Από μια δασκάλα μιας άλλης εποχής

Εκεί που ήμουν χαμένη στις ποικίλες υποχρεώσεις, ευθύνες, ανησυχίες, κάποιες στενοχώριες και τσαντίλες, έρχεται ως "από μηχανή θεός" το γελαστό μπουκλωτό και μου κάνει το καλύτερο δώρο που μπορεί να μου κάνει ένας άνθρωπος, να με σκεφτεί έτσι στα ξαφνικά και να μου προφέρει κάτι με την καρδιά του, και ως δια μαγείας πήρα ανάσα χαράς και αισιοδοξίας. Πόσο αν αυτό το δώρο αφορά στην επαγγελματική μου ιδιότητα, γιατί υπάρχει μια μοναδική αγάπη εδώ.

Μου έστειλε ένα λυρικό και παθιασμένο ποίημα της βραβευμένης με Νόμπελ Χιλιανής  Γκαμπριέλα Μιστράλ.

Μιας δασκάλας μιας άλλης εποχής που έχει να πει πολλά θεμελιώδη "μυστικά" για τον εκπαιδευτικό οποιασδήποτε βαθμίδας κι οποιασδήποτε εποχής. Μια προσευχή, ένα μάθημα για όλους, όσοι είμαστε ενεργοί στην εκπαίδευση.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην Αριστέα μας που με συγκίνησε με αυτή της την κίνηση. Με τιμά απίστευτα που όταν διάβασε αυτό το ποίημα ήρθα στον νου της, όπως και κάποιοι άλλοι αγαπημένοι γνωστοί της δάσκαλοι.

Ας υποδεχτούμε τη νέα σχολική χρονιά με αυτό, δίνοντας το στίγμα της. Η βάση όλων είναι αυτός που κρατά στα χέρια του ένα βαρύ φορτίο, το μέλλον των παιδιών, το μέλλον της κοινωνίας. Ας μην είναι μόνος στο δύσκολο έργο του, αλλά ας πιστεύει βαθιά και στον εαυτό του και σ' αυτό που έχει αναλάβει.

Η προσευχή της δασκάλας 

Θεέ μου, Εσύ που δίδαξες, συγχώρα με που διδάσκω•

που φέρω την ιδιότητα του δασκάλου,
που Εσύ έφερες όταν ήσουν στη γη.

Δώσε μου μοναδική αγάπη για το σχολειό μου•
τόση που, όσες κι αν είναι οι δυσκολίες, να μην μπορούν
να κλέψουν την τρυφεράδα απ’ τις στιγμές που ζω.

Δάσκαλε, κάνε ακατάπαυστο τον ενθουσιασμό μου
και περαστική την απογοήτευση.
Βγάλε από μέσα μου αυτόν τον ανομολόγητο πόθο
για ικανοποίηση που εξακολουθεί να με ταράζει,
το γελοίο απομεινάρι της δυσφορίας
που νιώθω όταν με πληγώνουν.
Να μην πονάει η αδιαφορία και να μην θλίβομαι
για τη λήθη αυτών που μας δίδαξαν.

Κάνε με να είμαι πιο μάνα από τις μάνες,
για να μπορέσω ν’ αγαπήσω
και να υπερασπίσω όπως αυτές
τα παιδιά που δεν είναι σάρκα της σάρκας μου.
Βοήθησέ με να πετύχω για καθένα
απ’ τα παιδιά μου τον στίχο μου τέλειο
και να σου αφήσω αυτή την άφωνη,
την πιο δυνατή μου μελωδία,
για όταν τα χείλη μου δεν θα τραγουδούν πια.
Δείξε μου τη δύναμη του Ευαγγελίου σου έγκαιρα,
ώστε να μην εγκαταλείψω τη μάχη της κάθε μέρας
και της κάθε ώρας για το σκοπό μου.

Δώσε στο δημοκρατικό σχολειό μου
τη λάμψη που σκορπίζεται
όταν τα ξυπόλυτα παιδιά μου τρέχουν.

Κάνε με δυνατή,
ακόμα και στη γυναικεία αδυναμία μου
και στη γυναικεία φτώχεια μου•
κάνε με αδιαπέραστη σε ό,τι μπορεί
να μην είναι αγνό,
σε κάθε πίεση που δεν συντονίζεται
με τη θερμή θέλησή σου για τη ζωή μου.

(….)
Δώσε μου απλότητα και βάθος·
λύτρωσέ με απ’ το να είμαι
περίπλοκη ή κοινότυπη στο καθημερινό μου μάθημα.

Δώσε μου δύναμη να υψώσω τα μάτια
πάνω από το στήθος μου με τις πληγές,
μπαίνοντας κάθε πρωί στο σχολειό μου.
Να μη φέρνω στην έδρα μου τις υλικές μου ανησυχίες,
τις καθημερινές μικροαστικές θλίψεις μου.

Ελάφρυνε το χέρι μου στην τιμωρία
κι απάλυνέ το, ακόμα πιο πολύ στο χάδι.
Να μαλώνω με πόνο,
να ξέρω ότι έχω διορθώσει αγαπώντας!

Κάνε να γεμίσει με πνεύμα
το χτισμένο με τούβλα σχολειό μου.
Να τυλιχτεί με τη λάμψη του ενθουσιασμού μου
η φτωχή του αυλή, η γυμνή του αίθουσα.
Η καρδιά μου να είναι η κολώνα του
και η αγνή μου θέληση πιο δυνατή
από τις κολώνες και το χρυσάφι
των πλούσιων σχολείων.

Και, τέλος, θύμιζέ μου
από την ωχρότητα του καμβά του Βελάσκεθ,
ότι το να διδάσκεις
και ν’ αγαπάς παράφορα στη Γη
είναι να φτάνεις με τη λόγχη του Λογγίνου
στην καυτή πλευρά του έρωτα.