"Είσαι ντροπαλός/ή; Καλά να πάθεις!"

"Τα φώτα της ράμπας" όχι στα ντροπαλά παιδιά, παρακαλώ!

Ας πάμε νοερά πίσω στα παιδικά κι εφηβικά χρόνια κι ας πούμε για κάποια μικρά απωθημένα, που έγιναν τέτοια, διότι δεν τα κάναμε πράξη για διάφορους λόγους. Το πιο συνηθισμένο αίτιο φυσικά βρίσκεται εκεί στα πρώτα χρόνια, όπου οι ενήλικες "κόβουν" τα φτερά, "κρεμάνε ταμπέλες" χωρίς να δώσουν μια ευκαιρία ενθαρρύνοντας τη συμμετοχή κι ας μην είναι ιδανικό το αποτέλεσμα, που έχουν στο νου τους.

Μπορώ να αναφέρω ορισμένα παραδείγματα από προσωπική εμπειρία και όποιος κάνει κέφι μπορεί να μοιραστεί εδώ μια δική του.

Ένα ντροπαλό παιδί περνά συχνά στην αφάνεια τα σχολικά του χρόνια, αν δε βρεθεί ένας εκπαιδευτικός (δε χρειάζονται περισσότεροι) να το προσέξει λίγο παραπάνω και να βγάλει στο φως τα δυνατά του στοιχεία, ταλέντα, κλίσεις, δεξιότητες ή μέρη της προσωπικότητάς του που καλύπτονται επιμελώς λόγω της συστολής του. 

Έτσι, λοιπόν, αυτό το παιδί δεν πατά ποτέ το πόδι του στο θεατρικό σανίδι, γιατί κανείς δεν πιστεύει ότι θα έχει την τόλμη και την άνεση να σταθεί εκεί επάνω. Αν δεν μιλά δυνατά και με θάρρος η κατάσταση είναι εντελώς τελειωμένη, διότι δεν έχει αποκλειστεί μόνο από τις σχολικές θεατρικές παραστάσεις μα και από τη χορωδία και την απαγγελία ενός έστω μικρού, ταπεινού ποιήματος. Αναφέρομαι σε αυτά τα πολύ ευχάριστα (αν γίνονται σωστά κι όχι τυποποιημένα) για τα παιδιά, καθώς για άλλα θέματα που τα αφορούν και δεν τους δίνονται ευκαιρίες έχω αναφερθεί κατά καιρούς.

Καημός που θα το καταδιώκει για χρόνια, ενώ με μια ελαφριά "σπρωξιά" κι εμπιστοσύνη από έναν ενήλικα πολλά θα ήταν αλλιώς. Μα ποιος θα ασχοληθεί; Εκτός κι αν υπάρξει η συγκυρία να βρεθεί ένας πιο ευαίσθητος εκπαιδευτικός στη σχολική του πορεία. Σε άλλη περίπτωση ο αποκλεισμός από όλα αυτά τα ωραία είναι δεδομένος. 

Σαν να λένε: "Είσαι ντροπαλός; Κάτσε στη γωνιά σου και καλά να πάθεις!"

Κάπως έτσι ήταν τα πράγματα παλιότερα στα σχολεία, όπου τους εκπαιδευτικούς τους ενδιέφερε η "βιτρίνα" κι όχι η χαρά της συμμετοχής των παιδιών και ότι μέσα από αυτού του τύπου τις δραστηριότητες μαθαίνουν πολλά ενδιαφέροντα και απόλυτα χρήσιμα πράγματα για τον εαυτό τους και τους άλλους - καλλιέργεια πνεύματος, σώματος, ομαδικότητας, συνεργασίας  και πόσα ακόμη.

Ευτυχώς, σήμερα πλέον η κατάσταση είναι σε άλλο επίπεδο, όπου η συμμετοχή των παιδιών σε όλα αυτά είναι καθολική. Το αν θα έχει ποιότητα αυτό στο οποίο λαμβάνουν μέρος είναι αποκλειστική ευθύνη των εκπαιδευτικών. Ναι, γιατί μπορούν να ασχοληθούν όλοι οι μαθητές και το αποτέλεσμα της προσπάθειας να είναι εξαιρετικό. Η ποιότητα διδάσκεται και είναι στο χέρι του εκπαιδευτικού να οδηγήσει την ομάδα του σε όμορφα μα και χαρούμενα μονοπάτια, καθώς αυτός είναι ο "μαέστρος"!

Ένα τέτοιο ντροπαλό παιδί ήμουν κι εγώ κάποτε.

Έτσι, πίστεψα ότι δεν έχω καμία θέση στη θεατρική σκηνή με κανέναν τρόπο, ότι πιθανόν τραγουδώ εντελώς φάλτσα, ότι δεν θα καταφέρω να μιλήσω δυνατά και με θάρρος σε κοινό, έστω ν' απαγγείλω ένα ποιηματάκι, βρε αδερφέ! 

Πολύ αργότερα, δειλά-δειλά από την περίοδο των σπουδών μου κι έπειτα πολύ περισσότερο, διαπίστωσα με έκπληξη ότι δεν ήμουν και τόσο φάλτσα κι ότι μπορούσα να τραγουδήσω (ικανοποιητικά) σε κοινό χωρίς καμία συνοδεία οργάνου (η ανάγκη σε κάνει να ξεπεράσεις ανασφάλειες, "ταμπέλες" και συστολές...), ότι μπορώ να μιλήσω σε μεγάλο κοινό με άνεση (στην αρχή μου "κόβονταν" τα πόδια και είχα ένα ατέλειωτο "σφίξιμο" στο στομάχι) διατηρώντας αμείωτη την προσοχή όλων, κάτι το οποίο επαναλήφθηκε πολλάκις στη συνέχεια. Εκείνο το ντροπαλό παιδί το είχα αφήσει πίσω στον χρόνο μα όχι στη γωνιά του.

Το θεατρικό σανίδι δεν το πάτησα τελικά παρά μόνο ως εκπαιδευτικός προετοιμάζοντας παραστάσεις με τους μαθητές μου. Μέσω αυτής της οδού ασχολήθηκα (με πολλή αγάπη θα έλεγα) με κάτι το οποίο θα έμενε εντελώς απωθημένο, μια και θα μπορούσε να είχε συμβεί νωρίτερα και με άλλους τρόπους, όμως είχα πειστεί ότι δεν θα τα κατάφερνα... 

Θα μου πει κανείς, μα αφού εν τέλει έκανα πράξη με κάποιο τρόπο όσα δεν μπόρεσα ως ντροπαλό παιδί, γιατί μιλώ για μικρά απωθημένα στην αρχή του κειμένου; Ο λόγος είναι ότι δεν έγιναν αφενός τότε που θα ήταν μια μεγάλη ικανοποίηση για μένα ως παιδί κι αφετέρου επειδή θα μου δινόταν η ευκαιρία να ξεπεράσω έγκαιρα όλα αυτά που χρειάστηκαν χρόνια για το πετύχω. Επίσης, πολλοί άνθρωποι δεν ξεπερνούν ποτέ αντίστοιχες δυσκολίες, δεν κατορθώνουν να ανακαλύψουν ότι μπορούν, οπότε μένουν πραγματικά απωθημένα - μην ξεχνάμε και ότι πολύ σύντομα οι υποχρεώσεις μας παρασύρουν στο δικό τους ρυθμό!

Όντας ντροπαλό παιδί κάποτε, είμαι πλέον σε θέση να αποτελώ την "κολλητή" των ντροπαλών μαθητών μου (αφήνουν σβέλτα αυτό τον εαυτό τους πίσω)!