Η παράξενη αγάπη του αλόγου και της λεύκας!...

Το σημερινό κείμενο είναι μία από τις πιο δημοφιλείς παλαιότερες συμμετοχές και συνεργασίες μου στον διαδικτυακό τόπο της Πέτρας τον "Πιο πιστό φίλο του σκύλου"  (εδώ θα βρείτε και τα σχόλια της ανάρτησης). Πρόκειται για την συνεργασία μου με τη Σοφία ΜΒ πάνω σε μια προσπάθεια να μιλήσουμε για την αγάπη με την βοήθεια των δισσών λόγων, για τους οποίους θα βρείτε μία πολύ καλή παρουσίαση από τον φίλο Μαζεστίξ . Από εκείνον άλλωστε εμπνευστήκαμε την ιδέα!

  Πρόλογος: Γλαύκη.  Όταν η αγάπη νικά τη διαφορετικότητα… Ένας ύμνος, για μένα, από την παιδική λογοτεχνία για τη δύναμη της αγάπης! Η αγάπη προς τον Άλλο, όποιος κι αν είναι αυτός! Είναι εκείνη που όχι μόνο γκρεμίζει τα τείχη του διαφορετικού, αλλά αναδεικνύει και στηρίζει αυτά τα ξεχωριστά χαρακτηριστικά που έχουν και τα δύο μέρη μέσα από την αποδοχή, το θαυμασμό και τον απόλυτο σεβασμό.

Ενάντια στον ναρκισσισμό, το βόλεμα, το «σιγουράκι», την απληστία, την αδιαφορία, τον εγωισμό και την απάθεια, την υποκρισία, την ανηδονία, τη μοναξιά, το φόβο και … την ψυχρή λογική!!! Μια ιστορία που την απολαμβάνουμε με τους μαθητές μου…
Να μια αγάπη που δε σε προδίδει ποτέ!!! Σοφία, αν θες, έλα να κάνουμε διάλογο για την αγάπη μέσα από τη λογοτεχνία. Έλα, γιατί μια αγάπη μάς σώζει… (Σίγουρα μέσα από τα αποσπάσματα η ιστορία χάνει αρκετή από την ομορφιά της, όμως δε γινόταν αλλιώς!)
_________________________________
«Στο μεγάλο λιβάδι είχε φυτρώσει μια ψιλόλιγνη λεύκα […] Όλοι τη θαύμαζαν για τη λυγεράδα, την κορμοστασιά της και προπαντός για την ασημένια της τη φορεσιά […]
Ολομόναχη, λοιπόν, χωρίς φίλους, συλλογιζόταν»
«Τόσο περήφανο άλογο δεν είχε ξαναπατήσει στο λιβάδι […] Πήγε να σπάσει η καρδιά της, όταν το άσπρο άλογο σταμάτησε εκεί κοντά κι ο καβαλάρης το έδεσε στον κορμό της.»
«Και τότε η λεύκα χαρούμενη που επιτέλους πια την άκουσε το άσπρο άλογο απάντησε:
Το καθετί πάνω στη γη έχει τη γλώσσα του. Και είναι οι γλώσσες που για να τις μάθεις χρειάζεται να τις σπουδάζεις χρόνια και χρόνια. Υπάρχουν όμως κι ένα σωρό άλλες γλώσσες. Για να τις καταλάβεις αυτές φτάνει μόνο να θέλεις να τις καταλάβεις, να δώσεις προσοχή σ’ αυτόν που προσπαθεί να σου μιλήσει.»
«Όμως ένα πρωί το άλογο δε φάνηκε.
[…] - Πάει, με τον καιρό θα με ξεχάσει το άσπρο άλογο, συλλογιζόταν κι η καρδιά της βάραινε σαν σίδερο.
[…] Μια νύχτα που η παγωνιά είχε ξαφνιάσει όλη τη φύση και το άλογο τουρτούριζε απ’ το κρύο, μα που το κρύο και η παγωνιά μες στην καρδιά του ήταν πιο αβάσταχτα, πήρε τη μεγάλη απόφαση:
Δεν το αντέχω άλλο, θα σπάσω το σκοινί. Η λεύκα με χρειάζεται και τη χρειάζομαι κι εγώ.»
«Για δες, τι παράξενη, τι αταίριαστη αγάπη είναι πάλι και τούτη. Πάει, χάλασε ο κόσμος. Ένα άλογο με μια λεύκα. Ας γελάσω…
Σήκωσαν ψηλά τα μάτια τους και είδαν να περνά ένα μαύρο κακομούτσουνο σύννεφο.
Θα τρέξω να πω τα νέα και στα άλλα σύννεφα πίσω από τους λόφους, για να γελάσουμε με την ψυχή μας.» «Περίπατο εγώ; Εγώ είμαι δέντρο. Το ξέχασες, καλό μου άσπρο άλογο; Τα δέντρα μένουν ριζωμένα στην ίδια θέση.
Το ξέρω, μένουν ακίνητα, γιατί ποτέ κανένα δε δοκίμασε να περπατήσει. Μα είμαι σίγουρο πως μαζί μου θα κάνεις λίγα βήματα απόψε. Θα είσαι το πρώτο δέντρο που περπάτησε στη γη.»
«Και μια απ’ αυτές τις νύχτες να σου πάλι ο φίλος τους το ολοστρόγγυλο φεγγάρι τριγυρισμένο από εκατομμύρια αστέρια.
Σας έφερα το δώρο σας […] ένα κόκκινο σακούλι […] Μέσα του έχει μια μαγική χρυσόσκονη!
Διαλέξτε: Θέλετε να ζήσετε σαν άλογα ή σαν λεύκες;
[…] Σ’ ευχαριστούμε , φεγγαράκι, για το δώρο σου, μα προτιμάμε να μείνουμε όπως είμαστε. Είμαστε τόσο ευτυχισμένοι.
[…] Για μας η αγάπη μας είναι τόσο ταιριαστή! Κι έτσι θα μείνουμε εκείνη λεύκα, άλογο εγώ.»
«Τρελό από ενθουσιασμό χειροκροτούσε το φεγγάρι […]
Κι ήταν εκείνη η μόνη νύχτα που το φεγγάρι ξέχασε να συνεχίσει το ταξίδι του στον ουρανό.»


