Κέφια έχει σήμερα η αγορά... Έχει;

Ήρθα εδώ να μοιραστώ μια πολύ ευχάριστη εμπειρία που είχα τις προηγούμενες ημέρες μέσα από απλά καθημερινά πράγματα και ίσως να προβληματιστούμε λίγο. 

Ο περισσότερος κόσμος πλέον κάνει πολλά από τα ψώνια του με διαδικτυακές παραγγελίες και λίγες φορές θα προτιμήσει να πάει βόλτα στα μαγαζιά, όπως συνηθιζόταν πριν κάποια χρόνια. Ειδικά κατά τη διάρκεια της πανδημίας και του εγκλεισμού αυτό έγινε ο κύριος τρόπος αγορών (μην πω μοναδικός). Έπειτα έγινε συνήθεια (καλά εκπαιδευτήκαμε για πολλά...) και εύλογα θεωρήθηκε ευκολία σε μια εποχή που όλοι ζουν μια ασφυκτικά γεμάτη καθημερινότητα με τρελούς ρυθμούς. 

Προσωπικά, δε συνηθίζω να κάνω τις αγορές μου από το διαδίκτυο, αλλά το χρησιμοποιώ μόνο και σταθερά για πολύ συγκεκριμένα προϊόντα περίπου δυο φορές τον χρόνο, κι αυτό διότι τα βρίσκω σε πολύ καλύτερες τιμές. Γενικά δεν είναι η καλύτερη μου φάση τα ψώνια ούτε και στα μαγαζιά. Βαριέμαι το ψάξιμο, ακόμα και το χάζεμα στις βιτρίνες και δε συζητώ για το σούπερ μάρκετ (το χειρότερό μου)... όπου πηγαίνω με συγκεκριμένη λίστα, ελέγχω σβέλτα τιμές και ποιότητα, παίρνω και φεύγω. Κάπως έτσι κάνω όμως και σε όλα τα είδη πραγμάτων που χρειάζομαι (ρούχα, παπούτσια, καλλυντικά, αξεσουάρ, δώρα κλπ). Παρόλα αυτά, προτιμώ τη δια ζώσης επίσκεψη στην αγορά παρά την ηλεκτρονική. 

Και πάμε τώρα στο βασικό θέμα, για την εμπειρία που έλεγα. Χρειάστηκε να αγοράσω ένα δώρο πολύ συγκεκριμένο σε σύντομο χρονικό διάστημα και δεν ήξερα σε ποια καταστήματα θα μπορούσα να βρω κάτι σχετικό. Η περιοχή επίσης που μένω δεν έχει μεγάλη αγορά, οπότε...τζίφος η δουλειά! Αναγκαστικά μετακινούμαι πάντα σε γειτονικές περιοχές που έχουν πολλά μαγαζιά και πολύ σπάνια στο κέντρο της Αθήνας. Έτσι, λοιπόν, μπήκα να κάνω μια γρήγορη έρευνα στο διαδίκτυο. Βρήκα πράγματι αυτό που ήθελα στην ιστοσελίδα ενός επαρχιακού καταστήματος (μεγάλης πόλης) και από τη χαρά μου κοίταξα και για μερικά ακόμη δώρα που είχα προγραμματίσει να πάρω. Αφού κατέληξα, δεν έκανα γραπτώς την παραγγελία μου, μα προτίμησα να τηλεφωνήσω για να γίνουν όλα πιο σύντομα και να ζητήσω επιπλέον πληροφορίες. Η έκπληξη μου ήταν μεγάλη και πολύ ευχάριστη όταν από την άλλη πλευρά της τηλεφωνικής γραμμής η γυναίκα που με εξυπηρέτησε μου έφτιαξε τη διάθεση για όλη την υπόλοιπη μέρα. Η επαφή μαζί της ήταν άμεση, οικεία (εντελώς φιλική), ζωντανή και ταυτόχρονα με απίστευτο επαγγελματισμό από μέρους της! Τα πράγματα δε που παρέλαβα ήταν θαυμάσια επιμελημένα - πέρα από τις προσδοκίες μου - και η παράδοσή τους χωρίς καμία καθυστέρηση γιατί εκείνη το ζήτησε από την υπηρεσία ταχυμεταφορών. 

