"Οι μικροί γαλαξίες" και μια ερώτηση ...

Οι μικροί γαλαξίες 

Πάνε κι έρχονται οι άνθρωποι πάνω στη γη.
Σταματάνε για λίγο, στέκονται ο ένας
αντίκρυ στον άλλο, μιλούν μεταξύ τους.
Έπειτα φεύγουν, διασταυρώνονται, μοιάζουν
σαν πέτρες που βλέπονται.
Όμως, εσύ,
δε λόξεψες, βάδισες ίσα, προχώρησες
μες απὸ μένα, κάτω απ᾿ τα τόξα μου,
όπως κι εγώ: προχώρησα ίσα, μες απὸ σένα,
κάτω απ᾿ τα τόξα σου. Σταθήκαμε ο ένας μας
μέσα στον άλλο, σα να 'χαμε φτάσει.
Βλέποντας πάνω μας δυο κόσμους σε πλήρη
λάμψη και κίνηση, σαστίσαμε ακίνητοι
κάτω απ᾿ τη θέα τους
Ήσουν νερό,
κατάκλυσες μέσα μου όλες τις στέρνες.
Ήσουνα φως, διαμοιράστηκες. Όλες
οι φλέβες μου έγιναν άξαφνα ένα
δίχτυ που λάμπει: στα πόδια, στα χέρια,
στο στήθος, στο μέτωπο.
Τ᾿ άστρα το βλέπουνε, ότι:
δυο δισεκατομμύρια μικροὶ γαλαξίες και πλέον
κατοικούμε τη γη.

                                   Νικηφόρος Βρεττάκος

Η ερώτηση:

"Χωρίς τους άλλους θα μάθαινες ποτέ ποιος είσαι;" 

 Kscope

 

Kscope

"Σε χρειάζομαι, γιατί σ' αγαπώ", από τα φροντιστηριακά μαθήματα αγάπης!

Tomasz Rut

Με το κείμενο που ακολουθεί έρχομαι να κλείσω από τη δική μου πλευρά τον κύκλο δημιουργικών προσπαθειών με θέμα την αγάπη, που ξεκίνησε η φίλη Αριστέα με το Κοινωνία Ώρα Αγάπης.

Για ακόμη μία φορά γίνεται λόγος εδώ γι' αυτό το θέμα, που έχει ξεθωριάσει τόσο στη ζωή μας σήμερα. Υπομονή για όσους έχουν διαβάσει κι άλλα σχετικά κείμενα από μένα.

Εξάλλου, πολύ σύντομα θα σιωπήσω και μάλιστα άγνωστο για πόσο! 

Η ιδέα γι' αυτό που θα διαβάσετε ήρθε από ένα σχόλιο, που έκανα στης Αριστέας τις προηγούμενες μέρες... Πολλά από τα παρακάτω σίγουρα τα έχετε ακούσει κι άλλες φορές, όμως μπορεί κάτι να φανεί χρήσιμο τη δεδομένη στιγμή που θα αναγνωστεί. Ποτέ δεν ξέρει κανείς!

"Σε χρειάζομαι, γιατί σ' αγαπώ", από τα φροντιστηριακά μαθήματα αγάπης!

Σε μια γωνιά της γης ένας μαθητής παρακολουθεί φροντιστηριακά μαθήματα (πιθανόν στην Ελλάδα θα γίνονται...) πάνω στο θέμα της αγάπης, κυρίως της ερωτικής. Ας παρακολουθήσουμε το μάθημα μέσα από τον διάλογό του με τον δάσκαλό του...

Μαθητής:  Δάσκαλε, τι είναι η αγάπη;

Δάσκαλος: Νέε μου, η αγάπη είναι μια δύναμη που παράγει αγάπη. Αγαπώ σημαίνει εγκαταλείπομαι χωρίς καμιά εγγύηση, δίνομαι εντελώς ελπίζοντας ότι η αγάπη μου θ' αφυπνίσει την αγάπη στον άλλον. Αυτό από μόνο του υποδηλώνει δύναμη.

Μ: Δηλαδή, με τι τρόπο μπορεί ν' αγαπήσει κανείς; Τι κάνει όταν αγαπά;

Δ:  Ο καθένας έχει έναν μόνο τρόπο ν' αγαπά: τον δικό του.

Να κάνει πράγματα, για να εκφράσει αυτό που αισθάνεται, ν' ασχολείται με τον άνθρωπο που τον νιώθει τόσο κοντά του, να του το επιβεβαιώσει, να του το αποδείξει, να το υποστηρίξει όπως μπορεί. Συνειδητά και αυθόρμητα.

Μ: Μέχρι πού μπορεί να φτάσει κάποιος, όταν αγαπά, δάσκαλε;

Δ: Όπως είπε ο Πλάτων: "Δεν υπάρχει άνθρωπος τόσο δειλός, που να μη μπορεί να μεταμορφωθεί σε ήρωα χάρη στον έρωτα". Όταν κανείς είναι ερωτευμένος και ακόμα περισσότερο θα έλεγα όταν αγαπά, η ψυχή του ανοίγεται και τολμά πράγματα που πριν δεν ονειρευόταν καν. 

Η ώριμη αγάπη είναι μια πράξη θέλησης. Να δεσμεύει κανείς τη ζωή του απόλυτα στη ζωή ενός άλλου προσώπου.

Μ: Πότε όμως είμαστε σε θέση να διακρίνουμε ότι αγαπάμε αληθινά κάποιον και δεν πρόκειται για ικανοποίηση του εγωισμού μας; 

Δ: Κάποιος μπορεί να περάσει σε ερωτική εξομολόγηση με τη φράση "σ' αγαπώ, γιατί σε χρειάζομαι" κι ένας άλλος με τη φράση "σε χρειάζομαι, γιατί σ' αγαπώ". Δείχνουν και οι δύο στ' αλήθεια αγάπη; 

Μ: Δάσκαλε, θα απαντήσω με βάση αυτό που λέει η λογική μου, διότι δεν έχω την εμπειρία της αγάπης ακόμα, για να γνωρίζω. Θα έλεγα ότι η δεύτερη φράση δείχνει αγάπη και όχι η πρώτη, καθώς είναι εκείνη που θεωρεί την αγάπη ως αιτία μιας ανάγκης, ενώ στην πρώτη φαίνεται ως αιτία η επιθυμία να καλυφθεί μια προσωπική ανάγκη. 

Δ: Νέε μου, είμαι σίγουρος ότι κάποτε θ' αγαπήσεις αληθινά. Να θυμάσαι ότι η αληθινή αγάπη δε γεννιέται από τη στέρηση, με το να περιμένουμε να καλύψει ο άλλος τα εσωτερικά μας κενά ή να μας πει τι πρέπει να κάνουμε. Αγαπάμε κάποιον αληθινά, μόνο αποδεχόμενοι αυτό που είναι ή ακόμα καλύτερα, τον αγαπάμε γι' αυτό που είναι. 

Αν κάποιος αγαπά πραγματικά έναν άνθρωπο, τότε αγαπά όλους τους ανθρώπους, αγαπά όλο τον κόσμο, αγαπά τη ζωή, αλλιώς αν αδιαφορεί για τους άλλους ανθρώπους, τότε δεν πρόκειται για αγάπη μα για εγωισμό.

