Η απομόνωση (isolation) έχει βαλθεί να μας αποτελειώσει, στερώντας μας κάθε χαρά και παίζοντας με την ψυχική μας ισορροπία μα ακόμη και με τη σωματική μας υγεία.
Στο χέρι μας είναι να μην της περάσει! Όπως και όλων των άλλων "θεριών" που βρήκαν ευκαιρία και υλοποιούν σε βάρος μας όλα τα ανήθικα σχέδιά τους!
Αρχικά, διακρίνουμε με καθαρή ματιά όσα έχουμε ήδη στη ζωή μας και λέμε και κανένα ειλικρινές "ευχαριστώ" γι' αυτά προστατεύοντάς τα παράλληλα. Έπειτα, βάζουμε σε τάξη και σειρά όσα ονειρευόμαστε να συμβούν ή αναμένουμε να δρομολογήσουμε, δημιουργώντας ίσως και τις κατάλληλες προϋποθέσεις με όποιον τρόπο έχουμε διαθέσιμο, μια και είμαστε σε στασιμότητα. Κατά συνέπεια, διαμορφώνουμε τους πυλώνες της σωτηρίας μας, ώστε όχι μόνο να αντέξουμε στις "μάχες" που καλούμαστε να δώσουμε, αλλά να καταφέρουμε να βγούμε νικητές. Η ήττα από εδώ και πέρα δε θα πρέπει να γίνεται αποδεκτή, καθώς είναι χρέος μας να την αφαιρέσουμε από το "κινηματογραφικό πλάνο". Δεν ταιριάζει στο "σενάριο"! Πώς να το κάνουμε!
Μετά από ώρες δουλειάς σήμερα (όπως και όλες τις προηγούμενες μέρες) αισθάνθηκα σαν να έχω πάρει κάποιου είδους "ενισχυτικά" - ούτε στην "πρίζα" να με έχουν βάλει, οπότε θέλησα να μεταφέρω κι εδώ αυτή την ενέργεια. Έχω την αίσθηση ότι τρέχω επί τόπου όπως σε έναν κυλιόμενο διάδρομο - δεν είμαι και ο αθλητικός τύπος για να επιλέξω το αληθινό τρέξιμο στον καθαρό αέρα... Έτσι, προέκυψε η ιδέα να προτείνω μια ταινία και ένα μουσικό κομμάτι μα και όσα έγραψα παραπάνω για την κατάσταση!
Η ταινία...
Λίγα λόγια για το θέμα:
"Ένας εκδότης ανακαλύπτει ένα μυθιστόρημα που θεωρεί αριστούργημα, σε μια ιδιαίτερη βιβλιοθήκη που συλλέγει τα χειρόγραφα που δεν εκδόθηκαν ποτέ. Το κείμενο φέρει την υπογραφή του Ανρί Πικ, ενός Βρετανού πιτσαδόρου, ο οποίος πέθανε δύο χρόνια νωρίτερα."
It's just another rainy Sunday afternoon
I'm wasting my time I got nothing to do
I'm hanging around I'm waiting for you
But nothing ever happens
And I wonder
I'm driving too fast, I'm driving too far
I'd like to change my point of view
I feel so lonely, I'm waiting for you
But nothing ever happens
And I wonder
Yesterday you told me 'bout the
Blue, blue sky
And all that I can see
Is just a yellow lemon tree
I'm turning my head up and down
I'm turning, turning, turning, turning
Turning around
And all that I can see
Is just another lemon tree
I'd like to go out, taking a shower
But there's a heavy cloud inside my head
I feel so tired, put myself into bed
Well, nothing ever happens
And I wonder
Isolation, I don't want to
Sit on a lemon tree
I'm steppin' around in a desert of joy
Maybe anyhow I'll get another toy
And everything will happen
And you wonder
Yesterday you told me 'bout the
Blue, blue sky
And all that I can see
Is just another yellow lemon tree
I'm turning my head up and down
I'm turning, turning, turning, turning
Turning around
And all that I can see
Is just a yellow lemon tree
And I wonder, wonder
Yesterday you told me 'bout the
Blue, blue sky
And all that I can see
And all that I can see
And all that I can see
Is just a yellow lemon tree
Μου αρέσει που είσαι παιδί της γύρας και της ανησυχίας. Το ξέρεις δα. Μου αρέσει που σκαλίζεις, που δεν κάθεσαι "φρόνιμα", που αναζητάς, που βγάζεις ενέργεια και δίνεις προτάσεις, σκέψεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚρατώ την πρόταση για την ταινία Γλαύκη μου.