Τώρα θα μου πείτε για ποιο λόγο σας ζαλίζω με όλα τα παραπάνω... Το βασικό πίσω από όλα αυτά είναι η σημαντική διαφορά που έχουν οι τρόποι αγορών ακόμη και στο διαδίκτυο. Είναι εντελώς ψυχρό (και ρομποτικό θα έλεγα) να παραγγέλνει κανείς αποκλειστικά με γραπτό τρόπο και παράλληλα ελαφρώς δυσκίνητο χωρίς να του δίνεται η δυνατότητα άμεσης επαφής προκειμένου να ζητήσει διευκρινίσεις (κι ας μοιάζει εύκολο). Ακόμη και η τηλεφωνική επαφή με υπαλλήλους ηλεκτρονικών καταστημάτων είναι επίσης εντελώς διεκπεραιωτική, Στην περίπτωση που ανέφερα όμως η γυναίκα ήταν η ιδιοκτήτρια του εμπορικού καταστήματος, με αποτέλεσμα η εξυπηρέτηση ήταν σε άλλο επίπεδο,  σαν να ήμουν στον χώρο της. 

Αυτά τα λίγα είχα να μοιραστώ. Το μόνο που θα πρόσθετα ως κατακλείδα και με στενοχωρεί (και με ανησυχεί πολύ) είναι το πόσο επιτρέπουμε να εκλείπει σταδιακά η ζεστή ανθρώπινη επικοινωνία ωσότου χαθεί ολοκληρωτικά...! Πόσο επιτρέπουμε να χαθεί ανεπιστρεπτί η ζωντάνια της αγοράς, η οποία ήταν πάντα ένα έξυπνο "πάρε δώσε" ανάμεσα στους ανθρώπους! Και το παζάρεμα των τιμών πού το βάζεις, εκεί να δεις "παιχνίδι"! 

 

 

 

Ένα μίνι "φροντιστηριακό" μάθημα...

Μερικές μικρές υπενθυμίσεις είναι απαραίτητες, για να μην ξεχνιόμαστε, καθώς άνθρωποι είμαστε με αδυναμίες και ελαττώματα. Πού και πού είναι ανάγκη να θυμίζουμε στον εαυτό μας και σε άλλους όσα παραλείπουμε να λάβουμε υπόψη μας στις συναναστροφές μας  ή τα θεωρούμε επουσιώδη. Έτσι, λοιπόν, ήρθα εδώ να παραδώσω ένα μίνι «φροντιστηριακό» μάθημα για κάθε ενδιαφερόμενο (δεν εξαιρείται ο εαυτός μου), το οποίο προέκυψε μέσα από κάποια ερεθίσματα που είχα πρόσφατα.

 

«Η ζωή και ο θάνατος είναι σαν δυο αδέλφια που δεν μπορούν να τα βρουν. Σαν τη μέρα και τη νύχτα, όπου δεν μπορείς να έχεις το ένα δίχως το άλλο.»

Αν έχουμε αυτό στο νου μας, ίσως διαχειριζόμαστε με σοφία ποικίλες καταστάσεις, τις σχέσεις μας με τους άλλους μα και την καθημερινότητά μας όλη. Ίσως, διακρίνουμε τι αξίζει περισσότερο και εστιάζουμε σ’ αυτό κι όχι στα περιττά ή άχρηστα ή σε ό,τι μας βλάπτει. Παράλληλα, μας θυμίζει ότι στην απώλεια δικού μας ανθρώπου είναι σίγουρα δύσκολη η αποδοχή της, όμως το αγαπημένο μας πρόσωπο δε χάνεται ποτέ, αφού τις αναμνήσεις μαζί του δεν μπορεί να μας τις πάρει κανείς. Είναι πάντα μαζί μας, μέσα στην καρδιά μας και τη σκέψη μας. Όπως δεν υπάρχει το ξε-αγαπάς, γιατί τότε δεν αγάπησες ποτέ. Είδα, δυστυχώς, ανθρώπους να διαχειρίζονται την απώλεια δικού τους με οργή, μίσος και επιθυμία για εκδίκηση. Μόνο με ειρήνη μέσα μας μπορεί να γίνει ένας τέτοιος αποχαιρετισμός, δείχνοντας τότε σεβασμό στην ψυχή που μας άφησε.

 

Μαθήματος συνέχεια…

«Μπορεί να έχουμε δει πολλές φορές το ηλιοβασίλεμα, όμως την ανατολή του ήλιου ελάχιστες. Εκείνη δεν είναι όμως που σε κάνει να θέλεις να γίνεις καλύτερος άνθρωπος;»

Είναι εκείνη που σε οδηγεί στο φως, οπότε σε παροτρύνει να κάνεις το καλό, να γίνεται σκοπός της ύπαρξής σου. Στο σύντομο χρόνο μεταξύ ζωής και θανάτου μάς θυμίζει να μένουμε μακριά από το κακό και τους βλαβερούς ανθρώπους. Δεν ανατέλλει ο ήλιος για να μας δώσει μια ευκαιρία να το κάνουμε αυτό; Να κάνουμε καλύτερη τη ζωή για τους άλλους κι όχι μόνο για τον εαυτό μας; Είναι μια ευκαιρία να διορθώσουμε λάθη, να αναιρέσουμε λάθος πράγματα; Ίσως πρέπει να ξεχάσουμε τα ασήμαντα στη ζωή, πράττοντας, σ’ αυτό τον τρελό κόσμο, όσα μας κάνουν να νιώθουμε όμορφα. Ακολουθώντας το κακό - ως σκέψη ή πράξη - η ψυχή βρίσκεται σε μόνιμη αντάρα και καταστροφή κι ας μην φαίνεται πάντα προς τα έξω. Αξίζει; Ας τα βάλουμε στο ζύγι για λίγο…

