"Οι μικροί γαλαξίες" και μια ερώτηση ...

Οι μικροί γαλαξίες 

Πάνε κι έρχονται οι άνθρωποι πάνω στη γη.
Σταματάνε για λίγο, στέκονται ο ένας
αντίκρυ στον άλλο, μιλούν μεταξύ τους.
Έπειτα φεύγουν, διασταυρώνονται, μοιάζουν
σαν πέτρες που βλέπονται.
Όμως, εσύ,
δε λόξεψες, βάδισες ίσα, προχώρησες
μες απὸ μένα, κάτω απ᾿ τα τόξα μου,
όπως κι εγώ: προχώρησα ίσα, μες απὸ σένα,
κάτω απ᾿ τα τόξα σου. Σταθήκαμε ο ένας μας
μέσα στον άλλο, σα να 'χαμε φτάσει.
Βλέποντας πάνω μας δυο κόσμους σε πλήρη
λάμψη και κίνηση, σαστίσαμε ακίνητοι
κάτω απ᾿ τη θέα τους
Ήσουν νερό,
κατάκλυσες μέσα μου όλες τις στέρνες.
Ήσουνα φως, διαμοιράστηκες. Όλες
οι φλέβες μου έγιναν άξαφνα ένα
δίχτυ που λάμπει: στα πόδια, στα χέρια,
στο στήθος, στο μέτωπο.
Τ᾿ άστρα το βλέπουνε, ότι:
δυο δισεκατομμύρια μικροὶ γαλαξίες και πλέον
κατοικούμε τη γη.

                                   Νικηφόρος Βρεττάκος

Η ερώτηση:

"Χωρίς τους άλλους θα μάθαινες ποτέ ποιος είσαι;" 

 Kscope

 

Kscope

"Σε χρειάζομαι, γιατί σ' αγαπώ", από τα φροντιστηριακά μαθήματα αγάπης!

Tomasz Rut

Με το κείμενο που ακολουθεί έρχομαι να κλείσω από τη δική μου πλευρά τον κύκλο δημιουργικών προσπαθειών με θέμα την αγάπη, που ξεκίνησε η φίλη Αριστέα με το Κοινωνία Ώρα Αγάπης.

Για ακόμη μία φορά γίνεται λόγος εδώ γι' αυτό το θέμα, που έχει ξεθωριάσει τόσο στη ζωή μας σήμερα. Υπομονή για όσους έχουν διαβάσει κι άλλα σχετικά κείμενα από μένα.

Εξάλλου, πολύ σύντομα θα σιωπήσω και μάλιστα άγνωστο για πόσο! 

Η ιδέα γι' αυτό που θα διαβάσετε ήρθε από ένα σχόλιο, που έκανα στης Αριστέας τις προηγούμενες μέρες... Πολλά από τα παρακάτω σίγουρα τα έχετε ακούσει κι άλλες φορές, όμως μπορεί κάτι να φανεί χρήσιμο τη δεδομένη στιγμή που θα αναγνωστεί. Ποτέ δεν ξέρει κανείς!

"Σε χρειάζομαι, γιατί σ' αγαπώ", από τα φροντιστηριακά μαθήματα αγάπης!

Σε μια γωνιά της γης ένας μαθητής παρακολουθεί φροντιστηριακά μαθήματα (πιθανόν στην Ελλάδα θα γίνονται...) πάνω στο θέμα της αγάπης, κυρίως της ερωτικής. Ας παρακολουθήσουμε το μάθημα μέσα από τον διάλογό του με τον δάσκαλό του...

Μαθητής:  Δάσκαλε, τι είναι η αγάπη;

Δάσκαλος: Νέε μου, η αγάπη είναι μια δύναμη που παράγει αγάπη. Αγαπώ σημαίνει εγκαταλείπομαι χωρίς καμιά εγγύηση, δίνομαι εντελώς ελπίζοντας ότι η αγάπη μου θ' αφυπνίσει την αγάπη στον άλλον. Αυτό από μόνο του υποδηλώνει δύναμη.

Μ: Δηλαδή, με τι τρόπο μπορεί ν' αγαπήσει κανείς; Τι κάνει όταν αγαπά;

Δ:  Ο καθένας έχει έναν μόνο τρόπο ν' αγαπά: τον δικό του.

Να κάνει πράγματα, για να εκφράσει αυτό που αισθάνεται, ν' ασχολείται με τον άνθρωπο που τον νιώθει τόσο κοντά του, να του το επιβεβαιώσει, να του το αποδείξει, να το υποστηρίξει όπως μπορεί. Συνειδητά και αυθόρμητα.

Μ: Μέχρι πού μπορεί να φτάσει κάποιος, όταν αγαπά, δάσκαλε;

Δ: Όπως είπε ο Πλάτων: "Δεν υπάρχει άνθρωπος τόσο δειλός, που να μη μπορεί να μεταμορφωθεί σε ήρωα χάρη στον έρωτα". Όταν κανείς είναι ερωτευμένος και ακόμα περισσότερο θα έλεγα όταν αγαπά, η ψυχή του ανοίγεται και τολμά πράγματα που πριν δεν ονειρευόταν καν. 

Η ώριμη αγάπη είναι μια πράξη θέλησης. Να δεσμεύει κανείς τη ζωή του απόλυτα στη ζωή ενός άλλου προσώπου.

