Κυριακή 15 Ιουλίου 2018

Μικρή εξομολόγηση στη μητέρα


Καλημέρα, μαμά!
Ήρθα σε τούτο τον κόσμο χωρίς να το επιλέξω, επειδή έτσι συνέβη. Πάτησα στα δυο μου ποδαράκια κι αισθάνθηκα αρχικά έναν κάποιο φόβο μα συνάμα και μια ανείπωτη λαχτάρα να κατακτήσω τον κόσμο που ανοιγόταν γιομάτος προκλήσεις μπροστά μου. Ήμουν ένας μικρός ήρωας για τα δικά μου και μόνο μάτια. Καθώς ψήλωναν τα ποδαράκια μου και τρεφόταν αχόρταγα το μυαλουδάκι μου με γνώσεις, εμπειρίες και με τα πολύτιμα μυστικά της ζωής πίστευα ότι το καλό έχει τη δύναμη να βγει νικητής έναντι του κακού σε κάθε περίπτωση. Μέσα στο ονειρικό σύννεφο της νεανικής αφέλειας ένιωθα βαθιά στην ψυχή μου, σαν ένα κράμα Δον Κιχώτη και Ρομπέν των Δασών, πως αν κανείς βάλει τα δυνατά του θ’ αλλάξει ρότα ο ντουνιάς.

Αμ δε! Για να καταστεί πραγματικότητα ετούτο, απαιτεί την ύπαρξη ενός γενναίου καπετάνιου, ενός δυνατού τιμονιέρη κι ενός πρόθυμου πληρώματος. Τρίχες, δηλαδή!

Σε κοιτάζω στα μάτια, μαμά, κι αναλογίζομαι, κάνοντας μια αναδρομή στο παρελθόν, τι έχουμε βιώσει σ’ αυτό το ταξίδι που χαρτογραφήθηκε για εμάς και διαπιστώνω ότι ο άνθρωπος έχει πολλή δύναμη μέσα του. Όταν η ζωή σε καλεί, σε προκαλεί αν θες, δεν κάθεσαι να μετρήσεις τίποτε, αλλά βουτάς, παλεύεις με τα κύματα, δίχως να κοιτάξεις πίσω κι όπου σε βγάλει. Έρχεται όμως η ώρα που κάπου θα βρεθεί το απάγκιο μες στην ψυχή να σταθεί και να ρίξει μια ματιά προσεχτική σε όλη τη διαδρομή εκεί δα πίσω...

Δεν έχουμε συνειδητοποιήσει ίσως, μαμά, τι έχουμε κάνει, ούτε πώς αντέξαμε στις απανωτές «κατραπακιές» ούτε πόσο περήφανα κι ακέραια τις αντιμετωπίσαμε ούτε πόσα προσφέραμε από την καρδιά μας στους άλλους ούτε το κόστος που είχαν όλα αυτά. Πράτταμε και προχωρούσαμε στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα μιας καλύτερης επόμενης μέρας. Έτσι, ως άλλοι Δον Κιχώτες και Ρομπέν των Δασών, διότι ό,τι καταγράφεται μέσα μας από τα παιδικά μας χρόνια, είναι κι αυτό που μας οδηγεί πάντα. Σίγουρα δεν είμαστε οι μόνοι σε τούτη τη γη κι ούτε σηκώνουμε την παντιέρα της μοναδικότητας, όμως, να, τώρα θέλω να πω για εμάς, ίσως εκφράζοντας και πολλούς άλλους. Ο καθένας, εξάλλου, έχει να διηγηθεί το δικό του ξεχωριστό ταξίδι, το οποίο τελικά έχει μερικούς κοινούς σταθμούς με πολλών ανθρώπων ακόμα.

Αναρωτηθήκαμε, άραγε ποτέ, σε τι αξίζει να δίνουμε περισσότερη σημασία; Αξίζει, αλήθεια, για παράδειγμα, να στενοχωριέται ή και χειρότερα να συγκρούεται κανείς για το ποια θέση θα έχουν τα πράγματα στο ψυγείο, για το αν το φαγητό της ημέρας θα είναι φασολάκια ή κοτόπουλο με πατάτες και για πόσα άλλα τέτοια; Όχι, για μένα δεν αξίζει. Έπειτα από μια δύσκολη διαδρομή έχεις γίνει πιο σοφός και δεν επιτρέπεις να σε καταβροχθίσει η ταπεινή και μίζερη καθημερινότητα - αν και μίζερη την μετατρέπουμε εμείς οι ίδιοι με τη στάση μας απέναντι στις απαιτήσεις της. Δυστυχώς, δεν ισχύει για όλους αυτή η οπτική, πιθανόν γιατί έχουν το ανικανοποίητο ή θεωρούν ότι η ζωή τους τα χρωστά όλα. Είναι ανάγκη ο άνθρωπος να επιδείξει ταπεινότητα, ευγνωμοσύνη για όσα του δόθηκαν ή κατέκτησε με την αξία του και σοφία, μια και μόνο τότε θα νιώσει στιγμές βαθιάς ευτυχίας και πληρότητας. Αξίζει να ανοίξει την καρδιά του, προκειμένου να έρθει όλος ο πλούτος, τέτοιος που δεν θα πιστεύει στα μάτια του.

