Τρίτη 2 Ιουνίου 2015

Έχουμε ανάγκη την φιλοσοφία στην ζωή μας;


@ Κάποιες μέρες πιθανόν θα έχω αναδημοσιεύσεις πάνω σε θέματα που έχουν  ενδιαφέρον για μένα (μπορεί και για σας), οι οποίες είναι περισσότερο για ενημέρωση και ίσως για προβληματισμό. Πρόκειται για αναδημοσιεύσεις που το περιεχόμενό τους με καλύπτει σίγουρα σε μεγάλο βαθμό, αλλιώς δεν θα έμπαινα σ' αυτή τη διαδικασία καθόλου. Θα με συγχωρήσετε για τις "κονσέρβες", διότι ο χρόνος για αρκετές μέρες θα είναι πολύ περιορισμένος, για να γράψω δικές μου πολλές σκέψεις. Από την άλλη όμως δεν θέλω να χάσω κι εντελώς την επικοινωνία εδώ. Ήδη επισκέπτομαι με δυσκολία άλλους διαδικτυακούς τόπους.


Θεωρείτε σημαντική την ύπαρξη της φιλοσοφίας στην ζωή μας και για ποιο λόγο;

"Ο φιλόσοφος καταλαβαίνει ότι είναι στο σωστό δρόμο. Το καταλαβαίνει αυτό όταν συνειδητοποιεί ότι όσο προχωράει στην σκέψη και την επιστήμη, τόσο περισσότερο ηλίθιος αισθάνεται για την αδυναμία της γνώσης του. Δεν μαζεύει βιβλία στην βιβλιοθήκη του ο φιλόσοφος, μαζεύει "γιατί". Αυτά είναι η περιουσία του."
                                                                               Φιλοσοφία.gr


 
Η σχέση της φιλοσοφίας με την παιδεία και την κοινωνία
Της Δήμητρας Σφενδόνη-Μέντζου,
Καθηγήτρια Φιλοσοφίας της Επιστήμης
Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης

Θα ξεκινήσω λέγοντας, ότι η φιλοσοφία αποτελεί μια πνευματική δραστηριότητα που έχει έναν καθαρά θεωρητικό χαρακτήρα, ταυτόχρονα όμως συνδέεται στενά με το πεδίο της ανθρώπινης πράξης.[i] Για τον λόγο ακριβώς αυτό ενδιαφέρει, όχι μόνον τον φιλόσοφο, ή τον σπουδαστή της φιλοσοφίας, αλλά και τον απλό, καθημερινό άνθρωπο που θέλει να συμμετέχει στα κοινά ως συνειδητοποιημένος πολίτης. Κατά συνέπεια, υπάρχει μία ιδιαίτερα ουσιαστική σχέση που συνδέει τη φιλοσοφία, τόσο με την Παιδεία όσο και με την Κοινωνία. 

Το ερώτημα όμως είναι το εξής: έχει άραγε η φιλοσοφία σήμερα τη θέση που της αξίζει; Η απάντηση δυστυχώς είναι, ότι υπάρχει ένα σοβαρό έλλειμμα ανθρωπιστικής παιδείας και μια απαξίωση της φιλοσοφίας στο εκπαιδευτικό μας σύστημα. Σε όλες τις βαθμίδες Εκπαίδευσης, από το Δημοτικό έως το Πανεπιστήμιο, η έμφαση για τη «μόρφωση» των παιδιών μας δίνεται ακριβώς στην εκπαίδευση και όχι στην παιδεία με την αρχαία της σημασία[ii]. Στόχος δηλαδή της εκπαίδευσης των νέων, σε όλους τους κλάδους, είναι να αποκτήσουν γνώσεις στο πλαίσιο της ειδικότητάς τους, ώστε να καταστούν ικανοί για την αγορά εργασίας. Λείπει όμως κάθε μέριμνα για την ευρύτερη πνευματική τους καλλιέργεια, κάτι το οποίο μπορούν να προσφέρουν μόνον οι ανθρωπιστικές σπουδές, με κύριο πυλώνα τη φιλοσοφία.

