Κι αν είναι μια γενιά χαμένη;

Όλο αυτό το μεγάλο και ταυτόχρονα βασανιστικό διάστημα της ασθένειας που καιροφυλακτεί να μας αρπάξει την ανάσα και του εγκλεισμού που κατατρώει την ψυχή και έχει φτάσει να παγώσει την ζωή, προσπαθούμε, άλλος περισσότερο κι άλλος λιγότερο, αφενός να προστατευτεί και να προστατεύσει και αφετέρου να δώσει πνοή αισιοδοξίας σε ένα σκοτεινό πλαίσιο. Ένα πλαίσιο που χειροτερεύει ακόμη περισσότερο από όσα με θράσος και κυνισμό τολμούν να πράττουν όσοι επωφελούνται άμεσα από μια τέτοια ζοφερή πραγματικότητα!

 

Μέσα στις φιλότιμες προσπάθειες λοιπόν για μια καλύτερη ψυχολογία έρχεται ένα άρθρο, το οποίο, επιβεβαιώνοντας ένα μέρος των ανησυχιών σχετικά με την εξέλιξη των πραγμάτων, πετά την κάθε προσπάθεια στον κάλαθο των αχρήστων...

 

Το άρθρο μπορεί να το δει ο αναγνώστης πατώντας στον παρακάτω τίτλο:

Τα παιδιά της πανδημίας στα πρόθυρα νευρικής κρίσης 

 

Αφορά πολύ περισσότερο στα παιδιά και νέους που η ζωή τους όλη ήταν μέσα σε μια κρίση...  

Από κρίση σε κρίση, τελικά, τι γενιά θα βγει;

Πλέον ο φόβος για μια γενιά χαμένη είναι ορατός όσο ποτέ άλλοτε!

Έρευνες δείχνουν ότι παγκόσμια ένας στους δύο νέους αντιμετωπίζει προβλήματα άγχους ή κατάθλιψης. Όσο δε για τα παιδιά που ζουν σε συνθήκες φτώχειας, η κατάσταση είναι τραγική μέσα από την πείνα, την απομόνωση, την κακοποίηση, την εξαθλίωση.

Είτε πρόκειται για νήπια , παιδιά δημοτικού είτε εφήβους και νεαρά άτομα όλοι πληρώνουν βαρύ το τίμημα της πανδημίας και των ανατροπών που φέρνει στις ζωές τους, όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά στο κείμενο.

 

Δεν αναρτώ εδώ ούτε όλο το άρθρο ούτε καν αποσπάσματα, γιατί είναι εκτενές μα και αξίζει να διαβαστεί ολόκληρο.

 

 

@ Μουσική από τον ευφυή Mike Oldfield, που το μυαλό του συνθέτει ιστορίες φαντασίας ή κόσμους παραμυθιών...

Ακολουθεί ολόκληρο το τελευταίο του άλμπουμ (που είναι και το τελευταίο απόκτημα σε βινύλιο).

 

 

 

 Αφιερωμένο στα παιδιά και στους νέους!

Έχει μέλλον το βιβλίο από... χαρτί;

 

Η ερώτηση του τίτλου βρήκε μια κάποια απάντηση έπειτα από την ανάγνωση ενός σχετικού άρθρου, στο οποίο θα παραπέμψω στη συνέχεια για όσους θα ήθελαν να το διαβάσουν ολόκληρο.

Η μακριά αυτή περίοδος του εγκλεισμού ανέδειξε ξανά την αξία μάλλον του έντυπου βιβλίου. Είναι το μέσο που έχει τη δύναμη να δωρίσει απίστευτα νοητικά και συναισθηματικά ταξίδια με ένα απαλό γύρισμα της σελίδας που αγγίζουν τα ακροδάχτυλα, όπου από εκεί  αρχίζουν όλα!

Αποσπάσματα από το άρθρο:

"Η πανδημία μας χάρισε εικόνες που δεν είχαμε δει τα τελευταία χρόνια. Ουρές αναμονής μπροστά σε βιβλιοπωλεία, όχι μόνο στο εξωτερικό αλλά και στην Ελλάδα, παραδόξως. Παράλληλα, λόγω της καραντίνας, οι online παραγγελίες βιβλίων εκτοξεύθηκαν. Είναι όλα αυτά ενδείξεις μιας επανεμφάνισης του τυπωμένου βιβλίου, από το περιθώριο των κοινωνικών συνηθειών στο προσκήνιο;"

 

"Το αγγλικό περιοδικό The Conversation οργάνωσε πρόσφατα μια σφυγμομέτρηση ρωτώντας αν, στην εποχή της πανδημίας, αυξήθηκε ο χρόνος ανάγνωσης βιβλίων. Η απάντηση ήταν καταφατική. Περισσότερος χρόνος ανάγνωσης, λόγω ελεύθερου χρόνου που προέκυψε από λιγότερες μετακινήσεις, λιγότερες κοινωνικές συναναστροφές, λιγότερες αθλητικές δραστηριότητες. Παράλληλα, διάβασμα με τα παιδιά, κάτι που αφαίρεσε από το συνολικό χρόνο ατομικής ανάγνωσης, και αδυναμία συγκέντρωσης, κάτι που τελικά οδήγησε σε διάβασμα λιγότερων βιβλίων σε περισσότερο χρόνο.

