"Να είστε ευγενικοί" σε λόγια και πράξεις

Ο μισός τίτλος είναι δανεικός - γι' αυτό και τα εισαγωγικά - από τον τίτλο ενός ποιήματος του Ζακ Πρεβέρ. Παρακάτω θα ακολουθήσουν δύο δικά του ποιήματα με διαφορετικό θέμα το καθένα. Ο μεγάλος Γάλλος ποιητής με την απλότητα του λόγου του περνούσε τα πιο δυνατά μηνύματα. Το απλό σε όλα τα πράγματα είναι πάντα ισχυρότερο, καθώς έχει την αλήθεια του χωρίς κανένα φόβο εκτεθειμένη στο φως. 

Ο ήλιος ερωτεύτηκε τη γη
Κι η γη είν’ ερωτευμένη με τον ήλιο
Είναι δικό τους θέμα
Υπόθεση δική τους
Και σε περίπτωση έκλειψης
Δεν είναι διόλου φρόνιμο κι ευγενικό να τους κοιτάτε
Πίσω απ’ τα βρώμικα μικρά
Φυμέ τζαμάκια σας
Κείνη την ώρα θα τσακώνονται ασφαλώς
Όμως αυτά είναι θέματα προσωπικά
Καλύτερα κανείς να μην ανακατεύεται
Γιατί
Αν μπεις στη μέση κινδυνεύεις πια να μεταμορφωθείς
Σε μια πατάτα παγωμένη
Ή σ’ ένα απλό εργαλείο που τα μαλλιά σγουραίνει
Έτσι είναι
Όσο για τ’ άλλα δε μας αφορούν
Η γη αγαπάει τον ήλιο και γυρίζει ολοένα
Κι εκείνος τη θαυμάζει
Κι όμορφη τη βρίσκει
Και λάμπει επάνω της
Κι όταν κουράζεται
Πάει και ξαπλώνει
Τότε σηκώνεται η Σελήνη
Η παλιά ερωμένη του ήλιου
Που ζήλεψε
Και τιμωρήθηκε γι’ αυτό
Παγώνοντας

Και τώρα βγαίνει μοναχά τη νύχτα  

           Απόσπασμα από το ποίημα "Να είστε ευγενικοί"

Σε κάθε δυαδική σχέση ο τρίτος θα πρέπει να είναι διακριτικός και "ευγενικός", όπως λέει και ο ποιητής. Μιλώντας πάντα για οποιαδήποτε δυαδική σχέση αναπτύσσεται στην ζωή μας, φιλική, ερωτική, γονέα - παιδιού και άλλων πολλών. Υπεύθυνοι για τη σχέση και την ποιότητά της είναι αποκλειστικά οι δύο, όποιοι κι αν είναι αυτοί. Οι "έξω" από τη δυάδα δεν έχουν λόγο ούτε θέση παρά μόνο αν τους δοθεί η άδεια να παρέμβουν με κάποιο τρόπο, όπου κι εκεί θα πρέπει να σκεφτούν πολύ καλά αυτό τον τρόπο.

Θα περιγράψω ένα περιστατικό των εφηβικών μου χρόνων, που σήμερα μοιάζει εντελώς αστείο και για το οποίο είχα απορήσει με τον εαυτό μου και τη στάση μου... Σήμερα γελώ φυσικά.

Κάπου στο ξεκίνημα της Β΄ Γυμνασίου. Είχα ήδη γνωρίσει από την Α΄ την "κολλητή" μου φίλη - μια σχέση που μετά διήρκεσε για πολλά χρόνια. Μια μέρα εντελώς ξαφνικά, από εκεί που είμαστε διαρκώς παρέα, δεν μου μιλά και δεν μου δίνει καμία σημασία στο διάλειμμα. Τριγυρίζει με ένα άλλο κορίτσι σχεδόν επιδεικτικά και δε στρέφει καν το κεφάλι της προς εμένα, που έχω μείνει εμβρόντητη, καθώς ψάχνω στο ζαλισμένο μου κεφάλι να βρω τι έχω κάνει ή τι έχει προκύψει που δε γνωρίζω μα και κανείς δεν μπήκε στον κόπο να με ενημερώσει... Συνεχίστηκε το "παραμυθάκι" όλη την ημέρα, ώσπου πια δεν άντεξα και λειτούργησα εντελώς "ακτιβιστικά"... Στέκομαι στον διάδρομο του σχολείου μπροστά της, ενώπιον του άλλου κοριτσιού και πιθανόν άλλων παιδιών γύρω από τη σκηνή, και της σβουρίζω ένα χαστούκι που ήταν όλο δικό της, δίχως άλλη κουβέντα!