Μ: Πότε όμως είμαστε σε θέση να διακρίνουμε ότι αγαπάμε αληθινά κάποιον και δεν πρόκειται για ικανοποίηση του εγωισμού μας; 

Δ: Κάποιος μπορεί να περάσει σε ερωτική εξομολόγηση με τη φράση "σ' αγαπώ, γιατί σε χρειάζομαι" κι ένας άλλος με τη φράση "σε χρειάζομαι, γιατί σ' αγαπώ". Δείχνουν και οι δύο στ' αλήθεια αγάπη; 

Μ: Δάσκαλε, θα απαντήσω με βάση αυτό που λέει η λογική μου, διότι δεν έχω την εμπειρία της αγάπης ακόμα, για να γνωρίζω. Θα έλεγα ότι η δεύτερη φράση δείχνει αγάπη και όχι η πρώτη, καθώς είναι εκείνη που θεωρεί την αγάπη ως αιτία μιας ανάγκης, ενώ στην πρώτη φαίνεται ως αιτία η επιθυμία να καλυφθεί μια προσωπική ανάγκη. 

Δ: Νέε μου, είμαι σίγουρος ότι κάποτε θ' αγαπήσεις αληθινά. Να θυμάσαι ότι η αληθινή αγάπη δε γεννιέται από τη στέρηση, με το να περιμένουμε να καλύψει ο άλλος τα εσωτερικά μας κενά ή να μας πει τι πρέπει να κάνουμε. Αγαπάμε κάποιον αληθινά, μόνο αποδεχόμενοι αυτό που είναι ή ακόμα καλύτερα, τον αγαπάμε γι' αυτό που είναι. 

Αν κάποιος αγαπά πραγματικά έναν άνθρωπο, τότε αγαπά όλους τους ανθρώπους, αγαπά όλο τον κόσμο, αγαπά τη ζωή, αλλιώς αν αδιαφορεί για τους άλλους ανθρώπους, τότε δεν πρόκειται για αγάπη μα για εγωισμό.

Μ: Μέσα από όσα ακούω, διαπιστώνω ότι ο έρωτας και η αγάπη φαντάζουν τόσο πολύτιμα συναισθήματα για τον άνθρωπο, ώστε θα άξιζε να παλέψει κανείς γι' αυτά, ακόμα και να πονέσει αν χρειαστεί. 

Δ: Ο άγγλος ποιητής Άλφρεντ Τέννυσον είπε: "Καλύτερα να έχεις ερωτευτεί και να έχεις χάσει παρά να μην έχεις ερωτευτεί ποτέ". Το να γνωρίσεις τον έρωτα, ακόμα και με τον κίνδυνο να τον χάσεις ή να πονέσεις για χάρη του, είναι η πιο υπέροχη εμπειρία που μπορεί να βιώσει η ψυχή. 

Όμως μην ξεχνάς ποτέ ότι το μέτρο της αγάπης δεν το καθορίζει ο πόνος, που κάποια στιγμή στη ζωή είναι αναπόφευκτος, αλλά να χαίρεσαι το ότι είσαι μαζί με τον άλλον και απολαμβάνετε κάθε βήμα παρέα. 

Μ: Τελικά, δάσκαλε, μπορούν ν' αγαπήσουν σήμερα έτσι οι άνθρωποι; Μπορούν ν' αφεθούν, να εμπιστευτούν, να δοθούν, να μοιραστούν, να συμπορευτούν αγνά και ειλικρινά;

Δ: Μπορούν, αλλά πολλοί το έχουν ξεχάσει ή δεν το γνωρίζουν. Μέχρι κάποιος να τους το θυμίσει ή να τους το μάθει. 

Όπως έλεγε κι ένας από τους μεγαλύτερους ψυχολόγους, ο Έριχ Φρομ, η αγάπη είναι μια τέχνη, ακριβώς όπως μια τέχνη είναι η ίδια η ζωή. Αν θέλουμε να μάθουμε να αγαπάμε, ακολουθούμε τον ίδιο τρόπο που προχωράμε όταν θέλουμε να μάθουμε μια οποιαδήποτε τέχνη. Έπειτα από μακριά εξάσκηση είμαι κύριος της τέχνης, μόνο όταν η θεωρητική γνώση και η πείρα της πρακτικής θα έχουν συγχωνευτεί σ' ένα πράγμα - στη διαίσθησή μου, που αποτελεί την ουσία της κατοχής μιας τέχνης.

Νέε μου, η τέχνη του να αγαπάς είναι κάτι ευρύ, αγνό, απροσδιόριστο. Ο Έσσε, ένας γερμανός λογοτέχνης, είπε πολύ εύστοχα: "Όσο λιγότερο πιστεύω, γενικά, στην εποχή μας, όσο περισσότερο νομίζω ότι βλέπω την ανθρωπότητα να εκφυλίζεται και να μαραίνεται, τόσο λιγότερο σκέφτομαι την επανάσταση ως φάρμακο γι' αυτή την παρακμή και τόσο περισσότερο πιστεύω στη μαγεία της αγάπης".

Μ: Σ' ευχαριστώ, δάσκαλε! Μετά τη θεωρία ανυπομονώ να έρθει η ώρα της πράξης...!