Μ: Μέσα από όσα ακούω, διαπιστώνω ότι ο έρωτας και η αγάπη φαντάζουν τόσο πολύτιμα συναισθήματα για τον άνθρωπο, ώστε θα άξιζε να παλέψει κανείς γι' αυτά, ακόμα και να πονέσει αν χρειαστεί. 

Δ: Ο άγγλος ποιητής Άλφρεντ Τέννυσον είπε: "Καλύτερα να έχεις ερωτευτεί και να έχεις χάσει παρά να μην έχεις ερωτευτεί ποτέ". Το να γνωρίσεις τον έρωτα, ακόμα και με τον κίνδυνο να τον χάσεις ή να πονέσεις για χάρη του, είναι η πιο υπέροχη εμπειρία που μπορεί να βιώσει η ψυχή. 

Όμως μην ξεχνάς ποτέ ότι το μέτρο της αγάπης δεν το καθορίζει ο πόνος, που κάποια στιγμή στη ζωή είναι αναπόφευκτος, αλλά να χαίρεσαι το ότι είσαι μαζί με τον άλλον και απολαμβάνετε κάθε βήμα παρέα. 

Μ: Τελικά, δάσκαλε, μπορούν ν' αγαπήσουν σήμερα έτσι οι άνθρωποι; Μπορούν ν' αφεθούν, να εμπιστευτούν, να δοθούν, να μοιραστούν, να συμπορευτούν αγνά και ειλικρινά;

Δ: Μπορούν, αλλά πολλοί το έχουν ξεχάσει ή δεν το γνωρίζουν. Μέχρι κάποιος να τους το θυμίσει ή να τους το μάθει. 

Όπως έλεγε κι ένας από τους μεγαλύτερους ψυχολόγους, ο Έριχ Φρομ, η αγάπη είναι μια τέχνη, ακριβώς όπως μια τέχνη είναι η ίδια η ζωή. Αν θέλουμε να μάθουμε να αγαπάμε, ακολουθούμε τον ίδιο τρόπο που προχωράμε όταν θέλουμε να μάθουμε μια οποιαδήποτε τέχνη. Έπειτα από μακριά εξάσκηση είμαι κύριος της τέχνης, μόνο όταν η θεωρητική γνώση και η πείρα της πρακτικής θα έχουν συγχωνευτεί σ' ένα πράγμα - στη διαίσθησή μου, που αποτελεί την ουσία της κατοχής μιας τέχνης.

Νέε μου, η τέχνη του να αγαπάς είναι κάτι ευρύ, αγνό, απροσδιόριστο. Ο Έσσε, ένας γερμανός λογοτέχνης, είπε πολύ εύστοχα: "Όσο λιγότερο πιστεύω, γενικά, στην εποχή μας, όσο περισσότερο νομίζω ότι βλέπω την ανθρωπότητα να εκφυλίζεται και να μαραίνεται, τόσο λιγότερο σκέφτομαι την επανάσταση ως φάρμακο γι' αυτή την παρακμή και τόσο περισσότερο πιστεύω στη μαγεία της αγάπης".

Μ: Σ' ευχαριστώ, δάσκαλε! Μετά τη θεωρία ανυπομονώ να έρθει η ώρα της πράξης...!

Δ:  Για όλα έρχεται ο κατάλληλος χρόνος. Δεν μπορείς να βιάσεις τίποτε. Ανοιχτή καρδιά και πνεύμα να έχεις!

Πηγή κάποιων αποσπασμάτων : άρθρα από το Αντικλείδι

"Η κυρία Νίτσα" του Μ. Καραγάτση

Γνώρισα το έργο του Καραγάτση (23 Ιουνίου 1908 - 14 Σεπτεμβρίου 1960)  πριν από πάρα πολλά χρόνια μέσα από τη "Μεγάλη Χίμαιρα", από τα  "Ο συνταγματάρχης Λιάπκιν",  "Γιούγκερμαν", "Ο Κοτζαμπάσης του Καστρόπυργου", "Το μυθιστόρημα των τεσσάρων" (με τον Ηλία Βενέζη, Στρατή Μυριβήλη και Άγγελο Τερζάκη) και "Το 10", όμως δεν είχε τύχει ποτέ να διαβάσω την πρώτη του προσπάθεια με την οποία ξεκίνησε την πορεία του στη λογοτεχνία.

"Η κυρία Νίτσα" είναι η συμμετοχή του Καραγάτση στον Α' λογοτεχνικό διαγωνισμό του περιοδικού Νέα Εστία. Με το διήγημα αυτό έλαβε μέρος στο διαγωνισμό, βραβεύτηκε με Α' έπαινο και δημοσιεύτηκε στο βιβλίο Οι Θεότητες του Κοτύλου (έκδοση της "Νέας Εστίας", Ι.Δ. Κολλάρος 1929), μαζί με άλλα δώδεκα διηγήματα που είχαν διακριθεί στον διαγωνισμό. Αναφέρεται στην πρώτη του αγάπη, που τη συνάντησε στο πρόσωπο της δασκάλας του...

Η γραφή του ελεύθερη από πουριτανισμό, που φάνηκε από το πρώτο αυτό διήγημα, είναι ευδιάκριτη σε όλα του τα βιβλία, μέσα στα οποία κατέγραφε την αλήθεια του με αμεσότητα και αυθορμητισμό. Άλλες φορές κυνικός και με ματιά καθαρά ρεαλιστική απέναντι σε πρόσωπα και καταστάσεις της κοινωνίας κι άλλες υπέροχα λυρικός στις περιγραφές του. Πάντα όμως σε κερδίζει η ιδιαίτερη αφηγηματική του ικανότητα, οι ήρωες και η πλοκή των ιστοριών του, που όλα μαζί διατηρούν αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη από την αρχή ως το τέλος.

Η σύζυγός του είχε πει χαρακτηριστικά σε μία συνέντευξή της για την προσωπικότητά του: "Δύσκολος άνθρωπος, εκρηκτικός, υπερευαίσθητος, πολλές φορές εγωιστής αλλά καλόκαρδος. Δεν ζήλεψε ποτέ τους καλούς, τους άξιους. Δίκαιος. Λογάριαζε τους ανθρώπους. Είχε χάρες, γοητεία, ζωντάνια, ανωτερότητα. Δεν ήταν φτηνός, μικρός σε τίποτα".

Για μένα σίγουρα "δεν ήταν φτηνός, μικρός σε τίποτα" μέσα από το έργο του!

Μια που βρήκα το πρώτο του διήγημα "Η κυρία Νίτσα", λοιπόν, ας το μοιραστώ μαζί σας...

Μην σας τρομάζει το μέγεθος, μια και διαβάζεται απνευστί!

