Τα αρχαία αγγεία αφηγητές του έρωτα

Τύφλα να έχουν οι σύγχρονες ερωτικές εικόνες των έντυπων  και ηλεκτρονικών μέσων μπροστά στις απεικονίσεις ερωτικών περιπτύξεων ή γενικότερα θεμάτων που αφορούν στη σεξουαλική ζωή των αρχαίων Ελλήνων, όπως αυτές σώζονται πάνω σε αγγεία της εποχής. Μια βόλτα σε μερικά μουσεία της χώρας μας ή άλλων μεγάλων πόλεων του εξωτερικού (δυστυχώς για εμάς) μπορεί να πείσει για του λόγου το αληθές. Έπειτα από μία τέτοια βόλτα είσαι σε ετοιμότητα..., αν τρως δε και ό,τι έτρωγαν εκείνοι, ακόμα καλύτερα! Έχε μαζί σου για καλό και για κακό λίγα ξερά συκαλάκια, μια χουφτίτσα ξηρούς καρπούς και ένα αφέψημα μέντας και στη συνέχεια... βρες κάποιον/α και ένα κατάλληλο μέρος (μην προσβάλλουμε κιόλας τα δημόσια ήθη) και βουρ στον "ταμπλά με τα κουλούρια"! 

Η αρχική εικόνα μάλιστα είναι λάιτ μπροστά σε άλλες που έχουν δει τα μάτια μου σε διάφορα μουσεία ή εκείνες που θα δείτε στο ενδιαφέρον άρθρο από τη "Μηχανή του Χρόνου", που σας παραπέμπω στη συνέχεια και κάποιες ακόμα που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο.

Δύο παραδείγματα προχωρημένης απεικόνισης:

Τελευταία μου , μάλιστα, εμπειρία με σχετική απεικόνιση σε ένα πολύ μικρό αγγείο ήταν στο Μουσείο του Κεραμεικού, όπου ήρθα σε δύσκολη θέση, γιατί την ανακάλυψε πριν από όλους μας σε κάποια προθήκη η μικρή μου βαφτιστήρα κι εφόσον βρισκόμουν εκείνη την ώρα μόνο εγώ δίπλα της, έπρεπε να εξηγήσω τι αναπαριστούσε... Μία σεξουαλική περίπτυξη ακόμα πιο προχωρημένη σε σχέση με τις παραπάνω! Αυτά είναι! Βρε, τι μας κάνουν οι αρχαίοι!

Διονυσιακό, βακχικό το κλίμα σε τούτη εδώ την ανάρτηση, καθώς η εποχή της αμπέλου καλά κρατά ακόμα. Η οινοποίηση συνεχίζεται όπως και η παραγωγή τσίπουρου και τσικουδιάς σε όλη την Ελλάδα, οπότε ένα τέτοιο αφιέρωμα είναι ταιριαστό. Η διονυσιακή λατρεία θύμιζε στον άνθρωπο την οργιαστική πλευρά της φύσης του, όπου παραμερίζοντας για λίγο τη λογική, απολαμβάνε την χαρά, το παιχνίδι, τον χορό, την κωμωδία, το γέλιο με τη βοήθεια του ιερού φυτού που θεράπευε τη λύπη και τον πόνο.

Η ερωτική πράξη στα αρχαία χρόνια ήταν επίσης χαρά, απόλαυση αλλά συχνά και έκφραση  της οργιαστικής φύσης του ανθρώπου. Μόνο που τότε ήταν απενοχοποιημένη κάθε μορφή και τρόπος έκφρασής της, αφού ο ηθικός κώδικας ήταν τελείως διαφορετικός "από τον τρόπο με τον οποίο η δική μας κοινωνία θεσμοθετεί την ερωτική συμπεριφορά".

Η συνέχεια στο παρακάτω άρθρο (κλικ στον τίτλο):

Η ερωτική ζωή των αρχαίων μέσα από τις αγγειογραφίες.

Η ερωτική ζωή των αρχαίων μέσα από τις αγγειογραφίες. Οι παλλακίδες, οι πόρνες, οι θεϊκοί έρωτες και η παιδεραστία στην Αρχαία Ελλάδα...

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/i-erotiki-zoi-ton-archeon-mesa-apo-tis-angiografies-i-pallakides-i-pornes-i-theiki-erotes-ke-i-pederastia-stin-archea-elladai-erotiki-zoi-ton-archeon-ellinon-mesa-apo-tis-angiografies-prota-espasan/

Η ερωτική ζωή των αρχαίων μέσα από τις αγγειογραφίες. Οι παλλακίδες, οι πόρνες, οι θεϊκοί έρωτες και η παιδεραστία στην Αρχαία Ελλάδα...

