Ξεκούραση και μια ματιά μέσα μας

Οι ημέρες αυτές προσφέρονται για ξεκούραση, ηρεμία και περισυλλογή, μια προσπάθεια να δούμε μέσα μας, να φροντίσουμε τον εσωτερικό μας "κήπο", εκείνον της ψυχής. Παραμελώντας τον, είναι πανεύκολο να μετατραπεί σε "κήπο ερείπιο", όπως λέει και ο τίτλος του άλμπουμ των Calexico, που επέλεξα να συνοδεύσω αυτή την ανάρτηση και ίσως τον περίπατο σ' αυτόν τον κήπο.

Αυτή η ματιά εντός μας είναι πάντα δύσκολη, γιατί δεν αρέσει σε κανέναν να σκαλίζει αυτά που πονούν, να έρχεται αντιμέτωπος με τα λάθη του, τις παραλείψεις, τις άστοχες στιγμές, επιλογές και κινήσεις του. Είναι όμως τόσο απαραίτητο να τα πάρει από την αρχή κάνοντας διορθωτικές κινήσεις, να αρχίσει το ξεχορτάριασμα, το αφράτεμα του χώματος, το πότισμα με φρέσκο νερό...
Σ' αυτόν τον περίπατο είναι χρήσιμο και τόσο ενθαρρυντικό να διακρίνει κανείς και να θαυμάζει τα υπέροχα χρωματιστά λουλούδια του, τους λαχταριστούς καρπούς πάνω στα καρποφόρα δέντρα του και να αφήνεται να ηρεμεί το βλέμμα του στο τρυφερό πράσινο των θάμνων του...
Η ματιά, λοιπόν, να είναι και δίκαιη, όχι μόνο δύσκολη. 

Ο "κήπος" τότε θα είναι ζωντανός και  ωραίος μέσα στις ατέλειές του!

Θα μπορούσα να χαιρετήσω, ανανεώνοντας το ραντεβού για ευχές την Κυριακή του Πάσχα, με την αρχαία φράση "Εις αύριον τα σπουδαία", όμως δεν θα το κάνω, διότι θεωρώ ότι κάθε στιγμή στην ζωή μας είναι σπουδαία! 

Εύχομαι, λοιπόν, να τη βλέπετε έτσι και ακολουθώντας την να περάσετε όμορφα!

 

Μοναξιά και εγωισμός είναι σύντροφοι;

Υπάρχουν άνθρωποι μοναχικοί, λόγω εσωστρέφειας. Συχνά όμως οι πολύ κοινωνικοί άνθρωποι ζουν στη μοναξιά τους. Απορούν κάποιες φορές για ποιο λόγο συμβαίνει αυτό. Δεν αναρωτήθηκαν άραγε ποτέ μήπως είναι υπεύθυνοι οι ίδιοι σε μεγάλο βαθμό για τη μοναξιά τους; Ότι πίσω απ' όλα κρύβεται ο εγωισμός;

Ο εγωιστής δεν γνωρίζει τη λέξη συγνώμη ακόμα και στην περίπτωση που έχει φταίξει. Μόνο όταν παραμερίσει κανείς τον εγωισμό του μπορεί να διατηρήσει φιλικές ή άλλες σχέσεις. Εκείνος όμως μένοντας εγκλωβισμένος στον εαυτό του προτιμά να διακόπτει αυτές τις σχέσεις, για να μην φτάσει να παραδεχτεί το λάθος του.

Συνήθως πιστεύει ότι δεν σφάλλει σε καμία περίπτωση, οπότε πώς θα το παραδεχτεί... Θεωρεί ότι τα ξέρει όλα, ότι μπορεί να ασκεί κριτική σε όλους και για τα πάντα, αλλά δεν αντέχει και δεν επιτρέπει την κριτική προς το πρόσωπό του, ακόμα και την καλοπροαίρετη. Θίγεται, παρεξηγείται, αντιδρά με ειρωνεία ή γίνεται επιθετικός και καβγαδίζει εύκολα, μια και πιστεύει ότι πρόκειται για προσωπική επίθεση η οποιαδήποτε προσπάθεια κριτικής. 

