Κι αν όλα είναι γι' αυτό το "τίποτα";

"Κι έτσι πιάνουμε κουβέντα 

για το τίποτα"

 

"Τι είναι αγάπη μου η αγάπη;

Λέει τίποτα"

 

"Κι έτσι φτάνουμε μαζί

στο τίποτα"

 

 "Μια ελπίδα γεννημένη

από το τίποτα"

 

"Κι όμως, δίπλα στο πλευρό της

Είμαι ένας στρατιώτης

Που τη μάχη πάει να δώσει

Για ένα τίποτα"

 

(Επιλογές στίχων από το τραγούδι του Μίλτου Πασχαλίδη "Για ένα τίποτα")

 

 

 

Είναι όπως με την γνωστή και συνήθως μυστήρια απάντηση στην ερώτηση:

"Τι έχεις;"

"Τίποτα."  

 

Που πίσω της κρύβει έναν ολόκληρο κόσμο σκέψεων, συναισθημάτων, καταστάσεων, ίσως και μοναδικών...

 

 

Μια μουσική ποικιλία, έτσι... για το τίποτα.

 

 

 

Ας είμαστε ευτυχείς ακόμα και με ό,τι ίσως θεωρείται από πολλούς "τίποτα"! 

Χωρίς να σημαίνει αυτό ότι δεν πρέπει να είναι κανείς έτοιμος να διεκδήσει τα πάντα...

 

Να την πιστέψω ή να μην την πιστέψω;

Άραγε θα με οδηγήσει στο σωστό μονοπάτι ή θα μου βγει σε μια αυταπάτη;

Ο λόγος περί διαίσθησης...

Πόσο της επιτρέπουμε να λειτουργεί στη σημερινή εποχή που βασιλεύει η λογική και ο βαρύς ορθολογισμός σε κάθε βήμα, σε κάθε απόφαση που πρέπει να πάρουμε, σε κάθε επιλογή που είναι ανάγκη να κάνουμε;

Πού μας εξυπηρετεί περισσότερο σε σχέση με τη λογική; 

Θεωρείται από πολλούς ότι τα μηνύματα που λαμβάνουμε μέσω της διαίσθησης μοιάζουν μεταφυσικά, όμως οι επιστήμονες πλέον έχουν ανακαλύψει ότι όλα έχουν να κάνουν με τη λειτουργία του ανθρώπινου σώματος. Το δεξί ημισφαίριο του εγκεφάλου - το οποίο είναι υπεύθυνο για την φαντασία και τη δημιουργικότητα - λαμβάνει διαρκώς πληροφορίες από το εξωτερικό περιβάλλον, την ίδια στιγμή που το αριστερό ημισφαίριο είναι απασχολημένο με άλλες λειτουργίες - εκείνο είναι υπεύθυνο κυρίως για τις λεκτικές, λογικές νοητικές και αναλυτικές διεργασίες.
Δεν είναι τυχαίο, λοιπόν, που το σώμα αντιδρά ξαφνικά με μια περίεργη αίσθηση στο στομάχι ή με εφίδρωση στις παλάμες ή άλλα συμπτώματα, όταν είναι ενεργή η διαίσθηση. Πρόκειται για πληροφορίες που έρχονται από το υποσυνείδητο, οι οποίες βρίσκουν διέξοδο μέσα από τα όνειρα, ακόμα σαν ένα νιώσιμο ή από παρορμήσεις συναισθηματικές ή σωματικές.

Κάτι αντίστοιχο μπορεί να συμβεί με τα μηνύματα που στέλνει το σώμα όταν νοσεί, τα οποία δεν είμαστε πάντα σε θέση να αντιληφθούμε, καθώς δεν υπάρχουν εμφανή συμπτώματα. Εκεί η διαίσθηση αποδεικνύεται σωτήρας του ανθρώπου, διότι θα τον αφυπνίσει και θα τον θέσει σε εγρήγορση, προκειμένου να ψάξει την αιτία αυτών των σημάτων που του στέλνει ο οργανισμός του. Στο αυτόνομο νευρικό σύστημα (το οποίο στέλνει δεδομένα στο κεντρικό νευρικό σύστημα μέσα από τις αισθήσεις) έχει ανακαλυφθεί πως τα κύτταρα "επικοινωνούν" σε μία δική τους "γλώσσα" μέσω των πεπτιδίων και των υποδοχέων. Όλες αυτές οι "επικοινωνίες" καταλήγουν στον εγκέφαλο με σκοπό να αποκωδικοποιήσει τα μηνύματα.
Σώμα και νους είναι ένα μέσα από τη συνεχή συνεργασία τους.

