Μέρες μοναξιάς στον "μαγικό ρεαλισμό"

Michael Parkes

Εικόνα και κείμενα σ' αυτή την ανάρτηση είναι επιλεγμένα από το καλλιτεχνικό κίνημα - κυρίως λογοτεχνικό - του μαγικού ρεαλισμού .
Τούτες τις μέρες, λόγω του εγκλεισμού μας στο σπίτι και της αναγκαίας κοινωνικής απόστασης που διατηρούμε, μου ήρθε στον νου το σπουδαίο έργο του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μαρκές "Εκατό χρόνια μοναξιάς". Ζούμε θα έλεγα κι εμείς μια μοναξιά σ' έναν κόσμο μαγικού ρεαλισμού, όπου το αλλόκοτο γίνεται η καθημερινότητα...

Έτσι, μου ήρθε η ιδέα να παραθέσω κάποια αποσπάσματα από δύο έργα του Νομπελίστα συγγραφέα, το "Εκατό χρόνια μοναξιάς" και το "Οι θλιμμένες πουτάνες της ζωής μου", καθώς και από την "τελευταία του επιστολή" πριν τον θάνατό του - η οποία κυκλοφόρησε στο διαδίκτυο ως δική του, ενώ από ότι ειπώθηκε αργότερα δεν ήταν, όμως την παραθέτω, διότι είναι αξιόλογο κείμενο και ίσως θα θέλαμε να την είχε γράψει ο ίδιος.

Από έργα του που διάβασα στα νεανικά μου χρόνια θεωρώ το "Εκατό χρόνια μοναξιάς" αξεπέραστο, καθώς σ' αυτό σκηνοθετεί ένα παραμύθι για να πει τις πιο σκληρές αλήθειες που στιγματίζουν τη χώρα του, αναζητώντας πάντα τις αιώνιες αλήθειες και τη συσσωρευμένη γνώση του κόσμου.

Μα και το δεύτερο με τον τολμηρό τίτλο που αναφέρω παραπάνω είναι το τελευταίο του έργο, ένας ύμνος στη μοναξιά, στη γυναίκα και στα μυστήρια του έρωτα, όπου μαγεύει με τις λέξεις και προσφέρει ένα τρυφερό ανάγνωσμα.

Από το "Εκατό χρόνια μοναξιάς"...

"Ο άνθρωπος μια μέρα των ημερών, πρέπει να μάθει να χτίζει όνειρα, εκεί που οι ελπίδες τελειώνουν."

"Ο κόσμος θα έχει γα..θεί πέρα για πέρα τη μέρα που οι άνθρωποι θα ταξιδεύουν στην πρώτη θέση και η λογοτεχνία στο βαγόνι με τα εμπορεύματα."


"Είχε φύγει μακριά της, προσπαθώντας να την βγάλει από το μυαλό του, όχι μόνο με την απόσταση, αλλά και με μια απερίσκεπτη ορμή, που οι σύντροφοι του έπαιρναν για τόλμη. Αλλά όσο περισσότερο βούταγε την εικόνα της στη λάσπη του πολέμου τόσο περισσότερο ο πόλεμος έμοιαζε με την Αμαράντα. Έτσι, είχε βασανιστεί στην εξορία, ψάχνοντας να βρεί τρόπο να τη σκοτώσει με τον ίδιο το θάνατο του."

"Έσκαψε τόσο βαθιά στα αισθήματα του και αναζητώντας το συμφέρον, συνάντησε τον έρωτα, γιατί προσπαθώντας να την κάνει να τον αγαπήσει, κατέληξε να την αγαπήσει αυτός."

Από το "Οι θλιμμένες πουτάνες της ζωής μου"...

"Η έμπνευση δεν προειδοποιεί."

"…μια από τις χαρές των γηρατειών είναι η προκλητική στάση των νέων γυναικών που πιστεύουν πως είμαστε εκτός λειτουργίας"

"Το θεωρώ αφύσικο ένας άντρας να συνεννοείται καλύτερα με το σκύλο του απ΄ότι με τη γυναίκα του…"

"Δεν μετράει η ηλικία, αλλά τα χρόνια που νιώθει κανείς πως έχει."

"…αυτοί που δεν τραγουδούν, δεν μπορούν ούτε καν να φανταστούν τι ευτυχία είναι να τραγουδάς."

"…η ακατανίκητη δύναμη που κάνει την Γη να γυρίζει δεν είναι οι ευτυχισμένοι έρωτες, αλλά όσοι συναντούν εμπόδια."

"Ανακάλυψα ότι δεν είμαι πειθαρχημένος εκ πεποιθήσεως, αλλά από αντίδραση στην αμεριμνησία μου."

"…κοίτα μην πεθάνεις χωρίς να δοκιμάσεις τι θαύμα είναι να γ...μάς από έρωτα."

"Μην παρεξηγείτε: οι ακίνδυνοι τρελούτσικοι είναι πάντα πρωτοπόροι"

Από την τελευταία του επιστολή...

"Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως δεν θα έλεγα όλα αυτά που σκέφτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν όλα αυτά που λέω εδώ. Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γι 'αυτό που αξίζουν, αλλά γι' αυτό που σημαίνουν.
Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πιο πολύ, γιατι για κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια, χάνουμε εξήντα δευτερόλεπτα φως."

"Στους ανθρώπους θα έδειχνα πόσο λάθος κάνουν να νομίζουν ότι παύουν να ερωτεύονται όταν γερνούν, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι γερνούν όταν παύουν να ερωτεύονται! Στο μικρό παιδί θα έδινα φτερά, αλλά θα το άφηνα μόνο του να μάθει να πετάει."

"Έμαθα πως όλοι θέλουν να ζήσουν στην κορυφή του βουνού, χωρίς να γνωρίζουν ότι η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στον τρόπο που κατεβαίνεις την απόκρημνη πλαγιά. Έμαθα πως όταν το νεογέννητο σφίγγει στη μικρή παλάμη του, για πρώτη φορά, το δάχτυλο του πατέρα του, το αιχμαλωτίζει για πάντα. Έμαθα πως ο άνθρωπος δικαιούται να κοιτά τον άλλον από ψηλά μόνο όταν πρέπει να τον βοηθήσει να σηκωθεί."

"Να λες πάντα αυτό που νιώθεις και να κάνεις πάντα αυτό που σκέφτεσαι. Αν ήξερα ότι σήμερα θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ' έβλεπα να κοιμάσαι, θα σ' αγκάλιαζα σφιχτά και θα προσευχόμουν στον Κύριο για να μπορέσω να γίνω ο φύλακας της ψυχής σου. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ' έβλεπα να βγαίνεις από την πόρτα, θα σ' αγκάλιαζα και θα σου 'δινα ένα φιλί και θα σε φώναζα ξανά για να σου δώσω κι άλλα. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα άκουγα τη φωνή σου, θα ηχογραφούσα κάθε σου λέξη για να μπορώ να τις ακούω ξανά και ξανά. Αν ήξερα ότι αυτές θα ήταν οι τελευταίες στιγμές που σ' έβλεπα, θα έλεγα σ' αγαπώ και δεν θα υπέθετα ανόητα ότι το ξέρεις ήδη."

"Κανείς δεν θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις. Ζήτα από τον Κύριο τη δύναμη και τη σοφία για να τις εκφράσεις. Δείξε στους φίλους σου τι σημαίνουν για σένα."