Φυσικά, δεν μπορεί και να συγχωρέσει, γιατί αισθάνεται ότι οι άλλοι οφείλουν να είναι αλάνθαστοι απέναντί του.

Γενικά, ο εγωιστής δεν μπορεί να αποδεχτεί ότι τα πάντα δεν περιστρέφονται γύρω από εκείνον. Νομίζει ότι υπερτερεί όλων των άλλων και επιδιώκει με διάφορους τρόπους να έχει τα "φώτα της δημοσιότητας" επάνω του. Επιθυμεί διακαώς να είναι "αρχηγός" και αν για κάποιον φανταστεί ότι πάει να του πάρει την θέση του, κοιτά να τον "εξαφανίσει". Αν δεν μπορέσει, αλλάζει πρόσωπο, κουράζοντας τούς άλλους με την κυκλοθυμία του.

Βάζει τον εαυτό του πάνω απ' όλα, δίχως να υπολογίζει τις ανάγκες και τα συναισθήματα των άλλων. Δεν νοιάζεται στην πραγματικότητα για εκείνους, κι αν ρωτά πώς τα περνούν, είναι για να κρατήσει τους τύπους. Αυτό φαίνεται σύντομα, όταν θα προτάξει ως σημαντικό θέμα προς συζήτηση κάτι επουσιώδες σε φάση που ο συνομιλητής του μοιράζεται μαζί του ουσιαστικές δυσκολίες, που μπορεί ν' αντιμετωπίζει.

Επιθυμεί να έχει τα πάντα υπό τον έλεγχό του, αφού δεν πρέπει κανείς να ξεχνά ότι είναι "θεός"!

Οι εγωιστές δεν αντιλαμβάνονται ότι οι πράξεις τους τελικά στρέφονται προς τους ίδιους, αφού δύσκολα στέκονται άνθρωποι δίπλα τους... και ότι ο εγωισμός είναι συμπεριφορά και μπορεί ν' αλλάξει!

Και κάτι που διάβασα κάπου και μου άρεσε:

"Η μοναξιά είναι γυναίκα. Δεν σου ζητάει τίποτα, μέχρι να της τα παραδώσεις όλα." 

Οι ακτές των παιδιών

Γιατί οι ακτές ανήκουν στα παιδιά, αλλά μόνο για να φτιάχνουν τα κάστρα και τα πυργάκια τους, όπου θα αισθάνονται σπουδαίοι κατασκευαστές, θα θαυμάζουν το αποτέλεσμα του κόπου και της μαεστρίας τους κι έπειτα θα παίζουν τους γενναίους ιππότες, που σώζουν τις αγαπημένες τους τρυφερές πριγκίπισσες κι όλα αυτά ολοζώντανα μέσα από την φαντασία τους. Να πλατσουρίζουν στα καταγάλανα νερά, να μετατρέπονται σε δεινούς κολυμβητές και βουτηχτές. Να φωνάζουν: "Άλλος με τη βάρκα μας!". Να γίνονται ήλιος, σκορπώντας γύρω τους το φως, τα γέλια και τα όνειρα...!

Όταν όμως οι ολόλαμπρες ακτές τους σαρώνονται από την παγερή πνοή και τα σκοτεινά χρώματα του ληστή θανάτου, τότε τους ταιριάζει το παρακάτω επίγραμμα:

Οι ακτές των παιδιών

Στων πολύπαθων ακτών τα χέρια τα ροζιασμένα
σφυρίζοντας ο θάνατος ξανά μανιασμένα
ξεβράζει μ’ ορμή τις παιδικές ανίδεες ψυχές
και δίχως έλεος κανένα απ’ την αρχή τις υιοθετεί
εξαϋλώνοντάς τες αιώνια φωτεινές
να σώζουν τα όνειρά τους απ’ την ερεβώδη πληγή.

@ Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο τρυφερό 11ο Συμπόσιο Ποίησης της φίλης Αριστέας με βάση τις λέξεις "παιδί - παιδικός"!

