Από τις φορές που θέλω ν' αλλάξω θέμα

Από ό,τι φαίνεται το "σενάριο" αυτού του παλαβού κόσμου γίνεται όλο και χειρότερο με βάση τα νέα της εβδομάδας που πέρασε. Το ζουμί της υπόθεσης θα το συνόψιζα σε δυο φράσεις - κάπως σαν διαταγές σε καθεστώς ολοκληρωτισμού: "Εξοντώστε όσους και όσα αποτελούν εμπόδιο..." και "Χρησιμοποιήστε κάθε εύκαιρο οπλισμό, για να κινείται η αγορά και να ξέρουν όλοι ποιος είναι ο δυνατότερος (κοινώς ποιος την έχει μεγαλύτερη...έλεος)"! Όλοι τους πολύ μικροί, βαριά άρρωστοι και χυδαίοι!

Μόνο μην ξεχάσουν, όταν θα βρεθούν κάτω από το χώμα και θα βλέπουν τις πρασινάδες ανάποδα,  να πάρουν μαζί τους όλα αυτά για τα οποία "παλεύουν"! Μπορούν;

 

Αλλάζω θέμα, διότι θα βρίσω άσχημα, θα πω γενικά πολλές χοντράδες και θα με "κόψουν"... Έτσι κι αλλιώς αυτή την περίοδο δεν έχω και πολύ περισσευούμενη υπομονή και τα επιχειρήματά μου έχουν πάει διακοπές...

 

Ακούγοντας κάποια μουσικά κομμάτια, τα οποία έχω κρατήσει για αναρτήσεις εδώ, έπεσα σε ένα της Αλεξίου και του Πλιάτσικα με τίτλο "Εσύ με ξέρεις πιο πολύ", οπότε γεννήθηκε το ερώτημα του ποιος τελικά μας ξέρει πιο πολύ;

Μας ξέρουν καλά οι δικοί μας άνθρωποι, όσοι είναι οικογένειά μας, οι φίλοι μας και γενικά όσοι έχουν στενές σχέσεις μαζί μας; Και αν ισχύει, πώς το αντιλαμβανόμαστε; Άραγε το επιθυμούμε πραγματικά ή προτιμάμε την απόσταση;

 

Θεωρώ ότι είναι μια εξαιρετική συνθήκη όταν ένας άνθρωπος αισθάνεται ότι κάποιος τον ξέρει πολύ καλά. Και φυσικά είναι ευλογία όταν συμβαίνει αμφίδρομα. Είναι μεγάλη ανακούφιση να μη χρειάζεται να δώσει κανείς πολλές εξηγήσεις, να κάνει αναλύσεις των αναλύσεων, να ζητά κάθε φορά κάτι που έχει ανάγκη, αλλά να του έρχονται κάποια πράγματα απλά και ήπια, επειδή ένας άλλος άνθρωπος τον ξέρει πιο πολύ. Η ζωή τότε γίνεται πιο όμορφη και οποιαδήποτε δυσκολία ξεπερνιέται με άλλη δύναμη και αντοχή.

 

Υπάρχει βέβαια και η άλλη όψη αυτού του νομίσματος, όπου εκείνος που γνωρίζει τον άλλο πιο πολύ ίσως εμφανίζεται ως δυσάρεστο πρόσωπο στην περίπτωση που του φέρνει στο φως πλευρές του εαυτού του που δεν θα ήθελε να τις βλέπει ή να τις θυμάται. Όμως δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα δικά μας...

 

Αν απολαμβάνουμε μια τέτοια σχέση, ας κρατάμε τη θετική της μεριά και από την άλλη όσα δε μας αρέσουν είναι και πάλι μάθημα, για τη βελτίωσή μας.

 

 

Ας μην παραλείπουμε να εκφράζουμε και με λόγια την αγάπη μας σε εκείνους που μας ξέρουν πιο πολύ, καθώς δεν έχουμε ιδέα αν θα υπάρξει η ευκαιρία μια άλλη φορά... Μην αναβάλλουμε, γιατί είμαστε όλοι θνητοί και ως εκ τούτου πάντα εύθραυστοι. Ακολουθεί ένα ξένο μουσικό κομμάτι σαν "ταίρι" του ελληνικού που προηγήθηκε.