Ας δούμε, τώρα, τι εννοούμε, όταν λέμε φιλοσοφία. Αν θέλαμε, βέβαια, να ξεκινήσουμε από την ετυμολογία της λέξης, η απάντηση είναι απλή:  φιλοσοφία είναι η αγάπη για τη σοφία. Πώς θα ορίζαμε, όμως, πιο συγκεκριμένα το αντικείμενό της, μέσα από τον πλούτο του στοχασμού που έχει παραχθεί για ένα διάστημα πάνω από 2.500 χρόνια, ξεκινώντας από το εκπληκτικό φαινόμενο της εμφάνισης μιας πλειάδας στοχαστών στα παράλια της Ιωνίας, όπως ο Ηράκλειτος, ο Θαλής, ο Αναξίμανδρος, ο Αναξιμένης; Και, βέβαια, προκειμένου να ορίσουμε το αντικείμενο της φιλοσοφίας, θα ήταν χρήσιμο να απαντήσουμε στο ερώτημα, αν η φιλοσοφία είναι μία επιστήμη, όπως όλες οι άλλες, όπως η φυσική, η χημεία, η αστρονομία, η ιατρική, κ.ο.κ., ή αποτελεί μια ιδιαίτερη πνευματική δραστηριότητα.


Είναι αλήθεια, ότι κάποιοι επεχείρησαν—και επιχειρούν—να καταστήσουν την φιλοσοφία επιστήμη, όπως λ.χ. η φυσική ή τα μαθηματικά, για να της προσδώσουν, κατά τη γνώμη τους, το ανάλογο κύρος. Εγώ θα ήθελα, αντίθετα, να τονίσω, ότι η φιλοσοφία έχει μία ουσιώδη διαφορά από τις επιμέρους επιστήμες και αυτή συνίσταται ακριβώς στο γεγονός, ότι δεν ασχολείται με το ειδικό, όπως συμβαίνει με τις επιστήμες, αλλά επιδιώκει να συλλάβει το καθολικό, την ουσία, μέσα από το ατομικό, το «καθέκαστον», όπως χαρακτηριστικά λέει ο Αριστοτέλης[iii]. Ασχολείται έτσι με ερωτήματα, που αναφέρονται στη φύση και στον χαρακτήρα του κόσμου που μας περιβάλλει, στη φύση και τον χαρακτήρα της γνώσης, της επιστήμης, της λογικής, της αισθητικής, της ηθικής, της πολιτικής. Ασχολείται, ακόμη, με το πρόβλημα της σχέσης σώματος και ψυχής, με τις έννοιες της συνείδησης, του θεού, της θρησκείας, καθώς και με το πρόβλημα της σχέσης του ανθρώπου με τον κόσμο, τον άνθρωπο και την κοινωνία. Καθίσταται φανερό, λοιπόν, ότι η φιλοσοφία εκτείνεται σε δύο πεδία: Στο πεδίο της θεωρητικής γνώσης και αναζήτησης, και σ’ αυτό της πράξης, όπου μοιραία υπεισέρχονται θέματα αξιών, ηθικής,  πολιτικής κ.λ.π. 


Ύστερα από αυτές τις διευκρινίσεις, ακολουθεί το ερώτημα: Ποιος είναι, ή θα πρέπει να είναι, ο ρόλος της φιλοσοφίας σήμερα, και μάλιστα μέσα στις δραματικές συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί για τη χώρα μας; Και εδώ αναφέρομαι κυρίως σε δύο θέματα: (1) Στην οικονομική κρίση, η οποία όπως είναι φυσικό δημιουργεί στους νέους μία απαισιοδοξία για το μέλλον τους, εφόσον—μεταξύ άλλων—διαπιστώνουν ότι τα περιζήτητα στο παρελθόν πανεπιστημιακά πτυχία, δεν έχουν πλέον παρά μόνον ένα μικρό αντίκρυσμα στον επαγγελματικό στίβο. (2) Στη διάλυση του κοινωνικού, και όχι μόνον, ιστού, στην κρίση αξιών σε όλα τα επίπεδα, στο έλλειμμα δημοκρατικού ήθους σε πολιτικό, κοινωνικό και ατομικό επίπεδο. Τί μπορούμε να κάνουμε για να τα θεραπεύσουμε όλα αυτά, στο μέτρο πάντα του δυνατού;