Η διαίσθηση έχει το προβάδισμα έναντι της λογικής, αρκεί να είναι σε λειτουργία και να μπορεί να την εμπιστευτεί κανείς. Μέσω εκείνης είναι δυνατόν να δράσει ο άνθρωπος προληπτικά ή να ακολουθήσει τη διαδρομή που θα αποβεί μοιραία η καταλληλότερη για εκείνον, με βάση πάντα αυτό που ποθεί πραγματικά η καρδιά του ή εξυπηρετεί τελειότερα τους στόχους του. Είναι δυνατόν να πετύχει ό,τι ο νους δε θα συλλάβει ή θα αστοχήσει, επειδή θα φέρει εμπόδια ακολουθώντας στεγνά μόνο τις λογικές διεργασίες.

Ειδικά στη σύγχρονη εποχή κυριαρχεί ο νους και η διαίσθηση έχει παραμεληθεί, καθώς για να αναπτυχθεί απαιτείται ηρεμία και "άδειασμα" του μυαλού σε τακτά χρονικά διαστήματα, ώστε να γίνεται στοπ στην ατελείωτη "φλυαρία" που κατακλύζει τον νου καθ' όλη τη διάρκεια μιας ημέρας και κάθε ημέρα. Ο άνθρωπος σήμερα δεν έχει χρόνο να πάρει ανάσα, να "ακούσει" τον εαυτό του, να λάβει τις πληροφορίες που έρχονται από το σώμα του ή να έρθουν με καθαρότητα δεδομένα από το υποσυνείδητο στο συνειδητό - τα δύο επίπεδα που λειτουργούν οι σκέψεις μας, η μνήμη μας και οι συμπεριφορές μας.

Να την πιστέψουμε, λοιπόν, ή όχι;
Ναι, αν αλλάξουμε συνήθειες και δείξουμε πρώτα εμπιστοσύνη στον εαυτό μας, δώσουμε προσοχή στα θέλω μας και σταθούμε με ειλικρίνεια απέναντι σε αυτά.

Μην ξεχνάμε τι έλεγαν οι παλαιότεροι: 

"Άκου αυτό που λέει το μέσα σου"!

Ένα ακόμα μουσικό διάλειμμα...

Σε ένα μόνιμο διάλειμμα βρίσκομαι αυτό τον καιρό, οπότε θεώρησα καλό να το μετατρέψω σε ένα ακόμη μουσικό διάλειμμα εδώ στο "μαγαζάκι"... Κάτι να αφήσω να "παίζει" για τους αγαπημένους θαμώνες του! 

Από εκεί και πέρα ας "σερβιριστεί" ο καθένας ό,τι ποθεί η ψυχή του. Έχει ήδη αρκετά που μπορεί να προσφέρει από τα "έτοιμα"... Μερικά είναι στη σειρά με τα πιο δημοφιλή για τον κόσμο (δεν ξέρω γιατί, αλήθεια, επιλέγουν αυτά...), άλλα προτείνονται από μένα ως ίσως ενδιαφέροντα (ανανεώνονται κατά διαστήματα, έτσι για την ποικιλία) και φυσικά όλα τα υπόλοιπα βρίσκονται στο αρχείο, όπου αν έχει κανείς τη διάθεση μπορεί να "ψαχουλέψει" με την άνεσή του!

Μάλιστα τώρα καθώς έγραφα, μου ήρθε η ιδέα για μια ερώτηση που θα ήθελα να κάνω σε όσους μπουν και διαβάσουν ετούτη την ανάρτηση, και έχουν το κέφι βεβαίως-βεβαίως να απαντήσουν...

"Ποια ανάρτηση ή κείμενο, από όσα έχετε διαβάσει μέχρι τώρα, σας άρεσε περισσότερο ή έμεινε στη μνήμη και γιατί;"

Ακολουθεί το μουσικό διάλειμμα που υποσχέθηκα με επιλογές μόνο από την ατίθαση καλλιτέχνιδα αλλά μεγάλη φωνή, Etta James (κλικ στο όνομα για πληροφορίες).

Μέχρι να τα ξαναπούμε με κάποιο κείμενο ίσως της προκοπής εδώ, ενδυναμώστε τη διαίσθησή σας (κάτι έχω στο νου μου και το λέω...), μια και στην εποχή του παραλόγου η λογική δεν βοηθά να ανταπεξέλθουμε με επιτυχία σε ό,τι αντιμετωπίζουμε από μέρα σε μέρα...

