Τα είπανε, τα είπανε, αλλά όχι μόνο...

Παραμονή των Φώτων και το κουδούνι χτυπά επίμονα... 

- Να τα πούμε;

- Καλώς τα, να τα πείτε, να τα πείτε...

Τα είπανε κι ευχήθηκαν, πήραν τα κεράσματά τους και τα νομίσματά τους, έτσι, για το καλό, μα δεν έφευγαν...

- Η κυρία μας;

- Δεν είναι εδώ αυτή τη στιγμή, παιδιά, έχει βγει για λίγο στην αγορά.

- Κρίμα...

Έπειτα από δυο ώρες το κουδούνι ξαναχτυπά μαζί με ένα επίμονο φωνητικό κάλεσμα.

- Κυρία, μας ανοίγετε;

- Βρε, βρε, καλώς τους! Να τα πείτε καμάρια μου! Πολύ χαίρομαι που ήρθατε, γιατί όπως είπαμε και στο σχολείο δεν συνηθίζουν πια να λένε τα κάλαντα τούτης της μέρας. 

-Ναι, πράγματι έχουν βγει ελάχιστα παιδιά, όμως εμείς σας είχαμε πει ότι το κάνουμε. Μα δεν ήρθαμε τώρα γι' αυτό, γιατί περάσαμε το πρωί και τα είπαμε, αλλά εσείς είχατε βγει έξω.

- Αν θέλετε, τα ξαναλέτε... Με μεγάλη μου χαρά να σας ακούσω!

- Όχι, κυρία, μόνο μια αγκαλιά ήρθαμε να σας κάνουμε.

Οι αγκαλιές που δόθηκαν ήταν σφιχτές και όπως πάντα μοναδικές κι αφοπλιστικές!

- Θα τα πούμε τη Δευτέρα, κυρία!

- Ναι, για πότε έφτασε η μέρα να βρεθεί και πάλι η συντροφιά της έκτης...!

Με αυτή την υπόσχεση και την χαρούμενη αναμονή της απομακρύνθηκαν μέσα στη ζωντάνια τα τρία φωτεινά αγορίστικα κεφαλάκια, σαν λαμπεροί ήλιοι που ανέτειλαν στον ήρεμο πεζόδρομο, σκορπίζοντας διάχυτα την αισιοδοξία, τη γλυκύτητα της ψυχής του αγνού ανθρώπου, που ξέρει να μοιράζεται άδολα και με θάρρος την αλήθεια του.

Η κυρία είχε μείνει ακίνητη, κατασυγκινημένη να κοιτά τις μικρές ζωηρές φιγούρες να απομακρύνονται στο βάθος του δρόμου. Είχε πάρει το δώρο της για τα Χριστούγεννα με τον πιο ευγενικό και μονάκριβο τρόπο από τον "Secret Santa" του 2018, όπως λένε τα κορίτσια εδώ της "μπλογκογειτονιάς"!

Μια και μιλούσα στην προηγούμενη ανάρτηση για την ανθρωπότητα και σας ζάλιζα άλλη μια φορά με θεωρητικές παπαριές για το τι είναι για τον καθέναν μας η ανθρωπότητα, ήρθε έξω από την πόρτα μου μία από τις πιο θαυμάσιες όψεις της, για να μου κλείσει το στόμα και να μου ανοίξει ακόμα περισσότερο την καρδιά!

Αυτές οι αγαπησιάρικες αγκαλιές, που κάποιες φορές μπορεί να σε πετάξουν και κάτω ή να επέλθει σε χρόνο dt η ασφυξία, όταν γίνουν από μια ολόκληρη τάξη είναι όλη η πληρωμή του δασκάλου. Άμα ανταλλάσσονται δε σε καθημερινή βάση, είναι μια τόσο ισχυρή δόση ενέργειας - η οποία διασπείρεται σε όλους - που σε πάει μια απίθανη βόλτα στον γαλαξία με την ταχύτητα του φωτός!  

Είμαι ευγνώμων κυριολεκτικά για την πληρότητα που αισθάνομαι μέσα από τον ρόλο που έχω αναλάβει σε αυτό τον κόσμο!

Αν ο εκπαιδευτικός οποιασδήποτε βαθμίδας, δει αυτόν τον ρόλο μόνο μέσα από τον μισθό, τη "σίγουρη" επαγγελματική απασχόληση και τις περιόδους των διακοπών από τα μαθήματα, είναι χαμένος και "καμμένος" από χέρι και δυστυχώς "καίει" μαζί του και την πιο τρυφερή όψη τής ανθρωπότητας... 

Τα παιδιά όλων των ηλικιών μπορούν πάραυτα να το αισθανθούν, να λάβουν το μήνυμα μόνο και μόνο από την αύρα του δασκάλου ή όποιας ειδικότητας καθηγητή ασχολείται μ' εκείνα. 

Με τη δυνατή διαίσθησή τους και την ύπαρξή τους όλη μας δείχνουν τον δρόμο της ανατολής του ήλιου από την ανθρώπινη άβυσσο...!

Η σχέση δασκάλου - μαθητή είναι "ερωτική", κι έτσι θα πρέπει να είναι, ώστε να κινεί τον κόσμο, να τον παίρνει μακριά από την παγερή ακινησία του θανάτου και τη σήψη πριν την ώρα της. 

Ένας "έρωτας" αμοιβαίος που θα βγαίνει 

πάντα νικητής στη μάχη!

Καλή συνέχεια!