Δ:  Για όλα έρχεται ο κατάλληλος χρόνος. Δεν μπορείς να βιάσεις τίποτε. Ανοιχτή καρδιά και πνεύμα να έχεις!

Πηγή κάποιων αποσπασμάτων : άρθρα από το Αντικλείδι

Καπελάκι στραβά κι άλλη "παραλία"

Όταν τα πράγματα ζορίζουν άσχημα, πόσες φορές δεν έχουμε σκεφτεί να βάλουμε το καπελάκι μας στραβά και να τραβήξουμε γι' άλλη παραλία; Σίγουρα πολλές! Πόσες φορές το έχουμε πραγματοποιήσει όμως;

Άλλοτε αφορούν σε αποφάσεις που δεν είναι εύκολο να παρθούν, διότι εξαρτώνται κάποιοι άλλοι από εμάς και άλλοτε έχει να κάνει με τις δικές μας συνήθειες, ανασφάλειες, διλήμματα για το αν και κατά πόσο μάς εξυπηρετεί να βαδίσουμε έναν άλλο δρόμο.

Οποιαδήποτε προσπάθεια για αλλαγή πορείας απαιτεί θάρρος και αυτό που θα σου το προσφέρει είναι η δυνατότητα να ονειρεύεσαι κάτι καλύτερο για τον εαυτό σου. Να μην περιμένεις από κανέναν να δείξει έλεος, παρά να το κάνεις εσύ ο ίδιος για σένα. Να πιστεύεις στις δυνάμεις σου και την αξία σου, να σέβεσαι ό,τι είσαι και να μην περνάς σε εκπτώσεις, ειδικά για ανθρώπους ή καταστάσεις που δεν το αξίζουν. Να διεκδικείς αυτό που σου ταιριάζει ακόμα κι εκεί που οι περισσότεροι θα σου πουν ότι χάνεις μια πολύ καλή ευκαιρία.

Δεν ήμουν ποτέ της πεποίθησης ότι εγκαταλείπουμε μόλις τα βρούμε σκούρα. Ίσα-ίσα, θεωρώ ότι είναι ένα σημαντικό στοίχημα το να καταβάλλεις κάθε δυνατή προσπάθεια σε οποιαδήποτε κατάσταση, με στόχο να  καταφέρεις ν' ανταποκριθείς με επιτυχία, χωρίς όμως να σημαίνει ότι δεν θα αποδεχτείς και την ήττα ή δεν θα την έχεις στον νου σου ως ένα πολύ πιθανό ενδεχόμενο από την αρχή, μα ούτε θα αποτελέσει και ανασταλτικό παράγοντα στο να δώσεις τη μάχη σου.

Το ζήτημα είναι αν εκείνα για τα οποία αγωνιζόμαστε κάθε φορά αξίζουν τελικά την πνευματική, ψυχική, σωματική και υλική κατάθεσή μας. Αν αξίζουν τη μεγάλη συναισθηματική μας αναστάτωση και φθορά. Πιστεύω ότι όλες οι καταστάσεις που βιώνουμε μας δίνουν άπειρα μαθήματα για τους ανθρώπους και για εμάς τους ίδιους, αρκεί να επιθυμούμε να τα δούμε. Το λέω αυτό, επειδή, συνήθως, δεν μετανιώνω για τις επιλογές μου, μια και υπάρχει αυτό το πολύτιμο κέρδος, το οποίο μάς κάνει πλουσιότερους σε εμπειρίες, λίγο πιο σοφούς και σαφώς περισσότερο έτοιμους για τις επόμενες προκλήσεις της ζωής.

Όταν, λοιπόν, διαπιστώσεις ότι αυτό για το οποίο δίνεις την ψυχή σου - γιατί έμαθες πάντα να είσαι απόλυτα υπεύθυνος με ό,τι κι αν καταπιάνεσαι και να σε εμπιστεύονται, ακόμα κι αν το υπηρετείς από κάποια ανάγκη ή για να προσφέρεις - σου στερεί την ελευθερία σου, σου προκαλεί πολύ περισσότερα αρνητικά συναισθήματα από ό,τι θετικά, σε απογοητεύει δείχνοντάς σου για ακόμη μία φορά το ποιοι είναι οι άνθρωποι και τα σκοτάδια τους, τότε η λύση είναι μόνο μία...

Το καπελάκι στραβά και σ' άλλη παραλία!

Κι αφού περάσεις από σαράντα κύματα μέσα σου, παλέψεις με τους "Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπες" για πολύ καιρό, γιατί σε έχει φάει η ρημάδα η υπευθυνότητα, έρχεται η στιγμή (πάντα σε μια στιγμή γίνεται αυτό το κλικ), που κλείνεις την πόρτα πίσω σου κι εκεί έχουν τελειώσει όλα. Είναι απίστευτη η αίσθηση που σε ακολουθεί ακούγοντας τον ήχο της πόρτας..., μια ευφορία, μια γαλήνη και η σιγουριά ότι έπραξες σωστά. 