__

_____________________
Εσύ, μπορείς να αγαπήσεις το διαφορετικό, εκείνο που μιλάει μια αλλιώτικη γλώσσα από τη δική σου; Ή σε τρομάζει;

Σοφία: Όσο ελκυστικό και ενδιαφέρον κι αν φαίνεται το διαφορετικό, δεν μπορεί μια αγάπη μεταξύ εντελώς διαφορετικών ανθρώπων να κρατήσει. Αν ο ένας είναι λεύκα, θα θέλει να βγάλει πιο βαθιές ρίζες και να πετάξει μεγαλύτερα κλαδιά. Η λεύκα δεν φιλοδοξεί να περπατήσει. Ούτε και θα μπορούσε άλλωστε. Κι αν ο άλλος είναι άλογο θα θέλει να τρέχει μακριά, να σκίζει τον άνεμο, να σημαδεύει με τις οπλές του τους κάμπους.

Το πολύ – πολύ να καθίσει κάτω απ΄ τη σκιά της λεύκας για λίγο για να ξαποστάσει. Μα θα ‘ναι ένα μικρό διάλειμμα. Πώς να δεθεί για πάντα εκεί; Πώς να καταπνίξει τη φύση του; Και – κακά τα ψέματα – η φύση των ανθρώπων δεν αλλάζει. Πόσο λάθος κάνουμε όταν προσπαθούμε να αλλάξουμε τον άλλο, να τον φέρουμε στα νερά μας, να τον κάνουμε ίδιο με μας; Γιατί αυτό συμβαίνει συνήθως… στην αρχή ενθουσιαζόμαστε γιατί ένας διαφορετικός από μας άνθρωπος, με άλλες καταβολές, άλλο επίπεδο, άλλους προσανατολισμούς, άλλες προσλαμβάνουσες μας προσφέρει καινούργιες εμπειρίες.

Μα ο άνθρωπος αισθάνεται τελικά καλύτερα μέσα στην ασφάλεια της οικειότητας, μέσα σε γνώριμες καταστάσεις και συνεννοείται καλύτερα με ανθρώπους με τους οποίους έχει κοινές αντιλήψεις. Ποιος μας καταλαβαίνει άραγε καλύτερα; Είναι, λες, η δύναμη της αγάπης τόσο μεγάλη που μπορεί να καλύψει τέτοιες μεγάλες διαφορές; Τα ετερώνυμα έλκονται, μα τα ετερώνυμα συγκρούονται κιόλας με ανυπολόγιστες ζημιές. Ασφαλώς κανείς δεν είναι ίδιος με τον άλλο, αλλά για να έχει διάρκεια η αγάπη πρέπει να υπάρχουν κάποιες βασικές κοινές συνισταμένες.