Τα λέω όλα αυτά, μαμά, αφού τα έχω κάνει πράξη σε μεγάλο βαθμό και δεν μετανιώνω ούτε στιγμή, όμως ακόμα δεν έχω καταφέρει κάτι, που με ακολουθεί από την εφηβεία μου. Όταν συμβαίνει κάτι για το οποίο θα έπρεπε να χαρώ με την ψυχή μου και να το δείξω, πάντα κάτι με κρατά και δεν το κάνω. Ίσως γιατί πάντα φοβόμουν μην το χάσω ή ενδόμυχα γνώριζα ότι η ζωή δεν μας χωράει όλους. Πάντα ο φόβος της απώλειας. Πίστευα ότι αν πετάξω από την χαρά μου, θα μου φύγει μέσα από τα χέρια ό,τι μου την έφερε. Θέλει λίγη γενναιότητα, για να χαρεί κανείς κι εγώ μάλλον στην χαρά δεν ήμουν και πολύ γενναία.

Είχα μια λύπη από παιδί, καθώς τα έβλεπα και τα αισθανόμουν όλα, όσα συνέβαιναν στο κόσμο και γύρω μου, και τα έπαιρνα πολύ σοβαρά – μάλλον περισσότερο από αρκετούς συνομηλίκους μου, γι’ αυτό κι ήθελα πάντα να την κοιμίζω, μα συχνά ήταν κομματάκι δύσκολο.

Τώρα πια κατάλαβα, μαμά μου, ότι η ζωή θέλει ψυχική απλωσιά και λίγη τρέλα, όπως έλεγε και ο Καζαντζάκης:
«Βάρα, μωρέ, μη φοβάσαι»
«Κάνε τη στιγμή αιωνιότητα».
Κι είχε δίκιο, αφού σίγουρα θα κερδίσεις περισσότερα από όσα θα χάσεις...

Αυτά τα λίγα είχα να σου εξομολογηθώ. Όπως πάντα μερικές ακόμα σκόρπιες σκέψεις... από εκείνες που κουβεντιάζουμε πότε - πότε. Για σένα δεν ξέρω πότε θα γράψω κάτι, καθώς είσαι το βαρύ φορτίο μου, αλλά παράλληλα το παράδειγμα δύναμης και αντοχής, το παράδειγμα του μαχητή, όπως πολλοί άνθρωποι της δικής σου γενιάς.






12 σχόλια:

  1. "Θέλει λίγη γενναιότητα, για να χαρεί κανείς κι εγώ μάλλον στην χαρά δεν ήμουν και πολύ γενναία".
    Ναι, θέλει απλωσιά και τρέλα Γλαύκη μου. Δεν κουβαλιέται αλλιώς, το "φορτίο" αυτό.
    Απ' τις πιο έντιμες καταθέσεις παιδιού προς γονιό.
    Αγάντα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Όμορφες σκέψεις. Δύσκολα νοήματα. Μεγάλα ερωτήματα. Πάντα κάτι θα βρίσκεται που θα μας τραβά την προσοχή από αυτό που αξίζει. Πάντα κάτι θα μας κρατά αιχμάλωτους σε μια πλάνη, σε μια αυταπάτη
    Δεν είναι εύκολες οι γνωστικές υπερβάσεις Γλαύκη μου.
    Να στείλω τις καλοκαιρινές μου ευχές, ευελπιστώντας να σε βρουν στα μέρη που αξίζει να ζεις και στις στιγμές εκείνες.
    Φιλιά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν είναι κρίμα όμως να αποσπάται η προσοχή;
      Κι αν κανείς το πάρει νωρίς είδηση, έχει καλώς, αλλιώς θα αναρωτιέται στο τέλος του για το τι κατάλαβε με μια τέτοια στάση.
      Σε φιλώ επίσης!

      Διαγραφή
  3. Όλο το κείμενο το κρατάω, Γλαύκη, και κυρίως: " Είναι ανάγκη ο άνθρωπος να επιδείξει ταπεινότητα, ευγνωμοσύνη για όσα του δόθηκαν ή κατέκτησε με την αξία του και σοφία, μια και μόνο τότε θα νιώσει στιγμές βαθιάς ευτυχίας και πληρότητας. Αξίζει να ανοίξει την καρδιά του, προκειμένου να έρθει όλος ο πλούτος, τέτοιος που δεν θα πιστεύει στα μάτια του.", καθώς το διάβαζα με το τραγούδι του αγαπημένου Γουέιτς.Και βέβαια "προς εαυτόν" περισσότερο την ένιωσα την εξομολόγηση, εκ βαθέων, γι' αυτό και είναι τόσο όμορφο που την "αφιερώνεις" στη μητέρα.
    Πολλά φιλιά, καλή βδομάδα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι, πρόκειται για μια εξομολόγηση προς εμένα μα και προς τη μητέρα, μια και είχε αφορμή μια σχετική συζήτηση που είχα κάνει μαζί της πριν γράψω το κείμενο.
      Σ' ευχαριστώ!