Υπάρχει όμως η περίπτωση η ζωή να στη φυλάει, βάζοντας στον δρόμο σου τις "Σειρήνες" τις πλανεύτρες, όπου μετά από αυτή σου την απόφαση θα έρθει η άτιμη η δικαίωση και η αναγνώριση πάνω σε ό,τι πρόσφερες και για τη στάση που κράτησες - άσχετα αν δεν ήταν στόχος σου αυτή η αναγνώριση -  και μάλιστα από εκεί που δεν είχες φανταστεί ποτέ. Είναι η ώρα που μπορεί να αμφιταλαντευτείς, αλλά σαν τον γνωστό μας ομηρικό ήρωα θα βάλεις κερί στ' αυτιά σου και θα συνεχίσεις το ταξίδι σου.

Το καπελάκι σου στραβά κι αρμενίζεις για άλλες παραλίες δείχνοντας έλεος σε όσα ονειρεύεσαι...

Μακάρι να αποφασίζαμε έτσι για πολλά από αυτά που μας βασανίζουν, αλλά όλα μαζί δεν γίνονται!

@ Η μουσική σήμερα συμβαδίζει με τη διάθεση. Δεν είναι rock αλλά soul... 

Μάλιστα, το κείμενο προέκυψε έπειτα από την ακρόαση του δεύτερου μουσικού κομματιού στο ραδιόφωνο τις προηγούμενες μέρες - ήταν μόνο η αφορμή. Μου συμβαίνει συχνά αυτό. Είναι πραγματικά ένα χαρούμενο, τρυφερό και αισιόδοξο τραγούδι!

Το πρώτο είναι για το έλεος, που λέγαμε παραπάνω... ε, και λίγο για την πρόκληση και το... πικάντικο του πράγματος!

Αν θέλετε να αντιγράψετε χορευτικές φιγούρες, επειδή είμαι και πειραχτήρι (κλικ)...!

Au revoir!

Γαλλία, χορεύοντας με τους "λύκους"...

Ο χορός με τους "λύκους" συνεχίζεται με ένταση στη Γαλλία και η ατμόσφαιρα αποκτά τη θολούρα της "έκστασης" (από τα χημικά είναι, αλλά μη δίνετε σημασία...)!

Οι πολίτες είναι στους δρόμους εδώ και δύο μήνες ενάντια στις σκληρές εργασιακές μεταρρυθμίσεις και το σκηνικό εξελίσσεται σε εφιάλτη μιας άλλης εποχής, καθώς, πέρα από την κλιμακούμενη βία τής αστυνομίας απέναντί τους, υφίστανται κι εκείνη της πολιτείας με την απαγόρευση της κυκλοφορίας των ακτιβιστών και αντιφασιστών σε συγκεκριμένες περιοχές του Παρισιού και για ορισμένες ώρες. Η απόφαση έφτασε στα σπίτια τους με έγγραφο του υπουργείου Εσωτερικών. 

Για ποια δημοκρατία μιλάμε, όταν αυτές τις μεταρρυθμίσεις επιδιώκουν να τις περάσουν με Προεδρικό Διάταγμα, παρακάμπτοντας την Βουλή; Για ποια δημοκρατία μιλάμε μέσα από την κήρυξη κατάστασης εκτάκτου ανάγκης που διαιωνίζεται και με αποκορύφωμα την απαγόρευση της κυκλοφορίας των πολιτών; Γιατί φοβούνται τόσο πολύ; 

Σε μια "δημοκρατική" κοινωνία ο φόβος δεν θα έπρεπε να υπάρχει, καθώς το πρώτο που διασφαλίζεται από το κράτος είναι η ασφάλεια των πολιτών, οι οποίοι το αποτελούν και αποφασίζουν γι' αυτό ελεύθερα και όχι η καταστολή τους.

Όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά σε ένα από τα άρθρα που κάνω παραπομπή:

"Αν η Ελλάδα έγινε εργαστήριο λιτότητας, η Γαλλία μετατράπηκε σε εργαστήριο καταστολής των πολιτών".

Ακόμα ένα παράδειγμα από τα άπειρα, που μαρτυρούν τι προωθείται με θράσος και χυδαιότητα από τη "λατρεμένη" - μεγαλειότατη - Ευρωπαϊκή Ένωση, αυτή που οι περισσότεροι πολίτες της δεν ονειρεύτηκαν ποτέ! Αν δεν διεκδικήσουν αυτή που οραματίστηκαν και θέλησαν να απολαμβάνουν, τότε θα τους αποτελειώσει και κάποια στιγμή θα καταρρεύσει παταγωδώς από μόνη της μέσα από τις αυτοκαταστροφικές της τάσεις, όπως κάθε αυτοκρατορία.

Και να πώς έχουν τα πράγματα στο γαλλικό έδαφος, για να μην ξεχνάμε και τα δικά μας...

Ψεκάστε...

Σκουπίστε...

Φιμώστε...

Ξαναφιμώστε για σιγουριά... 

Σ' έναν κόσμο που είναι δικός τους

αλλά... και δικός τους...

Τι τους χωρίζει άραγε;

Το χάος και... τίποτα!

Η βία της εξουσίας

φέρνει βία μέσα από την απόγνωση και την οργή, όταν σε πατάνε στον σβέρκο, όταν σε βλέπουν σαν αριθμό και μάλιστα τον ίδιο επαναλαμβανόμενο, το μηδέν...

Για έναν κόσμο που αλλάζει και πάλι βίαια!

Ένα τραγούδι με μεγάλες αλήθειες... 

