Μια απόλαυση που μας ενώνει...!

Μπορεί να μας χωρίζουν τεράστιες αποστάσεις, χιλιομετρικές, ψυχικές, πνευματικές, ηθικές, ηλικιακές και όσες άλλες μπορεί να φανταστεί κανείς, όμως υπάρχει κάτι εδώ και αιώνες που μας ενώνει, πλέον όχι μόνο τα καλοκαίρια...

Πάγο θέλει πάντα και παντού

Ανάλαφρο επιδιώκει να είναι

Γεύσεις πολλές ονειρεύεται για τον εαυτό του

Ώθηση στη φαντασία προσφέρει

Τέρπει τον ουρανίσκο με τη θεϊκή βελούδινη υφή του

Όαση ειρήνης υπόσχεται στους λάτρεις του

Είναι εμφανές για ποιο πράγμα γίνεται λόγος! Μέχρι και ακροστιχίδα του έφτιαξα!

Παγωτό λατρεμένο από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα από μικρούς και μεγάλους και όπως το επιθυμεί καθένας, σε απίστευτη ποικιλία γεύσεων, αρωμάτων και σερβιρίσματος! 

Κάποτε περνούσε από τις γειτονιές ο παγωτατζής με το ντελικάτο καροτσάκι του να χαρίσει μερικές λιχούδικες στιγμές, μοναδικές τότε για όλους. Κάτι που δεν το πρόλαβα είναι η αλήθεια, αλλά τα άκουγα από τους δικούς μου. Σήμερα είναι όλα εύκολα και άμεσα προσιτά, καθώς η βιομηχανία παγωτού κατέκλυσε κάθε γωνιά, δυστυχώς με αμφιβόλου ποιότητας υλικά.

Χαίρομαι, διότι κάποιοι προσπαθούν να διατηρήσουν την ποιότητα σε πολύ καλά επίπεδα καθώς και τη γεύση. Κι αυτό μπορεί να το συναντήσει κανείς σε μαγαζάκι, που δε γεμίζει το "μάτι", επαρχιακής περιοχής, αλλά γεμίζει όλα τα υπόλοιπα...(αυτό από προσωπική εμπειρία)! Το κακό είναι ότι πρέπει να περιμένει τις καλοκαιρινές διακοπές για να το γευτεί :((  Μεταφορές προς την πρωτεύουσα είναι μεγάλη υπόθεση και "κομματάκι" δύσκολη! Ας είναι. Κάλλιο δυο τρεις φορές κάτι μοναδικό παρά με το σωρό πολλά "τίποτα"! 

Ακολουθεί η ιστορία του παγωτού από δύο άρθρα (κλικ στους τίτλους) που βρήκα για να συνοδεύσουν την ανάρτηση του δροσερού εδέσματος κι έπειτα ταιριαστή μουσική!

Πάμε να δούμε την εξέλιξη από τον Μέγα Αλέξανδρο, τους Κινέζους, τους Άραβες, τους Ευρωπαίους των "σαλονιών" μέχρι και τους Αμερικάνους που το έκαναν βιομηχανικό προϊόν...

Η ιστορία του παγωτού

Η ιστορία της αγαπημένης μας καλοκαιρινής απόλαυσης 

 

 

Δροσερές τηλεοπτικές αναμνήσεις...

Εν μέσω πυράς (καίγεται και πάλι ο τόπος μας) και μανίας (πολιτικής, δημοσιογραφικής, κοινωνικής) μα και του ανελέητου "μοιρολογιού του πληκτρολογίου" (έκφραση που μου άρεσε από εκπαιδευτικό σάιτ) - κάτι που σηκώνει συζήτηση σε πρώτη ευκαιρία - σκέφτηκα να ελαφρύνω την ατμόσφαιρα που την έπνιξε η τοξικότητα (φυσική και μεταφορική).

Η απώλεια της πολύ συμπαθητικής ηθοποιού Ντίνα Κώνστα μού έφερε στον νου κάποιες αγαπημένες σειρές των πρώτων χρόνων της ιδιωτικής τηλεόρασης. Αρχικά, είχα σκεφτεί να κάνω μια μικρή παρουσίαση μόνο για εκείνη, όμως δεν έχει κανένα νόημα λόγω της πληθώρας αφιερωμάτων που είδα στα ΜΜΕ. 

Ακολουθούν κάποια αποσπάσματα από τις κωμικές σειρές που παρακολούθησα τότε ή τις είδα σε επανάληψη αργότερα. Κάνω αναφορά αποκλειστικά σ' αυτές που ξεχώρισα. Αν ξεχνώ οποιαδήποτε άλλη που άξιζε να δει κανείς για να περάσει ευχάριστα τον ελεύθερο χρόνο του, μπορείτε να την προσθέσετε στα σχόλια. 

Η σειρά είναι καθαρά χρονολογική (πότε προβλήθηκε η καθεμία) και όχι με σειρά προτίμησης. Την ιδιαίτερη προτίμησή μου θα την πω στο τέλος.

 

💟 Τρεις Χάριτες (1989 - 1990) , Μιχάλη Ρέππα - Θανάση Παπαθανασίου

@ Και το καλύτερο εδώ για οικονομία χώρου (κλικ) .

 

💟 Οι απαράδεκτοι (1990 - 1993) , Δήμητρας Παπαδοπούλου

💟 Ντόλτσε Βίτα (1995 - 1997) , Αλέξανδρου Ρήγα - Λευτέρη Παπαπέτρου

💟 Οι δύο ξένοι (1997 - 1999) , Αλέξανδρου Ρήγα - Δημήτρη Αποστόλου

💟 Αν και ανήκει σε άλλη δεκαετία, θα το αναφέρω... 