Η κυρία Νίτσα του Μ. Καραγάτση 

Η πρώτη μου αγάπη ήταν δέκα χρόνια μεγαλύτερη από μένα, ίσως και πιο πολύ. Αμέσως θα φανταστείτε το αιώνιο ειδύλλιο του αμούστακου εφήβου και της ώριμης γυναίκας, ή μάλλον χήρας, για να κυνηγήσω με μεγαλύτερη επιτυχία τις υπεκφυγές της φαντασίας σας. Λοιπόν,όχι. Η πρώτη μου αγάπη, την εποχή που την αγάπησα, δεν ήταν παρά είκοσι χρονών. Εγώ ήμουν οκτώ.

Η διαφορά της ηλικίας μας αυτή καθαυτή δεν θα ήταν μεγάλη, αν οι αριθμοί των χρόνων μου δεν ήσαν τόσο χαμηλά. Μα αυτό δεν έχει σημασία. Εκείνη την εποχή ο χρόνος ήταν κάτι τι ανώτερο για μένα. Ήξερα ότι ήμουν οκτώ χρονών, αλλά ήμουν βέβαιος ότι αυτό το νούμερο ήταν ένα συμβατικό σημείο προς ταξινόμηση της ηλικίας μου, απέναντι της ηλικίας του διπλανού μου. Δεν μπορούσα όιμως να εννοήσω ότι μόλις οκτώ χρόνια έχουν περάσει από την ημέρα που είδα το φως. Χωρίς άλλο έπρεπε να ζούσα πολύ καιρό, είκοσι, τριάντα χρόνια, ξέρω και γω…
Ας μην πάρουν οι οπαδοί της μετεμψύχωσης επιχείρημα αυτή τη χρονολογική φαντασία της ομίχλης του παιδικού μου μυαλού. Ας μην ψάξουν να βρουν ενστικτώδη υποσυνείδητα μιας γερασμένης ψυχής που έζησε, και ξαναζεί σε ένα νέο κορμί. Ήταν άγνοια της πραγματικότητας και τίποτα παραπάνω. Γιατί αν είχα ζήσει άλλοτε, εδώ και καιρό, μ’όλη την προσωρινή μεταβατική κατάσταση της ψυχής μου, θα μου’μενε κάποια ανάμνηση της χαράς της επίγειας ζωής, ώστε να μην έκανα το λάθος να ξαναγεννηθώ.

Πολλοί ίσως να βρουν ότι είχα πρόωρο ερωτικήν ανάπτυξη. Τι πλάνη! Αισθηματική δεν αρνούμαι, μα ερωτικήν, αδύνατο. Και όμως, αν 'ρίχναν μια ματιά στην “Πρώτη αγάπη” του Κονδυλάκη, θα 'βλέπαν ότι δεν υπάρχει τίποτα καινούργιο κάτω από τον ήλιο. Καθένας από την άχαρη ανατολή της ζωής του κρύβει μέσα του σε εμβρυώδη κατάσταση τη libido. Αγαπάει είτε σαν ασυνείδητος εραστής, είτε σαν σύνθετος Οιδίπους. Δεν έχει όμως το θάρρος στη δύση πια του βίου του να απλώσει μπροστά στον κόσμο τις πρώτες χλιαρές αχτίνες του ήλιου του.
Τίποτε καινούργιο κάτω από τον ήλιο, μα πολλά κρυφά.

Ήταν ένα λευκό διάφανο ασθενικό κορίτσι, ένα όμορφο κορίτσι. Μια δημιουργία της φαντασίας του Μυσσέ, και της ρομαντικής πλειάδας. Μια εικόνα του Γκρεζ, χωρίς αφέλεια όμως. Κάτι πιο σύγχρονο. Αυτή τη μορφή ίσως την βρείτε και στον Φραπιέ και στον Μπαζέν. Η Ρόζα της “Maternelle” ή η Νταβιντέ Μπιρό; Ήταν δασκάλα. Δασκάλα μου, για να εννοούμαστε.
Επήγαινα στην τρίτη του δημοτικού, σ’ένα μεικτό επαρχιακό σχολείο. Η μεγάλη αυλή του μόνο στις γωνιές είχε λίγη χλόη την άνοιξη.Δυό-τρείς ακακίες και μερικά βρωμόδεντρα ήταν το μοναδικό της στολίδι. Το χειμώνα το νερό της βρύσης πάγωνε, και η κρυσταλλιασμένη λάσπη έσπαζε κάτω από τα χοντρά παιδικά παπουτσάκια μας.

Η κυρία Νίτσα -αυτό ήταν το όνομα της πρώτης δασκαλικής μου αγάπης -δεν ερχότανε ποτέ στην ώρα της. Η διευθύντρια έκλεινε τα μάτια σ’αυτό το μικρό πειθαρχικό παράπτωμα . Ο χειμώνας του κάμπου είναι τόσο κακός για τα κακόμοιρα τα κορίτσια που βγάζουν το ψωμί τους. Ο βοριάς ξεχύνεται από τις κορφές του Ολύμπου παγερός και κοκαλιάζει τους βόλους στα χωράφια της εριβώλακος Θεσσαλίας.
Η τάξη μας είναι ένα γωνιακό δωμάτιο, πάντα γιομάτο ήλιο, όταν δεν ήταν συννεφιά. Η σόμπα στη γωνιά τραβούσε με θόρυβο και κάπνιζε όλη την κάμαρα. Καθόμουν στο πρώτο θρανίο, και με υπομονή περίμενα. Οι σύντροφοι μου δίπλα κάναν ωραία σχέδια για την περίπτωση που δεν θα ’ρχόταν η κυρία”.
Πρώτα θα βγαίναν στην αυλή να παίξουν αμπάριζα. Ύστερα η “κυρία” διευθύντρια θα τους έδιωχνε γιατί θα κάναν θόρυβο και θα ενοχλούσαν τις “μεγάλες”. Αυτό ήταν η ύστατη ικανοποίηση του ορμέμφυτου της ελευθερίας, που βλάσταινε μέσα στις νέες ανθρώπινες ψυχούλες τους. Και ύστερα η εκδήλωση αυτού του ορμέμφυτου. Η άσκοπη πολυθόρυβη περιπλάνηση στον κάμπο. Και οι οπτασίες περνούσαν μπρος από τα μάτια μας.
Θα πηγαίναμε στον σταθμό. Ο δρόμος είναι γιομάτος λάσπη, μα αυτό δεν έχει σημασία. Είναι τόσο ωραίο να νιώθεις το έδαφος να υποχωρεί κάτω από τα πόδια σου, σα μια γλιστερή μαλακή μάζα. Από κει θα παίρναμε από το μηχανοστάσιο ασετυλίνη-είχαμε σχέσεις με το προσωπικό- και με το πολύτιμο αυτό αντικείμενο στα χέρια, θα πηγαίναμε στη μεγάλη “Μαγούλα”, την Ορμάν μαγούλα, όπυ θα εκσφενδονίζαμε τον πρώτο τυχόντα τενεκέ γάλακτος Νεστλέ στο στερέωμα, με τη βοήθεια των αερίων της οργανικής αυτής ουσίας.
Ίσως παρατηρήσετε ότι μεταχειρίζουμαι στην πιο απάνω περίοδο τη λέξη “θα” πολλές φορές εις βάρος κάθε σύνταξης και στύλ. Και όμως, αυτή η λέξη είναι όλη η περίοδος. Γιατί συνήθως απάνω στο φόρτε του αλήτικου ονείρου μας άνοιγε η πόρτα, και έμπαινε, ωχρή, παγωμένη, τυλιγμένη στο φτωχικό δασκαλικό παλτό της, η κυρία Νίτσα. 