Εδώ, στον τόπο μας, η Αριάδνη έχει προς το παρόν μουγκαθεί, αλλά για κάθε τι έρχεται ο κατάλληλος χρόνος. Εκείνη ξέρει να δείχνει τον δρόμο, όταν αισθανθεί έτοιμη...

Σκέψεις μέσα από ένα τραγούδι...

Υπάρχουν στιγμές που ακούμε ξανά ένα τραγούδι, ακόμα κι αν είναι από τα πιο αγαπημένα μας για χρόνια, κατά τις οποίες γεννιούνται σκέψεις εντελώς διαφορετικές από εκείνες που συνήθως το συνοδεύουν. Ίσως μάλιστα έρχονται να αναμειχθούν ήπια μεταξύ τους, νέες σκέψεις και γλυκόπικρες αναμνήσεις, οι οποίες μάς μεταφέρουν σε άλλες εσωτερικές διαδρομές.

Το μουσικό κομμάτι, που προκάλεσε όσα αναφέρω, το έχω προβάλει άλλες δύο φορές, όμως νομίζω ότι του αξίζει μια ξεχωριστή ανάρτηση, για να το τιμήσω όπως του πρέπει. Είναι ίσως από τα πιο μελαγχολικά κομμάτια της ροκ μουσικής σκηνής και για μένα αξεπέραστο. Η μελωδία και η φωνή του τραγουδιστή βγάζει μια μειλίχια οδύνη, η οποία με εκφράζει σε κάποιες φάσεις της ζωής μου απόλυτα.

Πρόκειται για το Soldier of Fortune των Deep Purple...

Μισθοφόρος, από το αρχαίο μισθός + φέρω.

Ο μισθοφόρος στο συγκεκριμένο τραγούδι παίρνει μεταφορική έννοια και έτσι με μεταφορική ματιά προέκυψαν οι δικές μου σκέψεις. 

Υπάρχουν αυτοί οι άνθρωποι που από τότε που θυμούνται τον εαυτό τους έμαθαν να είναι "μισθοφόροι στρατιώτες" κάποιων άλλων ανθρώπων ή καταστάσεων με την έννοια της δοτικότητας και της προσήλωσης. Να στέκονται ως "στρατιώτες" πλάι σε όσους τους έχουν ανάγκη, απέναντι στις επαγγελματικές υποχρεώσεις τους, ως "στρατιώτες" στον τρόπο που λειτουργούν σε σχέση με τους άλλους, στις αξίες και τα ιδανικά τους, σε ιερούς σκοπούς της ζωής, "στρατιώτες" και στην αγάπη. 

Και όποτε παρέκκλιναν από αυτό τους τον τρόπο, αισθάνονταν πάντα σαν τους μισθοφόρους με την κυριολεκτική έννοια της λέξης, οι οποίοι συχνά εμφανίζονταν αφερέγγυοι, διότι ακολουθούσαν εύκολα εκείνους που θα τους πρόσφεραν τον μεγαλύτερο μισθό...

Υπάρχουν όμως και αυτοί οι άνθρωποι, που από τότε που θυμούνται τον εαυτό τους έμαθαν να είναι "μισθοφόροι στρατιώτες" της μιζέριας, του συμφέροντός τους και μόνο, της ματαιοδοξίας, της μικροψυχίας, της απερίγραπτης γκρίνιας και της αδιαφορίας για οτιδήποτε είναι έξω από τον εαυτό τους. Έμαθαν να βλέπουν τον κόσμο μέσα σε στενά πλαίσια και με μυωπικά μάτια. 

Και όποτε παρέκκλιναν από αυτό τους τον τρόπο, τρόμαζαν από τη θέα που ανοιγόταν μπροστά τους και δεν ήξεραν πώς να την απολαύσουν...

Κάποια στιγμή καθένας επιλέγει τι είδους "μισθοφόρος" οραματίζεται να γίνει στην ζωή του και είναι μια απόφαση που οδηγεί σε διαδρομή χωρίς αλλαγή πορείας!

Τον λόγο έχει όμως το τραγούδι, διότι είπα πολλά και λίγο άσχετα:

Και οι αγαπημένοι μου στίχοι:

 Ι have often told you stories
About the way
I lived the life of a drifter
Waiting for the day
When I'd take your hand
And sing you songs
Then maybe you would say
Come lay with me love me
And I would surely stay

But I feel I'm growing older
And the songs that I have sung
Echo in the distance
Like the sound
Of a windmill goin' 'round
I guess I'll always be
A soldier of fortune

Πιστεύετε στις μοιραίες συναντήσεις;

Η ιδέα για την ερώτηση του τίτλου μού ήρθε διαβάζοντας τυχαία ένα κείμενο στο διαδίκτυο - τότε που για άλλα ψάχνεις, σε άλλα πέφτεις και τελικά στέκεσαι - δηλαδή όπως προκύπτουν και οι μοιραίες (;) συναντήσεις στην ζωή μας. Τότε που ασχολούμαστε με άλλα κι εκεί που δεν το περιμένουμε, έρχονται εκείνοι οι άνθρωποι, που θα μας αλλάξουν για πάντα, είτε έρθουν για λίγο και φύγουν είτε μείνουν για μια ζωή.

