Σάββατο 1 Απριλίου 2023

Εμπρός για ένα ταξίδι με βήμα ταχύ!

Διαβάζοντας τυχαία ένα παλαιότερο άρθρο για τα ταξίδια στον χρόνο αναρωτήθηκα σε ποια εποχή θα ήθελα να βρεθώ κι έτσι αποφάσισα να κάνω μια ανάρτηση σχετική, όμως κάπως σύντομη... Πάντα με εντυπωσίαζε η αναζήτηση των επιστημόνων για την πιθανότητα ενός ταξιδιού στον χρόνο, κατά πόσο είναι εφικτό κάτι τέτοιο με βάση τις δυνατότητες της ανθρώπινης φύσης και τα όρια που θέτει εκ των πραγμάτων σε μία ανάλογη προσπάθεια. Όπως μου αρέσουν και οι ταινίες που έχουν παρόμοιο θέμα!

Σύμφωνα με το άρθρο:

"Όλοι μπορούμε να ταξιδέψουμε στο χρόνο. Το κάνουμε είτε το θέλουμε είτε όχι, με σταθερό ρυθμό ενός δευτερολέπτου ανά δευτερόλεπτο. Μπορεί να νομίζετε ότι δεν είναι το ίδιο με το να ταξιδεύετε σε μια από τις τρεις χωρικές διαστάσεις με ταχύτητα, ας πούμε, ένα μέτρο ανά δευτερόλεπτο. Αλλά σύμφωνα με τη θεωρία της σχετικότητας του Αϊνστάιν, ζούμε σε ένα τετραδιάστατο χωροχρονικό συνεχές, στο οποίο ο χώρος και ο χρόνος είναι ανταλλάξιμες οντότητες. 

Ο Αϊνστάιν διαπίστωσε ότι όσο πιο γρήγορα κινείσαι στο χώρο, τόσο πιο αργά κινείσαι στο χρόνο – γερνάς πιο αργά, με άλλα λόγια."

Θα λέγαμε ότι μπορούμε να σπεύδουμε για να επιβραδύνουμε το πέρασμα του χρόνου... :)) 

Περισσότερα για τα εν λόγω ταξίδια πατώντας στον τίτλο του άρθρου...


 
Πάντως, αν μου δινόταν ποτέ η ευκαιρία να μεταφερθώ στον χρόνο, θα ήθελα να βρεθώ στον χρυσό αιώνα του Περικλή και των Αθηναίων! Κι αυτό, για να μπορούσα να δω με τα ματάκια μου πώς ζούσαν οι συντοπίτες μας την εποχή εκείνη, να βιώσω την καθημερινότητά τους μέσα από όλα τα κοινωνικά στρώματα των πολιτών και φυσικά δε θα μπορούσα να παραλείψω την ικανοποίηση της μεγάλης επιθυμίας να δω από κοντά τη μεταμόρφωση του βράχου της Ακροπόλεως σε ένα από τα ομορφότερα και σπουδαιότερα μνημεία του κόσμου. Γνωρίζοντας πολύ καλά ότι δυστυχώς τέτοιου είδους θαύματα του ανθρώπου έχουν πίσω τους και λιγότερα φωτεινά σημεία... Στην περίπτωση του χρυσού μας αιώνα τίποτε δε θα γινόταν, αν όλο αυτό το μεγαλείο δεν είχε το Λαύριο με τα μεταλλεία αργύρου και μολύβδου αλλά και τους ακούραστους δούλους να αποτελούν παρέα το κλειδί για την πόρτα των "θαυμάτων"!
Ας είναι, διότι αλλιώς πώς θα είχαμε, εμείς κι όλος ο κόσμος, κάτι τόσο υπέροχο να θαυμάζουμε;

Σημείωση:
Με τέτοια ταξίδια ίσως προλαβαίναμε να αλλάξουμε την πορεία τραγικών καταστάσεων. Ίσως... αν σκεφτούμε με αφέλεια παιδική.


Ερώτηση για το κοινό...
Εσείς πού θα θέλατε να πάτε σε ένα ταξίδι στον χρόνο;
 
 
👀  Μουσική άσχετη αλλά... καλή!
 

