Δευτέρα 9 Μαΐου 2016

Πιστεύετε στις μοιραίες συναντήσεις;


Η ιδέα για την ερώτηση του τίτλου μού ήρθε διαβάζοντας τυχαία ένα κείμενο στο διαδίκτυο - τότε που για άλλα ψάχνεις, σε άλλα πέφτεις και τελικά στέκεσαι - δηλαδή όπως προκύπτουν και οι μοιραίες (;) συναντήσεις στην ζωή μας. Τότε που ασχολούμαστε με άλλα κι εκεί που δεν το περιμένουμε, έρχονται εκείνοι οι άνθρωποι, που θα μας αλλάξουν για πάντα, είτε έρθουν για λίγο και φύγουν είτε μείνουν για μια ζωή.
Το κείμενο που ακολουθεί, προς μεγάλη μου έκπληξη, έχει γραφτεί από άνδρα, κάτι το οποίο δεν συναντάμε εύκολα σήμερα σε τέτοιου είδους γραπτά. Αναδημοσιεύω συνήθως κείμενα που θεωρώ ότι θα μπορούσα να είχα γράψει η ίδια ή γιατί τα βρίσκω κατάλληλα για ενημέρωση. Το παρακάτω ανήκει στην πρώτη κατηγορία.


Όταν συναντήσεις τον μοιραίο άνθρωπο

Μακάρι αυτό το «κλικ« να ήταν απλά ένας διακόπτης, που όπως άναψε να μπορεί να σβήσει, αλλά φαντάζει αδύνατον. Γιατί αν σου συμβεί, πράγμα σπάνιο, είναι σαν μια όμορφη φλόγα που σου ζεσταίνει την καρδιά και δε θες να τη σβήσεις, μ' αποτέλεσμα να καταλήγει ανεξέλεγκτη, παρασύροντάς σε στη δίνη της αφύπνισης.

Νιώθεις σαν να ήσουν σε έναν βαθύ λήθαργο τόσο καιρό, ξοδεύοντας τον χρόνο σου άσκοπα με κενούς ανθρώπους και ρηχές προσωπικότητες. Με χλιαρά πάθη και καθόλου όρεξη για προσπάθεια. Μουδιασμένο κορμί και μαστουρωμένος νους. Έρχεται όμως εκείνη η στιγμή και σου δίνει ένα δυνατό σπρώξιμο, ταρακουνώντας όλο σου τον κόσμο.

Είναι εκείνη η ξεχωριστή στιγμή που συναντάς ένα τόσο μοναδικό κράμα ανθρώπου, που το 'χεις ξεχωρίσει απ' την πρώτη κιόλας στιγμή που του μίλησες. Που του έδωσες το χέρι για τη χειραψία γνωριμίας και που το χαμόγελό του έδιωξε όλα τα προβλήματα που είχες στοιβαγμένα μέσα στο κεφάλι σου, χωρίς καμία προσπάθεια. Εκείνος ο άνθρωπος που με την πρώτη του κουβέντα και την πρώτη του ματιά, ήταν σαν να σου 'λεγε «Ήρθα, συγγνώμη που άργησα τόσο».

Και ξαφνικά όλος εκείνος ο χρόνος που περίμενες γι' αυτό το κάτι, μοιάζει ασήμαντος και μικρός. Το μόνο που σ' ενδιαφέρει από 'κεί και πέρα είναι πώς θα μπορέσεις να τον πλησιάσεις με χειρουργικές κινήσεις, χωρίς να τον πληγώσεις ή να τον τρομάξεις. Να του δώσεις να καταλάβει πως είναι ό,τι ακριβώς έψαχνες. Το μόνο που θες είναι να σου δώσει την ευκαιρία να του αποδείξεις ότι έχεις τόσα πολλά να του προσφέρεις, άσχετα αν δεν γνωρίζεστε. Να του ξεδιπλώσεις όλο σου το είναι σε μια κόλλα χαρτί, να τη διπλώσεις και να τη βάλεις στην τσέπη του τζιν του, σαν ραβασάκι.