Και λίγη, χρήσιμη, λαϊκή σοφία

Τάσος Ζωγράφος

Συχνά χρησιμοποιούμε φράσεις λαϊκής σοφίας, την προέλευση των οποίων πολλοί δεν γνωρίζουμε. Η καθεμιά τους έρχεται να μας διδάξει ορισμένα χρήσιμα πράγματα για την ζωή κρύβοντας πίσω της μια μικρή ιστορία, η οποία απεικονίζει γλαφυρά τον τρόπο ζωής μιας άλλης εποχής. Διαπιστώνουμε όμως ότι τελικά όσα χρόνια κι αν περάσουν μοιραζόμαστε τα ίδια πάθη, φόβους, αγωνίες, ανησυχίες και ελπίδες.

Έτσι, έχει αξία η γνώση αυτής της λαϊκής σοφίας!

 "Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα"

Μια φράση που την χρησιμοποιούμε συχνά μετά από κάτι που μας έχει εκνευρίσει...προέρχεται από το μύθο του Αισώπου, "Ανήρ και κομπαστής", και λέγεται για όσους καυχώνται για κάτι και το υποστηρίζουν, αλλά αδυνατούν να αποδείξουν τα όσα εκφράζουν. Σύμφωνα με τον μύθο, ένας αθλητής που βρισκόταν στην Αθήνα καυχιόταν συνέχεια ότι σε αγώνες στην Ρόδο είχε πραγματοποιήσει ένα τεράστιο άλμα. Δεν τον πίστευε κανείς, οπότε εκείνος τους προέτρεπε να πάνε να ρωτήσουν τους θεατές των αγώνων. Τότε, ένας Αθηναίος έγραψε στο σκάμμα με το χέρι "Ρόδος". Κατόπιν, γύρισε στον καυχησιάρη αθλητή και του είπε: "Αυτού γαρ και Ρόδος και πήδημα", το οποίο έχει μείνει ως "Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα". 

"Κατά φωνή και ο γάιδαρος"

Στα αρχαία χρόνια, όταν ένας γάιδαρος φώναζε πριν αρχίσει μια μάχη, νόμιζαν ότι οι θεοί τούς προειδοποιούσαν για τη νίκη. Κάποτε, ο Φωκίωνας ετοιμαζόταν να επιτεθεί στους Μακεδόνες του Φιλίππου, αλλά δεν ήταν τόσο βέβαιος για το αποτέλεσμα, επειδή οι στρατιώτες του ήταν λίγοι. Τότε, αποφάσισε ν' αναβάλει για μερικές μέρες την επίθεση, ώσπου να του στείλουν τις επικουρίες που του είχαν υποσχεθεί οι Αθηναίοι. Την ώρα που ήταν έτοιμος να διατάξει υποχώρηση, άκουσε ξαφνικά τη φωνή ενός γαϊδάρου από το στρατόπεδό του. "Κατά φωνή κι ο γάιδαρος!" έκανε ενθουσιασμένος ο Φωκίωνας. Και διέταξε ν' αρχίσει η επίθεση, με την οποία νίκησε τους Μακεδόνες.

"Κάλλιο αργά παρά ποτέ"

 Όταν ο Σωκράτης, σε περασμένη ηλικία αποφάσισε να μάθει κιθάρα, τον πείραξαν οι φίλοι του, λέγοντάς του: "Γέρων ών κίθαριν μανθάνεις;...". Και ο Σωκράτης τότε απάντησε: "Κάλλιον οψιμαθής ή αμαθής (παραμένειν)". 

"Καβάλησε το καλάμι"

 Αυτή η έκφραση προέρχεται από την Αρχαία Ελλάδα, την οποία έλεγαν οι Σπαρτιάτες, για να πειράξουν τον Αγησίλαο. Εκείνος αγαπούσε πολύ τα παιδιά του και όταν ήταν μικρά έπαιζε μαζί τους καβαλώντας, σαν σε άλογο, ένα καλάμι. Κάποια μέρα όμως τον είδε ένας φίλος του σε αυτή την στάση και ο Αγησίλαος τον παρακάλεσε να μην πει τίποτε σε κανέναν. Αλλά εκείνος δεν κράτησε τον λόγο του και το είπε σε άλλους, για να διαδοθεί σιγά-σιγά σε όλους και να φθάσει στις μέρες μας με αλλαγμένη την ερμηνεία του, όπου το χρησιμοποιούμε για όσους έχουν πάρει τα μυαλά τους αέρα.