 






10 σχόλια:

  1. Δε θα πήγαινα και πολύ μακριά.. Σε μια συγκεκριμένη ημερομηνία να άλλαζα μια λάθος κατασταση που επηρέασε αρνητικά την μετέπειτα ζωή μου
    Αλλιώς κάπου ώστε να προσπαθούσα να άλλαζα το ρου της ιστορίας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αντιλαμβάνομαι τι εννοείς και νομίζω ότι στη θέση σου το ίδιο θα ήθελα να κάνω, όπως και στη δική μου ζωή αν ήταν δυνατό να παρέμβω για να αποτρέψω μια τραγική απώλεια, θα ταξίδευα όχι πολύ μακριά...
      Σ' ευχαριστώ για την παρουσία σου!

      Διαγραφή
  2. Θα ήθελα να ήμουν στο Παρίσι, κατά τη διάρκεια του Μεσοπολέμου, ανάμεσα στους μποεμ καλλιτέχνες της εποχής, ίσως ένας από αυτούς. Είναι μια εποχή που με ενθουσιάζει, πνευματικής ελευθερίας κυρίως και ελπίδας, παρά τα μαύρα σύννεφα που σκέπαζαν την Ευρώπη.
    Την Καλημέρα μου, Γλαύκη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μμμ, πολύ ενδιαφέρουσα περίοδο επέλεξες, Βασίλη!
      Μια εποχή που τη χαρακτηρίζει έντονη δημιουργικότητα και δράση σε πολλά επίπεδα. Σα να ετοιμαζόταν η ανθρωπότητα να αντέξει ένα ακόμη σοβαρό πλήγμα!
      Να είσαι καλά!

      Διαγραφή
  3. Κάθε φορά που συμβαίνει ένα τραγικό δυστήχημα, κάνω ένα ανώφελο αλλά αναπότρεπτο ταξίδι στο χρόνο και φαντάζομαι πώς θα μπορούσα να ειδοποιήσω εγκαίρως τους ανθρώπους που κινδύνευαν. Κάτι αντίστοιχο έγινε με τα παιδιά που ταξίδεψαν στο μοιραίο τρένο στα Τέμπη. Είναι κενό ουσίας αυτό, αλλά η συνειρμική σκέψη παίζει περίεργα παιχνίδια.
    Πολύ ενδιαφέρον το κείμενό σου για το ταξίδι στο χρόνο.
    Καλό μήνα Γλαύκη μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μια κοινή επιθυμία έχουμε μου φαίνεται, καθώς το έγραψα στη σημείωση μέσα στο κείμενο. Έτσι σκέφτηκα κι εγώ πριν φτιάξω την ανάρτηση!
      Είναι απόλυτα φυσικό να θέλουμε να είχαμε μια τέτοια δυνατότητα, όμως η πραγματικότητα μάς εμποδίζει με το σκληρό της πρόσωπο μες στη μούρη μας!
      Αντεύχομαι, Μαρία μου!

      Διαγραφή
  4. Μωρέ να το κάνουμε το ταξίδι στο χρόνο, Γλαύκη μου αλλά σαν παρατηρητές ναι; Γιατί για σκέψου να επιστρέφαμε σε θέσεις και συνθήκες τραγικές; Για σκέψου να ήσουν στο Άουσβιτς-ας πούμε-κρατούμενος; Ή δούλος στην αρχαία Ελλάδα;
    Αυτό που λέει η Μαρία είναι το πιο σημαντικό. Αν μπορούσαμε να προλάβουμε τραγωδίες. Όμως αυτό είναι πιθανό μόνο σε φιλμ επιστημονικής φαντασίας.
    Καλησπέρα Γλαύκη μου και καλή σου βδομάδα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το θέμα είναι να υπήρχε η δυνατότητα να επιλέξει κανείς. Καμιά φορά το να ζούσε για λίγο στις άγριες συνθήκες που βίωσαν άνθρωποι άλλων εποχών μπορεί να αποτελούσε μοναδικό μάθημα ώστε να εκτιμούσε τη ζωή βαθύτερα.
      Όμως όλα ετούτα είναι μόνο στη φαντασία μας όπως είπες κι εσύ, οπότε ούτε να σώσουμε μπορούμε ούτε να πάρουμε μαθήματα.
      Στο εδώ και τώρα η πρόληψη και η διεκδίκηση καλύτερων συνθηκών είναι το μόνο που μπορούμε να κάνουμε και είναι χρέος μας.
      Καλή Μ. Εβδομάδα, Γιάννη μου!