Θα μου πείτε, πως θυμάμαι ύστερα από τόσα χρόνια τα γεγονότα της πρώτης παιδικής μου ζωής.Ψάξτε καλά στις αναμνήσεις σας. Με λίγη καλή θέληση, θα βρείτε παλιές εικόνες γιομάτες δροσιά και αθωότητα. Τα μικρά μας χρόνια είναι τόσο λίγα, και τόσο χαρακτηριστικά , ώστε να μην μπορούν ν’ανακατευτούν με τον άχαρο συρφετό της μεγάλης μας ζωής . Είναι ένα σύνολο σαφές και καθαρό, μια γραμμή ευθεία και προσδιορισμένη. Σαν περάσουν πια αρχίζει ο λαβύρινθος και τα ζιγκ-ζάγκ της αγωνιώδους και απαιτητικής υπόστασής μας. Είμαστε μεγάλοι. Θέλουμε, θέλουμε, χωρίς να ξέρουμε τι θέλουμε. Το χαρακτηριστικό της ζωής είναι η αγωνιώδης προσμονή, όσο είμαστε παιδιά, κάποιου καλού, και όταν μεγαλώσουμε κάποιου κακού.
Ψάξτε καλά στις αναμνήσεις σας. Θα βρείτε έναν άλλον άνθρωπο, αλλιώτικο από σάς, ξένο, ένα φίλο ίσως και εχθρό. Σεις δεν είστε εκείνος. Ο Ανατόλ Φράνς δεν είναι ο “Μικρός Πέτρος”. Είναι ο λεπτός νοσταλγός, ο πατρικός διάδοχος του παιδιού που είχε τ’όνομά του. Είναι σαν μιά πνοή καθαρού αέρα, ή σαν μια πρέζα κοκαϊνης.

Το μάθημα της κυρίας Νίτσας είναι ιεροτελεστία. Η αδυναμία του εύθραστου αυτού αναιμικού κοριτσιού είχε πάνω μας μιαν επιβολή μεγαλύτερη από μια πελώρια μυϊκή δύναμη. Να μια περίεργη απόδειξη των δύο ακροτήτων. Η απαλή και γλυκιά φωνή της μιλούσε μέσα στις άγουρες ψυχές μας. Το μάθημα το ρουφούσαμε σαν μέλι από το στόμα της.
Όταν συλλογιέμαι τις παλιές αυτές ώρες, προσπαθώντας να ξεδιαλύνω λίγο από το μυστήριο της παιδικής ψυχής μου, βγάνω το συμπέρασμα ότι μάλλον υποβολή, παρά επιβολή, χαρακτήριζε αυτή τη γυναίκα. Το κέρινο ωραίο πρόσωπό της, που το κόβουν κόκκινα χείλια, σκοτωμένα βλέφαρα με πελώρια μαύρα τσίνορα, πάνω από μενεξεδένια καθαρά μάτια, ήταν ένα μείγμα αθώου κοριτσιού και femme fatale. Είτε μέσα στο μισοσκόταδο ενός συννεφιασμένου πρωινού, είτε στο φως ενός καλοκαιριάτικου δειλινού, είχε μια πελώρια χάρη και μια άδολη, άθελη γοητεία.
Βέβαια, εκείνο τον καιρό δεν ήμουν σε θέση να κάνω τέτοιες κρίσεις. Μόνο εικόνες σώζονται μέσα μου, εικόνες που ξαναζωντανεύουν κάτω από την πίεση της νοσταλγίας. Και είτε τότε τις έζησα, είτε τώρα τις ζω είναι το ίδιο.

Τα άμαθα χέρια μας γλιστρούσαν αδέξια στο ριγωμένο χαρτί. Η καρδιά μας χτυπούσε μήπως δεν κάνουμε τα γράμματα καλά. Τόσα κεφαλάκια, σκυμμένα με άφατη προσοχή, τραβούσαν γραμμές στο ανοιχτό μπλέ τετράδιο. Ένας ελαφρός μονάχα κρότος τριβής ακουγόταν στο άσπρο δωμάτιο. Η κυρία Νίτσα πάνω στην έδρα φάνταζε πιο άσπρη παρά ποτέ κάτω από τον όγκο των καστανών μαλλιών της.

Η αγωνία φώλιαζε μέσα στο στήθος μου. Τα γράμματα, παρ’όλη την χτηνωδώς παιδική επιμονή μου, αραδιαζόσαντε άτακτα και χοντρά πάνω στο χαρτί. Η απελπισία μου έφτανε στο κατακόρυφο. Σήκωνα τα μάτια μου γιομάτα τρόμο και ικεσία προς την έδρα. Τι συλλογιζότανε; Που ταξίδευαν τα διαφανή μενεξεδένια μάτια κάτω από τα μαυρισμένα βλέφαρα; Γιατί αναστενάζει; Μήπως είναι άρρωστη; Γιατί δεν μας κοιτάει; Μας ξέχασε;
Το λευκό κεφάλι σηκώνεται. Με είδε, με κοιτάει. Τα μαλλιά της είναι πιο κοντά παρά ποτέ.
-Τι είναι, Γιαννάκη;
Τι είναι; Μα είναι τόσο πολλά πράματα μυστηριώδη για τη μικρή ψυχή μας, που έπρεπε να τα είχες καταλάβει, αέρινη μικρή δασκάλα. Μέσα στο κάθε παιδί κρύβεται ένας άντρας, ένας άντρας όπως όλοι οι άλλοι, όπως ο όμορφος λοχαγός, παραδείγματος χάριν, που περνάει με τ’άλογο του τέσσερις φορές την ημέρα, κάτω από το παράθυρο της τάξης. Αυτόν τον κρυμμένο παιδικόν άντρα, έπρεπε να τον είχες ανακαλύψει, έπρεπε να τον είχες δαμάσει με την γυναικεία τέχνη σου. Μα δεν είχες καιρό. Τον δικό σου άντρα, τον ώριμο άντρα, τον ανακάλυψες, και αν δεν δάμασες αυτόν, δάμασες χωρίς άλλο το άλογό του, γιατί δεν εξηγιέται αλλιώς πως στεκόταν πάντα κάτω από το ανοιχτό παράθυρο, σκάβοντας με το πόδι τη γη και χλιμιντρώντας.
Εξέχασες τελείως τα παιδιά σου, κακή κυρία Νίτσα.
Η φωνή μου όταν της απαντούσα ήταν κλαψιάρικη.
– Δεν μπορώ να κάνω το ψι…
Το ψι. Ο τύραννος του νεοφώτιστου μαθητή. Ο τρόμος της καλλιγραφίας. Το χεράκι μπερδεύεται και τρέμει όταν αρχίζει να χαράζει το μεγάλο κόμπο, το γόρδιο αυτό δεσμό του ελληνικού αλφαβήτου.
Ένα χαμόγελο γιομάτο καλοσύνη ζωγραφίζεται στο πρόσωπό της. Τα μεναξεδένια μάτια στάζουν μέλι. Κατεβαίνει από την έδρα. Κάθεται κοντά μου στην άκρη του θρανίου. Από το κλειστό γιακά της βγαίνει μια μυρουδιά γυναίκας, απροσδιόριστη ακόμη για την αναίσθητη όσφρησή μου, μα αρκετά μυστηριώδης και ευχάριστη από τότε. Το μακρύ κορμί της ακουμπάει απάνω μου. Η ελαστική της σάρκα αποτυπώνεται καλά στη μνήμη μου, μ΄ένα αίσθημα περίεργο, συγγενές προς την ηδονή. Έχω λόγους να νομίζω ότι αυτή είναι η ηδονή σε εμβρυώδη κατάσταση.
Τα μακριά κέρινα δάχτυλά της παίρνουν στη θερμή μυρωμένη λαβή τους το ανήξερο παιδικό μου χέρι. Και με οδηγούσε στο δαίδαλο του ψι, σωστή διανόηση αυτή, εμένα αγράμματο παιδί , όπως μια μεστή γυναίκα τον ανήξερο έφηβο στο λαβύρινθο του έρωτα.