Μέσα σου νιώθεις ότι γνωρίζεις αυτόν τον άνθρωπο τόσο καλά, όσο το πίσω μέρος του χεριού σου. Η αύρα του μοιάζει τόσο οικεία, που όταν μιλάτε νιώθεις ότι είσαι σ' ένα ήσυχο και γαλήνιο εξωτικό μέρος όπου κανείς και τίποτα δεν μπορεί να σε πειράξει. Την πρώτη φορά που θ' αντικρίσεις το βλέμμα του, θα το αποτυπώσεις στη μνήμη σου τόσο βαθιά, σαν πυρωμένο σίδερο και θα μπορείς να το αναγνωρίσεις μέσα σε πλήθος προσώπων σαν από ένστικτο.

Θα ερωτευτείς το περπάτημά του, το χαμόγελό του, ακόμα και τα νεύρα του. Καθετί πάνω σ' αυτόν τον άνθρωπο θα μοιάζει μαγικό για σένα και μόνο για σένα. Τα ψεγάδια που παρατηρούν οι υπόλοιποι πάνω του θ' ακούγονται σαν ένα κακόγουστο αστείο κι ως δια μαγείας όταν τον κοιτάς, όλο το σκηνικό θα γίνεται γκρίζο. Η μόνη μορφή στο τοπίο που θα 'χει χρώμα θα 'ναι αυτός ο συγκεκριμένος άνθρωπος.

Αυτός ο άνθρωπος που σου 'δωσε πνοή άθελά του, χωρίς να το γνωρίζει, τη στιγμή που πέθαινες από ασφυξία κι έχανες την πίστη σου. Τη στιγμή που νόμιζες ότι η φλόγα του πάθους κι η όρεξη για να ζεις τη ζωή στο έπακρο άρχισε να σβήνει σιγά-σιγά.

Όλοι μας έχουμε συναντήσει έναν τέτοιον άνθρωπο στη ζωή μας κάποια χρονική στιγμή. Κάποιον άνθρωπο που τον θυμόμαστε με ρομαντικές σκέψεις ή ακόμα μπορούμε και τον ζούμε, έχοντάς τον δίπλα μας. Όσοι δεν είχατε την τύχη να γνωρίσετε κάτι παρόμοιο ακόμα, κρατηθείτε καλά, γιατί θα συμβεί αργά ή γρήγορα κι είναι αναπόφευκτο.









16 σχόλια:

  1. Οι "μοιραίες" συναντήσεις, όμως, είναι τυχαίες (δεν είναι προκαθορισμένες). Οπότε δεν είναι απαραίτητο πως συμβαίνουν σε όλους. Για να είμαι ειλικρινής, πολύ αμφιβάλλω γι'αυτό.
    Επίσης, πιστεύω πως δεν είναι ο άνθρωπος μόνο που έχει τη μεγάλη αξία που του δίνουμε, όσο ο άνθρωπος + η στιγμή στη δική μας ιστορία που τον συναντάμε (και αναλόγως των προσωπικών μας χαρακτηριστικών τότε, μπορούμε να τον αναγνωρίσουμε και να τον εκτιμήσουμε).
    Πάντως, τέτοιες συναντήσεις, όταν προκύπτουν, είναι ευτυχία. Γιατί, νομίζω, σου δίνουν την αίσθηση πως δεν είσαι μόνος, πως μπορείς ουσιαστικά να μοιραστείς πράγματα με κάποιον άλλο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έχεις δίκιο ότι δεν συμβαίνει σε όλους, δυστυχώς, ενώ είναι πιο όμορφη εμπειρία που μπορεί να τύχει στον άνθρωπο.
      Σημαντική η παρατήρησή σου για τη σημασία της της στιγμής και το αν θα είναι σε θέση κάποιος να αναγνωρίσει και να εκτιμήσει αυτόν που θα συναντήσει!
      Αυτή η μοναξιά αποτελεί σημείο των καιρών και πονάει η άτιμη πολύ!
      Να είσαι καλά και χάρηκα πολύ τον εύστοχο σχολιασμό σου!
      Καλό Σαββατοκύριακο!