"...στου βράχου τη σχισμάδα..."

Κουβέντα με ένα λουλούδι

Κυκλάμινο - κυκλάμινο στου βράχου τη σχισμάδα

πού βρήκες χρώματα κι ανθείς πού μίσχο και σαλεύεις.

Μέσα στο βράχο σύναξα το γαίμα στάλα - στάλα

μαντήλι ρόδινο έπλεξα κι ήλιο μαζεύω τώρα.

Γιάννης Ρίτσος, Δεκαοχτώ λιανοτράγουδα της πικρής πατρίδας  

Εκεί στου βράχου τη σχισμάδα μπορεί να βρει ζωή και ν' ανθίσει ο άνθρωπος μόνο μέσα από την αγάπη και τη συγχώρεση. 
Δεν είναι τυχαίο που ο άνθρωπος εμπρός στο μεγαλείο τους τρομάζει.

Συγχωρώ, δηλαδή, συν+χωρώ, "δίνω χώρο". Δίνω χώρο στην ελεύθερη σκέψη, ώστε να χωρέσει κι άλλες απόψεις πέρα από την προσωπική μου. Να μην τις ενστερνιστώ, αλλά να κατανοήσω, να μπω στην θέση του άλλου. Η συγχώρεση δεν ζητά την ατομική ταπείνωση παρά απαιτεί πληρότητα, αυτογνωσία, αυτοεκτίμηση και αυτοπεποίθηση. Η ικανότητα να συγχωρώ τους άλλους εξαρτάται από το πόσο ειλικρινής είμαι με τον εαυτό μου. Να καταφέρνω όχι να μένω πιστός στις πεποιθήσεις μου, αλλά να αναγνωρίζω τα λάθη μου και να έχω το θάρρος να αλλάξω αυτές τις πεποιθήσεις. 

Με τη συγχώρεση όσων μας πλήγωσαν ή μας αδίκησαν φροντίζουμε τον εαυτό μας και τον προστατεύουμε, του προσφέρουμε υγεία.

Τη δύναμη για να το καταφέρει αυτό ο άνθρωπος τη δίνει η ενέργεια με τη μεγαλύτερη συχνότητα στο σύμπαν, η αγάπη,  που ως ενέργεια δεν φεύγει ποτέ, δε χάνεται παρά αλλάζει μορφές. Εμείς ίσως την χάσουμε, διότι βάζουμε συνήθως άλλα πράγματα σε προτεραιότητα στην ζωή μας, όπως τα χρήματα, την επαγγελματική επιτυχία, τον εγωισμό, τις υλικές απολαύσεις, την προσωπική αναγνώριση και φήμη, τη ματαιοδοξία, τον κακώς εννοούμενο ανταγωνισμό και πολλά άλλα, μακρύς ο κατάλογος δυστυχώς.

Μας διαφεύγει ή το αγνοούμε εντελώς πως ο μόνος κοινός δρόμος για την αλήθεια είναι η αγάπη. 

"Ώσπου στο τέλος κερδίζει μόνο όποιος χάνει: πανάρχαιη, ανεξήγητη ανταμοιβή." 

 Χρόνια Πολλά! 

Με περισσότερο φως στο πνεύμα και την ψυχή!

Ο ψαράς και η χαμένη ευκαιρία

" Ένας ψαράς κατεβαίνει κάθε νύχτα στην παραλία για να ρίξει τα δίχτυα του. Ξέρει πως όταν βγαίνει ο ήλιος έρχονται τα ψάρια στην παραλία για να φάνε αχιβάδες, γι’ αυτό πάντα ρίχνει τα δίχτυα του πριν ξημερώσει.

Αυτή τη νύχτα, όπως πάει να μπει στο νερό, αισθάνεται το πόδι του να χτυπάει πάνω σε κάτι πολύ σκληρό στον πάτο της θάλασσας. Το πασπατεύει και βλέπει πως είναι πράγματι κάτι σκληρό, σαν πέτρες, τυλιγμένες σε μία σακούλα. Εκνευρίζεται και μουρμουρίζει: "Ποιός ηλίθιος πετάει τέτοια πράγματα στην παραλία;" και αμέσως διορθώνει: "στην δική μου παραλία.". Σκύβει λοιπόν, πιάνει τη σακούλα, και τη βγάζει από το νερό.