Συλλογιέμαι καμιά φορά εκείνη τη γυναίκα που, εδώ και χρόνια τώρα, για λίγες δραχμές, ανέλαβε να μου δείξει το ασανσέρ που ανεβαίνει στον έβδομο ουρανό της αγάπης. Κανένα καινούργιο συναίσθημα. Είμαι βέβαιος πως το ρόλο που έπαιξε αυτή ρεαλιστικότερα, τον ντεμπουτάρισε σε μένα η κυρία Νίτσα, με έναν ασυναίσθητο ρομαντισμό, για να λέμε την αλήθεια. Γιατί το φτωχό κορίτσι δεν μπορούσε να ξέρει τις απόκρυφες γωνιές της ψυχής των μαθητών της.
Κάθε γνωστού πράματος την πρώτη γνώση πρέπει να την ζητάμε πίσω, στις πιο μακρινές εποχές της ζωής μας. Εκείνο που μόλις σήμερα γνωρίσαμε, το είχαμε δει και άλλοτε. Πότε; Αυτό είναι μυστήριο. Κάτω από μια από τις άπειρες μορφές του, κάποτε θα έπεσε στην αχτίνα των αισθήσεών μας. Ίσως σε κάποια εποχή τόσο περασμένη και ξεχασμένη, ώστε η φαντασία μας να την βάζει σε μια χρονολογία πιο μακρινή από τη γεννησή μας. Και λέω η φαντασία μας, για να μην πάρουν επιχείρημα οι οπαδοί της μετεμψυχώσεως για να στηρίξουν τις αβέβαιες επιστήμες τους. Όχι, δεν τους το επιτρέπω.

Το τέλος το ειδυλλίου ήταν οιχτρό. Η κυρία Νίτσα με προβίβασε. Και την άλλη χρονιά στην μεγαλύτερη τάξη παρακολουθούσα το άχαρο μάθημα μιας άσκημης γεροντοκόρης, που το μαραμένο της μούτρο ήταν γεμάτο κακόχρωμα σπυριά, εκδήλωση μιας αργοπορημένης και ανικανοποίητης νιότης. Το όνειρο έσβησε από τα μάτια μου και σιγά σιγά από την καρδιά μου.

Η κυρία Νίτσα παντρεύτηκε το λοχαγό. Ήμουν παρών στους γάμους της. Καμιά ζήλεια δεν τάραξε την ψυχή μου. ‘Ημουν από τότε πολιτισμένος. Την βλέπω σήμερα συχνά. Τα δέκα χρόνια που μας χωρίζουν δεν αποτελούν πια ανυπέρβλητο διανοητικό και κοινωνικό εμπόδιο. Ο κοσμοπολιτισμός μας έχει φέρει σε ίση μοίρα. Είναι ακόμα ωραία, μολονότι έχει χάσει το θέλγητρο της μισοσκότεινης τάξης. Είναι μια γυναίκα, και όχι οπτασία. Ο άντρας της είναι πια συνταγματάρχης που έχει λάβει μέρος σε τρία κινήματα. Ζει ευτυχισμένη, και έχει μια κόρη που της μοιάζει πολύ. Δεν μας χωρίζουν παρά δέκα χρόνια, μα αυτή τη φορά εγώ είμαι ο μεγαλύτερος. Το μυαλό σας ίσως πάει μακριά. Αυτό είναι άλλο ζήτημα. Ήθελα μόνο να σας πω για την πρώτη μου αγάπη…
Περιττό να προσθέσω ότι δεν την αγαπώ πια.

Καπελάκι στραβά κι άλλη "παραλία"

Όταν τα πράγματα ζορίζουν άσχημα, πόσες φορές δεν έχουμε σκεφτεί να βάλουμε το καπελάκι μας στραβά και να τραβήξουμε γι' άλλη παραλία; Σίγουρα πολλές! Πόσες φορές το έχουμε πραγματοποιήσει όμως;

Άλλοτε αφορούν σε αποφάσεις που δεν είναι εύκολο να παρθούν, διότι εξαρτώνται κάποιοι άλλοι από εμάς και άλλοτε έχει να κάνει με τις δικές μας συνήθειες, ανασφάλειες, διλήμματα για το αν και κατά πόσο μάς εξυπηρετεί να βαδίσουμε έναν άλλο δρόμο.

Οποιαδήποτε προσπάθεια για αλλαγή πορείας απαιτεί θάρρος και αυτό που θα σου το προσφέρει είναι η δυνατότητα να ονειρεύεσαι κάτι καλύτερο για τον εαυτό σου. Να μην περιμένεις από κανέναν να δείξει έλεος, παρά να το κάνεις εσύ ο ίδιος για σένα. Να πιστεύεις στις δυνάμεις σου και την αξία σου, να σέβεσαι ό,τι είσαι και να μην περνάς σε εκπτώσεις, ειδικά για ανθρώπους ή καταστάσεις που δεν το αξίζουν. Να διεκδικείς αυτό που σου ταιριάζει ακόμα κι εκεί που οι περισσότεροι θα σου πουν ότι χάνεις μια πολύ καλή ευκαιρία.

Δεν ήμουν ποτέ της πεποίθησης ότι εγκαταλείπουμε μόλις τα βρούμε σκούρα. Ίσα-ίσα, θεωρώ ότι είναι ένα σημαντικό στοίχημα το να καταβάλλεις κάθε δυνατή προσπάθεια σε οποιαδήποτε κατάσταση, με στόχο να  καταφέρεις ν' ανταποκριθείς με επιτυχία, χωρίς όμως να σημαίνει ότι δεν θα αποδεχτείς και την ήττα ή δεν θα την έχεις στον νου σου ως ένα πολύ πιθανό ενδεχόμενο από την αρχή, μα ούτε θα αποτελέσει και ανασταλτικό παράγοντα στο να δώσεις τη μάχη σου.

