσωπική φιλοδοξία ή γιατί η ψυχή του δεν καλύπτεται από άλλες πτυχές της ζωής του - πιθανόν επειδή δεν έμαθε να ψάχνει κι αλλού την ομορφιά - είναι στο κάτω-κάτω δική του επιλογή. Τότε είναι περιττή η περαιτέρω ανάλυση. Ας υποστεί τις συνέπειες, λαμβάνοντας και την ευθύνη. Δυστυχώς, είναι συχνά αναπόφευκτες οι επιπτώσεις αυτής της στάσης και στους συνεργάτες του αλλά και στους δικούς του ανθρώπους!

Τι γίνεται όμως στην περίπτωση που μια τέτοια εργασιακή καθημερινότητα τού επιβάλλεται από ανάγκη; Πώς να μην αισθάνεται δούλος, και μάλιστα με σύγχρονη περιβολή, σε μια κοινωνία που υποτίθεται ανήκει σ' αυτές του δυτικού "προηγμένου" πολιτισμού;  

Η ουσία είναι μία. Μην διανοηθεί ο εργαζόμενος να σηκώσει κεφάλι. Να μην έχει το κουράγιο να το κάνει.

Επόμενη πράξη της καθημερινής θεατρικής παράστασης... το σπίτι, ο πιο οικείος χώρος για όλους, στον οποίο ο καθένας μας αναζητά την ηρεμία, τη θαλπωρή και την ξεκούραση. Εκεί πάντα περιμένει ο επόμενος γύρος του αγώνα δρόμου ταχύτητας! Μικρές ή μεγάλες δουλειές και φροντίδες περιμένουν σαν ανυπόμονα στρατιωτάκια στη σειρά να λάβουν το μερίδιό τους πάλι από τον κατάκοπο, παραζαλισμένο μαραθωνοδρόμο-speeder! 
Εκεί που ο αθλητής αρχίζει πια να νιώθει σαν σκλάβα-πόρνη, που ξεζουμίζουν οι πελάτες-υποχρεώσεις, οι οποίοι απαιτούν από εκείνη τα πάντα. 

Κάπου μέσα σε όλη αυτή την κούρσα έρχονται να προστεθούν άλλες δράσεις εκτός οικείας - κάποιες είναι ευχάριστες - όπου κι εκεί μπορεί να μην είναι σε θέση κανείς να συμμετέχει με την ψυχή του, απολαμβάνοντάς τες.

Για το τέλος κράτησα το κερασάκι της τούρτας..., που μπορεί κυριολεκτικά να τη βουλιάξει!
Όλες οι παραπάνω σκέψεις έγιναν κείμενο με αφορμή μια συνηθισμένη σκηνή, της οποίας ήμουν μάρτυρας πριν από πολλές ημέρες. 
Κατεβαίνοντας ένα απόγευμα την Εθνική οδό με κατεύθυνση προς Πειραιά σε ώρα απόλυτης αιχμής βρέθηκα μετά από πάρα πολύ καιρό σε μια θάλασσα αυτοκινήτων, τα οποία πήγαιναν σημειωτόν προς τα κάτω. Δεν έπεφτε καρφίτσα!
Έκανα τότε την εξής σκέψη: πώς είναι δυνατόν όλοι αυτοί οι άνθρωποι που επιστρέφουν από την εργασία τους μετά τις πέντε και θα πρέπει να υποστούν αυτό το μαρτύριο της επιστροφής - η οποία μπορεί να διαρκέσει δύο ώρες βήμα-βήμα - να έχουν καθαρό μυαλό, ψυχική αντοχή και σωματική φυσικά, προκειμένου να συνεχίσουν στο σπίτι τους με άλλες υποχρεώσεις!

Αλήθεια πόσες ματαιώσεις, πόση απώθηση και κατά βάθος πόση οργή ή παραίτηση έχουν συγκεντρώσει μετά από μια τέτοια καθημερινότητα;
Αυτό δεν το ζει όποιος μένει στην επαρχία, οπότε δεν μπορεί να φανταστεί, γιατί οι άνθρωποι των μεγαλουπόλεων είναι "λαλημένοι" μέσα στην εσωτερική τους μοναξιά!

Αναρωτιέται κανείς πώς είναι δυνατόν έπειτα από όλα αυτά να παραμένει ένας άνθρωπος ψύχραιμος, νηφάλιος και έτοιμος ανά πάσα στιγμή να κρίνει με καθαρό πνεύμα όσα διαδραματίζονται σε βάρος του και καθορίζουν το μέλλον το δικό του και των παιδιών του;

Πώς ν' αγαπήσει την ζωή, τον άνθρωπο και τον εαυτό του;