Το κείμενο που ακολουθεί, προς μεγάλη μου έκπληξη, έχει γραφτεί από άνδρα, κάτι το οποίο δεν συναντάμε εύκολα σήμερα σε τέτοιου είδους γραπτά. Αναδημοσιεύω συνήθως κείμενα που θεωρώ ότι θα μπορούσα να είχα γράψει η ίδια ή γιατί τα βρίσκω κατάλληλα για ενημέρωση. Το παρακάτω ανήκει στην πρώτη κατηγορία.

Όταν συναντήσεις τον μοιραίο άνθρωπο

Μακάρι αυτό το «κλικ« να ήταν απλά ένας διακόπτης, που όπως άναψε να μπορεί να σβήσει, αλλά φαντάζει αδύνατον. Γιατί αν σου συμβεί, πράγμα σπάνιο, είναι σαν μια όμορφη φλόγα που σου ζεσταίνει την καρδιά και δε θες να τη σβήσεις, μ' αποτέλεσμα να καταλήγει ανεξέλεγκτη, παρασύροντάς σε στη δίνη της αφύπνισης.

Νιώθεις σαν να ήσουν σε έναν βαθύ λήθαργο τόσο καιρό, ξοδεύοντας τον χρόνο σου άσκοπα με κενούς ανθρώπους και ρηχές προσωπικότητες. Με χλιαρά πάθη και καθόλου όρεξη για προσπάθεια. Μουδιασμένο κορμί και μαστουρωμένος νους. Έρχεται όμως εκείνη η στιγμή και σου δίνει ένα δυνατό σπρώξιμο, ταρακουνώντας όλο σου τον κόσμο.

Είναι εκείνη η ξεχωριστή στιγμή που συναντάς ένα τόσο μοναδικό κράμα ανθρώπου, που το 'χεις ξεχωρίσει απ' την πρώτη κιόλας στιγμή που του μίλησες. Που του έδωσες το χέρι για τη χειραψία γνωριμίας και που το χαμόγελό του έδιωξε όλα τα προβλήματα που είχες στοιβαγμένα μέσα στο κεφάλι σου, χωρίς καμία προσπάθεια. Εκείνος ο άνθρωπος που με την πρώτη του κουβέντα και την πρώτη του ματιά, ήταν σαν να σου 'λεγε «Ήρθα, συγγνώμη που άργησα τόσο».

Και ξαφνικά όλος εκείνος ο χρόνος που περίμενες γι' αυτό το κάτι, μοιάζει ασήμαντος και μικρός. Το μόνο που σ' ενδιαφέρει από 'κεί και πέρα είναι πώς θα μπορέσεις να τον πλησιάσεις με χειρουργικές κινήσεις, χωρίς να τον πληγώσεις ή να τον τρομάξεις. Να του δώσεις να καταλάβει πως είναι ό,τι ακριβώς έψαχνες. Το μόνο που θες είναι να σου δώσει την ευκαιρία να του αποδείξεις ότι έχεις τόσα πολλά να του προσφέρεις, άσχετα αν δεν γνωρίζεστε. Να του ξεδιπλώσεις όλο σου το είναι σε μια κόλλα χαρτί, να τη διπλώσεις και να τη βάλεις στην τσέπη του τζιν του, σαν ραβασάκι.

Μέσα σου νιώθεις ότι γνωρίζεις αυτόν τον άνθρωπο τόσο καλά, όσο το πίσω μέρος του χεριού σου. Η αύρα του μοιάζει τόσο οικεία, που όταν μιλάτε νιώθεις ότι είσαι σ' ένα ήσυχο και γαλήνιο εξωτικό μέρος όπου κανείς και τίποτα δεν μπορεί να σε πειράξει. Την πρώτη φορά που θ' αντικρίσεις το βλέμμα του, θα το αποτυπώσεις στη μνήμη σου τόσο βαθιά, σαν πυρωμένο σίδερο και θα μπορείς να το αναγνωρίσεις μέσα σε πλήθος προσώπων σαν από ένστικτο.

Θα ερωτευτείς το περπάτημά του, το χαμόγελό του, ακόμα και τα νεύρα του. Καθετί πάνω σ' αυτόν τον άνθρωπο θα μοιάζει μαγικό για σένα και μόνο για σένα. Τα ψεγάδια που παρατηρούν οι υπόλοιποι πάνω του θ' ακούγονται σαν ένα κακόγουστο αστείο κι ως δια μαγείας όταν τον κοιτάς, όλο το σκηνικό θα γίνεται γκρίζο. Η μόνη μορφή στο τοπίο που θα 'χει χρώμα θα 'ναι αυτός ο συγκεκριμένος άνθρωπος.

Αυτός ο άνθρωπος που σου 'δωσε πνοή άθελά του, χωρίς να το γνωρίζει, τη στιγμή που πέθαινες από ασφυξία κι έχανες την πίστη σου. Τη στιγμή που νόμιζες ότι η φλόγα του πάθους κι η όρεξη για να ζεις τη ζωή στο έπακρο άρχισε να σβήνει σιγά-σιγά.

Όλοι μας έχουμε συναντήσει έναν τέτοιον άνθρωπο στη ζωή μας κάποια χρονική στιγμή. Κάποιον άνθρωπο που τον θυμόμαστε με ρομαντικές σκέψεις ή ακόμα μπορούμε και τον ζούμε, έχοντάς τον δίπλα μας. Όσοι δεν είχατε την τύχη να γνωρίσετε κάτι παρόμοιο ακόμα, κρατηθείτε καλά, γιατί θα συμβεί αργά ή γρήγορα κι είναι αναπόφευκτο.

