Μέσα από την οδύνη του ποιητή

Ήσυχα και σιγαλά
μας γέμιζες το σπίτι,
γλύκα του κεχριμπαριού
και χάρη του μαγνήτη.

Ήσυχα και σιγαλά
ζούσε από σε το σπίτι,
ομορφιά τ’ αυγερινού
και φως του αποσπερίτη.

Ήσυχα και σιγαλά,
φεγγάρια, ω στόμα, ω μάτι,
μιαν αυγούλα σβήσατε
στο φονικό κρεβάτι.

Ήσυχα και σιγαλά
και μ’ όλα τα φιλιά μας,
γύρισες προς τ’ άγνωστο
μέσ’ απ’ την αγκαλιά μας.

[...]

Ω πουλιά, απ’ το θρήνο σας
η ελεημοσύνη λείπει
κι ο τρανός καημός
κι η πιο καρδιοφλογίστρα λύπη.

Και στους γλυκοστάλαχτους
σκοπούς σας λίγο λίγο
μιαν απάνθρωπη ψυχή
γρικώ και ξετυλίγω!

Τα μαλλιά σου ολόχυτα
στο πρόσωπό σου γύρω
ξάπλωσαν στην όψη σου
μιας αγιοσύνης μύρο.

Και στο μετωπάκι σου,
μόλις η θέρμη εφάνη,
γίνηκαν ακάνθινο
μαρτυρικό στεφάνι!

Άφκιαστο κι αστόλιστο
του Χάρου δε σε δίνω.
Στάσου με τ’ ανθόνερο
την όψη σου να πλύνω.

Το στερνό το χτένισμα
με τα χρυσά τα χτένια
πάρτε απ’ τη μανούλα σας,
μαλλάκια μεταξένια,

μήπως και του Χάροντα,
καθώς θα σε κοιτάξει,
του φανείς αχάιδευτο
και σε παραπετάξει!

[...]

 
Στο ταξίδι που σε πάει
ο μαύρος καβαλάρης,
κοίταξε απ’ το χέρι του
τίποτε να μην πάρεις.

Κι αν διψάσεις, μην το πιεις
από τον κάτου κόσμο
το νερό της αρνησιάς,
φτωχό κομμένο δυόσμο!

Μην το πιεις, κι ολότελα
κι αιώνια μας ξεχάσεις·
βάλε τα σημάδια σου
το δρόμο να μη χάσεις,

κι όπως είσαι ανάλαφρο,
μικρό, σα χελιδόνι,
κι άρματα δε σου βροντάν
παλικαριού στη ζώνη,

κοίταξε και γέλασε
της νύχτας το σουλτάνο,
γλίστρησε σιγά κρυφά
και πέταξ’ εδώ πάνω,

και στο σπίτι τ’ άραχνο γυρνώντας,
ω ακριβέ μας,
γίνε αεροφύσημα
και γλυκοφίλησέ μας!
 

Απόσπάσματα από το έργο του Παλαμά "Τάφος"
Εκλογή Από Το Ποιητικό Έργο του Κωστή Παλαμά, 1937, Αθήνα, Τυπογραφείο "Εστία"

Λίγοι στίχοι, με διάχυτη την οδύνη της απώλειας, από τον ποιητή (γραμμένοι μετά τον θάνατο του παιδιού του) για τα παιδιά και τους γονείς τους που δε θ' αγκαλιαστούν ποτέ ξανά. Για εκείνα που στερήθηκαν αιφνίδια και βίαια τη ζωή μα και για τους δικούς τους που μένουν πίσω με χέρια αδειανά και ψυχή βουβή.

Κι όλοι οι μωροί του τόπου αυτού ας βουλώσουν επιτέλους τα λερά στόματά τους, που δε σταμάτησαν να λερώνουν τα πάντα από το πρώτο λεπτό της είδησης της τραγωδίας! Τους σιχάθηκαν και οι πέτρες πια! Έχουν την γελοία ψευδαίσθηση ότι είναι άφθαρτοι και κανείς και τίποτα δεν τους αγγίζει. Πλανώνται πλάνην οικτρά, γι' αυτό κι εξακολουθούν να ασεβούν με τρόπο τραγικό απέναντι σε νεκρούς και ζωντανούς. Χρυσοπληρώνονται για να είναι τόσο φτηνοί και το μόνο που είναι άξιοι να κάνουν είναι ν' αγοράζουν τη ζωή μέσω μιας κάρτας Market Pass. "Ύαινες"!