"Δεν ιδρώνει το αυτί του" 

 Την φράση αυτή την χρωστάμε στον πατέρα της Ιατρικής, τον Ασκληπιό. Όταν κάποια νεαρή τον ρώτησε, με ποιον τρόπο θα μπορούσε να κάνει τον νεαρό που της άρεσε να την αγαπήσει, αυτός απάντησε: "Να τον κλείσεις σ' ένα πολύ ζεστό δωμάτιο και αν ιδρώσουν τ' αυτιά του, θα σε αγαπήσει. Αν δεν ιδρώσουν, μην παιδεύεσαι άδικα". Από την περίεργη αυτή συμβουλή του Ασκληπιού, έμεινε ως τα χρόνια μας η φράση "δεν ιδρώνει το αυτί του", που τη λέμε για τους αναίσθητους και αδιάφορους ανθρώπους. 

"Τα φόρτωσε στον κόκορα" 
Η φράση έχει σχέση με τα τυχερά παιχνίδια, τα οποία αγαπούσαν οι αρχαίοι. Τέτοια ήταν τα κότσια (ζάρια), αλλά και τα στοιχήματα στις κοκορομαχίες (αλεκτρυονομαχία). Έβαζαν δύο κοκόρια να μαλώσουν και άρχιζαν τα στοιχήματα για τον νικητή. Έτσι, κρεμούσαν πάνω στα κοκόρια κάποιες φορές ακόμα και ολόκληρες περιουσίες και όπως συμβαίνει συνήθως με τους παίχτες, τα έχαναν. 

"Χτύπα ξύλο" 
Οι αρχαίοι Έλληνες έλεγαν "Άπτεσθαι ξύλου". Πίστευαν ότι στα δέντρα κατοικούσαν νύμφες (Δρυάδες/Αμαδρυάδες), οι οποίες μπορούσαν να πραγματοποιήσουν τις ευχές των ανθρώπων, οπότε χτυπούσαν το ξύλο του κορμού, για να επικαλεστούν την προστασία τους. Αυτό συνεχίζεται μέχρι σήμερα, όπου χτυπάμε ξύλο, όταν ακούμε κάτι που δεν θέλουμε να μας συμβεί. 

"Εις αύριον τα σπουδαία"
Αυτή η φράση είναι του Πλουτάρχου, που αναφέρεται στον βίο του Πελοπίδα. Την είπε ο Θηβαίος στρατηγός Αρχίας (4ος αι. π.Χ.), φίλος των Σπαρτιατών, όταν σε ένα συμπόσιο κάποιος του πήγε ένα γράμμα, που ανέφερε ότι κινδύνευε από τους δημοκρατικούς και τον Πελοπίδα που είχε επιστρέψει στη Θήβα από την Αθήνα κρυφά. Ο Αρχίας πάνω στο γλέντι και μέσα στη χαρά του, πάνω στη μέθη της δύναμης και της εξουσίας, αμέλησε να το ανοίξει και την έβαλε στην άκρη λέγοντας: "εις αύριον τα σπουδαία". Αυτό ήταν το λάθος του, καθώς σε λίγο δολοφονήθηκε και αυτός και οι φίλοι του. 

 

Φίλε μου, όταν πονάς...

Φίλε μου
Όταν πονάς, ο κόσμος σκοτεινιάζει.
Εκεί που τα λόγια γίνονται φτωχά,
τα μάτια μαρτυρούν τον πλούτο όλο.
Τα χέρια σου ν' αγγίζω, 
να παίρνει η καρδιά περίσσευμα.
Δυο παθιασμένα μου φιλιά στα μάγουλα σου δίνω, 
να λάβεις και πάλι τη ζωντάνια.
Έλα να χωθείς στην αγκαλιά, 
λίγο από τον πόνο σου ν' αφήσεις.
Φίλε μου, όταν πονάς, είμαι μαζί σου, αν με θες.
Η επιλογή είναι πάντοτε δική σου.