Είναι θεοσκότεινα… Βγάζει το σουγιά του, ανοίγει τη σακούλα και ψαχουλεύει. έχει κάμποσες πέτρες, μεγάλες σαν πορτοκάλια, βαριές και στρογγυλεμένες. Ενστικτωδώς παίρνει μία, τη ζυγίζει στο χέρι του και την πετάει με δύναμη στην θάλασσα. Λίγα δευτερόλεπτα μετά, ακούει τον θόρυβο της πέτρας που βουλιάζει στα βαθιά. Πλούπ! Μετά αρχίζει να τις εκσφενδονίζει δύο δύο και ακούει πλουπ-πλαφ! Διασκεδάζει... Ακούει τους διαφορετικούς ήχους, πετάει πέτρες, υπολογίζει τον χρόνο που κάνουν να πέσουν στο νερό, και δοκιμάζει και με κλειστά μάτια και συνεχίζει να πετάει τις πέτρες στη θάλασσα.

Μέχρι που βγαίνει ο ήλιος. Ο ψαράς ψαχουλεύει και βρίσκει μονάχα μία πέτρα μέσα στη σακούλα. Ετοιμάζεται λοιπόν να την πετάξει πιο μακριά από τις άλλες, γιατί είναι η τελευταία και έχει βγει ήδη ο ήλιος. Και όπως τεντώνει το χέρι του προς τα πίσω για να τη πετάξει με όλη του την δύναμη, αρχίζει να φωτίζει ο ήλιος και βλέπει στην πέτρα μια χρυσαφένια μεταλλική λάμψη που του τραβάει την προσοχή. 

Η πέτρα αντανακλά τον ήλιο μέσα από τη βρομιά που την καλύπτει. Την τρίβει ο ψαράς και η πέτρα αρχίζει να λάμπει ακόμη πιο πολύ. Συνειδητοποιεί ότι η πέτρα είναι από καθαρό χρυσάφι. Μια πέτρα από ατόφιο χρυσάφι σε μέγεθος πορτοκαλιού! Η χαρά του σβήνει όμως μόλις σκέφτεται ότι η πέτρα αυτή είναι σίγουρα ίδια με όλες τις άλλες που πέταξε στη θάλασσα. Και σκέφτεται:  " Τί χαζός που ήμουνα!"

Είχε στα χέρια του μία σακούλα γεμάτη πέτρες από χρυσό και τις πετούσε στη θάλασσα γιατί του άρεσε να ακούει τον ηλίθιο θόρυβο που έκαναν όταν έπεφταν στο νερό..Αρχίζει τότε να οδύρεται , να κλαίει και να θρηνεί..να λυπάται για τις χαμένες πέτρες... Και να σκέφτεται πως είναι άτυχος, ένας δυστυχισμένος άνθρωπος... είναι τρελός, είναι ηλίθιος...

Ο ήλιος έχει πια ανατείλει. Και ξαφνικά συνειδητοποιεί πως έχει ακόμη την πέτρα… συνειδητοποιεί πως ο ήλιος θα μπορούσε να έχει αργήσει ένα δευτερόλεπτο ακόμη ή εκείνος θα μπορούσε να είχε ρίξει την πέτρα πιο γρήγορα, και τότε δεν θα είχε μάθει ποτέ για τον θησαυρό που έχει τώρα στα χέρια του. Αντιλαμβάνεται τελικά ότι κατέχει ένα θησαυρό και αυτός ο θησαυρός είναι από μόνος του μια τεράστια περιουσία για έναν φτωχό ψαρά όπως εκείνος. Αντιλαμβάνεται πόσο τυχερός είναι που μπορεί να κρατήσει τον θησαυρό που έχει ακόμη στα χέρια του.

Μακάρι να μπορούσαμε να είμαστε πάντα τόσο σοφοί ώστε να μην κλαίμε για τις πέτρες, τις ευκαιρίες, που απροετοίμαστοι ίσως τις πετάξαμε, τις χαραμίσαμε, τα πράγματα εκείνα που έφερε η θάλασσα και τα πήρε μετά... Μακάρι να είμαστε έτοιμοι να δούμε την λάμψη στις πέτρες που έχουμε στα χέρια μας και να μπορούμε να τις χαιρόμαστε για την υπόλοιπη ζωή μας. "