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/i-erotiki-zoi-ton-archeon-mesa-apo-tis-angiografies-i-pallakides-i-pornes-i-theiki-erotes-ke-i-pederastia-stin-archea-elladai-erotiki-zoi-ton-archeon-ellinon-mesa-apo-tis-angiografies-prota-espasan/

Πέρα από την πλάκα, οι πρόγονοί μας είχαν βρει τις ισορροπίες, τις οποίες εμείς χάσαμε στη σύγχρονη εποχή κι έχουμε φτάσει πλέον μέσα στην κρίση να πλέουμε σε πελάγη ανισορροπίας...!

Είναι κάτι νύχτες με φεγγάρι

Με αφορμή τις πολύ ωραίες προτάσεις ταινιών από τη Γλαύκη , είπα κι εγώ να γράψω κάτι για τα θερινά σινεμά της νιότης μου.  Και αν και το blog σερβίρει καφέ , αφού θα θυμηθούμε θερινά σινεμά, ας  φανταστούμε ότι βρισκόμαστε στη βεράντα πίνοντας κρασί ή  μπύρα νοσταλγώντας  – εμείς  που είμαστε από σαράντα και πάνω  -  καλοκαίρια των νιάτων μας στην Αθήνα. Η νοσταλγία δεν προκαλεί κατ’ ανάγκη θλίψη. Αντίθετα πολλές φορές μας δίνει χαρά , καθώς μας μεταφέρει σε ξένοιαστες, αθώες εποχές και φέρνει στη μνήμη μας όμορφες στιγμές που ζήσαμε με αγαπημένα πρόσωπα.

Όσοι λοιπόν εκεί γύρω στις αρχές του 1980 ζούσαμε  στην Κυψέλη ή τα Πατήσια σίγουρα θα θυμόμαστε πόσα πολλά θερινά σινεμά υπήρχαν. Όμορφα ,μοσχοβολιστά από το αγιόκλημα και το γιασεμί , με το χαλίκι να τρίζει κάτω από τα παπούτσια μας και τον κόσμο να κάνει ουρά στο πεζοδρόμιο για να πάρει το εισιτήριό του. 

Το Φιλίπ είχε αφιέρωμα στον Τρυφό, το Λιλά στον Χίτσκοκ, η Κυψέλη στο νεορεαλιστικό ιταλικό κινηματογράφο, το Κυψελάκι στον Λουί ντε Φινές και το Πιγκάλ στον Πήτερ Σέλλερς. Κάθε καλοκαίρι μπορούσες να δεις όποια παλιά ταινία ήθελες, αφού οι κινηματογράφοι έκανα ν προβολές κυρίως παλιών ταινιών κάνοντας εβδομαδιαία αφιερώματα σε κάποιο σκηνοθέτη ή ηθοποιό, ή σε είδος ταινιών πχ εβδομάδα κωμωδίας, θρίλερ , γουέστερν ή ακόμα και σε εθνικούς κινηματογράφους για παράδειγμα ιταλικό, ινδικό ή σύγχρονο ελληνικό. Έτσι βλέπαμε από Τσίτσο και Φράνκο, αδερφούς Μαρξ και Τσάρλι Τσάπλιν ως τον Κλέφτη των ποδηλάτων του Ντε Σίκα , το Ψυχώ , το Δαιμονισμένο άγγελο του Ντε Πάλμα τη Ντόλτσε Βίτα του Φελίνι ,το Δράκο του Κούνδουρου. Όποιοι θέλαμε να απομακρυνθούμε κάπως, φτάναμε ως το Βοξ, το Εκράν στα Εξάρχεια, την Αίγλη στο Ζάππειο ή ίσως μέχρι τη Μπομπονιέρα στην Κηφισιά.

