"Κλείσε μου μια φωνή σ' ένα φάκελο"

Ποιος ξεχνά άραγε - όσα χρόνια κι αν περάσουν - τη φωνή ενός πολύ αγαπημένου του προσώπου, μια φωνή που έχει ιδιαίτερη χροιά κι ας ήταν κάποιου άγνωστου, μια φωνή που "χαράχτηκε" βαθιά στην ψυχή, καθώς συνδέθηκε με κάτι σημαντικό;

Θα έλεγα ότι η φωνή είναι κι αυτή σαν τη μυρωδιά - στην οποία είχα αναφερθεί παλαιότερα. Δημιουργεί ισχυρές μνήμες ευχάριστες ή δυσάρεστες, προσφέρει ασφάλεια, ζεστασιά, χαρά ή φόβο, άγχος ακόμη και τρόμο ή εκνευρισμό, άλλοτε εξάπτει τη φαντασία κι άλλοτε μπορεί να γίνει κάτι σαν εξάρτηση, όπως συμβαίνει με τις φωνές μουσικών καλλιτεχνών...

Αυτό ήταν μια μικρή εισαγωγή για τρία ποιήματα του Βρεττάκου που αναφέρονται σ' εκείνη! Το πρώτο έχει σχέση με τη φωνή της φύσης (κι αυτή έχει φωνή), ενώ τα άλλα δύο με τη φωνή της αγαπημένης.


Νυχτερινή φωνή

Ολοκάθαρη νύχτα.
Οι ουράνιοι κύκνοι, ο ένας πίσω από τον άλλο –
δυο-δυο, τρία τρία τ’ αστέρια – αργολάμνουνε στο νερό.
Η σιωπή τους
Μοιάζει να είναι η δική σου σιωπή.
Την άκουσα με το μέτωπο. Την άκουσα με το στήθος. 

 

 

Το βάθος της φωνής

Κλείσε μου μια φωνή σ’ ένα φάκελο
να την έχω μαζί μου.
Η φωνή σου είναι ένα δέντρο από τίμιο ξύλο.
Δεν την άκουσα χτες ούτε σήμερα κι είναι
γλυκύτερη ακόμη κι απ’ τη φλόγα που άνθιζε
του τζακιού μας το κούτσουρο το χειμώνα.
Ξημερώνει η φωνή σου.
Ανάβει το φάρο, τον έσπερο πάνω στον ουρανό.
Αύριο είναι Κυριακή
Δεν ξέρω πώς να κάμω
γιατί είναι τα καλά μου η φωνή σου. 

 

 

Η φωνή

Δεν περιμένω να μου μιλήσεις. Το ξέρω.
Μπερδεύεται η γλώσσα σου.
Είναι γιομάτη λουλούδια η φωνή σου. 

@ Μουσική από Πλιάτσικα, Στόκα και Ξυδού, ένα από τον καθέναν τους...