Για τους φίλους μου, που περνούν δύσκολα κι έχω πάντα την έγνοιά τους. Αλλά και σ' εκείνους που στάθηκαν πλάι μου, ακόμα και όταν δεν χρειάστηκε να τους το ζητήσω. Άντεξαν τη σιωπή μου, χάιδεψαν τον πόνο μου και μ' έκαναν καλύτερο άνθρωπο.

 

"Tell me now what you see"

Ηχώ και Νάρκισσος, Waterhouse 1903

Αλήθεια, τι βλέπει κανείς όταν είναι νάρκισσος;

Όταν θεωρεί ότι κατέχει τα πάντα, είναι σίγουρος για όσα σκέφτεται ή πράττει;

Όταν πιστεύει ότι δεν λαθεύει ποτέ και όλοι οι άλλοι σφάλλουν συχνά, ενώ εκείνος έχει την τέλεια εικόνα για τον εαυτό του;

Μπορεί να δει αλήθειες;

Μπορεί να κοιτάξει με ειλικρίνεια και καθαρότητα τα μάτια του άλλου;

Έχει τη δύναμη να δει τις παραμορφώσεις που εμφανίζονται πάνω στο είδωλό του μέσα στο νερό; 

Έχει τη δύναμη να δει τις πραγματικές ανάγκες και επιθυμίες του ατόμου που έχει δίπλα του και όχι εκείνες που περνούν μέσα από τη δική του ματιά;

Είναι σε θέση να αντιληφθεί ότι απομακρύνει πνευματικά και ψυχικά τους ανθρώπους που θα ήθελαν να είναι κοντά του;

Είναι σε θέση να αγαπήσει αληθινά και εν τέλει να αγαπηθεί;

Tell me now

Long ago your name a shadow in my dreams
The white brave still searching
Raining winds fall apart
I believe your heart

Tell me now what you see
Tell me what you feel
Now you're here tell me

Tell me now what you know
Never let me go
Tell me now what you see

Who cries from the hill?
The mist creeps from your eyes
Your banner will promise, let's remember the start
I believe your heart

Tell me now what you know
Never let me go
Tell me what you see

Tell me now what you see
Tell me what you feel
Now you're here, tell me

Tell me now what you know
Never let me go
Tell me now what you see

Το αιφνίδιο συναπάντημα με τα "καραγκιοζόπουλα" στην Παλαιά Βουλή!

Με ένα τέτοιο βλέμμα έκπληξης, σαν του Mr Bean στην φωτογραφία, αντίκρισαν τα ματάκια μου την ημέρα της Πρωταπριλιάς ένα θέαμα, που θα μπορούσε να μοιάζει με φάρσα - από εκείνες που ταιριάζουν στη συγκεκριμένη μέρα - στον κόσμο του τσίρκου που ζούμε! 

Από ό,τι καταλάβατε ήρθε η ώρα της γκρίνιας - κουτσομπολιού, που είχα υποσχεθεί. Έχω και καιρό να πιάσω τις μουρμούρες για θέματα που με εκνευρίζουν, όμως όσο και να το αποφεύγω σαν τον διάβολο με το λιβάνι, δεν γίνεται να μην ξεσπαθώσω κάποιες στιγμές και ειδικά όταν προκαλούμαι...

