"Πεθαίνω για σένα" (Τι λέμε τώρα...!)

Τις προηγούμενες μέρες ακούγοντας σ' ένα φιλικό σπίτι δύο πολύ γλυκά τραγούδια, που ακολουθούν παρακάτω, έκανα κάποιες σκέψεις, οι οποίες άρχισαν έναν κυκλικό χορό μέσα στον νου μου απαιτώντας να τις πω "φωναχτά".

Ιδού...

"Πεθαίνω για σένα", λέει ο Μαχαιρίτσας, μα πεθαίνει κανείς σήμερα για κάποιον άλλον που αγαπά πολύ ή για κάποιον σκοπό που επίσης θεωρεί ότι αξίζει να δώσει την ζωή του;
Μεγάλη κουβέντα αυτή, ειδικά για τη σημερινή εποχή της φτήνιας, όπου μπορεί να πουληθεί ο καθένας για το... κινητό των ονείρων του!
Ποιος θα έδινε άραγε σήμερα την ζωή του για το παιδί του, προκειμένου να το σώσει ή για άλλο πρόσωπο που αγαπά βαθιά; 
Ποιος θα το έκανε για μια ιδέα, για τον τόπο του, την ελευθερία, τα ανθρώπινα δικαιώματα, όπως συνέβη κάποτε στην ιστορία του ανθρώπινου είδους;
Τούτο το ερώτημα ακούγεται ρομαντικό και ίσως γραφικό, όμως τελικά είναι;


Πάμε στο επόμενο...

Το καφέ της ξενοιασιάς ή αλλιώς του χαμένου χρόνου, όπως λέει και το τραγούδι, ήταν , είναι και θα είναι ένα απάγκιο για κάθε άνθρωπο, ένα χάδι μικρής πολυτέλειας που μπορεί να προσφέρει στον εαυτό του, για να ανοίγει η καρδιά του, να ξεχνιέται για λίγο, να μοιράζεται με τους άλλους γλυκιές στιγμές χαράς, απόλαυσης και ηρεμίας. Ανθρώπινη ανάγκη που θα πρέπει να καλύπτεται με κάθε ευκαιρία. Μια ανάγκη που ο άνθρωπος πάντα έβρισκε τρόπους  να την ικανοποιεί, ακόμη και στην πιο μεγάλη φτώχεια με καφέ κι από ρεβίθι.
Το ζήτημα είναι να μην μείνει εκεί και γράφει τα πάντα στα παλιά του παπούτσια... βαυκαλίζοντας τον εαυτό του με τη σκέψη πως όλα είναι ωραία κι ανθηρά - φυσικά μόνο για το τώρα και μόνο για την πάρτη του.
Αν δεν φυλάξεις και δεν παλέψεις, δεν θα έχεις, ίσως για λίγο, κάπως σαν τα εφήμερα πλάσματα της γης.