     Είσαι το ταίρι μου (2001 - 2002) , Λευτέρη Παπαπέτρου

Κι εδώ από τα καλύτερα της Αννέτας - πάλι για οικονομία χώρου... (κλικ)!

 

💣 Από τα παραπάνω για μένα πρωτιά έχουν πάντα "Οι δύο ξένοι" και το "Είσαι το ταίρι μου" με διαφορά... από όλα τα άλλα!

@ Και μουσική εκλεκτή, όπως πάντα!

"Να σου πω τη μοίρα σου, το ριζικό σου"

Μοίρα ή πεπρωμένο; Είναι συνώνυμοι όροι ή έχουν διαφορές; 

Μπορεί ο άνθρωπος να πιστεύει σε κάτι τέτοιο; 

Η ελληνική μυθολογία είχε αποθέσει τη ζωή των ανθρώπων στα χέρια τριών θεοτήτων, οι οποίες ήταν οι γνωστές Μοίρες Κλωθώ, Λάχεσις και Άτροπος.

Ένα άρθρο (παρακάτω ο τίτλος) δίνει ξεκάθαρα τη διάκριση ανάμεσα στις δύο έννοιες και τις αναλύει με ενδιαφέροντα τρόπο, δίνοντας επίσης και μικρές οδηγίες προς "ναυτιλλομένους" Αξίζει να το διαβάσει κανείς, αν επιθυμεί να ασχοληθεί με το θέμα λίγο παραπάνω.

 

Πριν το κυρίως "πιάτο" (άρθρο εν προκειμένω) προσφέρονται μερικά "ορεκτικά"(από εδώ), έτσι για την καλή προετοιμασία...

"Οι άνθρωποι δεν είναι αιχμάλωτοι της μοίρας τους, αλλά αιχμάλωτοι των μυαλών τους."
Φραγκλίνος Ρούζβελτ, 1882-1945, Αμερικανός πρόεδρος [1936-1945]


"Μερικές φορές, όταν ξυπνώ τη νύχτα, αισθάνομαι αόρατα χέρια να υφαίνουν το πεπρωμένο μου."
Φερνάντο Πεσσόα, 1888-1935, Πορτογάλος ποιητής & συγγραφέας

"Να αναλάβεις τον έλεγχο του πεπρωμένου σου, γιατί αλλιώς κάποιος άλλος θα τον αναλάβει."
Jack Welch, 1935-2020, Αμερικανός manager


"Οι δυσκολίες συχνά προετοιμάζουν ένα συνηθισμένο άτομο για ένα ξεχωριστό πεπρωμένο."
C.S. Lewis, 1898-1963, Ιρλανδός συγγραφέας


"Η αγάπη είναι το αληθινό μας πεπρωμένο. Δεν θα βρούμε το νόημα της ζωής μόνοι μας, θα το βρούμε με έναν άλλον."
Thomas Merton, 1915-1968, Αμερικανός μοναχός & στοχαστής


"Το να δημιουργείς, σημαίνει επίσης να δίνεις μια μορφή στο πεπρωμένο σου."
Αλμπέρ Καμύ, 1913-1960, Γάλλος συγγραφέας, Νόμπελ 1957


"Χρειάζεται πάντα μια δόση τρέλας για να αντιμετωπίσεις το πεπρωμένο."
Μαργκρίτ Γιουρσενάρ, 1903-1987, Γαλλίδα συγγραφέας

 

Και κάτι λίγο πιο ελαφρύ με δόση χιούμορ (για μένα):

"Ο άντρας δεν ελέγχει τη μοίρα του. Οι γυναίκες της ζωής του το κάνουν αυτό για λογαριασμό του."
Groucho Marx, 1890-1977, Αμερικανός κωμικός

"Δεν καταλαβαίνω πώς μια γυναίκα βγαίνει από το σπίτι της απεριποίητη. Ποτέ δεν ξέρεις πότε θα συναντήσεις το πεπρωμένο σου, και όταν αυτό συμβεί, θα πρέπει να είσαι όσο το δυνατόν πιο ωραία."
Coco Chanel, 1883-1971, Γαλλίδα σχεδιάστρια μόδας

 

Και τώρα αν "άνοιξε η όρεξη", περνάμε στο βασικό "πιάτο", που είναι το άρθρο που υποσχέθηκα (κλικ στον τίτλο):

Μοίρα ή πεπρωμένο;

 

Το "επιδόρπιο" στα σχόλια, όπου όποιος θέλει μας γράφει σε τι πιστεύει ή δεν το αφορά καθόλου κάτι τέτοιο. Και η δική μου άποψη επίσης εκεί, αν υπάρξει συζήτηση.

 

💖  Προς το παρόν πάμε για μουσική αγαπημένη...

 

 

 

 

Λίγα και καλά δίχως βαρετές εξηγήσεις

 

Όποιος και ό,τι είναι σε αποδρομή, ας φεύγει σιγά-σιγά να ξεφορτώσει η καρδιά, να καθαρίσει ο νους και ν' ανοίξει ο δρόμος για νέες περιπέτειες, Ψυχή θα απαιτούν και δαύτες, όμως ίσως να αξίζει τον κόπο, την υπομονή και την αντοχή, που ήδη σπαταλήθηκαν σε λάθος επιλογές.

Ας μείνουν σαν ξεχασμένες, σ' ένα συρτάρι, καρτ ποστάλ όσα δεν προλάβαμε ή δεν μας επιτράπηκε να πράξουμε στην ώρα τους, αλλά ας είμαστε σαν έτοιμοι από καιρό για όσα θα θέλαμε να γίνουν από εδώ και πέρα, σαν καρτ ποστάλ που κρατάμε ήδη στα χέρια και αναμένουν να ζωντανέψουν όσα υπόσχονται.