" Σου μιλάω, ... με ακούς; "

Πόσες φορές έχετε φύγει απογοητευμένοι από μια συζήτηση, διότι αισθανθήκατε ότι οι συνομιλητές σας ενδιαφέρονταν να ασχοληθούν με όσα περισσότερα δικά τους θέματα μπορούσαν αδιαφορώντας για το αν θέλετε να μιλήσετε κι εσείς; Άλλες φορές πάλι γιατί άκουγαν εντελώς επιφανειακά όσα εσείς προσπαθούσατε να πείτε στον λίγο χρόνο που σας άφηναν ελεύθερο για να εκφραστείτε;

Υπήρξαν ίσως στιγμές που αυτοί οι "σπουδαίοι" συνομιλητές σας παρανόησαν ή διαστρέβλωσαν κάποια από αυτά που τους μεταφέρατε κι αυτό σάς ενόχλησε ή σάς εξόργισε ακόμα;

Δεν νομίζω ότι υπάρχει κανείς που δεν είχε μία τέτοια τουλάχιστον εμπειρία πρόσφατα, και δε λέω στην ζωή του, γιατί θεωρώ ότι πρόκειται για ένα φαινόμενο που έχει πάρει διαστάσεις επιδημίας πια!

Το βλέπουμε να συμβαίνει στις συντροφιές, στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, σε καθημερινές συναναστροφές - εργασία, υπηρεσίες, μαγαζιά - στις σχολικές τάξεις, όπου εκεί προστίθεται και το ζήτημα της ελλειπούς προσοχής και συγκέντρωσης - ακόμα και στο σπίτι μας.

Τελικά πόσο καλοί ακροατές είμαστε;

Πόσο μας νοιάζει ο άλλος που έχουμε απέναντί μας; Πόσο μας ενδιαφέρει η επικοινωνία με όλη τη σημασία της λέξης, η αμφίδρομη και ολοκληρωμένη; Εκείνη που προσφέρει ικανοποίηση τόσο στον πομπό όσο και στον δέκτη εναλλάξ, εκείνη που είναι αποτελεσματική και δεν καταλήγει σε σύγχυση ή ανία, που συμβάλλει στην ανάπτυξη του άλλου κι έχει να δώσει κάτι ιδιαίτερο και στους δύο συνομιλητές;

Η επιθυμία μας να μας ακούσει κάποιος όποτε το έχουμε ανάγκη είναι ένα ναρκισσιστικό  χαρακτηριστικό του ανθρώπινου είδους. Όταν αυτό εξωτερικεύεται με συνοδεία την καλή πρόθεση ν' ακούσουμε παράλληλα κι ενεργητικά ό,τι έχει να μας πει και ο δέκτης, είναι υγιές κι έχει την χροιά του ουσιαστικού μοιράσματος αλλήλων. Όταν όμως ο ένας διεκδικεί τη μερίδα του λέοντος σε μία συνομιλία εκφράζει απόλυτα τη ναρκισσιστική κι εγωκεντρική πλευρά του ανθρώπου, με αποτέλεσμα τη δυσφορία και την απογοήτευση του άλλου. 

Πολύ περισσότερο μας πληγώνει όταν απευθυνόμαστε σ' έναν πολύ δικό μας άνθρωπο - γονέα, σύντροφο, στο παιδί μας, στο πιο αγαπημένο μας φιλικό πρόσωπο, διότι θεωρούμε δεδομένα το ενδιαφέρον και το νοιάξιμο του. 

Πώς διαχειριζόμαστε μια τέτοια αποκαρδιωτική επικοινωνία, που συχνά μας κάνει να αισθανόμαστε ότι δεν έχουμε αξία - στην περίπτωση που ο άλλος στρέφει αλλού την προσοχή του σε πρώτη ευκαιρία - ή ότι είμαστε άδεια δοχεία που πετά μέσα τους ο υποτιθέμενος συνομιλητής μας ό,τι έχει και δεν έχει εντελώς εγωιστικά;

@ Όποιος επιθυμεί να δει πόσο καλός ακροατής είναι, μπορεί να πατήσει εδώ.