Την Πρωταπριλιά, λοιπόν, μια ηλιόλουστη και θερμή ανοιξιάτικη μέρα ξεκινήσαμε δυο σχολικές τάξεις, όλοι περιχαρείς, να πάμε επίσκεψη στο Εθνικό Ιστορικό Μουσείο (Παλαιά Βουλή). Φτάνοντας, σταθήκαμε λίγη ώρα στον εξωτερικό χώρο μέχρι να μας καλέσουν να περάσουμε μέσα. Άμεσα αντιληφθήκαμε ότι κάτι περίεργο γινόταν γύρω μας από την κοσμοσυρροή μπροστά στο ιστορικό κτίριο. Νέοι και νέες με επίσημο ένδυμα κατέφταναν από παντού. Αναρωτηθήκαμε μήπως γινόταν κάποιο happening εκεί γύρω.  Όχι τίποτε άλλο μάς αποσπούσαν την προσοχή κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας των παιδιών για την είσοδό τους στο μουσείο. Εκεί που μιλούσαμε για το άγαλμα του Κολοκοτρώνη ακούγεται μια φωνή γεμάτη έκπληξη: "Κυρία, ο Άδωνις! Α, και η Ζωή!". Εντυπωσιασμένα συνέχισαν και άλλα παιδιά να το επιβεβαιώνουν. Τους απαντήσαμε χαριτολογώντας: "Τι λέτε βρε παιδιά; Όνειρα βλέπετε; Εδώ δεν είναι η Νέα Βουλή!"... 
Τα παιδιά είχαν δίκιο. Στρέφοντας το κεφάλι μας προς τους προσερχόμενους είδαμε τον Άδωνη και την Κωνσταντοπούλου να καταφθάνουν συντροφιά με τα γνωστά χαμόγελα ευτυχίας στα πρόσωπά τους. Σε λίγο το Ποτάμι έφερε τον  Θεοδωράκη και όλοι μαζί παρέλαβαν τις αντίστοιχες ομάδες νέων τους, για να εισέλθουν στο κτίριο.
Η απορία μας για όσα εξελίσσονταν αναμείχθηκε με μια ισχυρή αίσθηση δυσφορίας! 

Τι ήταν όλο αυτό το αξιοπερίεργο;
Πριν λίγα χρόνια δύο φοιτητές της Νομικής του ΑΠΘ είχαν την ιδέα να δημιουργηθεί μια προσομοίωση της Βουλής, η οποία έγινε θεσμός!!! Έτσι, υπάρχει αυτή τη στιγμή το Μοντέλο της Βουλής των Ελλήνων, που συνεδριάζει μία φορά τον χρόνο, με στόχο τη μύηση των συμμετεχόντων στις κοινοβουλευτικές διαδικασίες, στην πολιτική επιμόρφωση των βουλευτών, την καλλιέργεια προσωπικών δεξιοτήτων όπως η ρητορεία και η διαμόρφωση μιας σειράς πολιτικών θέσεων προς γνώση των πραγματικών βουλευτών και των πολιτικών κομμάτων. Οι συμμετέχοντες στο Μοντέλο αναλαμβάνουν τον ρόλο του βουλευτή και εκπροσωπούν τα τέσσερα κυρίαρχα ευρωπαϊκά πολιτικά, ιδεολογικά στρατόπεδα: τους συντηρητικούς, τους φιλελεύθερους, τους σοσιαλδημοκράτες και τους αριστερούς. Σε αυτό έχουν τη δυνατότητα να λάβουν μέρος ελληνόφωνοι φοιτητές από την Ελλάδα και το εξωτερικό.

Το μάθημα δημοκρατίας στα δικά μας μάτια μετατράπηκε σε ένα ευτελές, ψυχαγωγικό γεγονός, καθώς η αμφίεση των συνέδρων παρέπεμπε σε δεξίωση ή σε μια βραδιά στα μπουζούκια - κοστουμαρισμένοι νεαροί (με την τελευταία λέξη της μόδας), υπερτακουνάτες νεαρές, που δεν μπορούσαν να κατέβουν τις σκάλες, όπου η μία κρατούσε την άλλη για να το καταφέρουν... Όμως και η συμπεριφορά τους στον χώρο ενίσχυε αυτή την αίσθηση, διότι έκαναν τόση φασαρία όση δεν έκαναν οι μαθητές των σχολείων που παρευρίσκονταν τις ίδιες ώρες στο μουσείο. Έφτασε ο υπεύθυνος να τους κάνει παρατήρηση να είναι πιο ήσυχοι και να σέβονται τον χώρο! Προς τα σχολεία δεν έγινε καμία, γιατί δεν υπήρχε λόγος...
Οι selfies πήγαιναν σύννεφο, μέχρι που η συνάδελφός μου - βγαίνοντας έξω για ένα μικρό διάλειμμα - τους φώναξε: "Αυτή είναι η Ελλάδα σας, με αυτή να βγάλετε selfie!", δείχνοντας τους τον ζητιάνο, που καθόταν στα σκαλιά της Παλαιάς Βουλής...
Γύρισαν και την κοίταξαν παραξενεμένοι έως θορυβημένοι. Ίσως να την πέρασαν για ακόμη μία γραφική ή "φευγάτη"!

