Σ' εμπιστεύομαι, μ' εμπιστεύεσαι;

Μεγάλη κουβέντα ο τίτλος κι εξίσου μεγάλο ερώτημα.
Η εμπιστοσύνη ανάμεσα στους ανθρώπους χτίζεται με κόπο και εννοείται δεν προϋπάρχει της σχέσης. Σ' αυτή μπαίνει ο καθένας μας με τις δικές του εμπειρίες, δείχνοντας άλλος περισσότερη κι άλλος λιγότερη εμπιστοσύνη, η οποία δοκιμάζεται αρχικά διαρκώς, αλλά ακόμα και πολύ αργότερα μέσα από καθημερινές καταστάσεις, ιδιαίτερες συνθήκες, δράσεις, αντιδράσεις και στάσεις. Έτσι, καλλιεργείται η εμπιστοσύνη όσο εξελίσσεται και η σχέση. Είναι σαν το αγαπημένο λουλούδι που με τη φροντίδα αναπτύσσεται και ομορφαίνει.

Οι άνθρωποι μας εμπιστεύονται όταν τους κάνουμε να νιώθουν ασφαλείς μαζί μας. Υπάρχουν κάποια σημεία στη συμπεριφορά μας που είναι άξια προσοχής από μέρους μας, αφού είναι κι αυτά που προσφέρουν την ασφάλεια στους άλλους και εν τέλει οδηγούν στην εμπιστοσύνη.

Πρώτα απ' όλα, θα πρέπει να εμπιστευόμαστε εμείς οι ίδιοι τον εαυτό μας, αλλιώς δεν μπορούμε να μιλάμε για τίποτε παραπέρα. Πώς είναι δυνατόν να μας δείχνουν οι άλλοι εμπιστοσύνη, όταν οι ίδιοι δεν την έχουμε για εμάς τους ίδιους;

 

Έπειτα, όταν επικοινωνούμε με κάποιον, τον παρακολουθούμε με προσοχή και ενδιαφέρον για όσα μοιράζεται μαζί μας εκείνη την ώρα και δεν ταξιδεύουμε σε δικές μας σκέψεις, επιθυμίες και ό,τι άλλο άσχετο. Τότε θα είμαστε σε θέση να συμμετέχουμε ενεργά σε αυτό που συμβαίνει, έχοντας περισσότερες πιθανότητες να κατανοήσουμε σε βάθος αυτό που ακούμε, ώστε να σταθούμε εκεί που ο άλλος μας έχει ανάγκη και να νιώσει ότι ενδιαφερόμαστε αληθινά.

Συχνά δε δίνουμε σημασία στην επιβεβαίωση των μηνυμάτων που λαμβάνουμε από τους άλλους, οπότε φτάνουμε να κάνουμε λανθασμένες υποθέσεις και οδηγούμαστε σε παρερμηνείες όσων αναφέρθηκαν. Δεν είναι επίσης ντροπή να λέμε ότι δεν καταλαβαίνουμε και να ζητάμε πληροφορίες για πράγματα που δε γνωρίζουμε, παρά να κάνουμε ότι τα ξέρουμε και να προσπαθούμε να βοηθήσουμε κάποιον πάνω σε μια τέτοια βάση. Το μόνο που θα πετύχουμε είναι να τον κάνουμε να νιώσει άβολα και να μην καταφέρουμε τίποτα.

Ένα πεδίο που απαιτεί λεπτότητα από τη μεριά μας είναι το θέμα της κριτικής. Τη στιγμή που κάποιος μας εκμυστηρεύεται κάτι που έκανε, το μόνο που δε χρειάζεται τότε να του πούμε είναι: "Τι παπαριά πήγες κι έκανες;"! Δεν είναι εύκολο να αποφύγει κανείς την κριτική - θετική ή αρνητική, όμως είναι προτιμότερο στη φάση της ανταλλαγής να δείξουμε ενσυναίσθηση, ώστε να αισθανθεί κοντά μας και πιο άνετα το άλλο άτομο, αφού είναι σε πιο ευάλωτη θέση ανοίγοντας τον εαυτό του.

Εκείνο που υποσκάπτει ίσως και ανεπανόρθωτα τα θεμέλια της εμπιστοσύνης είναι το ψέμα. Πιστεύουμε πολλές φορές ότι αν δεν πούμε την αλήθεια, θα προστατεύσουμε τον άλλο από το να στενοχωρηθεί βαθιά ή ότι δεν θα την αντέξει αν την ξεστομίσουμε. Μπορεί να ανησυχούμε επίσης εμείς οι ίδιοι για τις συνέπειες με την αποκάλυψη της αλήθειας. Ας πούμε από αυτήν όση αντέχουμε ή ας μην το συζητήσουμε εκείνη τη στιγμή.

Κάτι αντίστοιχο ισχύει στην περίπτωση που δεν εκφράζουμε άμεσα τις ανάγκες και τις επιθυμίες μας ή τα συναισθήματά μας, οπότε αφήνουμε στην ατμόσφαιρα μια δυσάρεστη κατάσταση να αιωρείται κάπου ανάμεσα στη μαντεψιά, την απορία, τον θυμό, τη στενοχώρια κ.ά.. Πόσο πιο απλό είναι να πει κανείς στον άλλο πώς ακριβώς νιώθει και τι θα ήθελε από εκείνον. Φυσικά, θα πρέπει να είναι έτοιμος για οποιαδήποτε απάντηση, όμως η δική του πλευρά έχει γίνει ξεκάθαρη.

Όπως, τολμάμε να πούμε το "δε θέλω" και "δεν μπορώ" σε κάθε περίπτωση που αισθανθούμε να πιεζόμαστε από ό,τι ζητά κάποιος άλλος. Να μη φοβόμαστε ότι θα χαθεί η εμπιστοσύνη που μας έχει, αν δηλώσουμε ότι δεν είναι δυνατή η παρουσία μας ή η προσφορά βοήθειας από μέρους μας ανά πάσα στιγμή τη ζητά. Αν το κάνουμε με το ζόρι, ο άλλος το αντιλαμβάνεται, όπως κι όταν γίνεται από την καρδιά μας νιώθει σίγουρος για εμάς.

 

Δε νομίζω ότι θέλει και πολλά να πούμε για το ότι δε μεταφέρουμε σε τρίτους όσα μοιράστηκε εμπιστευτικά μαζί μας κάποιος. Ακόμα, και όταν δεν είναι κοινός γνωστός και θα θέλαμε να ακούσουμε μια παραπάνω γνώμη, μήπως και βοηθήσουμε καλύτερα τον άλλο, ας είμαστε προσεχτικοί, μιλώντας ίσως γενικά και αόριστα.

 

Τέλος, αν παραδεχόμαστε ότι κάνουμε λάθη και αναλαμβάνουμε την ευθύνη τους, τότε και οι άλλοι θα νιώθουν οικεία μαζί μας, δε θα τρομάζουν μπροστά στην ψευδή τέλεια εικόνα μας και θα τολμούν να μοιραστούν τα λάθη τους μαζί μας, δίχως τον φόβο της επίκρισης ή και της απόρριψης ακόμη. Έχοντας στον νου μας ότι όλοι μας είμαστε γεμάτοι ατέλειες και ότι αποζητάμε την κατανόηση και την παρηγοριά, τότε μπορούμε να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλο.

 

 

💕  Τι άλλο θα προσθέτατε στο θέμα της εμπιστοσύνης;

 

 

 

@ Αγαπημένες επιλογές από δύο κυρίες της ελληνικής μουσικής σκηνής...