 

Ραντεβού σε επόμενο μίνι «φροντιστηριακό» (μάλιστα δωρεάν), μια που τώρα ξεκίνησαν και τα αληθινά φροντιστηριακά μαθήματα των μαθητών, τα οποία έχουν λάβει πρωταγωνιστικό ρόλο στη ζωή τους αντί των σχολικών μαθημάτων. Για μένα είναι λυπηρό, αλλά τούτο είναι μια άλλη ιστορία και ένα θέμα για ξεχωριστή συζήτηση…, που δε θα γίνει εδώ.

 

Πάμε απ' την αρχή, ποτάμι μου βαθύ;

Ήρθες την ώρα που φθίνουν οι οπώρες.

Που οι νύχτες κλέβουν απ' τις μέρες.

 

Με άγγιξες όπως οι πρώτες στάλες τη στεγνή γη.

Κύλησες μέσα μου ποτάμι κρυστάλλινο, βαθύ.

Κράτησες απαλά τα ξέθωρα φύλλα της ψυχής μου.

 

Όλα αλλάξαν πηγαία κι αμετάκλητα.

Πήραν μονοπάτι ζωογόνο εκεί που φθίνει κι η ζωή.

Όλα βάδισαν στου παραμυθιού το αφράτο γήινο στρώμα.

Περνώντας απ' τη χαρά στον πόνο και απ' τον πόνο στη χαρά.

 

Έφυγες σαν το καλοκαίρι αφήνοντας χώρο στο φθινόπωρο.

Μελαγχολική ανάπαυση μετά τον θαλάσσιο οργασμό.

Προετοιμασίες ήτανε να γίνουν και δυνατά μαθήματα ν' αρχίσουν. 

Μοιάζει τώρα σαν η φύση να στρώνει για τον ύπνο της. Είπες όμως: 
"Κάθε αρχή και τέλος, μα κάθε τέλος μια αρχή. Πάμε πάλι..." 

 

 @ Συμμετοχή στο δρώμενο “Ένα ποίημα για το φθινόπωρο” της γνωστής μας αεικίνητης πυργοδέσποινας Αριστέας .

 

 

Έλα να σου δείξω το πώς αλλιώς... :))

Ετούτη η ανάρτηση πιθανόν θα φανεί παράξενη, καθώς η αφορμή δόθηκε από ένα βίντεο που είδα τυχαία στο YouTube, με το οποίο μπορεί να πάθει κανείς μεγάλη ζημιά παρακολουθώντας διάφορα βιντεάκια το ένα μετά το άλλο...! 😎

Έτσι,λοιπόν, μερικές φορές και σε χρόνο ξεκούρασης ακούω μουσική και επιλέγω βίντεο που έχουν σχέση με αρχιτεκτονική και διακόσμηση (πάντα μου άρεσε ως κλάδος και ήταν μέσα σ' αυτά που θα ήθελα να σπουδάσω). Για να μην μακρηγορώ, βρήκα το βίντεο που ακολουθεί στη συνέχεια, το οποίο με πήγε σε άλλες εποχές που δεν έζησα, αλλά συνάντησα δημιουργήματά τους ως παιδί. Αργότερα έχασαν την αυθεντικότητά τους, αφού τα παρέλαβαν άλλοι νεότερης γενιάς στα χέρια τους. 

Το θέμα του βίντεο έχει να κάνει με την κατασκευή ενός μικρού μονόχωρου σπιτιού πάνω στα βουνά με φυσικά υλικά και μόνο, τα οποία είχε η περιοχή, κάτι που γινόταν σε όλους τους τόπους του κόσμου κάποτε. Παρακολουθώντας το, ταξίδεψε η μνήμη μου πίσω στον χρόνο στο χωριό του πατέρα μου, όπου ο παππούς μου και οι συντοπίτες του οικοδομούσαν τα σπίτια τους, τα καλύβια για τα ζώα και για την αποθήκευση των εργαλείων των αγροτικών εργασιών τους με παρόμοιους τρόπους. Εννοείται ότι συγκινήθηκα, αλλά παράλληλα θαύμασα το κουράγιο, τη δύναμη, την αντοχή, την ευστροφία και τη δημιουργικότητα, που απαιτούνται, προκειμένου να δημιουργήσει κάποιος μια αντίστοιχη κατασκευή δίχως τα σύγχρονα μέσα και υλικά.