      Διαγραφή
  5. Ωραίο θέμα έπιασες, Γλαύκη μου! Τα ταξίδια στον χρόνο πάντα μου τραβούσαν το ενδιαφέρον και έχω σκεφτεί πολλές φορές πού θα ήθελα να πάω, αν μπορούσα να ταξιδέψω στον χρόνο.
    Νομίζω ότι είχα καταλήξει κι εγώ στον χρυσό αιώνα του Περικλή, και επίσης είχα σκεφτεί ότι τα πράγματα δε θα ήταν και τόσο ρόδινα όσο τα φανταζόμαστε. Αργότερα, σκέφτηκα ότι θα μου άρεσε καλύτερα να ζήσω τη ζωή των καλλιτεχνών στο Παρίσι, όπως γράφει ο Βασίλης.
    Εννοείται ότι σκέφτηκα πως, αν το ταξίδι στον χρόνο ήταν αποκλειστικά θέμα τύχης, θα το απέφευγα οπωσδήποτε, αφού θα μπορούσα να βρεθώ και σε συνθήκες πάρα πολύ δύσκολες και επικίνδυνες, όπως γράφει ο Γιάννης. Μόνο αν μπορούσα να επιλέξω ακριβώς τον τόπο και τον χρόνο του ταξιδιού το συζητούσα.
    Ύστερα σκέφτηκα ότι θα μπορούσα να ταξιδέψω στον χρόνο για να προλάβω καταστροφές, όπως γράφει η Μαρία, αυτό θα μου άρεσε πολύ. Μετά, βέβαια, το έφερα και λίγο στα μέτρα μου, να διορθώσω κάποιες "λάθος" επιλογές μου, όπως γράφει ο Μορφέας, δεν είμαι όμως και τόσο σίγουρη ότι οι λάθος επιλογές δεν είναι εν μέρει υπεύθυνες για κάποια καλά που συνάντησα στη ζωή μου...
    Και, τελικά, δεν ξέρω ποιο είναι το καλύτερο. Ακόμα και αυτό που γράφει η Μαρία, να ειδοποιούσαμε τα παιδιά που χάθηκαν στα Τέμπη, χωράει μέσα του τόσα, μα τόσα πολλά... Σώζεις έναν άνθρωπο από πνιγμό και σκοτώνεται ύστερα από λίγο σε τροχαίο, σώζεις κάποιον και στην πορεία εξελίσσεται σε εγκληματία και σκοτώνει άλλους πέντε, ξέρω και εγώ... Ποτέ δεν μπορούμε να ξέρουμε τις ακριβείς επιπτώσεις των επιλογών και των πράξεών μας, και, επιπλέον, ουδέν κακόν αμιγές καλού.
    Μ'αυτά και μ'αυτά, νομίζω ότι τείνω να καταλήξω ότι θα προτιμούσα να μπορώ να ταξιδέψω μόνο ως παρατηρητής. Αρκετά δεινά έχουν συμβεί στον κόσμο, δε θα ήθελα να είμαι εγώ η πηγή για ένα ακόμη... Τι καλά, σε φώτισα πάλι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μου άρεσε το σχόλιό σου, γιατί έστρεψες τη συζήτηση σε φιλοσοφικά μονοπάτια... Κάτι που δεν έκανα στο κείμενο μα ούτε στα σχόλια έγινε. Η αλήθεια είναι ότι προτίμησα να είναι πιο ανάλαφρη η ανάρτηση. Σε άλλη περίπτωση το θέμα τέτοιου είδους ταξιδιών έχει δημιουργήσει πολλά ερωτηματικά στους ειδικούς αντίστοιχα με τα δικά σου. Σίγουρα το πιο ασφαλές θα ήταν να μεταφέρεται κάποιος αλλού μόνο ως παρατηρητής.
      Όμως, σε περιπτώσεις τραγικών απωλειών όπως τα Τέμπη ή άλλων προσωπικών του καθενός δεν μπορεί να μην υπάρχει αυτή η έντονη επιθυμία της παρεμπόδισης ενός τέτοιου συμβάντος. ΅Είναι ανθρώπινο πιστεύω.
      Να είσαι καλά, Πίπη!

      Διαγραφή

Σε ευχαριστώ που αφιέρωσες χρόνο να διαβάσεις τις σκέψεις μου.