      Διαγραφή
  4. Τελικα είναι υπερβολικα χαζο μα και τελειως παραλογο να συγκρουεται κανεις με τους αλλους (και περισσοτερο με αυτους που αγαπας) για πραγματα τοσο ασημαντα, μικρα, καθημερινα. Αντι να αποζητουμε το διαλογο και την γαληνη με τους γυρω μας.
    Υπεροχο κειμενο καλογραμμενο με βαθυ συναισθημα που κραταει αποστασεις χωρις να γινεται μελο. Μονο που αντι για μια εξομολογηση στη μητερα εγω διεκρινα μια εξομολογηση της Γλαυκης προς την Γλαυκη. Αλλα κι αυτό δεν είναι κακο.

    Whitesnake - Ain't No Love In the Heart Of The City

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι, είναι προς τη Γλαύκη η εξομολόγηση, όμως, όπως έλεγα προς το Διονύση πιο πάνω, γράφτηκε με αφορμή μια σχετική συζήτηση που είχα κάνει με τη μητέρα μου πριν γράψω το κείμενο.
      Πολύς κόσμος στέκεται στα μικρά καθημερινά, τσακώνεται μάλιστα γι' αυτά με κάθε αφορμή και αγνοεί τα σημαντικά. Το κόστος αυτής της στάσης θα το αντιληφθεί ίσως όταν πλέον θα είναι πολύ αργά ή και ποτέ...
      Σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια και για το τραγούδι!

      Διαγραφή
  5. Όλοι ξεκινάμε σαν μικρά ανθρωπάκια, που δεν μπορούν να μιλήσουν, δεν μπορούν να περπατήσουν, που δεν ξέρουν πολλά, αλλά είναι γεμάτα ολόλευκο χρώμα. Μεγαλώνοντας, μαθαίνουμε πολλά! Ανάμεσα σ' αυτά, να μιλάμε, να περπατάμε... Μα λίγοι καταφέρνουν να διατηρήσουν έστω ένα μερίδιο απ' το λευκό τους. Πολλοί δεν το προσέχουν, με αποτέλεσμα τα κύματα της ζωής, μέρα με τη μέρα, να το διαβρώνουν. Υπέροχες οι σκέψεις σου! Και θα μου επιτρέψεις να σου πω (παρότι δεν μιλάμε καιρό, χωρίς να σημαίνει κάτι, καθώς σε παρακολουθώ σιωπηλά αρκετό καιρό) πως «ευτυχώς είσαι μια χιονονιφάδα» (για το λευκό και για το ότι καμιά νιφάδα δεν μοιάζει με την άλλη - όλες τους είναι διαφορετικές!).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το σχόλιό σου με έμπνευση και γλυκύτητα γραμμένο!
      Σ' ευχαριστώ θερμά για τις τρυφερές σου αναφορές προς το πρόσωπό μου!
      Επιτρέπεται κάθε άποψη που μας βοηθά να πάμε παραπέρα και να βελτιωθούμε. Αν δεν επιτρεπόταν, τότε θα έπρεπε να κρατώ όσα γράφω μόνο για μένα...;-)
      Να είσαι καλά, κορίτσι μου!

      Διαγραφή
  6. Μια εξομολογηση εκ βαθεων θα ελεγα Γλαυκη μου που την κανουμε καποια στιγμή στην ζωή μας.. και πιο πολύ στον εαυτο μας.!!!
    Μεγαλώνοντας βλεπουμε τα παραγματα πολύ διαφορετικα .. και αλλαζουμε αποψεις για το τι πρεπει να εχει προταιρεότητα στην ζωή μας.. που ειναι τοσο μικρή κατα βαθος!!!
    Ποσο δικιο είχε ο Καζαντζακης !!!
    Να εισαι καλα γενικως αυτο εχει σημασια..!! φιλια!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μακάρι να την κάναμε πιο συχνά και όλοι, Ρούλα μου!
      Δυστυχώς, δε γίνεται από πολλούς κάτι τέτοιο, το οποίο θα πήγαινε τον κόσμο ένα βήμα μπροστά!
      Σ' ευχαριστώ πολύ και να περνάς όμορφα!

      Διαγραφή

Σε ευχαριστώ που αφιέρωσες χρόνο να διαβάσεις τις σκέψεις μου.