Να πω χρόνια πολλά και να περάσετε όμορφα.
Ίσως έχω μια υπερκινητικότητα... Αν και εδώ και πολύ καιρό νιώθω ότι βρίσκομαι σε πολλούς τομείς σε αργή κίνηση.
ΔιαγραφήΌταν στεκόμαστε, "χορταριάζει" ο τόπος.
Γιάννη, είσαι πάντα με τον καλό λόγο στο στόμα.
Σ' ευχαριστώ.
Χαχαχα... είσαι μεγάλο μορτάκι τελικά!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστούμε για την ταινία που δείχνει πολύ ενδιαφέρουσα.
Συμφωνώ απόλυτα με τα βήματα που προτείνεις για τη διαχείριση της απομόνωσης. Θα το παλέψουμε κι αυτό, πρωτάρηδες είμαστε;
Καλή Σαρακοστή Γλαύκη μου!
Χρησιμοποιώ το χιούμορ ως όπλο.
ΔιαγραφήΟι πρωτάρηδες έχουν περάσει πλέον στα βιβλία της Ιστορίας.
Με όσους ανθρώπους μιλάω δεν λένε τίποτε άλλο για την κούραση και την αγανάκτηση που αισθάνονται με όλη αυτή την παράνοια.
Να είσαι καλά, Μαρία μου!
Δεν μπορω να καταλαβω
ΑπάντησηΔιαγραφήλογο κοβιντ ζουμε ολη στην ιδια κατασταση
προσωπικα δεν αισθανομαι απομονομενος
ουτε φυλακισμενος
ουτε νοιωθω να κλονιζεται η ψυχικη μου ισορροπια
δεν βρισκομαι σε πολεμο με κανενα
βγαινω, εργαζομαι μιλαω με φιλους
κανω τα ιδια πραγματα που εκανα πριν
δεν επαψα να δημιουργω, να ζω, να τραγουδω
ναι υπαρχουν περιορισμοι
ναι δεν μπορω να ταξιδεψω όπως πρωτα
η να πιω καφε στο αγαπημενο μπαρ
η να παω για φαγητο εκει που θα ηθελα
μα δεν με ενοχλει
όλα θα περασουν όπως όλα περνουν
Αν κατι με μελαγχολει είναι ο χρονος που περνα
και δεν ξαναγυρναει
κι ο κοβιντ
φοβαμαι μην αρρωστησω
τιποτα άλλο
και μακαρι να ημουν εδώ: Pink Floyd - Marooned
because isolation is good for me
Αρχικά, θα ήθελα να πω ότι το τελευταίο που γράφω το είπα κάνοντας χιούμορ.
ΔιαγραφήΜπορεί να μου αρέσει να βγαίνω και είμαι κοινωνική όσο και βαθιά μοναχικό άτομο.
Για ποια ταξίδια, καφέ, εστιατόρια και μπαρ να μιλήσουμε, όταν δεν μπορούμε να πάμε πέρα από δύο χιλιόμετρα σε άλλο σούπερ μάρκετ με το αυτοκίνητο (ενώ με τα πόδια μπορείς);
Δεν με ενοχλεί η στέρηση κανενός από τα παραπάνω, διότι τα έχω ζήσει, αλλά με οργίζει το αλλοπρόσαλλο που ζούμε εδώ πέρα. Με θλίβει η τόση ανοησία και η υστεροβουλία.
Το παραπάνω για τα μαγαζιά που ανέφερα είναι ένα μικρό παράδειγμα του αλλοπρόσαλλου, καθώς έχει πολλά τέτοια...
Είναι τελείως διαφορετική η απομόνωση όταν την έχεις επιλέξει και την ορίζεις με κάποιο τρόπο και τελείως διαφορετική όταν στην επιβάλουν και μαζί μ' αυτήν σε οδηγούν στην ανεργία, την ψυχική και σωματική εξουθένωση.
Ο τόπος απομόνωσης που προτείνει το αγαπημένο συγκρότημα είναι ιδανικός και σίγουρα από επιλογή μπορεί να βρεθεί κανείς εκεί.