"Απόψε το φεγγάρι κοντοστάθηκε
λιγάκι ν' αποστάσει και φρουκάστηκε
μες στα στενά το βλέμμα του σαΐτεψε
στου νου μου τα σοκάκια εταξίδεψε"
Σε τούτη τη στάση του το φεγγάρι έπιασε τον νου σε κάποιο από τα σοκάκια του να μονολογεί...
"Καράβι είμαι στ' ανοιχτά
που ψάχνει για λιμάνι
που όλο βλέπει τη στεριά
κι όμως ποτέ δε φτάνει"
Ώσπου, σε μια στιγμή, "ναυαγός" αισθάνθηκε όχι σε κάποιο φιλόξενο λιμάνι, μα "στις ξερολιθιές" τις έρημες κι εκτεθειμένες στο θερινό λιοπύρι και το ανελέητο αγιάζι.
Εκεί το φεγγάρι του ψιθύρισε...
"Δέξου της βροχής τα δώρα
και της μοναξιάς"
Κι ήρθε η ώρα και ο νους του απάντησε...
"Το φυλαχτό που μου 'δωσες
το έχω φυλαγμένο "
Ήταν σαν τα λουλούδια στις ξερολιθιές. Το ένιωθε πια πως αυτά είναι ο δρόμος.
@ Μια μικρή ιστορία μέσα από στίχους και εικόνες. Ακολουθούν τα μουσικά κομμάτια, στα οποία ανήκουν οι στίχοι...
Αχ βρε Γλαύκη, αυτές οι ξερολιθιές! Λατρεμένες, ποθητές. Γεμάτες κρυφούς πόθους, ομορφιά, μνήμες και παιχνίδια με κρυμμένες ηδονές αναπάντεχες, ζωογόνες, διαφορετικές. Ένα κρυφτό στην σκληράδα της ξερής φύσης αλλά και στο σμίλεμα με τις πέτρες. Και εκεί ένα ταξίδι με τα τραγούδια και τις μουσικές σου να μας αγκαλιάζουν στοργικά. Και με το φεγγαρόφωτό σου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπέρα γλυκιά μου.
Λογοτεχνική η γραφή σου εδώ!
ΔιαγραφήΑγκαλιάζουμε στοργικά τον εαυτό μας και τους άλλους μαζί. Είναι κι αυτό κάτι μέσα στη βαρβαρότητα που μας κυκλώνει όλο και πιο ασφυκτικά!
Την καλησπέρα μου!
Μεγάλο και σημαντικό Γλαύκη. Να είσαι καλά.
ΔιαγραφήΣ' ευχαριστώ, Γιάννη.
ΔιαγραφήΚαλή σου μέρα!
Τις περιγράφει τόσο όμορφα ο Γιάννης στο σχόλιό του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτις ξερολιθιές του Αλκαίου έχω ριγήσει απ' τη συγκίνηση.
Με φεγγαράκι και αγαπημένους στίχους, την παλεύουμε ακόμα.
Φιλιά πολλά Γλαύκη μου!
Διαβάζοντας, άκουγα μουσική και έπεσα επάνω τους, οπότε βγήκε με κάποιο τρόπο το παραπάνω ως ψυχική ανάγκη περισσότερα απ' όλα.
ΔιαγραφήΠροσωπικά βρίσκομαι σε φάση ανασύνταξης, με αποτέλεσμα να θέλω τη μουσική ως συνοδοιπόρο.
Με αυτά που συνέβησαν όλα αυτά τα δύσκολα χρόνια (μέχρι σήμερα)προσωπικά, κοινωνικά, πολιτικά και παγκόσμια μια παραζάλη και μια θολούρα σε πιάνει... Υπάρχουν στιγμές που λες τι να πιάσω και τι ν' αφήσω! Τα παλεύεις παράλληλα στον βαθμό που μπορείς και συνεχίζεις στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα.
Να είσαι καλά, Μαρία μου!