      Διαγραφή
  2. Γλαύκη μου καλησπέρα σου. Πολύ όμορφο και το θέμα και το κείμενο.
    Κατ' αρχήν να ρωτήσω εύλογα. Γιατί τέτοιο ...πέσιμο σε έναν άντρα που δεν μπορεί να γράψει κάτι τέτοιο ; πως μας προκύπτει αυτό καλή μου ;
    Δεύτερο: Θα συμφωνήσω στο κομμάτι της Διονυσίας που αναδεικνύει την επιρροή της συγκυρίας σε τέτοιες συναντήσεις.
    Παίζει καθοριστικό ρόλο σε τι φάση βρίσκονται και οι δύο άνθρωποι σε μια τέτοια συνάντηση. Μπορεί π.χ. να συναντηθούν στη δοσμένη τους συγκυρία, να ταχτούν ο ένας για τον άλλο.
    Μπορεί όμως Γλαύκη άνετα, οι δύο ΙΔΙΟΙ άνθρωποι, σε άλλη συγκυρία να συναντηθούν και να μην πουν μήτε καλημέρα....!
    Αντιλαμβάνεσαι.
    Βέβαια υπάρχει και η επιρροή της πρώτης συνάντησης καθαρά ηδονικά και ερωτικά σεξουαλικά εννοώ...!
    Τεράστια η παρόρμηση αυτή, συμβαίνει συχνότερα στους ανθρώπους παρά το ότι "ντρέπονται" να το ομολογήσουν για τους γνωστούς ενοχικούς λόγους.
    Σε φιλώ καλή μου, την καλησπέρα μου, .....οργισμένη λόγω της χθεσινής .....νέας ροζ ελπίδας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σας την έπεσα στον αντρικό πληθυσμό...χαχα και σκέφτομαι να το ξανακάνω με μία άλλη ανάρτηση, γιατί δεν μας συνηθίζεται σε πολλά τέτοια... μόνο κάποιοι λογοτέχνες! Είστε συνήθως ολιγόλογοι και με ενδιαφέροντα κυρίως πάνω σε πρακτικά θέματα. Την ψυχή σας δύσκολα την ανοίγεται. Έχει την ομορφιά του αυτό δεν λέω, αλλά είναι τόσο εκπληκτικό, τόσο μαγευτικό, όταν κάποιες στιγμές το τολμάτε!

      Πάλι εγώ πιστεύω ότι αν δύο άνθρωποι ταιριάζουν σε υψηλό βαθμό, θα υπάρξει αυτή η μοιραία συνάντηση και δεν θα μπορέσει να γίνει διαφορετικά. Είναι νομίζω αναπόφευκτο να συμβεί και έξω από τους ίδιους, μια και πρωταγωνιστικό ρόλο θα παίξουν τα στοιχεία της προσωπικότητάς τους που τους δένουν και η "χημεία" μεταξύ τους που συνήθως είναι ισχυρή.
      Σίγουρα δεν είναι κάτι που συμβαίνει εύκολα και όχι σε όλους.

      Τέτοιες συναντήσεις συμβαίνουν και στην περίπτωση της φιλίας. Μια ομορφιά απίστευτη κι εκεί!

      Η σεξουαλική παρόρμηση είναι πολύ ισχυρή, πιο συχνή, και ναι, δεν ομολογείται εύκολα. Δυστυχώς, ζούμε σε έναν κόσμο που δεν διακρίνεται για την ελευθερία και την ειλικρίνειά του...

      Για την ... ροζ ελπίδα των πολιτικών και κοινωνικών εξελίξεων, τι να πω;
      Καλό Σαββατοκύριακο, Γιάννη μου, και απόλαυσα το σχόλιό σου!