Κάποια στιγμή η επίσκεψή μας τελείωσε και ήρθε η ώρα της επιστροφής στην βάση μας. Αποχωρήσαμε με ένα ανακάτεμα στο στομάχι, ένα μούδιασμα στην ψυχή και την διαπίστωση πως δεν χωρούσαμε πουθενά σε όλο αυτό (πολλοί και από τους μαθητές μας)...

Η δική μας ξενάγηση είχε πετύχει τον σκοπό της και αισθανόμαστε πλήρεις και πολύ ικανοποιημένοι από την περιήγηση στο Εθνικό Ιστορικό Μουσείο.
Η συμμετοχή των νέων στο Μοντέλο της Βουλής των Ελλήνων τι είχε καταφέρει;

Πες τα, Μίλτο, κι εμείς ακούμε!

Francois Fressinier

Για να κυλήσει πιο ξεκούραστα η εβδομάδα αφήνω τις γκρίνιες - κουτσομπολιά, τα οποία βαστώ με το ζόρι από την περασμένη εβδομάδα, για το Σαββατοκύριακο, που δεν θα έχουμε τον φόρτο των υποχρεώσεων. 

Προτείνω, λοιπόν, να μας ταξιδέψει με τον δικό του μαγικό τρόπο ο Μίλτος.

Όπως πάντα, όταν η ανάρτηση είναι καθαρά μουσική, στέκομαι σε κάποιους στίχους, που έχουν κάτι να μου πουν.

«Κι από τα φύλλα της καρδιάς
Δεν ξέρω να σε σβήσω»

«Έχεις ποτέ σου φοβηθεί ο ήλιος μην παγώσει;
σ' έχουνε πιάσει στα κρυφά να λες πώς δεν αντέχεις;

Όσα νόμιζες γλίτωσες
αυτά θα ξαναπάθεις

είδες ποτέ σου πόσο φως κρύβεται σε ένα τραύμα;»

«Κι αν η ελπίδα το μέλλον συντηρεί
η μνήμη τρέφει το παρόν
το παρελθόν μας δικαιώνοντας
Γιατί ό,τι υπήρξε μια φορά
δε γίνεται να πάψει να έχει υπάρξει»

Διάλειμμα για χορό...!

 

Και... συνεχίζουμε!

«Γυαλί που δεν ραγίζει θα ‘βρισκα να σου τάξω
Πες μου πως να πετάξω με δανεικά φτερά»

 

«Φυσάει ένας αέρας που σαρώνει
ενθύμια παλιά και φυλακτά

Πού μας πηγαίνει αυτό το τρεχαντήρι,
δεν ξέρω γέμισε μου το ποτήρι

κι ένας τελάλης σ' έρημη πλατεία
τριάντα χρόνια ψάχνει την αιτία
εδώ είναι παίξε γέλασε και σώπα» 

«Μου λες κουράστηκες δε θες να περιμένεις
είκοσι χρόνια το ίδιο φόρεμα να υφαίνεις
κι εγώ που γύρισα τον κόσμο δίχως χάρτη
άκου τι έμαθα δεμένος στο κατάρτι
Όλους τους ξέμπαρκους τούς τρώει το σαράκι
κι όσοι ταξίδεψαν ζηλεύουν την Ιθάκη»

Εύχομαι ο Μίλτος να άγγιξε για λίγο κάποιες "γωνίτσες" της ψύχης μας!