Το ζήτημα είναι αν εκείνα για τα οποία αγωνιζόμαστε κάθε φορά αξίζουν τελικά την πνευματική, ψυχική, σωματική και υλική κατάθεσή μας. Αν αξίζουν τη μεγάλη συναισθηματική μας αναστάτωση και φθορά. Πιστεύω ότι όλες οι καταστάσεις που βιώνουμε μας δίνουν άπειρα μαθήματα για τους ανθρώπους και για εμάς τους ίδιους, αρκεί να επιθυμούμε να τα δούμε. Το λέω αυτό, επειδή, συνήθως, δεν μετανιώνω για τις επιλογές μου, μια και υπάρχει αυτό το πολύτιμο κέρδος, το οποίο μάς κάνει πλουσιότερους σε εμπειρίες, λίγο πιο σοφούς και σαφώς περισσότερο έτοιμους για τις επόμενες προκλήσεις της ζωής.

Όταν, λοιπόν, διαπιστώσεις ότι αυτό για το οποίο δίνεις την ψυχή σου - γιατί έμαθες πάντα να είσαι απόλυτα υπεύθυνος με ό,τι κι αν καταπιάνεσαι και να σε εμπιστεύονται, ακόμα κι αν το υπηρετείς από κάποια ανάγκη ή για να προσφέρεις - σου στερεί την ελευθερία σου, σου προκαλεί πολύ περισσότερα αρνητικά συναισθήματα από ό,τι θετικά, σε απογοητεύει δείχνοντάς σου για ακόμη μία φορά το ποιοι είναι οι άνθρωποι και τα σκοτάδια τους, τότε η λύση είναι μόνο μία...

Το καπελάκι στραβά και σ' άλλη παραλία!

Κι αφού περάσεις από σαράντα κύματα μέσα σου, παλέψεις με τους "Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπες" για πολύ καιρό, γιατί σε έχει φάει η ρημάδα η υπευθυνότητα, έρχεται η στιγμή (πάντα σε μια στιγμή γίνεται αυτό το κλικ), που κλείνεις την πόρτα πίσω σου κι εκεί έχουν τελειώσει όλα. Είναι απίστευτη η αίσθηση που σε ακολουθεί ακούγοντας τον ήχο της πόρτας..., μια ευφορία, μια γαλήνη και η σιγουριά ότι έπραξες σωστά. 

Υπάρχει όμως η περίπτωση η ζωή να στη φυλάει, βάζοντας στον δρόμο σου τις "Σειρήνες" τις πλανεύτρες, όπου μετά από αυτή σου την απόφαση θα έρθει η άτιμη η δικαίωση και η αναγνώριση πάνω σε ό,τι πρόσφερες και για τη στάση που κράτησες - άσχετα αν δεν ήταν στόχος σου αυτή η αναγνώριση -  και μάλιστα από εκεί που δεν είχες φανταστεί ποτέ. Είναι η ώρα που μπορεί να αμφιταλαντευτείς, αλλά σαν τον γνωστό μας ομηρικό ήρωα θα βάλεις κερί στ' αυτιά σου και θα συνεχίσεις το ταξίδι σου.

Το καπελάκι σου στραβά κι αρμενίζεις για άλλες παραλίες δείχνοντας έλεος σε όσα ονειρεύεσαι...

Μακάρι να αποφασίζαμε έτσι για πολλά από αυτά που μας βασανίζουν, αλλά όλα μαζί δεν γίνονται!

@ Η μουσική σήμερα συμβαδίζει με τη διάθεση. Δεν είναι rock αλλά soul... 

Μάλιστα, το κείμενο προέκυψε έπειτα από την ακρόαση του δεύτερου μουσικού κομματιού στο ραδιόφωνο τις προηγούμενες μέρες - ήταν μόνο η αφορμή. Μου συμβαίνει συχνά αυτό. Είναι πραγματικά ένα χαρούμενο, τρυφερό και αισιόδοξο τραγούδι!

Το πρώτο είναι για το έλεος, που λέγαμε παραπάνω... ε, και λίγο για την πρόκληση και το... πικάντικο του πράγματος!

Αν θέλετε να αντιγράψετε χορευτικές φιγούρες, επειδή είμαι και πειραχτήρι (κλικ)...!

Au revoir!

Γαλλία, χορεύοντας με τους "λύκους"...

Ο χορός με τους "λύκους" συνεχίζεται με ένταση στη Γαλλία και η ατμόσφαιρα αποκτά τη θολούρα της "έκστασης" (από τα χημικά είναι, αλλά μη δίνετε σημασία...)!

Οι πολίτες είναι στους δρόμους εδώ και δύο μήνες ενάντια στις σκληρές εργασιακές μεταρρυθμίσεις και το σκηνικό εξελίσσεται σε εφιάλτη μιας άλλης εποχής, καθώς, πέρα από την κλιμακούμενη βία τής αστυνομίας απέναντί τους, υφίστανται κι εκείνη της πολιτείας με την απαγόρευση της κυκλοφορίας των ακτιβιστών και αντιφασιστών σε συγκεκριμένες περιοχές του Παρισιού και για ορισμένες ώρες. Η απόφαση έφτασε στα σπίτια τους με έγγραφο του υπουργείου Εσωτερικών. 

Για ποια δημοκρατία μιλάμε, όταν αυτές τις μεταρρυθμίσεις επιδιώκουν να τις περάσουν με Προεδρικό Διάταγμα, παρακάμπτοντας την Βουλή; Για ποια δημοκρατία μιλάμε μέσα από την κήρυξη κατάστασης εκτάκτου ανάγκης που διαιωνίζεται και με αποκορύφωμα την απαγόρευση της κυκλοφορίας των πολιτών; Γιατί φοβούνται τόσο πολύ; 

Σε μια "δημοκρατική" κοινωνία ο φόβος δεν θα έπρεπε να υπάρχει, καθώς το πρώτο που διασφαλίζεται από το κράτος είναι η ασφάλεια των πολιτών, οι οποίοι το αποτελούν και αποφασίζουν γι' αυτό ελεύθερα και όχι η καταστολή τους.

Όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά σε ένα από τα άρθρα που κάνω παραπομπή:

"Αν η Ελλάδα έγινε εργαστήριο λιτότητας, η Γαλλία μετατράπηκε σε εργαστήριο καταστολής των πολιτών".

Ακόμα ένα παράδειγμα από τα άπειρα, που μαρτυρούν τι προωθείται με θράσος και χυδαιότητα από τη "λατρεμένη" - μεγαλειότατη - Ευρωπαϊκή Ένωση, αυτή που οι περισσότεροι πολίτες της δεν ονειρεύτηκαν ποτέ! Αν δεν διεκδικήσουν αυτή που οραματίστηκαν και θέλησαν να απολαμβάνουν, τότε θα τους αποτελειώσει και κάποια στιγμή θα καταρρεύσει παταγωδώς από μόνη της μέσα από τις αυτοκαταστροφικές της τάσεις, όπως κάθε αυτοκρατορία.

Και να πώς έχουν τα πράγματα στο γαλλικό έδαφος, για να μην ξεχνάμε και τα δικά μας...

Ψεκάστε...

Σκουπίστε...

Φιμώστε...