Πηγή:  http://www.pillowfights.gr

Θα σε αγαπούσα όπως κι αν ήσουν!

Μετά από μια συνηθισμένη παιδική σου αταξία και ένα γερό μάλωμα, γιατί η μαμά δεν είχε και πολλή υπομονή εκείνη την ώρα, άρχισες κι έλεγες και δεν τελείωνες...

"Μαμά, θα με αγαπούσες, αν ήμουν γατάκι;"
"Μα τι λες καρδούλα μου;"
"Να, ξέρω ότι δεν θέλεις να τα πιάνεις και γι' αυτό σε ρωτάω.
Θα με αγαπούσες το ίδιο και τότε;"

"Θα σε αγαπούσα ακόμα κι αν ήσουν γατάκι,

 θα μάθαινα μαζί σου να σε αγγίζω!"

"Αν ήμουν σιχαμερή κάμπια, θα με φρόντιζες

και θα με αγαπούσες το ίδιο;"

"Θα σε αγαπούσα όπως κι αν ήσουν,

 και μην ξεχνάς ότι κάθε σιχαμερή κάμπια

κρύβει μια πανέμορφη πεταλούδα!"

"Ακόμα κι αν ήμουν φίδι, που ξέρω ότι τα φοβάσαι,

θα με αγαπούσες και θα με έπαιρνες μια ζεστή αγκαλιά;"

"Δεν θα φοβόμουν, γιατί θα σε αγαπούσα όπως κι αν ήσουν!

Η αγάπη δεν γνωρίζει τον φόβο!"

"Μαμά, η αγάπη χάνεται ποτέ;"

"Γλυκιά μου, η αγάπη είναι σαν τον ήλιο, που

δίνει ζωή στα πάντα. Ακόμα κι όταν δεν τον βλέπουμε,

ξέρουμε ότι θα ανατείλει και πάλι ολόλαμπρος το επόμενο πρωί! Είναι πάντα εκεί στο σύμπαν! 

Θα σε αγαπούσα, κοριτσάκι μου, όπως κι αν ήσουν!

Θα σ' αγαπώ ό,τι κι αν γίνει!"

Η αγάπη που νιώθει ο γονιός για το παιδί του είναι καθηλωτική και μοναδική. Μέσα από τα μάτια του μαθαίνει να αγαπά ακόμα περισσότερο τον εαυτό του, μαθαίνει να αγαπά τον κόσμο. Είναι το υπέρτατο αγαθό στην ζωή!

@ Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στην πρόταση της φίλης Αριστέας να γράψουμε για την αγάπη, που έχει τίτλο "Κοινωνία Ώρα Αγάπης!". 
Οι παραπάνω διάλογοι βασίστηκαν σε αληθινούς, που είχαν γίνει ανάμεσα σε μένα και την κόρη μου όταν ήταν μικρή.

Ένα τραγούδι που της αρέσει... από την ταινία Wall-e

"Quite Emotional" and... silence

Ruth Bernhard

Σκοτεινός λυρισμός και μελαγχολία από τους Madrugada, ένα αγαπημένο νορβηγικό συγκρότημα. Ρομαντζάρουμε μαζί τους...;

Στη γείτονα Τουρκία παίρνουν αποφάσεις στο κοινοβούλιό τους ανάμεσα σε κλωτσιές και μπουνιές...- τουλάχιστον αυτοί δεν κρύβονται σαν κάποιους άλλους πίσω από τους δήθεν πολιτισμένους τρόπους, στο Παρίσι επικρατεί εσωτερικός αναβρασμός - επιτέλους άρχισαν να ξυπνούν... - για τα εργασιακά και όχι μόνο (εδώ, ανάλογα με τα κέφια, πιθανόν θα επανέλθω κάποια στιγμή) και στην Ελλάδα ασκούμαστε στην αρετή τής υπομονής, περιμένοντας την Πηνελόπη να υφάνει το δημιούργημά της (ράβε, ξήλωνε, δουλειά να μην σου λείπει), για να αντιμετωπίσει τους επίδοξους μνηστήρες, μέχρι να καταφέρει να επιστρέψει ο ταλαίπωρος σύζυγός της από τα τσιλιμπουρδίσματα!
Ε, ας ρομαντζάρουμε στη σιωπή, λοιπόν, περιμένοντας κατά το "τρία πουλάκια κάθονταν"...! 

Quite Emotional - Industrial Silence (album)

Honey Bee - Madrugada (album) 

Electric -  Industrial Silence (album)

Majesty - Grit (album)

Shine -  Industrial Silence (album)

Αν ήμουν βιβλίο...

Το εξώφυλλο της τρίτης  έκδοσης "Τα ρω του έρωτα", δημιουργία του ίδιου του Ελύτη

Όλο το παρακάτω βασίστηκε στην ιδέα της φίλης Αριστέας, που μας παρότρυνε να απαντήσουμε στο ερώτημα "Αν ήμουν βιβλίο, ποιο θα ήμουν;"!