Εκείνο όμως που προκύπτει από αυτή την έρευνα είναι ότι το βιβλίο αντέχει, σε μια εποχή εντατικής ψηφιοποίησης των πάντων. Παραμένει μια αναντικατάστατη πηγή γνώσης και απόλαυσης. Σε πείσμα των καιρών."

 

"Πως εξηγείται άραγε αυτή η αντοχή του τυπωμένου βιβλίου; Γιατί το βιβλίο δεν ακολούθησε τη μοίρα της μουσικής βιομηχανίας, που τα πάντα ψηφιοποιήθηκαν; Η απάντηση ίσως να βρίσκεται στη μοναδική σχέση που αποκτά ο αναγνώστης με το τυπωμένο βιβλίο. Μια σχέση προσωπική και ανεπανάληπτη. Μια σχέση βιωματική, βαθιά προσωπική. Μια σχέση που δύσκολα μπορεί να αποκτηθεί με το ψηφιακό βιβλίο μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή. Το τυπωμένο βιβλίο είναι ένα θερμό μέσο μεταφοράς γνώσης και απόλαυσης. Η οθόνη είναι ένα ψυχρό, απρόσωπο, μέσο."

Στο άρθρο επίσης αναφέρεται η σημαντική συμβολή του έντυπου βιβλίου στη μελέτη επιστημονικών κειμένων.

"...Σύμφωνα με τα ευρήματα αυτής της έρευνας, σε όλες τις χώρες, ανεξάρτητα από κοινωνικοοικονομικούς και πολιτιστικούς παράγοντες και διαφορές, μια ευρύτατη πλειοψηφία φοιτητών προτιμά την μελέτη επιστημονικών κειμένων σε τυπωμένη μορφή. Η αιτιολογία είναι ότι με το τυπωμένο βιβλίο μπορεί κάποιος να συγκεντρωθεί και να απομνημονεύσει καλύτερα, τα περίπλοκα επιστημονικά θέματα σε κείμενα μεγάλης έκτασης."

 

"Στην αναδιάταξη των κοινωνικών συνηθειών, που θα επέλθει αναπόφευκτα, στη μετά κορονοϊό εποχή, το τυπωμένο βιβλίο θα είναι μια αξιοπρόσεκτη και αξιοσημείωτη παράμετρος. Έχοντας παρακολουθήσει δεκάδες σεμινάρια που εξηγούσαν γιατί το τέλος του τυπωμένου βιβλίου είναι αναπόφευκτο, μπορώ να πω, χαμογελώντας με σιγουριά, ότι έχουν διαψευσθεί πανηγυρικά."

 

Το κείμενο γράφτηκε από εκδότη τον Δεκέμβριο που μας πέρασε, οπότε ίσως έχουν κάποιο ενδιαφέρον όσα αναφέρει. Μακάρι να επιβεβαιωθεί ο λόγος του!

 

                                                                            Πηγή: Αντικλείδι

 

 

 

 

 

Το πιο όμορφο που είπε κάποιος για εμάς

Αφορμή ετούτης της ανάρτησης κάτι που έλαβα τις προηγούμενες μέρες, που, όπως και να το κάνουμε, όταν συμβεί γλυκαίνει τόσο την καρδιά.

Πόσες φορές θα ακούσουμε λόγια - ακόμα και μια φράση - που όχι μόνο θα φτιάξει τη διάθεσή μας, την υπόλοιπη μέρα μας, αλλά θα καταγραφεί μέσα μας ως ανεκτίμητη αναγνώριση και παράλληλα δυναμικό εφόδιο για τη συνέχιση της προσπάθειας σε ό,τι έχουμε αφοσιωθεί προσφέροντας πάντα με αγάπη και ειλικρινές ενδιαφέρον. Ακόμη περισσότερο όταν δίνουμε δίχως να περιμένουμε τίποτα, τότε έρχονται να μας βρουν τα καλύτερα. 

Η φράση που έλαβα ήταν : "Ό,τι δεν ξεχνιέται, έχει αγαπηθεί πολύ!"

Λόγια μητέρας περσινού μου μαθητή ανάμεσα στις ευχές που μου έδωσε. Σαν να προϊδέαζε ο λόγος της αυτό που ακολούθησε, εν αγνοία της φυσικά. Έπειτα από δύο ώρες έζησα συγκινητικότατες στιγμές έξω από την πόρτα μου εν μέσω ψιλόβροχου με τους φετινούς μου μαθητές. Πραγματικά, είναι από τις περιπτώσεις που στέκεται κανείς αμήχανος από την έκπληξη (κοινώς, μ@$^%$&^#) μπροστά σ' εκείνα που του δίνει η ζωή!