      Διαγραφή
    2. Καταλαβαίνω τι λες Γλαύκη μου για το ότι δεν σας έχουμε συνηθίσει σε τέτοια "ανοίγματα".
      Δυστυχώς αυτό είναι απόρροια της ταμπέλας και των ρόλων που επιβάλλει το πρότυπο για άντρα και γυναίκα, το οποίο κάποιοι ακολουθούν κατά γράμμα ή κάποιοι άλλοι το κουρελιάζουν ή το παλεύουν θετικά.
      Προσπαθώ να ανήκω στη δεύτερη κατηγορία.
      Την καλησπέρα μου.

      Διαγραφή
    3. Οι άνθρωποι δένονται απίστευτα, όταν επιτρέπουν στον εαυτό τους να "ανοίγεται" χωρίς τον φόβο της απόρριψης. Τότε δημιουργούνται οι ουσιαστικές σχέσεις που αξίζουν όσο τίποτε άλλο. Νιώθει κανείς τόσο γεμάτος μέσα σε αυτές, ενώ σε άλλη περίπτωση νιώθει τόσο φτωχός...
      Είμαι σίγουρη ότι το παλεύεις και τολμάς...!
      Πολύ χάρηκα το διάλογο εδώ!!!

      Διαγραφή
  3. Θα συμφωνήσω κι εγώ, η συγκυρία παίζει μεγάλο ρόλο! Ο άνθρωπος που κάποτε έκανε την καρδιά σου να χτυπάει σαν ταμπούρλο, σε μια άλλη χρονική στιγμή, δεν σου ταιριάζει καθόλου!
    Αλλά, όταν συμβαίνει αυτό, είναι μια μαγική στιγμή!
    Κι όσες φορές έχω ερωτευτεί, αυτό έχω πάθει, μπαμ και κάτω!
    Τα φιλιά μου. Γλαύκη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαχα... Το "μπαμ και κάτω" είναι κάτι τόσο αναγνωρίσιμο και σε μένα!
      Το ζήτημα είναι τι γίνεται μετά από αυτό το "μπαμ"...! Φτάνει κάποιες φορές η στιγμή που αυτό μετατρέπεται σε "μπαμ" από ένα μπαλόνι που ξεφουσκώνει ή σε "μπαμ, μπαμ μπαμ" από τις βολές που ρίχνονται χωρίς ανάσα κι εκεί χάνεται κανείς στο πεδίο βολής μη ξέροντας προς τα πού να κινηθεί!
      Σ' ευχαριστώ, Αλεξάνδρα μου, για το δροσερό σχόλιο!
      Φιλιά πολλά!

      Διαγραφή
  4. Το θεμα με τις μοιραιες συναντησεις είναι
    ότι συνηθως εμφανιζονται με αρκετη καθυστερηση
    Οταν δεν τις εχουμε αναγκη δηλαδη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μάλλον εννοείς όταν δεν μπορούμε να τις ζήσουμε τη δεδομένη στιγμή που θα συμβούν και όχι ότι δεν τις έχουμε ανάγκη.
      Τέτοιες συναντήσεις είναι πάντα μια μεγάλη ανάγκη του ανθρώπου, διότι φέρουν μαζί τους το αίσθημα της πληρότητας.
      Δεν μπορεί κανείς να μην αισθανθεί την αδικία, όταν έρχονται σε λάθος στιγμή.

      Διαγραφή
  5. Δεν πολυπιστεύω στα "κλικ". Όχι πως δεν μου έχουν τύχει, απλά δεν πιστεύω πως σώνει και καλά πρέπει να σηματοδοτούν κάτι.
    Μου έχουν κάνει "κλικ" γυναίκες που στο δρόμο χάθηκαν. Η γυναίκα μου στην αρχή δεν μου έκανε κανένα "κλικ", απλα παρέα κάναμε. Και ύστερα ήρθε η αγάπη και ο έρωτας. Είμαστε μαζί τόσα χρόνια και θέλω να πιστεύω έχουμε καλή χημεία και μια καλή οικογένεια.