Υπατία



Η απάντησή μου εδώ είναι η εξής: σήμερα, όσο ποτέ άλλοτε, έχουμε ανάγκη από την ανθρωπιστική παιδεία και τη φιλοσοφία. Γνωρίζουμε πλέον πολύ καλά, ότι όλες οι προσπάθειες που έγιναν υπακούοντας στις επιταγές του τεχνοκρατικού πολιτισμού, απέτυχαν παταγωδώς. Γιατί συνέβη αυτό; Θεωρώ ότι, σ’ ένα μεγάλο βαθμό, η αποτυχία οφείλεται στο γεγονός, ότι αγνοήσαμε ως άτομα και ως συντεταγμένη Πολιτεία την ανάγκη καλλιέργειας του πολίτη. Αγνοήσαμε ακόμη την ανάγκη πλαισίωσης των σπουδών για την ετοιμασία επαγγελματιών κάθε ειδικού κλάδου, όπως λ.χ. μηχανικών, φυσικών, μαθηματικών, γιατρών, δικηγόρων, οικονομολόγων, κ.λ.π. από μία βασική παιδεία που θα έπρεπε να έχει ως θεμέλιό της τις επιστήμες του ανθρώπου και κατά κύριο λόγο τη φιλοσοφία.

Και αναφέρομαι ιδιαίτερα στη φιλοσοφία, διότι είναι εκείνη που μπορεί να συμβάλει στη δημιουργία του συνειδητοποιημένου πολίτη, του ανθρώπου που δεν μένει απαθής, αλλά αναπτύσσει κριτική στάση απέναντι στα όσα συμβαίνουν γύρω του, που εκφράζει την αντίθεσή του στην υπο-κουλτούρα των διαφόρων media, στον ευτελισμό του κοινωνικού και πολιτικού βίου, που σέβεται τον συνάνθρωπό του, που σέβεται την διαφορετικότητα σε ατομικό, κοινωνικό και πολιτισμικό επίπεδο. Όλα αυτά αποτελούν συστατικά του ανθρώπου, που αν δεν κρατούσε αυτή τη στάση, η ζωή του δεν θα άξιζε να την ζήσει, όπως τόσο εύστοχα παρατήρησε ο Σωκράτης: «Ο δε ανεξέταστος βίος ου βιωτός ανθρώπω».

Δυστυχώς, όμως, τα παραπάνω χαρακτηριστικά δεν μπορεί να τα βρει κανείς σήμερα σ’ ένα μεγάλο μέρος του συνόλου της κοινωνίας: λείπουν σε μεγάλη έκταση, τόσο από τους πολιτικούς μας, όσο και από εκείνους που λαμβάνουν αποφάσεις σε Ευρωπαϊκό επίπεδο για την οικονομική μας επιβίωση, λείπουν όμως και από απλούς πολίτες. Θα ήταν λοιπόν χρήσιμο να ανατρέξουμε ως άτομα, ως κοινωνία και ως Πολιτεία, στο έργο που μας άφησαν ως πνευματική και πολιτιστική κληρονομιά οι αρχαίοι Έλληνες στοχαστές, όπως ο Σωκράτης, ο Πλάτων, ο Αριστοτέλης. Να στρέψουμε και πάλι το βλέμμα μας στον Ελληνικό πολιτισμό, όχι για να πέσουμε στην παγίδα ενός άκριτου, χωρίς νόημα θαυμασμού, αλλά για να αναζητήσουμε τη δυναμική που κρύβουν μέσα τους και που μπορεί να μας φανεί χρήσιμη τώρα και στο μέλλον. 


