Πάμε απ' την αρχή, ποτάμι μου βαθύ;

Ήρθες την ώρα που φθίνουν οι οπώρες.

Που οι νύχτες κλέβουν απ' τις μέρες.

 

Με άγγιξες όπως οι πρώτες στάλες τη στεγνή γη.

Κύλησες μέσα μου ποτάμι κρυστάλλινο, βαθύ.

Κράτησες απαλά τα ξέθωρα φύλλα της ψυχής μου.

 

Όλα αλλάξαν πηγαία κι αμετάκλητα.

Πήραν μονοπάτι ζωογόνο εκεί που φθίνει κι η ζωή.

Όλα βάδισαν στου παραμυθιού το αφράτο γήινο στρώμα.

Περνώντας απ' τη χαρά στον πόνο και απ' τον πόνο στη χαρά.

 

Έφυγες σαν το καλοκαίρι αφήνοντας χώρο στο φθινόπωρο.

Μελαγχολική ανάπαυση μετά τον θαλάσσιο οργασμό.

Προετοιμασίες ήτανε να γίνουν και δυνατά μαθήματα ν' αρχίσουν. 

Μοιάζει τώρα σαν η φύση να στρώνει για τον ύπνο της. Είπες όμως: 
"Κάθε αρχή και τέλος, μα κάθε τέλος μια αρχή. Πάμε πάλι..." 

 

 @ Συμμετοχή στο δρώμενο “Ένα ποίημα για το φθινόπωρο” της γνωστής μας αεικίνητης πυργοδέσποινας Αριστέας .