Ξεκινώ με μία ερώτηση ετούτη την ανάρτηση κι όποιος θέλει απαντά!
Ποια είναι η σχέση που έχεις με το σώμα σου;
Φλέγουσα ερώτηση και πολύ σύγχρονη, μια και είναι ένα ακόμη σημείο των καιρών, το οποίο έχει δημιουργήσει μεγάλο κακό σε άπειρους ανθρώπους. Θα μου πεις, εδώ ο κόσμος καίγεται κι εσύ ασχολείσαι με ένα τέτοιο θέμα; Μα, οφείλουμε παράλληλα να στρέψουμε το βλέμμα μας και σε άλλα, ώστε να αποφύγουμε να μας γίνει εμμονή η κατάρα που έχει πέσει στον τόπο και σε όλη τη γη. Ειδάλλως δε βγαίνει!
Επί του θέματος, λοιπόν!
Πολύ λίγους ανθρώπους έχω γνωρίσει προσωπικά, οι οποίοι είναι άνετοι με το κορμί τους και το έχουν αποδεχτεί με τις μικρές ή μεγάλες ατέλειές του. Οι περισσότεροι αισθάνονται συστολή ή μειονεξία, με αποτέλεσμα να μην επιτρέπουν στον εαυτό τους να απολαύσει τις ομορφιές της ζωής. Πρώτες και καλύτερες στο σπορ οι γυναίκες και μάλιστα με διαφορά από τους άντρες, καθώς έτσι τους έμαθε η κοινωνία και τα στερεότυπά της. Απαιτείται σχεδόν από εκείνες να είναι πάντα κομψές και όσο το δυνατόν με τις λιγότερες ατέλειες στο ταλαίπωρο σώμα τους. Δέχονται διαρκώς παροτρύνσεις να μην τρώνε ό,τι γουστάρουν, να προσέχουν, να φορούν κατάλληλα ρούχα, να..., να..., να... . Πέρα από τους δικούς τους να και ο βομβαρδισμός από τα ΜΜΕ, τα οποία έρχονται να δώσουν την χαριστική βολή! Αυτά θα σου πουν τι θα τρως, πώς θα ντυθείς, πώς θα εμφανίζεις το ημίγυμνο κορμί σου σε κοινή θέα, γιατί αν δεν είσαι έτσι, δεν υπάρχεις. Ή μάλλον υπάρχεις ως αντικείμενο κακεντρεχούς σχολιασμού, όπως : "Κοίτα πόση κυτταρίτιδα έχει! " ή "Πόση πλαδαρότητα πια;" ή "Κοίτα μια χοντρή! Καλά δε ντρέπεται;" ή "Πω πω, σκελετός είναι!". Τέτοια και άλλα πολλά ίσως πολύ πιο καυστικά και άγαρμπα.
Όσο για τους άντρες, πλέον δεν πάνε πίσω, μια και αποτελούν κι αυτοί αντίστοιχα θύματα της τέλειας εικόνας που προβάλλουν ασταμάτητα και με κάθε τρόπο τα μέσα ενημέρωσης και ψυχαγωγίας. Κοιλιακούς κι "άγιος ο θεός", αλλιώς δε μετράς! Προφανώς, μετράς "φέτες" κι εγκρίνεις αρσενικό, σύμφωνα με τα δεδομένα της εποχής.
Δυστυχώς, τα πάντα θυσιάζονται στον "βωμό του οφθαλμόλουτρου" (χρειάζεται κι αυτό, δε λέω), μέχρι που ξεχνά κανείς ότι είναι άνθρωπος και όχι πλαστική κούκλα.
Φυσικά, με όσα προείπα δεν εννοώ ότι δε θα πρέπει ο άνθρωπος να φροντίζει το σώμα του ούτε να μη γυμνάζεται ή να αθλείται ούτε να μην προσέχει τη διατροφή του και ούτε είμαι της λογικής "όσα δε φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια". Πιστεύω ότι ο καθένας θα κάνει εκείνο που θεωρεί καλύτερο για τον εαυτό του χωρίς όμως να επηρεάζεται εύκολα από όσα πλαστά πρότυπα τον κυκλώνουν από παντού ή ακολουθώντας επιθυμίες άλλων.
Θεωρώ ότι είναι σημαντικότατο από την πρώτη παιδική ηλικία να μαθαίνει το παιδί από τους οικείους του (κάτι που θα είναι καλό να έχουν δουλέψει και οι ίδιοι) να αισθάνεται ωραία με την εικόνα του σώματός του. Ακόμη περισσότερο αναγκαίο είναι κατά την περίοδο της εφηβείας, όπου συμβαίνουν και οι μεγάλες αλλαγές. Αν τότε διαμορφωθεί μια αρνητική εικόνα για το σώμα, δημιουργούνται συναισθήματα ντροπής, άγχους, ακόμα και συμπτώματα κατάθλιψης ή διατροφικές διαταραχές (ανορεξία, βουλιμία κ.ά.).
Όπως και να 'χει, σε καμία περίπτωση δεν θα έπρεπε να συνδέεται η εικόνα του σώματος ενός ανθρώπου με την αξία του ως προσωπικότητα. Τότε ας μείνουμε όλοι οι άνθρωποι με την εικόνα στα χέρια και ας χάσουμε όλα τα άλλα τα πολύτιμα...
(Δεν εξαιρώ τον εαυτό μου από την παγίδα αρνητικής εικόνας για το σώμα, που ανέφερα, αφού για παράδειγμα - και δεν είναι το μόνο - δε δεχόμουν να φορέσω για πάρα πολλά χρόνια μπικίνι στην παραλία. Πίστευα ότι οι ατέλειες (είμαι και κάπως τεμπέλα ως προς τη φυσική άσκηση) δε θα πρέπει να είναι στο φως παρά τα όσα μου έλεγαν οι άλλοι. Ευτυχώς, μια φίλη βρήκε τον τρόπο και με έπεισε... και είχε δίκιο, Από τότε άλλαξα την οπτική μου γενικά σε ό,τι αφορά στην εμφάνιση του σώματος και ίσως για πολλά άλλα! Εντούτοις, θα προτιμούσα να είχα την αυτοπεποίθηση του Γουίνι του αρκουδιού! 😂)
Μουσική όπως πάντα...