Με όσα ανέπτυξα, εν συντομία, θέλησα να δείξω, ότι έχουμε χρέος όλοι μας να προσπαθήσουμε να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις, ώστε να υλοποιηθούν οι δυνατότητες που προσφέρει η φιλοσοφία ως βασικός πυλώνας της Παιδείας. Είναι γεγονός, βέβαια, ότι η συμβολή της φιλοσοφίας δεν είναι άμεσα προφανής. Χρειάζεται κάποιον χρόνο για να αποδώσει τους καρπούς της. Ωστόσο, αν η παροχή άριστης επιστημονικής γνώσης συνδυασθεί με τη φιλοσοφική παιδεία, τότε θα μπορέσουμε να ετοιμάσουμε νέους ανθρώπους με την ικανότητα να διαμορφώνουν τη σωστή εικόνα του κόσμου και να προβαίνουν σε ορθή αξιολόγηση κρίσιμων προβλημάτων. Όλα αυτά βέβαια ισχύουν, τόσο για τους νέους που έχουν αποφασίσει να σπουδάσουν μια ειδική επιστήμη, η οποία όμως θα πλαισιώνεται από τις ανθρωπιστικές σπουδές, όσο—και κυρίως—για όσους αποφασίσουν να κάνουν φιλοσοφικές σπουδές. Οι δεύτεροι θα αποκτήσουν τα εφόδια, ώστε να φέρουν εις πέρας με τον πιο ουσιαστικό τρόπο το διδακτικό και παιδαγωγικό τους έργο—εάν επιλέξουν επαγγελματικά τη Μέση Εκπαίδευση. Αν, μάλιστα, θελήσουν να συνδυάσουν τις σπουδές τους με μία άλλη επιστήμη, σε προπτυχιακό ή μεταπτυχιακό επίπεδο, θα μπορούν να ανταποκριθούν με επιτυχία—και θα προτιμώνται—σε θέσεις λήψης αποφάσεων που έχουν σχέση με τη διοίκηση ή και την οικονομία, κάτι το οποίο συμβαίνει ήδη σε πολλές Ευρωπαϊκές χώρες.

Θα πρέπει, τέλος, να γίνει συνείδηση σε όλους μας, ότι αν θέλουμε να οικοδομήσουμε μια ελεύθερη και δημοκρατική κοινωνία, χρειαζόμαστε τη φιλοσοφία. «Το τέλος της φιλοσοφίας θα σήμαινε, ούτε λιγότερο ούτε περισσότερο, το τέλος της ελευθερίας. Η ελευθερία δεν απειλείται μόνο από τα καθεστώτα τα ολοκληρωτικά ή τα αυταρχικά αλλά, με πιο ύπουλο τρόπο και ίσως πιο επικίνδυνο τρόπο, από την εξαφάνιση της κριτικής... και την αυξανόμενη ανικανότητα αμφισβήτησης του παρόντος και των θεσμών που υπάρχουν...».[iv] Άλλωστε, δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι η φιλοσοφία γεννήθηκε στον ίδιο τόπο που γεννήθηκε και η δημοκρατία δυόμισι χιλιάδες χρόνια πριν.





[i] Στο σκεπτικό ακριβώς αυτό στηρίχθηκε και η επιλογή του θέματος «Η φιλοσοφία ως έρευνα και ως τρόπος ζωής» για το 23ο Παγκόσμιο Συνέδριο της Φιλοσοφίας, που θα πραγματοποιηθεί στην Αθήνα το 2013(http://sfendoniwcp2013news.blogspot.com).

[ii] Όπως πραγματωνόταν στην Ακαδημία του Πλάτωνα, στο Λύκειο του Αριστοτέλη, και στη Σχολή της Αλεξάνδρειας, τα τρία μεγάλα κέντρα παιδείας που μπορούν, άλλωστε, να θεωρηθούν ως τα πρώτα Πανεπιστήμια του Δυτικού, τουλάχιστον, κόσμου.

[iii] «Ὑπάρχει μία επιστήμη που μελετά το ον αυτό καθαυτό και όσα ανάγονται σ᾽αυτή καθαυτή τη φύση του όντος (Ἒστιν επιστήμη τις ἣ θεωρεῖ τὸ ὂν ἧ ὂν καὶ τὰ τούτω ὑπάρχοντα καθ᾽αὑτό). Η επιστήμη αυτή δεν ανήκει σε καμία από τις ονομαζόμενες επιμέρους επιστήμες.Γιατί καμία από αυτές τις επιστήμες δεν εξετάζει το ον από την καθολική του πλευρά ως ον,  αλλά μόνον ένα μέρος αυτού...» (Μετ τ Φυσικά 1003a 21-26).

[iv] Βλ. «Το ‘τέλος της φιλοσοφίας΄;» στο Κορνήλιος Καστοριάδης. Οι ομιλίες στην Ελλάδα. Αθήνα: Εκδόσεις ΥΨΙΛΟΝ, σ. 11.