    ΥΓ: Θα σε μαλώσω με αυτά τα στερεότυπα που έχετε μερικές. Τι πάει να πει ότι αυτό δεν περίμενες να το έχει γράψει άντρας; Τόσο δύσκολο είναι; Κάτι τέτοια γράφατε και σε μένα και είχα αρχίσει να ψάχνομαι!
    :)))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαχα... αχ αυτό το "κλικ"!
      Ναι, υπάρχουν και αυτές οι σχέσεις που ξεκινούν δίχως κανένα "κλικάρισμα" από την αρχή ή δεν το έχουν αντιληφθεί οι εμπλεκόμενοι θα έλεγα, οι οποίες εξελίσσονται σε μεγάλες αγάπες! Αυτό συμβαίνει, γιατί συχνά ξεκινάμε με στερεότυπα - ειδικά σε πιο μικρές ηλικίες - τα οποία καταρρίπτονται κάποια στιγμή από την ίδια την ζωή και τις εμπειρίες που αποκομίζουμε.

      Υ.Γ.
      Στερεότυπα εμείς οι μερικές;;; Ποτέ! Χαχα!!
      Μα μας έχετε συνηθίσει, όπως λέω και στον Γιάννη παραπάνω, σε ενδιαφέροντα περισσότερο πρακτικού περιεχομένου και σε δυσκολία έκφρασης των συναισθημάτων σας! Θα σας προκαλέσω και με κάτι ακόμα κι εκεί θέλω να δω τι θα πείτε ο ανδρικός πληθυσμός! Κάποιες στιγμές δεν βγάζουμε άκρη μαζί σας βρε παιδί μου!

      Να χαίρεσαι την οικογένειά σου, Πέτρο μου!

      Διαγραφή
  6. Καλημερα Γλαύκη μου !
    Πόσο οικεία όλα αυτά που γράφεις, πόσο γνώριμα αυτά τα κλικ... κρίμα που στη δική μου τουλάχιστον εμπειρία ήταν πάντα παράφωνα !
    Σε φιλώ, χρόνια πολλά !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σταυρούλα, νομίζω ότι κανείς μας δεν γλιτώνει από αυτά τα παράφωνα "κλικ"! Το "πάντα" είναι σίγουρα πολύ άδικο αλλά η ζωή συνεχίζεται και ποτέ μα ποτέ δεν ξέρει κανείς τι μπορεί να συμβεί σε ανύποπτο εντελώς χρόνο.
      Σ' ευχαριστώ πολύ και καλό σαββατοκύριακο να έχεις!

      Διαγραφή
  7. Είναι λίγο παραπλανητικό αυτό το "κλικ", γιατί μπορεί όντως ο άνθρωπος αυτός να είναι μια μοιραία συνάντηση, αλλά πολλές φορές είναι και καταστροφική. Το κείμενο πολύ δυνατό και λυρικό και σίγουρα "μιλάει" σ' όσους είχαν την τύχη και την καλή συγκυρία να ζήσουν αυτή την εμπειρία.
    Το τραγούδι που διάλεξες, αγαπημένο πολύ :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Στο μυαλό μου είσαι, Μαρία μου;
      Δες την απάντησή μου στο σχόλιο της Αλεξάνδρας...
      Η καταστροφή είναι το ρίσκο σε αυτά τα μοιραία της ζωής δυστυχώς! Όμως υπάρχουν στιγμές που θες να το πάρεις, για να αισθανθείς πως ζεις αληθινά. Η ίδια η ζωή είναι ένα ρίσκο από την αρχή μέχρι το τέλος.

      Σ' ευχαριστώ και να περάσεις ένα ήρεμο και ξεκούραστο Σαββατοκύριακο!

      Διαγραφή

Σε ευχαριστώ που αφιέρωσες χρόνο να διαβάσεις τις σκέψεις μου.