Σιγή ιχθύος επικρατούσε κατά τη διάρκεια της προβολής με διακοπές για γέλια αν η ταινία ήταν κωμωδία ή επιφωνήματα αγωνίας , αν επρόκειτο για θρίλερ. Στο διάλειμμα ο υπάλληλος του σινεμά φορώντας την άσπρη ζακέτα του με κρεμασμένο από το λαιμό του με δερμάτινο ιμάντα το μεγάλο ξύλινο δίσκο διέσχιζε όλο το χώρο διαλαλώντας « Τσιπς , κωκ , φυστίκια , πασατέμπος. Πορτοκαλάδες..» . Δειλά δειλά κάποια σινεμά έβαλαν τα πρώτα τραπεζάκια για να ακουμπάς το ποτό σου, που αναβαθμίστηκε από αναψυκτικό ή μπύρα σε βότκα και άλλα οινοπνευματώδη , ή κάτι πρόχειρο για να φας. Οι καπνιστές βέβαια ήταν ελεύθεροι να παρακολουθήσουν την ταινία καπνίζοντας. Απαραίτητα αξεσουάρ λεπτές ζακετούλες ή τζην μπουφάν για την ψυχρούλα που έπιανε πιο αργά. 

Από τις διπλανές πολυκατοικίες οι τυχεροί λαθροθεατές έβγαζαν σκαμπό στο μικρά μπαλκόνια του ακάλυπτου και παρακολουθούσαν μαζί μας. Πόσο τους Ζήλευα πάντα! Ορισμένοι δε ενδεδυμένοι με τις θερινές τους πιτζάμες . Μια δυο φορές , πέτυχα και κάποιους μεγαλύτερους με τα εσώρουχα! Οι θερινοί κινηματογράφοι ήταν η αγαπημένη έξοδος όλων των ηλικιών. Γι’ αυτό άλλωστε και ήταν τόσοι πολλοί. Μόνο στην Κυψέλη πρέπει να υπήρχαν γύρω στους δέκα. Στη Ζάκυνθο θυμάμαι στα μικράτα μου οι θερινοί ήταν εφτά με οκτώ. Αυτοκίνητα με ντουντούκες περνούσαν από το πρωί στους δρόμους και διαλαλούσαν την ταινία που προβαλλόταν , λέγοντας λίγα λόγια για το στόρυ και φυσικά αναφέροντας τους ηθοποιούς. Δεν θυμάμαι να είδα ποτέ κάποιο θερινό άδειο! 

Οι λέξεις THE END, FIN ή FINE έρχονταν να δώσουν τέλος στο ταξίδι μας στη μεγάλη οθόνη πότε με happy end ή ενίοτε με μια απρόσμενη κατάληξη , που φούντωνε τις συζητήσεις. Πάντα μου άρεσε μετά το τέλος της ταινίας να ανακατεύομαι στον κόσμο και να παρακολουθώ τα σχόλια και τις κριτικές των θεατών που δεν βιάζονταν να φύγουν. Πολλοί παρέμεναν έξω από το σινεμά κοιτώντας τις φωτογραφίες με τα ΠΡΟΣΕΧΩΣ ή ρίχνοντας μια τελευταία ματιά σε εκείνες της ταινίας που μόλις παρακολούθησαν ή στην αφίσα της. Ξέχασα να σημειώσω την ευγενική καληνύχτα που κάθε θεατής εισέπραττε βγαίνοντας από την ταξιθέτρια που συχνά ήταν συγγενής του ιδιοκτήτη.

Και μετά εκεί στο πεζοδρόμιο ή στο δρόμο κανονιζόταν η συνέχεια της βραδιάς για ποτό, ουζάκι ή για καμιά ταβερνούλα.

Ήταν πραγματικά το σινέ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ. 

Περιμένω με ιδιαίτερη χαρά τις δικές σας θύμησες από τα θερινά σινεμά. Φίλοι μου ας πιούμε κι άλλο ένα ποτηράκι κρασί! Στην υγειά σας! 

                                                               Αρσινόη

  

Η Αρσινόη από ό,τι είδατε επέστρεψε πάλι στη συντροφιά και μας ταξίδεψε νοσταλγικά λίγο πίσω στον χρόνο με τις γλυκιές εικόνες που μας περιέγραψε από τα λατρεμένα θερινά σινεμά, αλλά και με τα χαρακτηριστικά κινηματογραφικά τραγούδια που επέλεξε. Την ευχαριστώ πολύ, γιατί είναι πάλι εδώ και ασχολήθηκε με ένα θέμα που αγαπώ πολύ!

Στα σχόλια θα απαντά εκείνη και όπου βρίσκω ευκαιρία θα τρουπώνω κι εγώ...!

 

  

 

"Το κύμα"... "Ανάμεσα στους τοίχους"...

Δύο ταινίες, δύο προτάσεις για προβληματισμό όσον αφορά στην εκπαίδευση και τη σύγχρονη κοινωνία.

