Ένα μίνι "φροντιστηριακό" μάθημα...

Μερικές μικρές υπενθυμίσεις είναι απαραίτητες, για να μην ξεχνιόμαστε, καθώς άνθρωποι είμαστε με αδυναμίες και ελαττώματα. Πού και πού είναι ανάγκη να θυμίζουμε στον εαυτό μας και σε άλλους όσα παραλείπουμε να λάβουμε υπόψη μας στις συναναστροφές μας  ή τα θεωρούμε επουσιώδη. Έτσι, λοιπόν, ήρθα εδώ να παραδώσω ένα μίνι «φροντιστηριακό» μάθημα για κάθε ενδιαφερόμενο (δεν εξαιρείται ο εαυτός μου), το οποίο προέκυψε μέσα από κάποια ερεθίσματα που είχα πρόσφατα.

 

«Η ζωή και ο θάνατος είναι σαν δυο αδέλφια που δεν μπορούν να τα βρουν. Σαν τη μέρα και τη νύχτα, όπου δεν μπορείς να έχεις το ένα δίχως το άλλο.»

Αν έχουμε αυτό στο νου μας, ίσως διαχειριζόμαστε με σοφία ποικίλες καταστάσεις, τις σχέσεις μας με τους άλλους μα και την καθημερινότητά μας όλη. Ίσως, διακρίνουμε τι αξίζει περισσότερο και εστιάζουμε σ’ αυτό κι όχι στα περιττά ή άχρηστα ή σε ό,τι μας βλάπτει. Παράλληλα, μας θυμίζει ότι στην απώλεια δικού μας ανθρώπου είναι σίγουρα δύσκολη η αποδοχή της, όμως το αγαπημένο μας πρόσωπο δε χάνεται ποτέ, αφού τις αναμνήσεις μαζί του δεν μπορεί να μας τις πάρει κανείς. Είναι πάντα μαζί μας, μέσα στην καρδιά μας και τη σκέψη μας. Όπως δεν υπάρχει το ξε-αγαπάς, γιατί τότε δεν αγάπησες ποτέ. Είδα, δυστυχώς, ανθρώπους να διαχειρίζονται την απώλεια δικού τους με οργή, μίσος και επιθυμία για εκδίκηση. Μόνο με ειρήνη μέσα μας μπορεί να γίνει ένας τέτοιος αποχαιρετισμός, δείχνοντας τότε σεβασμό στην ψυχή που μας άφησε.

 

Μαθήματος συνέχεια…

«Μπορεί να έχουμε δει πολλές φορές το ηλιοβασίλεμα, όμως την ανατολή του ήλιου ελάχιστες. Εκείνη δεν είναι όμως που σε κάνει να θέλεις να γίνεις καλύτερος άνθρωπος;»

Είναι εκείνη που σε οδηγεί στο φως, οπότε σε παροτρύνει να κάνεις το καλό, να γίνεται σκοπός της ύπαρξής σου. Στο σύντομο χρόνο μεταξύ ζωής και θανάτου μάς θυμίζει να μένουμε μακριά από το κακό και τους βλαβερούς ανθρώπους. Δεν ανατέλλει ο ήλιος για να μας δώσει μια ευκαιρία να το κάνουμε αυτό; Να κάνουμε καλύτερη τη ζωή για τους άλλους κι όχι μόνο για τον εαυτό μας; Είναι μια ευκαιρία να διορθώσουμε λάθη, να αναιρέσουμε λάθος πράγματα; Ίσως πρέπει να ξεχάσουμε τα ασήμαντα στη ζωή, πράττοντας, σ’ αυτό τον τρελό κόσμο, όσα μας κάνουν να νιώθουμε όμορφα. Ακολουθώντας το κακό - ως σκέψη ή πράξη - η ψυχή βρίσκεται σε μόνιμη αντάρα και καταστροφή κι ας μην φαίνεται πάντα προς τα έξω. Αξίζει; Ας τα βάλουμε στο ζύγι για λίγο…

 

Ραντεβού σε επόμενο μίνι «φροντιστηριακό» (μάλιστα δωρεάν), μια που τώρα ξεκίνησαν και τα αληθινά φροντιστηριακά μαθήματα των μαθητών, τα οποία έχουν λάβει πρωταγωνιστικό ρόλο στη ζωή τους αντί των σχολικών μαθημάτων. Για μένα είναι λυπηρό, αλλά τούτο είναι μια άλλη ιστορία και ένα θέμα για ξεχωριστή συζήτηση…, που δε θα γίνει εδώ.