Αυτό που έχω αντιληφθεί βαθιά μετά από τόσα χρόνια επαφής μου με τα παιδιά είναι ότι κανένας ενήλικας δεν έχει δικαίωμα να μην πιστεύει σ' αυτά και στο τι μπορούν να κάνουν...!

Ας τα αφήσουμε επιτέλους να γυρίσουν τον "κόσμο ανάποδα"! Να κάνουμε για λίγο στην μπάντα ξεμπλοκάροντας το "μονοπάτι", για να το μετατρέψουν σε "λεωφόρο", όπως μόνο εκείνα ξέρουν! Αρκετά τα... "πρήξαμε" με τις κάθε είδους "παπαριές" μας!

 

Πριν περάσω στο πιστό ραντεβού με τη μουσική, μια ερώτηση...

Ποιο ήταν το πιο όμορφο που είπε κάποιος για εσάς;
(τον τελευταίο καιρό ή κάποτε) 

 

"Πότε γέμισε ο κήπος με πουλιά";

Μες στον Απρίλη λένε ότι φαίνεται πλέον η είσοδος της Άνοιξης και μάλλον έτσι είναι. Τα πάντα γύρω είναι σε οργασμό άνθισης. "Πότε γέμισε ο κήπος με πουλιά" (στίχος τραγουδιού στη συνέχεια) δεν το καταλάβαμε. Ο ήλιος πλημμυρίζει με το πλούσιο φως του τα πάντα ζεσταίνοντας επιτέλους τις καρδιές, που το έχουν τόσο πολύ ανάγκη μέσα σε τόση "παγωμάρα".

Με όλη αυτή τη θέρμη γίνεται τεράστια η επιθυμία για έξοδο στην αγκαλιά της φύσης, η οποία ξέρει να "μαγεύει" την ψυχή με τα κάλλη της, να την οδηγεί στη λύτρωση.

Κάθε χρόνο νιώθω έντονα την αναζωογονητική αύρα του Απρίλη και ίσως γι' αυτό να είναι και ο πιο αγαπημένος μου μήνας τούτης της εποχής. "Ο κόσμος ξημερώνει" (όπως λέει και το τραγούδι παρακάτω) με το πρώτο "βήμα" του συγκεκριμένου μήνα.

Μια υποσημείωση:
Καλά όλα τα παραπάνω, όμως ο καιρός με διαψεύδει ετούτη τη φορά, μα και όλα όπως εξελίσσονται...!

Οπότε σε αναμονή όλων αυτών που έχει να δώσει απλόχερα ο πάντα μαγευτικός Απρίλης...😔

Αφήνω τα λόγια επιτρέποντας στη μουσική να απλωθεί στον χώρο σαν την άνοιξη.

Μια ακόμη μικρή ανακάλυψη... 

Η φωνή που ακολουθεί είναι αερικό που εισχωρεί στην ψυχή σαν βάλσαμο δροσιάς, γαλήνης, παρηγοριάς, ίσως και απελευθέρωσης! 

 

 

 

 

  Καλό μήνα!

 

 

Πόσο παράξενοι είναι οι άνθρωποι...

Φίλε μου, οι άνθρωποι είναι παράξενοι. 

Τίποτα δεν είναι άσπρο ή μαύρο, καθώς όλα μεταμορφώνονται συνεχώς.

Τα χρώματα αλλάζουν και αποκαλύπτεται η ψυχή.

Κανείς δεν ξέρει τι "μάχη" δίνει μέσα του ο καθένας από εμάς. 

Το ουσιαστικό σημείο είναι το πώς αντιμετωπίζει τη δική του "μάχη". Εμπόδιο είναι πάντα ο λάθος τρόπος...

Πάντα κάτω από τη "μάσκα" κρύβεται ένα άλλο πρόσωπο που προστατεύει την ευάλωτη ψυχή του.

Η μεταμόρφωση όμως έρχεται κάποια στιγμή ως ανάγκη που διεκδικεί τη θέση της χωρίς καθυστερήσεις ή ενδοιασμούς  και τότε δεν είναι δυνατή η αντίσταση. 

Ο άνθρωπος μεταμορφώνεται σταδιακά και ομαλά καθ' όλη τη διάρκεια της ζωής του, όπως η πεταλούδα περνά από όλα τα στάδια που η φύση της έχει ορίσει για να υπάρχει. Θεωρείται, λοιπόν, ζήτημα επιβίωσης. 

Δυστυχώς, εκεί που ο άνθρωπος αντιδρά έντονα (εσωτερικά ή εξωτερικά) είναι στις μεταμορφώσεις που συμβαίνουν ραγδαία ή επιβάλλονται με βίαιο τρόπο από την ίδια την κοινωνία, ώστε αυτή η αλλαγή να βολεύει το κοινό αίσθημα σε κάθε περίπτωση.

Αργά ή γρήγορα, όλα αυτά, φίλε μου, δεν είναι σε θέση κανείς να τα αποφύγει, μα να εστιάσει στον τρόπο... που λέγαμε παραπάνω. Οφείλει στον εαυτό του να ψάξει να τον βρει, για να βγει νικητής.