Δύο εξαιρετικές κινηματογραφικές προσπάθειες, τις οποίες είδα στο σινεμά όταν πρωτοπροβλήθηκαν και με είχαν αγγίξει ιδιαίτερα. 

Η μία έχει τίτλο "Το κύμα" (Die Welle - 2008) του Dennis Gansel και είναι γερμανικής προέλευσης.

Από ένα ιδιότυπο πείραμα που ξεκινά ένας καθηγητής στην τάξη του, για να ενεργοποιήσει το ενδιαφέρον των μαθητών του για το μάθημα της Ιστορίας, θα οδηγηθούν όλοι κάτω από την επιρροή της εξουσίας και του φασισμού.
Όπως λέει χαρακτηριστικά ο σκηνοθέτης της: "Νομίζω πως οι άνθρωποι έχουν μια βαθιά ανάγκη για την ουσία, μια ανάγκη που γίνεται ολοένα και μεγαλύτερη. Η τάση για τον ατομικισμό και την ιδιώτευση, τη διάσπαση της κοινωνίας σε μικρές ομάδες, δεν μπορεί να συνεχιστεί για πάντα. Σε κάποιο σημείο θα βρεθεί ένα τεράστιο κενό. Και τότε ο κίνδυνος θα είναι ότι κάποιος «-ισμός» θα ξεπεταχτεί και θα θελήσει να γεμίσει αυτό το κενό."

Μπορείτε, και αξίζει, να δείτε την ταινία κάνοντας κλικ στον παρακάτω τίτλο. Θα οδηγηθείτε στο πρώτο μέρος και δεξιά στη σελίδα επάνω θα βρείτε και το δεύτερο μέρος.

"Το κύμα"

Η άλλη ταινία έχει τίτλο "Ανάμεσα στους τοίχους"  (Entre Les Murs - 2008) του Laurent Cantet και είναι γαλλικής προέλευσης.

Μια ταινία η ίδια... πείραμα, καθώς οι καθηγητές είναι πραγματικοί καθηγητές και οι μαθητές το ίδιο χωρίς να είναι οι "κακοί" μαθητές κακά παιδιά και οι "αυστηροί" δάσκαλοι στ' αλήθεια αυστηροί. Ο καθηγητής François Begaudeau, που πρωταγωνιστεί, έχει γράψει το βιβλίο, στο οποίο βασίστηκε η ταινία. 
Ένα φιλμ που είναι η ίδια η ζωή χωρίς περιττά φτιασιδώματα και ωραιοποιήσεις οποιουδήποτε είδους. Μια τάξη ενός σχολείου σε κάποια "προβληματική" γειτονιά του Παρισιού. Ένα πολυπολιτισμικό σχολείο, που πλέον συναντάται σε πάρα πολλές χώρες, ενώ αρχικά ήταν χαρακτηριστικό των αποικιοκρατικών χωρών, όπως η Γαλλία. 
Μια τάξη, λοιπόν, όπου μαθητές και καθηγητές φτάνουν να κάνουν κύκλους γύρω από τον εαυτό τους σαν να είναι καταδικασμένοι να καταλήγουν σε αδιέξοδο. Πώς να μην συμβαίνει όμως αυτό, όταν στην κοινωνία όλα είναι αμετακίνητα, όταν εκεί εξακολουθούν και παράγονται κοινωνικές ανισότητες και το μόνο που δημιουργεί καθημερινά είναι νέα προβλήματα και αδιέξοδα;
Η ταινία - πείραμα βραβεύθηκε με τον "Χρυσό Φοίνικα" στις Κάννες το 2008 ως καλύτερη ξενόγλωσση ταινία της χρονιάς.

Μπορείτε, και αξίζει ακόμα περισσότερο, να δείτε και αυτή κάνοντας κλικ και πάλι στον παρακάτω τίτλο. Είναι ολόκληρη σε ένα βίντεο.

"Ανάμεσα στους τοίχους"

Και τρία μουσικά κομμάτια από την ταινία "Το κύμα".

Μια κοινωνία που πρέπει να αλλάξει επειγόντως, για να μην καταβροχθίζει άλλο τα παιδιά της εφευρίσκοντας κάθε φορά και άλλους τρόπους. Σαν να θέλει να τα εκδικηθεί.

Η παιδεία πάντα σαν εγκαταλειμμένος έφηβος δέχεται τις ορέξεις κάθε λιγούρη που θα βρεθεί στον δρόμο της, οπότε δεν πρόκειται να γίνει ποτέ ένας υγιής ενήλικας! Γιατί δυστυχώς δεν θέλουν όσοι έχουν τη δύναμη στα χέρια τους...