Σίγουρα όσοι ανεβάζουν τέτοια βίντεο στο YouTube (όπως και άλλης ποικίλης θεματολογίας) κερδίζουν χρήματα, και για μένα πολύ καλά κάνουν. Στην προκειμένη περίπτωση υπάρχει όφελος και για τον κόσμο - πέρα από την ψυχαγωγία, καθώς έρχονται να μας θυμίσουν πράγματα που ο άνθρωπος δε θα πρέπει να ξεχάσει. Θεωρώ ότι είναι ζήτημα επιβίωσης σε μια εποχή πολύ ρευστή και μ' έναν πολιτισμό που έχει υποστεί βαθύ κορεσμό. 

Εκεί, λοιπόν, που το Al καλπάζει στη ζωή μας (όπως αναφέρθηκαν τα κορίτσια της παρέας Αριστέα και Κανελλάκη στις αναρτήσεις τους που τις απόλαυσα), εκεί υπάρχουν και κάποιοι τρελοί που πάνε κόντρα παλεύοντας να διατηρήσουν το ανθρώπινο και όσα έχει να προσφέρει η φύση. Μάλιστα, όσο ο άνθρωπος παραμένει κοντά της δεν έχει φοβηθεί τίποτα. 

Το μυστικό, θα έλεγα, κρύβεται στην αξιοποίηση της τεχνολογίας με σοφία και μέτρο πάντα σε συνδυασμό με την καλή γνώση και χρήση των παλαιότερων μεθόδων και τρόπου ζωής! Τότε θα είναι ισορροπημένος ο άνθρωπος κι έχει ελπίδα... 

Είναι ανάγκη, λοιπόν, να το δει αλλιώς!

Χρήσιμη σημείωση :

Το βίντεο είναι μεγάλης διάρκειας, οπότε αν κανείς βαρεθεί ή δεν έχει χρόνο να το παρακολουθήσει κανονικά, έχει τη δυνατότητα του σύντομου play 😏 ή του δεν... play😂. Δεν κρύβω ότι σε ορισμένες φάσεις του μονολογούσα επαναλαμβάνοντας "Τι κάνει ο άνθρωπος!", όπως και γέλασα αρκετές στιγμές. Η συνέχεια στην οθόνη πατώντας στον τίτλο...

117 μέρες ένας άντρας έχτισε ένα πέτρινο σπίτι στα βουνά

 

@ Και πάμε για μουσική φρέσκια (ως προς την κυκλοφορία) και ιδιαίτερη...!

 

 

Σαν μια πέτρα που ρίχνεται στο νερό...

Μπορεί να γυρίσει κανείς τον χρόνο πίσω;

Όλοι θα ήθελαν να τον ελέγξουν, όμως μόνο να ακολουθούμε το πέρασμά του μπορούμε. Ρέουμε μαζί του.

Έτσι, ας μην ασχολούμαστε με το παρελθόν και το μέλλον μα με το παρόν. Όλα συμβαίνουν τώρα και αυτά έχουν σημασία και γι’ αυτά είμαστε σε θέση κάτι να κάνουμε, τα οποία ίσως επηρεάσουν και το μέλλον. Το παρελθόν έπαιξε τον ρόλο του, μας οδήγησε σε αυτό που είμαστε σήμερα.

Αναλογιζόμαστε μερικές φορές την απογοήτευση που νιώσαμε από συμπεριφορές και καταστάσεις που συναντήσαμε στο πέρασμα αυτού του πολύτιμου και μοναδικού χρόνου ή την απογοήτευση που δώσαμε σε άλλους. Το σίγουρο είναι ότι η απογοήτευση έρχεται σε μια καρδιά που αγαπά (ανθρώπους και καταστάσεις), αλλιώς της είναι σχετικά αδιάφορα όλα και τα προσπερνά εύκολα και σύντομα κι ας έχει στιγμιαία πικραθεί.

Κάτι που αξίζει να σημειωθεί, είναι ότι δε χρειάζεται ο άνθρωπος να περάσει σε μεγάλες χειρονομίες για να κερδίσει κάποιον που απογοήτευσε ή να παρέμβει σε μια κατάσταση, αλλά σαν μια πέτρα που ρίχνεται στο νερό κάνει ένα βήμα. Αυτό το βήμα μεγαλώνει και φτάνει στην καρδιά που ράγισε ή φέρνει την ανατροπή σε μια κατάσταση.

Η ζωή είναι στιγμές κι αυτές οφείλουμε να προστατεύσουμε ή να επανορθώσουμε για εκείνες που δεν τα καταφέραμε. Πάντα υπάρχουν τρόποι.