Ένας προβληματισμός προς συζήτηση

Ακολουθεί ένας προβληματισμός, ο οποίος προήλθε για ακόμη μία φορά από μια συζήτηση που είχα τις τελευταίες ημέρες εκτός διαδικτύου.

Συχνά, είτε εδώ στον χώρο των ιστολόγιων είτε σε δια ζώσης συνομιλίες, μιλώντας για διάφορα θέματα υποστηρίζουμε την άποψή μας με πάθος, πιστεύοντας ότι είναι η ορθότερη, πως εμείς σκεπτόμαστε ή πράττουμε καλύτερα από τους άλλους, αισθανόμαστε μάλιστα πως η στάση μας μπαίνει στο απυρόβλητο σε αντιδιαστολή με πολλών άλλων. Ίσως θεωρούμε τους εαυτούς μας θεούς. Μοιάζει να λειτουργούμε ναρκισσιστικά και εντελώς εγωιστικά.

Είναι όμως έτσι;

Θα έλεγα πως, ναι, συμβαίνει, χωρίς όμως να αποτελεί και κανόνα.

Αυτό φαίνεται πολύ έντονα στις περιπτώσεις που αναφερόμαστε σε καταστάσεις, συμπεριφορές ή τρόπους λειτουργίας των ανθρώπων με τις οποίες δε συμφωνούμε καθόλου, δεν ταιριάζουν στη δική μας φιλοσοφία ή εν πάση περιπτώσει σε όσα νομίζουμε ότι είναι αρνητικές όψεις της ανθρώπινης φύσης που εμποδίζουν την εξέλιξή της. Τότε εμφανίζουμε σε όσους δε μας γνωρίζουν καλά ένα πρόσωπο του κυρίου Τέλειου ή της κυρίας Τέλειας, όπου τα ξέρει όλα, έχει διαμορφώσει την ιδανική προσωπικότητα και περιμένει τα χειροκροτήματα, τα «μπράβο», τις επευφημίες και γενικότερα τον θαυμασμό των άλλων. 

Μπορεί πράγματι να είναι έτσι σε μια πρώτη ματιά.

Κι αν σκοπός μας μέσα από αυτό τελικά δεν είναι η προβολή μας και η αναγνώριση, όμως θέλουμε απλά να πούμε την άποψή μας, η οποία υπάρχει πιθανότητα να φανεί χρήσιμη;

Πώς αλλιώς να γίνει;

Να μην εκφράσουμε όσα πιστεύουμε, για να μην ενοχλήσουμε κάποιους ή μήπως μας παρεξηγήσουν;

Είναι δυνατόν να είναι εξάλλου κανείς τέλειος, να μην κάνει λάθη, να μην έχει αδυναμίες (όποιος βλέπει τον εαυτό του τέλειο, μάλλον μπορεί να περιμένει τον ουρανό στην κεφαλή του);

Εντούτοις, ίσως έχει επιτύχει πολλά, ενώ άλλα τον ταλαιπωρούν ακόμη ή κάποια δεν τα έχει προσέξει καν. Μπορεί να είναι επίσης αποτελεσματικός εκεί που άλλοι δεν είναι και το αντίστροφο.

Το πιο σπουδαίο και ωφέλιμο για τον ίδιο και τους άλλους είναι να αναγνωρίζει και να παραδέχεται τα σφάλματα, τις αδυναμίες και τις ελλείψεις του – κι ας χρειαστεί αρκετό χρόνο γι’ αυτό, διότι μόνο τότε θα αφυπνιστεί για την πορεία του προς τη βελτίωσή του.

Κάποιες φορές, ειδικά στα ιστολόγια γράφουμε για θέματα ή χαρακτηριστικά της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης, τα οποία δεν μας αρέσουν και τα εντοπίζουμε, προκειμένου να γίνουν αντικείμενο συζήτησης. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν αφορούν προσωπικά και τον γράφοντα, καθώς υπάρχει, ας μην ξεχνάμε, και ο αυτοσαρκασμός.

Για παράδειγμα, στην ανάρτηση «Οι τοίχοι τα έβαλαν μαζί μου;- Α΄ μέρος» (κλικ) γίνεται αναφορά στους ανθρώπους – «τοίχους», που δεν εννοούν να σκεφτούν τι τους λέει ο συνομιλητής τους με καθαρό μυαλό και επιμένουν στη δική τους άποψη σχεδόν ασυζητητί. Τους λόγους για τους οποίους πιθανόν συμβαίνει αυτό τους παραθέτω εκεί. Ενώ έγραφα γενικά και αόριστα για τη συγκεκριμένη στάση κάποιων ανθρώπων, δεν εξαιρούσα τον εαυτό μου, αφού είμαι κι εγώ «καλό» παιδί..., εξαιτίας του πείσματος και της ξεροκεφαλιάς μου (όταν με πιάνει...) – κάτι που μου έχει βγει σε καλό αλλά πολλάκις σε κακό!

Και για να γελάσουμε... τι κριάρι θα ήμουν, αν δεν κουτουλούσα ξανά και ξανά το κεφάλι μου στον τοίχο μέχρι να παραζαλιστώ και να αποχωρήσω;

Κλείνοντας, θα σημείωνα πως οτιδήποτε κι αν λέμε ή γράφουμε έτσι κι αλλιώς κρίνεται από άτομα που είναι εντελώς διαφορετικές προσωπικότητες, οπότε από αυτούς έχουμε τη δυνατότητα να λάβουμε και τα κατάλληλα μαθήματα, αρκεί να έχουμε μάτια κι αυτιά ανοιχτά.