Νωχελικά, άκρως φθινοπωρινά...

Εδώ και μέρες θέλω να γράψω αρκετά πράγματα, για τα οποία δεν μπορώ να διαθέσω δυστυχώς τον απαιτούμενο χρόνο, καθώς όλη τη δημιουργικότητα και παραγωγικότητα έχουν απορροφήσει άλλα κανάλια της καθημερινότητάς μου πλέον. 

Για να παρουσιαστεί ένα αξιοπρεπές κείμενο θέλει τον χρόνο που του αναλογεί και μια σχετική συγκέντρωση, τα οποία απουσιάζουν για ακόμη μία φορά, οπότε όλες αυτές οι σκέψεις, οι ιδέες, τα συναισθήματα και οι εικόνες που έχω στο μυαλό μου και θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας παραμένουν μόνο στη δική μου κεφάλα δίνοντας ρεσιτάλ χορού σε στιγμές προσωπικής ηρεμίας. 

Και όλο αναβάλλω...

Κάποια μέρα θα ζήσει και πάλι ώρες "δόξας" ετούτο το καλυβάκι! Πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικές μας θα 'ναι!

Για να μην πιάνει αράχνες, έρχομαι να του κάνω ένα ελαφρύ ξεσκονισματάκι και δεν κλείνω τα σχόλια, κι ας αργώ να τα απαντήσω, διότι μπορεί κάποιος να θέλει κάτι να μοιραστεί και δεν θα μου άρεσε να του το στερήσω. Αναφέρομαι στο θέμα των σχολίων, γιατί σε αναρτήσεις όπως η σημερινή ή άλλες παρόμοιες, που δεν έχουν ένα σημαντικό ή ενδιαφέρον αντικείμενο προς συζήτηση να παρουσιάσουν, συνήθως δεν έχει κανείς κάτι να σχολιάσει. 

Όπως και να 'χει ήρθα για το ξεσκονισματάκι που λέγαμε και να μοιραστώ εδώ με όποιον το επιθυμεί μουσικές επιλογές που ακούω όταν ξεκουράζομαι.

Εξάλλου, τι θέλει ο άνθρωπος, για να αντέξει τις παπαριές που σκάνε γύρω του - παγκόσμια, στην χώρα του, στη γειτονιά του, στην εργασία του, στις σχέσεις του με τους άλλους; 

Τι;

Όχι "ήλιο, θάλασσα και τ' αγόρι μου", αφού το καλοκαίρι μας άφησε, αλλά μια καλή συντροφιά, ανάλογη μουσική για τις λίγες νωχελικές στιγμές του φθινοπώρου κι ένα ποτηράκι κρασί (όχι, δεν είμαι ο Ορέστης Μακρής...) και... όποιος αντέξει!

Με λίγη ρομαντική διάθεση λόγω εποχής

Ρομαντική διάθεση, μια και η εποχή προσφέρει αυτό το κάλεσμα, τουλάχιστον σε μένα.

Ο ρομαντισμός, εξάλλου, έχει παραμερισθεί βίαια από τον κυνισμό και τη ρηχότητα σχεδόν στα πάντα. 

Ρομαντικός = Γραφικός ή Υποκριτής

Τα αγνά συναισθήματα συχνά λοιδορούνται, διότι οι άνθρωποι πλέον είναι ελάχιστα "εκπαιδευμένοι" σ' αυτά.

Γνήσιος ρομαντισμός και όχι αφέλεια.

Πλούτος θετικών συναισθημάτων.

Ψυχή ελεύθερη, τολμηρή, απαλλαγμένη από τον φόβο της έκθεσης του εσωτερικού της κόσμου .

Ματιά θερμή, καθαρή ως απόκριση στην ψυχρότητα της δυσπιστίας.

Η ζωή γίνεται πιο γοητευτική - για να μην πούμε υποφερτή σε πολλές περιπτώσεις - με μικρές σταγόνες ρομαντισμού!

Time goes by
And every single tear
It must have well run dry
And the lonely nights
Become a strange accepted way

And the years go past
Just like the old song says
The pain with time has healed
It could not last

But oh a friend
Like a fool mentions your name

Sunny days, drunken nights
You smile and say It's all right
But oh the cold, cold rain
At the mention of your name

Forgive me please
If I shrug my shoulders
When I put my friends at ease
As I get older
It's not that I don't feel colder than before
Oh I've become so good at hiding
What I feel without confiding
It's still the same
At the mention of your name