Το θυμάμαι και απορώ με το θάρρος μου, αφού ήμουν ένα πολύ ντροπαλό παιδί και πάντα πολύ ευγενικό με όλους. 

Έπειτα από αυτό όλα πήραν τον δρόμο τους άμεσα. Από τότε η φιλική μας σχέση ήταν μοναδική και η παρέα μεγάλωσε χωρίς ανησυχίες ή φόβους για όποιον θα εισχωρούσε σε αυτή. Περάσαμε υπέροχα χρόνια μαζί, με μια σχέση αδελφική θα έλεγα! 

 

Μια και τα σχολειά έχουν ανοίξει τις θύρες τους εδώ και μέρες, είπα να τους αφιερώσω ένα ακόμα ποίημα του Πρεβέρ (τη σχολική μας χρονιά την εγκαινιάσαμε εξάλλου με ένα άλλο δικό του...).

Ο κακός μαθητής
Λέει όχι με το κεφάλι
Μα λέει ναι με την καρδιά
Λέει ναι σε όσους αγαπάει
Λέει όχι στον καθηγητή
Είναι όρθιος
Τον ρωτούν
Και όλα τα προβλήματα έχουν δοθεί
Ξαφνικά τον πιάνουν ακατάσχετα γέλια
Και τα σβήνει όλα
Τα ψηφία και τις λέξεις
Τις ημερομηνίες και τα ονόματα
Τις φράσεις και τους γρίφους
Και παρά τις φοβέρες του καθηγητή
Κάτω από τα γιουχαΐσματα των καλών μαθητών
Με κιμωλίες όλων των χρωμάτων
Πάνω στον μαυροπίνακα της δυστυχίας
Ζωγραφίζει το πρόσωπο της ευτυχίας.

      "Ο κακός ο μαθητής" από τη συλλογή "Κουβέντες"

Αγαπώ όλα τα παιδιά με έναν απλό και ειλικρινή τρόπο, κάτι το οποίο μου επιστρέφεται πολλαπλάσια πίσω (αισθάνομαι όπως λένε βασίλισσα, σταρ, θεά... πείτε το όπως θέλετε, και κρατιέμαι όλα αυτά τα χρόνια να μην καβαλήσω το καλάμι, χαχα). Είναι τιμή μου κυριολεκτικά όλο αυτό που συμβαίνει και κάποιοι εδώ το γνωρίζουν από άλλες αναρτήσεις. Τα λέω αυτά εξαρχής για να μην παρεξηγηθώ με τα επόμενα. Οι καλοί μαθητές είναι συνήθως εύκολα αγαπητοί και διευκολύνουν τα πάντα κατά τη διάρκεια της μαθησιακής διαδικασίας, τα κάνουν όλα όπως πρέπει και με το παραπάνω (όχι πάντα φυσικά, αφού θα δει κανείς κι εκεί "εκτρώματα" σε συμπεριφορές και στάσεις). Οι "κακοί" μαθητές αποτελούν το μεγάλο "πρόβλημα" κάθε σχολικής τάξης, καθώς είναι αυτοί που μπορούν να την τινάξουν στον αέρα κυριολεκτικά, αλλά και να την απογειώσουν αν τους δοθεί η ευκαιρία. Αρκεί να τους κάνει ο δάσκαλος να πιστέψουν στον εαυτό τους και να αγαπήσουν με κάποιο τρόπο το σχολείο.  

Όπως μου είχε γράψει χαρακτηριστικά σε μια επιστολή του ένας "τέτοιος" μαθητής: "Κυρία, αγαπήσαμε το σχολείο, γιατί αγαπήσαμε εσάς".

Αυτούς τους μαθητές τους αγαπώ λίγο παραπάνω από όλους τους άλλους, διότι λένε "ναι, με την καρδιά" και "ζωγραφίζουν το πρόσωπο της ευτυχίας στον μαυροπίνακα της δυστυχίας", όπως λέει και ο Πρεβέρ. Πειράζει; 

@ Ελπίζω να βρω χρόνο να περάσω να δω τι γίνεται στη "γειτονιά", διότι ο χρόνος δεν περισσεύει ακόμα. Ήρθα με τούτη την ανάρτηση να πω μόνο ένα "γεια", λίγο φλύαρο, αλλά το είπα!