7 σχόλια:

  1. Το να αναρωτιέσαι "γιατί" είναι το πρώτο βήμα, συμφωνώ απόλυτα, για τη συνειδητοποίηση. Και να προχωράς στο "γιατί όχι αλλιώς".
    Χρειάζονται εργαλεία για να το κάνεις αυτό, γνώσεις και εμπειρίες, όμως, κυρίως, χρειάζεται το μυαλό να εκπαιδευτεί να αναρωτιέται.
    Συχνά κοροϊδεύουμε όποιον το "φιλοσοφεί", αλλά πιστεύω ότι όλοι μας και μπορούμε και πρέπει να φιλοσοφούμε.
    Καλό μήνα!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ακριβώς είναι απαραίτητο το μυαλό να εκπαιδευτεί να αναρωτιέται και μάλιστα από τη νηπιακή ηλικία. Ένα έργο που αναλαμβάνουν οι γονείς αρχικά και στη συνέχεια η εκπαίδευση. Έχει λοιπόν απόλυτο δίκιο το άρθρο που υποστηρίζει την ένταξη της φιλοσοφίας στην ζωή μας με απλό και πρακτικό τρόπο κι έπειτα με θεωρίες και βαθύτερους προβληματισμούς.
      Άνθρωποι που δεν έχουμε μάθει να σκέφτονται πάνω στη φύση, την ζωή και τις καταστάσεις που βιώνουν, να αναρωτιούνται το γιατί και το γιατί αλλιώς, όπως λες, μένουν σε χαμηλότερο επίπεδο εξέλιξης ηθικής και συναισθηματικής.
      Τα αποτελέσματα μιας τέτοιας στάσης βιώνουμε εδώ και πολλά χρόνια.
      Όμως όπου η ύλη θεοποιείται, η διάνοια παραμερίζεται και οι αξίες γίνονται φτωχότερες, με ολέθρια αποτελέσματα για την κοινωνία, η οποία βρίσκεται σε πτώση.
      Καλό σου μήνα!

      Διαγραφή
  2. Γλαύκη μου καλησπέρα σου.
    Η Φιλοσοφία είναι η επιστήμη της ανάλυσης του "γίγνεσθαι" και του "είναι" ολόγυρά μας αλλά και μέσα στον εσωτερικό μας κόσμο, στη σκέψη μας.
    Στα πλαίσια αυτά δεν μονάχα αναγκαία για την αναζήτηση της αλήθειας, για την αναζήτηση των ερμηνειών και των αιτιών στην εξέλιξη της ζωής αλλά είναι ζωτική σαν λειτουργία στη ζωή μας.
    Έτσι λοιπόν την καλωσορίζουμε στη διαδικασία της σκέψης μας.
    Τώρα, μην ψάχνεις να βρεις, αν η άνθηση του φιλοσοφείν είναι εφικτή στην σημερινή μας κοινωνική πραγματικότητα.
    Θα σου έλεγα ευθαρσώς ΟΧΙ........!
    Σε μια κοινωνία που δεν βασίζεται στη σκέψη αλλά στην κατανάλωση η φιλοσοφία είναι "αρρώστια" και ως τέτοια θα αντιμετωπίζεται.
    Καλό μήνα να σου ευχηθώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η άνθηση του φιλοσοφείν ενώ φαίνεται ψιλά γράμματα για πολλούς, δεν είναι έτσι. Μπορεί να εισαχθεί στην καθημερινότητά μας με απλούστατους τρόπους και από πολύ μικρή ηλικία. Εντάσσοντας στον καθημερινό μας διάλογο με το παιδί το ερώτημα "γιατί" και το "γιατί αλλιώς", όπως λέει η Αλεξάνδρα, κάνοντάς το να αναρωτιέται για ό,τι συμβαίνει γύρω του, αλλά απαντώντας του και σε όποιες απορίες το απασχολούν, όχι απευθείας, αλλά καθοδηγώντας το να βρει την απάντηση, έχουμε κάνει το μισό μέρος της όλης προσπάθειας. Το υπόλοιπο θα πρέπει να το αναλάβει η πολιτεία μέσω της παιδείας και των αναλυτικών προγραμμάτων, τα οποία θα πρέπει να έχουν τέτοιου είδους στοχοθεσία.
      Πάντως χωρίς να θέλω να θίξω κανέναν, αν κρίνω από την χαμηλή ανταπόκριση των αναγνωστών πάνω σ' αυτό το θέμα, νομίζω πως έχεις δίκιο ότι η φιλοσοφία είναι "αρρώστια"!
      Ένα μυαλό το έχουμε να μην το πολυκουράζουμε... ας αφήνουμε κάποιους λίγους να το κάνουν, καθώς εμείς έχουμε πολλά κουτσομπολιά να ανταλλάξουμε...
      Να είσαι καλά και σ' ευχαριστώ!

      Διαγραφή
  3. Ω φαίνεται ότι δεν αγαπούν πολλοί τη φιλοσοφία! Ή δεν προβληματίζονται για τη μελέτη φιλοσοφικών κειμένων ή όχι.
    Ξέρεις Γλαύκη, στη σχολή είχαμε φιλοσοφία μόνο ένα εξάμηνο. Το βρίσκω το λιγότερο γελοίο! Ούτε εισαγωγή καλά καλά δεν ήταν. Έτσι τότε δεν της έδωσα την πρέπουσα σημασία. Στην πορεία έκλεινα περισσότερο στη ψυχολογία και στην παιδαγωγική, έτσι τα περισσότερα βιβλία μου, ακόμα και σε σύγκριση με τα μυθιστορήματα είναι παιδαγωγικά βιβλία.
    Μεγάλη πια τα τελευταία χρόνια προσπαθώ να κερδίσω έδαφος. Έχω και τον πρώην άντρα μου που με τσιγκλάει σε αυτό .... διαρκώς μου θέτει προβληματισμούς και οι συζητήσεις μας κινούνται γύρω από τα αιώνια ερωτήματα: ποιος είμαι , που πάει μετά η ψυχή, τι είναι ψυχή.....

    Καλό μήνα σου έχω ευχηθεί;
    Έχω χάσει το χρόνο, τις μέρες... είμαι σε μια απόλυτη νιρβάνα μέσα στο εργαστήριο ( και τώρα διάλειμμα κάνω!)
    φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Για να αγαπήσει κάποιος την φιλοσοφία ή το φιλοσοφείν γενικά θα πρέπει να έχει μερικά ερεθίσματα είτε από το περιβάλλον στο οποίο μεγαλώνει, ακόμα κι αν γίνεται με τον απλό τρόπο των καθημερινών ανθρώπων που έχουν μάθει να αναρωτιούνται και να σκέφτονται πάνω στην ζωή και τον άνθρωπο είτε να πάρουν ερεθίσματα από την σχολική και φοιτητική πορεία τους είτε από ανθρώπους που θα συναντήσουν και θα τους ενεργοποιήσουν το ενδιαφέρον.
      Η εποχή μας είναι ψυχρά υλιστική, για να επιτρέπει στην φιλοσοφία να αποτελέσει σημαντικό στήριγμα για τον άνθρωπο. Θεωρώ ότι δεν συμφέρει και αποτελεί εμπόδιο στην κίνηση της αγοράς και της οικονομίας. Βασικός στόχος είναι οι πολλοί να μην σκέφτονται και να μην πολυψάχνουν τα "γιατί", αλλά να σκέφτονται ελεγχόμενα και απόλυτα στοχευμένα, όπου τους εξυπηρετεί.
      Έλεγχος συνειδήσεων και οριστική σκλαβιά για τον ανθρωπάκο!

      Το φιλοσοφείν θα πρέπει να υπάρχει σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης με πολλούς και διάφορους τρόπους, αλλά πολύ περισσότερο ως διαδικασία καθημερινής επαφής με τους άλλους και τις καταστάσεις γύρω μας, με την φύση ή ακόμα καλύτερα ως ένας τρόπος λειτουργίας και αξιοποίησης του νου μας!

      Μια χαρά σε βρίσκω χαμένη μέσα στον χρόνο και την απόλυτη νιρβάνα του εργαστηρίου! Πολύ θα την ήθελα αυτή την αίσθηση...!
      Καλό σου μήνα κι ας το έχουμε ευχηθεί ξανά!
      Φιλιά πολλά!

      Διαγραφή

Σε ευχαριστώ που αφιέρωσες χρόνο να διαβάσεις τις σκέψεις μου.