                                                                   Χόρχε Μπουκάι

Ένας ψαράς κατεβαίνει κάθε νύχτα στην παραλία για να ρίξει τα δίχτυα του. Ξέρει πως όταν βγαίνει ο ήλιος έρχονται τα ψάρια στην παραλία για να φάνε αχιβάδες, γι’αυτο πάντα ρίχνει τα δίχτυα του πριν ξημερώσει. Αυτή τη νύχτα, όπως πάει να μπει στο νερό, αισθάνεται το πόδι του να χτυπάει πάνω σε κάτι πολύ σκληρό στον πάτο της θάλασσας. Το πασπατεύει και βλέπει πως είναι πράγματι κάτι σκληρό, σαν πέτρες, τυλιγμένες σε μία σακούλα. Εκνευρίζεται και μουρμουρίζει: »Ποιός ηλίθιος πετάει τέτοια πράγματα στην παραλία;» και αμέσως διορθώνει: »στην δική μου παραλία.». Σκύβει λοιπόν, πιάνει τη σακούλα, και τη βγάζει απο το νερό. Είναι θεοσκότεινα…Βγάζει το σουγιά του, ανοίγει τη σακούλα και ψαχουλεύει. έχει κάμποσες πέτρες, μεγάλες σαν πορτοκάλια, βαριές και στρογγυλεμένες. Ενστικτωδώς παίρνει μία, τη ζυγίζει στο χέρι του και την πετάει με δύναμη στην θάλασσα. Λίγα δευτερόλεπτα μετά, ακούει τον θόρυβο της πέτρας που βουλιάζει στα βαθιά. Πλούπ! Μετά αρχίζει να τις εκσφενδονίζει δύο δύο και ακούει πλουπ-πλαφ! Διασκεδάζει..Ακούει τους διαφορετικούς ήχους, πετάει πέτρες, υπολογίζει τον χρόνο που κάνουν να πέσουν στο νερό, και δοκιμάζει και με κλειστά μάτια και συνεχίζει να πετάει τις πέτρες στη θάλασσα. Μέχρι που βγαίνει ο ήλιος. Ο ψαράς ψαχουλεύει και βρίσκει μονάχα μία πέτρα μέσα στη σακούλα. Ετοιμάζεται λοιπόν να την πετάξει πιο μακριά απο τις άλλες, γιατί είναι η τελευταία και έχει βγει ήδη ο ήλιος. Και όπως τεντώνει το χέρι του προς τα πίσω για να τη πετάξει με όλη του την δύναμη, αρχίζει να φωτίζει ο ήλιος και βλέπει στην πέτρα μια χρυσαφένια μεταλλική λάμψη που του τραβάει τη προσοχή. Η πέτρα αντανακλά τον ήλιο μέσα απο τη βρομιά που την καλύπτει. Την τρίβει ο ψαράς και η πέτρα αρχίζει να λάμπει ακόμη πιο πολύ. Συνειδητοποιεί οτι η πέτρα είναι απο καθαρό χρυσάφι. Μια πέτρα απο ατόφιο χρυσάφι σε μέγεθος πορτοκαλιού! Η χαρά του σβήνει όμως μόλις σκέφτεται οτι η πέτρα αυτή είναι σίγουρα ίδια με όλες τις άλλες που πέταξε στη θάλασσα. Και σκέφτεται:»Τί χαζός που ήμουνα!» Είχε στα χέρια του μία σακούλα γεμάτη πέτρες απο χρυσό και τις πετούσε στη θάλασσα γιατί του άρεσε να ακούει τον ηλίθιο θόρυβο που έκαναν όταν έπεφταν στο νερό..Αρχίζει τότε να οδύρεται , να κλαίει και να θρηνεί..να λυπάται για τις χαμένες πέτρες..Και να σκέφτεται πως είναι άτυχος, ένας δυστυχισμένος άνθρωπος..είναι τρελός, είναι ηλίθιος.. Ο ήλιος έχει πια ανατείλει. Και ξαφνικά συνειδητοποιεί πως έχει ακόμη την πέτρα…συνειδητοποιεί πως ο ήλιος θα μπορούσε να έχει αργήσει ένα δευτερόλεπτο ακόμη ή εκείνος θα μπορούσε να είχε ρίξει την πέτρα πιο γρήγορα, και τότε δεν θα είχε μάθει ποτέ για τον θησαυρό που έχει τώρα στα χέρια του. Αντιλαμβάνεται τελικά οτι κατέχει ένα θησαυρό και αυτός ο θησαυρός είναι απο μόνος του μια τεράστια περιουσία για έναν φτωχό ψαρά όπως εκείνος. Αντιλαμβάνεται πόσο τυχερός είναι που μπορεί να κρατήσει τον θησαυρό που έχει ακόμη στα χέρια του. Μακάρι να μπορούσαμε να είμαστε πάντα τόσο σοφοί ώστε να μην κλαίμε για τις πέτρες, τις ευκαιρίες, που απροετοίμαστοι ίσως τις πετάξαμε, τις χαραμίσαμε, τα πράγματα εκείνα που έφερε η θάλασσα και τα πήρε μετά..Μακάρι να είμαστε έτοιμοι να δούμε την λάμψη στις πέτρες που έχουμε στα χέρια μας και να μπορούμε να τις χαιρόμαστε για την υπόλοιπη ζωή μας.