Κι εκείνα τα κακομούτσουνα μαύρα συννεφάκια δε ρίχνουν βροχή αλλά δηλητήριο με κάθε ευκαιρία. Κι επειδή δε ζούμε μόνοι μας στον κόσμο …«εσύ κι εγώ μόνοι πάνω στη γη»…μια χαρά μεθοδικά και σταθερά την κάνουν τη δουλειά τους τα συννεφάκια και αποστραγγίζουν τον όποιο ενθουσιασμό. Λεύκα και άλογο: ασύμβατη αγάπη και καταδικασμένη!

Γλαύκη: Ποιος είπε όμως ότι η αγάπη συμβαδίζει με τη λογική; Είναι πέρα, κι έξω και παραπάνω από αυτή. Όταν συμβαίνει, τον πρώτο λόγο τον έχει η καρδιά, η οποία δεν υποτάσσεται σε φυσικούς ή ανθρώπινους νόμους, κανόνες, κοινωνικές τάξεις, κουλτούρα, ηλικία, χρώμα, γλώσσα…

Ναι, στην αρχή υπάρχει ενθουσιασμός, όμως είναι σίγουρο ότι προέρχεται μόνο από την ελκυστικότητα που εκπέμπει το διαφορετικό, από την επιθυμία να εξερευνήσουμε το «ξένο»; Ή και από την αυτόματη (ίσως ενστικτώδη), μη αντιληπτή άμεσα, αναγνώριση στοιχείων στον άλλο, με τα οποία αισθανόμαστε να υπάρχει ταύτιση ή ότι λειτουργούν συμπληρωματικά προς εμάς; Αυτά τα κοινά στοιχεία ή όσα αλληλοσυμπληρώνουν τα δύο μέρη είναι που δρουν καταλυτικά ενάντια στα τείχη της διαφορετικότητας, μειώνουν το «χάσμα», εξισορροπούν την αλληλεπίδραση και θεμελιώνουν την αγάπη.

Η αγάπη, στηριζόμενη στα όσα προτάσσει η καρδιά και στα στοιχεία ένωσης και σύμπνοιας που αντιλαμβάνεται ο νους, οδηγεί τους ανθρώπους στο θαυμασμό, την αποδοχή και το σεβασμό του ενός προς τον άλλο. Όταν αυτά συνυπάρχουν, πώς είναι δυνατό να θελήσει ο ένας να επιβάλει την αλλαγή στον άλλο, προς ίδιον όφελος; Αποδέχομαι τον άλλο σημαίνει τον δέχομαι όπως είναι. Τον χρειάζομαι γι’ αυτό που είναι. Σέβομαι τις επιθυμίες, τις ανάγκες, τις απόψεις του. Εν τέλει, αφού τον θαυμάζω, για μένα θα στέκει επάξια στο ύψος των δικών μου ματιών.

Η λεύκα αναγνώριζε τη λαχτάρα του αλόγου να τρέχει ελεύθερο μακριά, να καλπάζει χαρούμενο και δε σκέφτηκε ούτε στιγμή να το κρατάει δέσμιο κοντά της. Έτσι, κι εκείνο γύριζε πάντα και τη συντρόφευε καθισμένο στα πόδια της. Εκείνη απολάμβανε το λίκνισμα στο απαλό αεράκι και τους μικρούς νυχτερινούς περιπάτους μαζί του. Ο καθένας ήταν ο εαυτός του και οι δύο βρήκαν τρόπους να είναι μαζί χωρίς κανένα μέσο επιβολής ή πίεσης. Χρειάζονταν ο ένας τον άλλο, γιατί τους ένωνε η αγάπη.

Επίσης, είναι τελείως διαφορετικό να συμβάλλει κάποιος στην ανάπτυξη του άλλου, αναδεικνύοντας ακόμη περισσότερο τα θετικά του χαρακτηριστικά, ωθώντας τον με τρυφερότητα και κατανόηση να κάνει ένα βήμα παραπέρα, που ίσως ποτέ δε θα το τολμούσε από μόνος του. Αυτό μόνο αγάπη αποπνέει…

Όσο για τα κακομούτσουνα μαύρα συννεφάκια μπορούν να ρίχνουν όσο δηλητήριο θέλουν, εδώ ρίχνουν και σε συμβατές αγάπες, μόνο και μόνο από ζήλια! Από αυτά δε γλιτώνεις, οπότε κρατάς μια μεγάλη πολύχρωμη ομπρέλα και τ’ αφήνεις στη μιζέρια και την κακομοιριά τους μέχρι να βαρεθούν και να φύγουν... Λεύκα και άλογο: γιατί όχι, μια συμβατή και γεμάτη ελπίδες αγάπη! Ίσως, μια πιο αληθινή και βαθιά αγάπη μέσα από τα δύσβατα μονοπάτια που καλείται να περάσει!