Κι εγώ απαντώ πως θα ήμουν η ποιητική συλλογή του Οδυσσέα Ελύτη "Τα ρω του έρωτα".

Η πρώτη μου απάντηση θα ήταν ο "Μικρός Πρίγκιπας" του Αντουάν ντε Σεντ Εξιπερί, όμως έχω ήδη αναφερθεί σ' αυτό, μια και αφιέρωσα τον πρώτο χρόνο του ιστολογίου μου σ' εκείνον. Την ιδέα ότι θα μπορούσα να είμαι μια ποιητική συλλογή μού την έδωσε η φίλη Άννα από την Πάρο σε σχόλιο της στο μπλογκ της Αριστέας.

Η ποιητική αυτή συλλογή του Ελύτη,  του 1972, περιλαμβάνει τις εξής ενότητες: "Μικρές Κυκλάδες", "Το θαλασσινό τριφύλλι", "Η Παναγία των Κοιμητηρίων", "Ο χαμαιλέων", "Οι ανορθογραφίες", "Τ' αφανέρωτα", "Τα ρω του έρωτα", "Τραγούδια από τον Brecht", "Τραγούδια από τον Lorca".


Πού όμως συναντά αυτή η συλλογή εμένα;

Πρώτα απ' όλα ένα μέρος της εισαγωγής τού βιβλίου, την οποία γράφει ο ίδιος ο Ελύτης:
"Οι άγγελοι τραγουδάνε. Και οι ερωτευμένοι επίσης. Πίσω από κάθε ανάταση, από κάθε μεράκι, μια κιθάρα περιμένει έτοιμη να πάρει τα λόγια και να τα ταξιδέψει από χείλη σε χείλη. Δεν είναι λίγο αυτό. Είναι η χαρά να δίνεις χαρά στους άλλους, είναι αυτό που μάς βαστάει στη ζωή. Γι' αυτό, κοντά στα ποιήματά μου, δοκίμασα να γράψω και μερικά τραγούδια, χωρίς να τα υποτιμώ καθόλου. Έτσι ή αλλιώς, μιλά κανείς για τα ίδια πράγματα που αγαπά, και από κει και πέρα το λόγο έχουν αυτοί που θα τ' ακούσουν." 

Έπειτα, το ότι ο λυρικός μας ποιητής εδώ ασχολείται με μεγάλες ιδέες μέσα από φαινομενικά απλά ή "ελαφρά" ποιήματα. Παρουσιάζει την ολοκληρωμένη εικόνα που έχει για την ζωή και το θάνατο. 
Τα "ρω" του τίτλου υποθέτουμε πως είναι τα πολλά "ρ" που ακούει ο ποιητής  στη λέξη "έρωτας", στην οποία δίνει ροή, δυναμισμό και ήχο.  Ρέει, τρέχει να προλάβει τη ζωή.  Είναι ο έρωτας για το αγαθό της ζωής. Είναι ο έρωτας που έρχεται στην άλλη μεριά της ζυγαριάς να ισοφαρίζει την απώλεια και να συνεχίζει το θαύμα.

Ακολουθούν δύο ποιήματα από "Τα ρω του έρωτα", που κάπου εκεί μέσα βλέπω κι εμένα:

Το ερημονήσι 

Γειά σου Απρίλη γειά σου Μάρτη

και πικρή Σαρακοστή

Βάζω πλώρη και κατάρτι

και γυρεύω ένα νησί

που δε βρίσκεται στο χάρτη

Το κρατάνε στον αέρα

τέσσερα χρυσά πουλιά

Δε γνωρίζεις εκεί πέρα

ούτε κλέφτη  ούτε φονιά

ούτε μάνα και πατέρα

Τα λουλούδια μεγαλώνουν

κάθε νύχτα τρεις οργιές

Τις ακρογιαλιές ισκιώνουν

και τα δέντρα στις πλαγιές

σαν καβούρια σκαρφαλώνουν

Μες στης ερημιάς τ' αγέρι

όλ' αγιάζουνε μεμιάς

Πιάνεις του Θεού το χέρι

και στα κύματα ακουμπάς

σαν αγριοπεριστέρι

Γεια σας έχτρες γεια σας μίση

και γινάτι καθενός

Άμα βρεις το ερημονήσι

όλα τ' άλλα είναι καπνός

     Μια φορά να το 'χεις ζήσει      

   

Η ρουλέτα 

 Βγήκαν τα νιάτα ψεύτικα

στα γηρατειά ερωτεύτηκα

Μεγάλη πόρτα βρήκα

μετάνιωσα - δεν μπήκα

είπα τι κι έτσι τι κι αλλιώς

άλλαξε ρούχα ο Μανολιός

Στο κόκκινο ποντάρισα

πέντε φορές λαχτάρησα

Τ' ακούμπησα στο μαύρο

ποιος τα 'χασε να τα 'βρω

Είπα να παίξω και στα δυό

γύρισε κι ήρθε το ζερό

Μες στη ζωή μας βρε παιδιά

έρχεται πρώτ' η αναποδιά

Ένα πιάνεις δέκα χάνεις

 δέκα ζεις μια θα πεθάνεις  

Τελευταία συνάντηση σ' ένα τραγούδι από τα μελοποιημένα ποιήματα της συλλογής, το οποίο έχω ξαναβάλει εδώ παλαιότερα: