Ιστορίες της Νύχτας: Σαν φαντασίωση

Το κείμενο που ακολουθεί είναι η δεύτερη συμμετοχή μου στο νέο διαδικτυακό, δημιουργικό δρώμενο με τίτλο Ιστορίες της Νύχτας, μια ιδέα της αγαπημένης μας φίλης Αριστέας από το blog Η ζωή είναι ωραία.

Τις υπόλοιπες ιστορίες μπορείτε να τις βρείτε εδώ.

Σαν φαντασίωση

Μια νύχτα με ζεστή πανσέληνο έλαμπε μυστηριακά κι απόκοσμα η ακρογιαλιά. Λούζονταν τα βράχια από φως και σκιές, ιερές μορφές που ξυπνούσαν στην άγρια ακίνητη γη. Μορφές που τους αγκάλιαζαν γλυκά. Οι χάρτινοι άγγελοί τους.

Χρυσαφένια, θερμή κλίνη η αμμουδιά δέχονταν ηδονικά τα βασανισμένα από την αναμονή κορμιά. Πνοή αφύπνισης η ανάσα του πάνω στον λαιμό της. Ρίγος ανοιξιάτικης ευφορίας προκαλούσαν τα απαλά του χείλη στο παραδομένο, σ’ εκείνον, σώμα. Παράκληση λύτρωσης ο αχνός ψίθυρος στ’ αυτιά του. Τα χέρια της, αναρριχητικός κισσός, τυλιγμένα γύρω του έπαιρναν την φλόγα του κορμιού του, τη διέσπειραν παντού σε δική της φλόγα και δική του πάλι.

Το κάλεσμα της θάλασσας ήταν ο δρόμος προς την ελευθερία της νεανικής τους ορμής, χάδι ηλεκτροφόρο. Ανάταση δύο πυρωμένων σκιών, που έσμιγαν θεϊκά στο υγρό στοιχείο εμπρός στον φύλακα της ένωσής τους, το θερινό φεγγάρι.

Έτσι εξημέρωσαν ο ένας τον άλλο. Την είχε ανάγκη. Τον είχε ανάγκη. Ήταν μοναδικός για εκείνη. Ήταν μοναδική για εκείνον.
Έρωτας για τους δύο φτωχοδιάβολους ήταν σαν το σώμα βρει χόρταση, σαν η ψυχή βρει δροσιά στη δική της δίψα.

Ζούσαν τον έρωτα
Σαν τον άνεμο που κάνει το σώμα ν’ αναρριγά,
το φως που θαμπώνει το βλέμμα.
Σαν την ανάσα που δεν προφταίνεις να πάρεις,
τη ζάλη που σου θολώνει το μυαλό.
Σαν το χάδι στην ψυχή,
το αστραπόβροντο στην καρδιά.
Σαν τη θάλασσα που σ’ αγκαλιάζει απαλά,
τα βράχια που σε πονάνε κάθε βραδιά.
Σαν την καλοκαιρινή βροχή που σε ξεδιψά,
τον ήλιο μέσα στα στήθη τ’ ανοιχτά.
Σαν τη μουσική που σε συνεπαίρνει,
ένα ταγκό για δύο.
Ήταν πρώτα το «εσύ» κι έπειτα το «εγώ»,
ήταν το «εμείς» και «μέσα από εσένα».

Πονάμε βασανιστικά, όταν χάνεται μέσα από τα δάχτυλά μας σαν τον «κλέφτη», το χνουδωτό άνθος στους αγρούς. Σκορπίζει με τον άνεμο ή στο άγγιγμά μας.

Τόσο πόνεσαν εκείνη τη νύχτα εμπρός στον φόβο της απώλειας... όταν ορθώθηκε ανάμεσά τους αιφνίδια κι αναπότρεπτα η ψυχρή πόρτα του μικρού χειρουργείου.
Θεριό ανήμερο σαν του απαγορεύτηκε η είσοδος. Τα εκφραστικά του μάτια γυάλιζαν από τον πυρετό της αγωνίας, της τρελής επιθυμίας να ’ταν δίπλα της. Αισθανόταν τα υγρά, ανήσυχα μάτια του επάνω της κι άκουγε τη ραγισμένη του φωνή να παρακαλά να τον αφήσουν να πάει κοντά της. Ήξερε ότι χωρούσε ολόκληρος, παρά το ύψος του, στην αγκαλιά της – αυτό ήταν το φυλαχτό της.

Και η αιμορραγία σταμάτησε.
Η καρδιά τους είχε σταματήσει.
Ένα αναπάντεχο ατύχημα, μια τρομακτική αιμορραγία και ο χρόνος σταμάτησε εκεί, κλονίζοντάς τους.
Σαν να πέρασαν αιώνες απόδειξης...
ενός δυνατού έρωτα σαν φαντασίωση, σαν το τρυφερό φιλί του στον γλουτό της.