Διαβάστε περισσότερα στο: www.ithaque.gr

Ξέρεις τι είναι να είσαι "φάρος" για τους άλλους;

Πρωί - πρωί το διάβασα κι αυτό και θα πρέπει να είμαστε πολύ περήφανοι σαν λαός!

Ανακοινώθηκε επίσημα από την Ευρωπαϊκή Ένωση ότι η χώρα μας αποτελεί υπόδειγμα συμπεριφοράς για τα υπόλοιπα κράτη-μέλη, κάτι σαν "φάρος" που οδηγεί με επιτυχία την πλεύση στα σκοτεινά βάθη της παγκόσμιας τάξης πραγμάτων.

Μέχρι σήμερα είχαμε τις πιο "ευφυείς" κυβερνήσεις, τις πιο συνεργάσιμες αλλά και τις πιο λαοφιλείς, όπου ως πολίτες αυτού του τόπου, χωρίς να στριμωχνόμαστε κιόλας, μοιραζόμαστε με σειρά προτεραιότητας σε δύο βασικές κομματικές περιοχές, για να μην χανόμαστε. Κι αν δεν μας κάνει η μία, ε, τότε με μεγάλη ευκολία μεταπηδάμε στην άλλη, κι έπειτα πάλι πίσω, ώστε να μην χαλάμε την πατροπαράδοτη συνήθεια αυτού του τόπου αλλά και της άρχουσας τάξης, εντός και εκτός συνόρων.

Αυτά τα ωραία είδε η "μητέρα" Ευρώπη και είπε να μας κάνει ένα μεγάλο δώρο για την άριστη συμπεριφορά και στάση μας μέχρι τώρα. Τονίζοντας, μάλιστα, πως το καλό πάντα αναγνωρίζεται και αμείβεται στο τέλος. Έτσι, μας απαλλάσσουν, λέει,  πάραυτα από το χρέος μας, θα μαζέψουν τους γείτονες γύρω-γύρω να μην μας ενοχλούν και κουνώντας τους το δάχτυλο θα τους βροντοφωνάξουν να κάτσουν στ' αυγά τους, γιατί είναι ντροπή να πειράζουν τα καλά και πονεμένα παιδιά της περιοχής... και φυσικά θ' ανοίξουν οι πόρτες των επενδύσεων, της παραγωγικότητας και της ορθότατης αξιοποίησης, μέχρι τελευταίου κόκκου, όλων των φυσικών πόρων της χώρας. Και να, οι τουρίστες με το τσουβάλι, αφού θα έχουν ανοίξει όλες οι πόρτες! Είπαν ακόμα πως οι πρόσφυγες θα σταλούν πακέτο στις μη συνεργάσιμες χώρες προς γνώση και συμμόρφωση, οπότε εμείς εδώ θα προχωρήσουμε ανεμπόδιστοι πάνω στη λεωφόρο της ανάπτυξης, που μας χαρίζεται πλέον μετά Βαϊων και Κλάδων.

Μια και είναι Πρωταπριλιά και όλα τα παραπάνω είναι απλά ένα μαύρο ψέμα (όπως λέμε μαύρο χιούμορ)...

...το μόνο σίγουρο που μας αξίζει να πάρουμε είναι το παρακάτω ελληνικότατο...

 Μεγάλη και αγαπημένη μας συνήθεια εξάλλου...

Μετά να μην μας κακοφαίνεται, αν η νεολαία το χρησιμοποιεί κι εκεί που δε συνέβαινε ποτέ, προκειμένου να δείξει την αντίδρασή της στο μέλλον που της στρώσανε...

Πέρασα να σας πω ένα ψέμα για το καλό της μέρας, κι ας μην ήταν πολύ πετυχημένο κι ας βγάζει πίκρα.

Καλό μήνα και Καλό Πάσχα!