Ξαναφιμώστε για σιγουριά... 

Σ' έναν κόσμο που είναι δικός τους

αλλά... και δικός τους...

Τι τους χωρίζει άραγε;

Το χάος και... τίποτα!

Η βία της εξουσίας

φέρνει βία μέσα από την απόγνωση και την οργή, όταν σε πατάνε στον σβέρκο, όταν σε βλέπουν σαν αριθμό και μάλιστα τον ίδιο επαναλαμβανόμενο, το μηδέν...

Για έναν κόσμο που αλλάζει και πάλι βίαια!

Ένα τραγούδι με μεγάλες αλήθειες... 

Εδώ, στον τόπο μας, η Αριάδνη έχει προς το παρόν μουγκαθεί, αλλά για κάθε τι έρχεται ο κατάλληλος χρόνος. Εκείνη ξέρει να δείχνει τον δρόμο, όταν αισθανθεί έτοιμη...

Σκέψεις μέσα από ένα τραγούδι...

Υπάρχουν στιγμές που ακούμε ξανά ένα τραγούδι, ακόμα κι αν είναι από τα πιο αγαπημένα μας για χρόνια, κατά τις οποίες γεννιούνται σκέψεις εντελώς διαφορετικές από εκείνες που συνήθως το συνοδεύουν. Ίσως μάλιστα έρχονται να αναμειχθούν ήπια μεταξύ τους, νέες σκέψεις και γλυκόπικρες αναμνήσεις, οι οποίες μάς μεταφέρουν σε άλλες εσωτερικές διαδρομές.

Το μουσικό κομμάτι, που προκάλεσε όσα αναφέρω, το έχω προβάλει άλλες δύο φορές, όμως νομίζω ότι του αξίζει μια ξεχωριστή ανάρτηση, για να το τιμήσω όπως του πρέπει. Είναι ίσως από τα πιο μελαγχολικά κομμάτια της ροκ μουσικής σκηνής και για μένα αξεπέραστο. Η μελωδία και η φωνή του τραγουδιστή βγάζει μια μειλίχια οδύνη, η οποία με εκφράζει σε κάποιες φάσεις της ζωής μου απόλυτα.

Πρόκειται για το Soldier of Fortune των Deep Purple...

Μισθοφόρος, από το αρχαίο μισθός + φέρω.

Ο μισθοφόρος στο συγκεκριμένο τραγούδι παίρνει μεταφορική έννοια και έτσι με μεταφορική ματιά προέκυψαν οι δικές μου σκέψεις. 

Υπάρχουν αυτοί οι άνθρωποι που από τότε που θυμούνται τον εαυτό τους έμαθαν να είναι "μισθοφόροι στρατιώτες" κάποιων άλλων ανθρώπων ή καταστάσεων με την έννοια της δοτικότητας και της προσήλωσης. Να στέκονται ως "στρατιώτες" πλάι σε όσους τους έχουν ανάγκη, απέναντι στις επαγγελματικές υποχρεώσεις τους, ως "στρατιώτες" στον τρόπο που λειτουργούν σε σχέση με τους άλλους, στις αξίες και τα ιδανικά τους, σε ιερούς σκοπούς της ζωής, "στρατιώτες" και στην αγάπη. 

Και όποτε παρέκκλιναν από αυτό τους τον τρόπο, αισθάνονταν πάντα σαν τους μισθοφόρους με την κυριολεκτική έννοια της λέξης, οι οποίοι συχνά εμφανίζονταν αφερέγγυοι, διότι ακολουθούσαν εύκολα εκείνους που θα τους πρόσφεραν τον μεγαλύτερο μισθό...

Υπάρχουν όμως και αυτοί οι άνθρωποι, που από τότε που θυμούνται τον εαυτό τους έμαθαν να είναι "μισθοφόροι στρατιώτες" της μιζέριας, του συμφέροντός τους και μόνο, της ματαιοδοξίας, της μικροψυχίας, της απερίγραπτης γκρίνιας και της αδιαφορίας για οτιδήποτε είναι έξω από τον εαυτό τους. Έμαθαν να βλέπουν τον κόσμο μέσα σε στενά πλαίσια και με μυωπικά μάτια. 

Και όποτε παρέκκλιναν από αυτό τους τον τρόπο, τρόμαζαν από τη θέα που ανοιγόταν μπροστά τους και δεν ήξεραν πώς να την απολαύσουν...

Κάποια στιγμή καθένας επιλέγει τι είδους "μισθοφόρος" οραματίζεται να γίνει στην ζωή του και είναι μια απόφαση που οδηγεί σε διαδρομή χωρίς αλλαγή πορείας!

Τον λόγο έχει όμως το τραγούδι, διότι είπα πολλά και λίγο άσχετα:

Και οι αγαπημένοι μου στίχοι:

 Ι have often told you stories
About the way
I lived the life of a drifter
Waiting for the day
When I'd take your hand
And sing you songs
Then maybe you would say
Come lay with me love me
And I would surely stay

But I feel I'm growing older
And the songs that I have sung
Echo in the distance
Like the sound
Of a windmill goin' 'round
I guess I'll always be
A soldier of fortune

Πιστεύετε στις μοιραίες συναντήσεις;

Η ιδέα για την ερώτηση του τίτλου μού ήρθε διαβάζοντας τυχαία ένα κείμενο στο διαδίκτυο - τότε που για άλλα ψάχνεις, σε άλλα πέφτεις και τελικά στέκεσαι - δηλαδή όπως προκύπτουν και οι μοιραίες (;) συναντήσεις στην ζωή μας. Τότε που ασχολούμαστε με άλλα κι εκεί που δεν το περιμένουμε, έρχονται εκείνοι οι άνθρωποι, που θα μας αλλάξουν για πάντα, είτε έρθουν για λίγο και φύγουν είτε μείνουν για μια ζωή.

Το κείμενο που ακολουθεί, προς μεγάλη μου έκπληξη, έχει γραφτεί από άνδρα, κάτι το οποίο δεν συναντάμε εύκολα σήμερα σε τέτοιου είδους γραπτά. Αναδημοσιεύω συνήθως κείμενα που θεωρώ ότι θα μπορούσα να είχα γράψει η ίδια ή γιατί τα βρίσκω κατάλληλα για ενημέρωση. Το παρακάτω ανήκει στην πρώτη κατηγορία.

Όταν συναντήσεις τον μοιραίο άνθρωπο

Μακάρι αυτό το «κλικ« να ήταν απλά ένας διακόπτης, που όπως άναψε να μπορεί να σβήσει, αλλά φαντάζει αδύνατον. Γιατί αν σου συμβεί, πράγμα σπάνιο, είναι σαν μια όμορφη φλόγα που σου ζεσταίνει την καρδιά και δε θες να τη σβήσεις, μ' αποτέλεσμα να καταλήγει ανεξέλεγκτη, παρασύροντάς σε στη δίνη της αφύπνισης.

