Όταν σφίγγεται το στήθος από τη θλίψη

"Από παιδί είχε μανία με τα τρένα. Μεγάλη μανία. Το έσκαγε από το σχολείο, με τα βιβλία παραμάσχαλα*, και πού τον έχανες, πού τον έβρισκες, στο σταθμό. Έμεναν σε μια μικρή επαρχιακή πόλη.

Τρύπωσε σε μια γωνιά κι εκεί καθότανε ώρες ολόκληρες και κοίταζε. Όχι μονάχα τα τρένα που ολοένα ερχόντουσαν και ολοένα φεύγανε, μα όλη η ατμόσφαιρα εκεί τον γοήτευε. Από το πολύ το σκασιαρχείο έμεινε στην ίδια τάξη. Η μάνα του του τις έβρεχε ταχτικά, αυτός το βιολί του.

Το όνειρό του, από τότε, δεν ήτανε να γίνει, όπως θέλανε άλλα παιδιά, αξιωματικός ή μηχανικός, μα σταθμάρχης. Ονειρευότανε τον εαυτό του σταθμάρχη στον κεντρικό σταθμό της πρωτεύουσας, με τη σκούρα μπλε στολή, με τα σιρίτια στα μανίκια, κι ένιωθε μεγάλη συγκίνηση.

Συχνάζοντας στο σταθμό, είχε μάθει από μικρός όλες τις μανούβρες που γίνονται εκεί σαν είναι να ’ρθει ή σαν είναι να φύγει ένα τρένο.

Είχε μάθει ακόμα να παρατηρεί. Να μελετάει τα πρόσωπα των ταξιδιωτών. Άλλοι φτάνανε στο σταθμό με συνοδεία συγγενείς και φίλους κι αρχίζανε οι ατέλειωτοι αποχαιρετισμοί, οι συγκινήσεις και τα ρέστα. Άλλοι πάλι ερχόντουσαν και βρίσκανε ολόκληρη υποδοχή. Και ξανά οι συγκινήσεις και τα ρέστα. Μα κείνοι που ήταν η συμπάθειά του από τότε, ήταν οι μοναχικοί ταξιδιώτες. Αυτοί που φεύγουν ή έρχονται ολομόναχοι. Σαν είναι να φύγουνε, πηδάνε στο βαγόνι τους και χάνονται εκεί μέσα. Δεν κοιτάνε από το παράθυρο, γιατί ξέρουν πως δεν είναι κανένας για να τους αποχαιρετήσει, να τους πει: «Καλό ταξίδι!». Το ίδιο σαν έρχονται. Κατεβαίνουν από το βαγόνι τους, γρήγορα γρήγορα, και τραβάνε κατευθείαν στην έξοδο. Ξέρουν πως δεν είναι κανένας για να τους πει: «Καλωσόρισες!». "

                                  Αντώνης Σαμαράκης, "Σ' ένα συνοριακό σταθμό",
                            Ανθολόγιο Λογοτεχνικών Κειμένων Ε΄& Στ΄ Δημοτικού (σελ.67)

  

Σίγουρα το παιδί της ιστορίας του Σαμαράκη δεν θα φανταζόταν ποτέ ότι αυτό που αγαπούσε τόσο πολύ θα μπορούσε να μετατραπεί σε εφιάλτη. Κι όμως τα όνειρά του ετούτη τη μέρα διαλύθηκαν βίαια μέσα σε δευτερόλεπτα. Αλλά, έτσι είναι αυτά! Αρχικά εγκαταλείφθηκαν πολλοί σταθμοί με τα θαυμάσια από αρχιτεκτονικής άποψης κτίριά τους - σε κάποια μοιάζει να έχει σταματήσει ο χρόνος στην τελευταία μέρα που υπήρχε δραστηριότητα εκεί, στην πορεία αποσύρθηκαν ολοκαίνουρια βαγόνια κι εγκαταλείφθηκαν να σαπίζουν κάπου σε μια άκρη - ξεχασμένα από όλους, έπειτα εγκαταλείφθηκε όλο το σιδηροδρομικό δίκτυο και οι υποδομές του, στη συνέχεια εγκαταλείφθηκαν με τη σειρά τους κι αφέθηκαν στην τύχη τους οι εργαζόμενοι των σιδηροδρόμων μα και οι επιβάτες, οι οποίοι είναι ο τελικός αποδέκτης όλων των παραπάνω. Εγκατάλειψη και ερημιά, λοιπόν.

Κι έρχεται η ώρα που πολλοί περιμέναμε ότι θα φτάσει. Η ώρα που σφίγγεται το στήθος από τη θλίψη, που βαραίνει τόσο σαν να έκατσε μια πέτρα ασήκωτη πάνω του και δεν επιτρέπει την ανάσα. Όταν η παραπάνω εγκατάλειψη οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην τραγική και άδικη απώλεια πολλών ψυχών.

Ως λάτρης των τρένων και ως επιβάτης τους για αρκετά χρόνια (τα τέσσερα τελευταία όχι) δε θα μπορούσα να μη γράψω κάτι για το τρομακτικό σιδηροδρομικό δυστύχημα που συνέβη στον τόπο μας, όπως επίσης δε θα μπορούσα να μην αναφερθώ στην εγκατάλειψη όλων όσων αναφέρω παραπάνω, που έβλεπα να εξελίσσονται από το κακό στο χειρότερο σε όλη την περίοδο της οικονομικής κρίσης μέχρι σήμερα.

Η Ελλάδα θρηνεί για ακόμη μία φορά τους ανθρώπους της και αυτό είναι το σκληρό τίμημα της απόλυτης αδιαφορίας. Λυπάμαι βαθιά.