Ποια είναι η πραγματική μας "πατρίδα";

Κάπου διάβασα ότι η πραγματική μας πατρίδα είναι η παιδική μας ηλικία και πιστεύω ότι σε μεγάλο βαθμό τα λόγια αυτά αντικατοπτρίζουν την αλήθεια στη ζωή μας. 

Μάλιστα, σε συνέχεια της προηγούμενης ανάρτησης, έρχομαι να καταθέσω λίγες ακόμα σκέψεις και συναισθήματα έπειτα από όσα εξελίχθηκαν την εβδομάδα που μόλις πέρασε και αφορούν στα παιδιά. Τα φαινόμενα ακραίας βίας και επιθετικότητας ανάμεσα σε παιδιά και εφήβους πολλαπλασιάζονται πλέον με ραγδαίους ρυθμούς και δεν αποτελούν τυχαία συμβάντα. Όσα διαπράττουν έχουν στοιχεία αγριότητας, κυνισμού και εγκληματικότητας.

Φυσικά, αν τα αφήσεις στο έλεός τους τα παιδιά είναι ικανά να βγάλουν τα πιο βάρβαρα ένστικτα χωρίς κανένα φίλτρο, χωρίς κανέναν ενδοιασμό, κάπως σαν μικροί πρωτόγονοι, αλλιώς δεν θα είχε λόγο ύπαρξης η διαπαιδαγώγηση από αρχαιοτάτων. Μα και στις πιο πρωτόγονες φυλές υπήρχαν πάντα κανόνες και τρόποι διαπαιδαγώγησης των μικρών φίλων. 

Ήθελα να ξέρα με τόσα που άκουσαν τ' αυτιά μας αυτές τις μέρες τι σκατά κάνουν πια οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί;;;;;

Εννοείται ότι δε συζητώ καν για το αν θα πιαστούν στα χέρια τα παιδιά, κοινώς θα πλακωθούν, διότι πάντα ήταν στα πλαίσια της ανάπτυξής τους ο καβγάς και η αναμέτρηση δυνάμεων με το σώμα τους. Αν και νομίζω ότι αρκετά "λαπάδες" (δυστυχώς με λάθος τρόπο) τα έχουμε κάνει όλοι εδώ και πολλά χρόνια, χωρίς να σημαίνει αυτό ότι δεν οφείλουμε να τους μαθαίνουμε να λύνουν τις διαφορές τους με πιο ήπιους τρόπους (επιβάλλεται θα έλεγα), αλλά και να μην δαιμονοποιούμε τον πιο άγριο ίσως δικό τους τρόπο. Όλα είναι μάθημα για τα παιδιά, αρκεί να τα έχουμε εμπεδώσει καλά πρώτα εμείς ως γονείς και εκπαιδευτικοί κι έπειτα να τα κάνουμε πράξη σε εκείνα. Κι όχι κακοαντιγραμμένες συνταγές από πρωινάδικα ή φυλλάδες της σειράς.

Τα παραπάνω έχουν μεγάλη διαφορά από το να βλέπουμε να επιτίθενται μαθητές ως μπουλούκι που ζητά μανιασμένα εκδίκηση επάνω σε ένα άτομο ή να γίνονται μαχαιρώματα εν ψυχρώ ή να σου βιάζουν το νήπιο άλλα νήπια μέσα στο σχολικό χώρο... Ειδικά το τελευταίο δεν μπορώ να διανοηθώ ότι συνέβη σε σχολείο μας.

Τεράστια η ευθύνη των γονέων που δεν προετοιμάζουν κατάλληλα τα παιδιά τους και των εκπαιδευτικών εν συνεχεία που σε μεγάλο βαθμό (και λυπάμαι που το λέω) λειτουργούν αρκετά διεκπεραιωτικά ή αδιάφορα.

Κάπου διάβασα επίσης:

"Όταν είσαι μητέρα, ποτέ δεν είσαι μόνη στις σκέψεις σου. Πάντα σκέφτεσαι δυο φορές: τη μια για τον εαυτό σου και την άλλη για το παιδί σου."

"Δεν μπορώ να σκεφτώ καμιά άλλη ανάγκη στην παιδική ηλικία τόσο δυνατή όσο η πατρική προστασία."

Ας μην ξεχνάμε ποτέ ότι:

"Τα παιδιά είναι ακόμα το σύμβολο της αιώνιας συνύπαρξης της αγάπης και του καθήκοντος."

"Υπάρχει πάντα στην παιδική μας ηλικία μια στιγμή που ανοίγει μια πόρτα απ’ όπου μπαίνει το μέλλον."

Και κλείνω επιστρέφοντας από εκεί που ξεκίνησα, στην αρχική φράση "η πραγματική μας πατρίδα είναι η παιδική μας ηλικία". Αισθάνομαι ότι όπως έχουμε προδώσει, κακοποιήσει και εγκαταλείψει την πατρίδα μας ως τόπο και ως κοινωνία κάπως έτσι έχουμε συμπεριφερθεί απέναντι στην παιδική ηλικία όσων τη βιώνουν αυτά τα χρόνια...