Νιώθεις σαν να ήσουν σε έναν βαθύ λήθαργο τόσο καιρό, ξοδεύοντας τον χρόνο σου άσκοπα με κενούς ανθρώπους και ρηχές προσωπικότητες. Με χλιαρά πάθη και καθόλου όρεξη για προσπάθεια. Μουδιασμένο κορμί και μαστουρωμένος νους. Έρχεται όμως εκείνη η στιγμή και σου δίνει ένα δυνατό σπρώξιμο, ταρακουνώντας όλο σου τον κόσμο.

Είναι εκείνη η ξεχωριστή στιγμή που συναντάς ένα τόσο μοναδικό κράμα ανθρώπου, που το 'χεις ξεχωρίσει απ' την πρώτη κιόλας στιγμή που του μίλησες. Που του έδωσες το χέρι για τη χειραψία γνωριμίας και που το χαμόγελό του έδιωξε όλα τα προβλήματα που είχες στοιβαγμένα μέσα στο κεφάλι σου, χωρίς καμία προσπάθεια. Εκείνος ο άνθρωπος που με την πρώτη του κουβέντα και την πρώτη του ματιά, ήταν σαν να σου 'λεγε «Ήρθα, συγγνώμη που άργησα τόσο».

Και ξαφνικά όλος εκείνος ο χρόνος που περίμενες γι' αυτό το κάτι, μοιάζει ασήμαντος και μικρός. Το μόνο που σ' ενδιαφέρει από 'κεί και πέρα είναι πώς θα μπορέσεις να τον πλησιάσεις με χειρουργικές κινήσεις, χωρίς να τον πληγώσεις ή να τον τρομάξεις. Να του δώσεις να καταλάβει πως είναι ό,τι ακριβώς έψαχνες. Το μόνο που θες είναι να σου δώσει την ευκαιρία να του αποδείξεις ότι έχεις τόσα πολλά να του προσφέρεις, άσχετα αν δεν γνωρίζεστε. Να του ξεδιπλώσεις όλο σου το είναι σε μια κόλλα χαρτί, να τη διπλώσεις και να τη βάλεις στην τσέπη του τζιν του, σαν ραβασάκι.

Μέσα σου νιώθεις ότι γνωρίζεις αυτόν τον άνθρωπο τόσο καλά, όσο το πίσω μέρος του χεριού σου. Η αύρα του μοιάζει τόσο οικεία, που όταν μιλάτε νιώθεις ότι είσαι σ' ένα ήσυχο και γαλήνιο εξωτικό μέρος όπου κανείς και τίποτα δεν μπορεί να σε πειράξει. Την πρώτη φορά που θ' αντικρίσεις το βλέμμα του, θα το αποτυπώσεις στη μνήμη σου τόσο βαθιά, σαν πυρωμένο σίδερο και θα μπορείς να το αναγνωρίσεις μέσα σε πλήθος προσώπων σαν από ένστικτο.

Θα ερωτευτείς το περπάτημά του, το χαμόγελό του, ακόμα και τα νεύρα του. Καθετί πάνω σ' αυτόν τον άνθρωπο θα μοιάζει μαγικό για σένα και μόνο για σένα. Τα ψεγάδια που παρατηρούν οι υπόλοιποι πάνω του θ' ακούγονται σαν ένα κακόγουστο αστείο κι ως δια μαγείας όταν τον κοιτάς, όλο το σκηνικό θα γίνεται γκρίζο. Η μόνη μορφή στο τοπίο που θα 'χει χρώμα θα 'ναι αυτός ο συγκεκριμένος άνθρωπος.

Αυτός ο άνθρωπος που σου 'δωσε πνοή άθελά του, χωρίς να το γνωρίζει, τη στιγμή που πέθαινες από ασφυξία κι έχανες την πίστη σου. Τη στιγμή που νόμιζες ότι η φλόγα του πάθους κι η όρεξη για να ζεις τη ζωή στο έπακρο άρχισε να σβήνει σιγά-σιγά.

Όλοι μας έχουμε συναντήσει έναν τέτοιον άνθρωπο στη ζωή μας κάποια χρονική στιγμή. Κάποιον άνθρωπο που τον θυμόμαστε με ρομαντικές σκέψεις ή ακόμα μπορούμε και τον ζούμε, έχοντάς τον δίπλα μας. Όσοι δεν είχατε την τύχη να γνωρίσετε κάτι παρόμοιο ακόμα, κρατηθείτε καλά, γιατί θα συμβεί αργά ή γρήγορα κι είναι αναπόφευκτο.

Πηγή:  http://www.pillowfights.gr

Θα σε αγαπούσα όπως κι αν ήσουν!

Μετά από μια συνηθισμένη παιδική σου αταξία και ένα γερό μάλωμα, γιατί η μαμά δεν είχε και πολλή υπομονή εκείνη την ώρα, άρχισες κι έλεγες και δεν τελείωνες...

"Μαμά, θα με αγαπούσες, αν ήμουν γατάκι;"
"Μα τι λες καρδούλα μου;"
"Να, ξέρω ότι δεν θέλεις να τα πιάνεις και γι' αυτό σε ρωτάω.
Θα με αγαπούσες το ίδιο και τότε;"

"Θα σε αγαπούσα ακόμα κι αν ήσουν γατάκι,

 θα μάθαινα μαζί σου να σε αγγίζω!"

"Αν ήμουν σιχαμερή κάμπια, θα με φρόντιζες

και θα με αγαπούσες το ίδιο;"

"Θα σε αγαπούσα όπως κι αν ήσουν,

 και μην ξεχνάς ότι κάθε σιχαμερή κάμπια

κρύβει μια πανέμορφη πεταλούδα!"

"Ακόμα κι αν ήμουν φίδι, που ξέρω ότι τα φοβάσαι,

θα με αγαπούσες και θα με έπαιρνες μια ζεστή αγκαλιά;"

"Δεν θα φοβόμουν, γιατί θα σε αγαπούσα όπως κι αν ήσουν!

Η αγάπη δεν γνωρίζει τον φόβο!"

"Μαμά, η αγάπη χάνεται ποτέ;"

"Γλυκιά μου, η αγάπη είναι σαν τον ήλιο, που

δίνει ζωή στα πάντα. Ακόμα κι όταν δεν τον βλέπουμε,

ξέρουμε ότι θα ανατείλει και πάλι ολόλαμπρος το επόμενο πρωί! Είναι πάντα εκεί στο σύμπαν! 

Θα σε αγαπούσα, κοριτσάκι μου, όπως κι αν ήσουν!

Θα σ' αγαπώ ό,τι κι αν γίνει!"

Η αγάπη που νιώθει ο γονιός για το παιδί του είναι καθηλωτική και μοναδική. Μέσα από τα μάτια του μαθαίνει να αγαπά ακόμα περισσότερο τον εαυτό του, μαθαίνει να αγαπά τον κόσμο. Είναι το υπέρτατο αγαθό στην ζωή!

@ Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στην πρόταση της φίλης Αριστέας να γράψουμε για την αγάπη, που έχει τίτλο "Κοινωνία Ώρα Αγάπης!". 
Οι παραπάνω διάλογοι βασίστηκαν σε αληθινούς, που είχαν γίνει ανάμεσα σε μένα και την κόρη μου όταν ήταν μικρή.

Ένα τραγούδι που της αρέσει... από την ταινία Wall-e