" Κανείς δεν μπορεί να μπει στο ίδιο ποτάμι δύο φορές. " -
" Πόλεμος πατήρ πάντων " -
" ...τα εναντιόδρομα έχουν ενιαία φορά - από τα αντίθετα γεννιέται η ωραιότερη αρμονία " -
Ηράκλειτος
Φοβάμαι μη χάσω το θαύμα
των αγαλμάτινων ματιών σου και τη μελωδία
που μου αποθέτει τη νύχτα στο μάγουλο
το μοναχικό ρόδο της ανάσας σου
Πονώ που είμαι σε τούτη την όχθη
κορμός δίχως κλαδιά μα πιότερο λυπάμαι
που δεν έχω τον ανθό, πόλφο ή πηλό
για το σκουλήκι του μαρτυρίου μου.
Αν είσαι εσύ ο κρυμμένος μου θησαυρός
αν είσαι εσύ ο σταυρός και ο υγρός μου πόνος,
αν είμαι το σκυλί της αρχοντιάς σου
μη με αφήσεις να χάσω ό,τι έχω κερδίσει
και στόλισε τα νερά του ποταμού σου
με φύλλα από το φρενοκρουσμένο μου φθινόπωρο.
Εδώ συνηθίζω να μοιράζομαι, πέρα από τις δικές μου σκέψεις και απόψεις, οτιδήποτε μου αρέσει ή μου φανεί ενδιαφέρον. Έτσι, κατά καιρούς προτείνω άρθρα, ταινίες, σειρές κλπ. Τώρα φέρνω μια συνέντευξη, στην οποία μιλά για πολλά και νομίζω με ουσιαστικό και ξεκάθαρο τρόπο ο Δημήτρης Καραγιάννης, παιδοψυχίατρος - ψυχοθεραπευτής.
Αυτό που με έλκυσε περισσότερο ήταν εκείνο που αναφέρεται και στον τίτλο του βίντεο της συνέντευξης (αν και το βρήκα σε ειδησεογραφικό σάιτ), ότι "η ψυχοθεραπεία τείνει να γίνει μόδα". Με το οποίο συμφωνώ, γιατί οι εμπειρίες τόσο κάποιων φίλων μου με ψυχολόγους-ψυχοθεραπευτές όσο και η δική μου συναναστροφή με αντίστοιχους ειδικούς λόγω της επαγγελματικής μου ιδιότητας, έδειξαν πως κάτι τέτοιο συμβαίνει τελικά. Το να πηγαίνει κανείς ατέλειωτα στον ειδικό και αποτέλεσμα να μην υπάρχει σημαίνει ότι κάτι λανθασμένο εξελίσσεται. Καταλήγει η όλη διαδικασία ο ψυχολόγος να μετατρέπεται σε δεκανίκι και όχι να είναι εκείνος που βοηθά στην απελευθέρωση του θεραπευόμενου.
Σε ελεύθερη απόδοση παραθέτω κάποια σημεία της συνέντευξης.
"Οι θεραπευόμενοι μιλάνε για όλους τους άλλους (μαμά, μπαμπά, φίλους, σύντροφο και άλλους) και πως εκείνοι τους φταίνε και όχι για τον εαυτό τους."
"Οι θεραπευόμενοι δεν πηγαίνουν με αίτημα ψυχοθεραπείας, δηλαδή αυτογνωσίας, μα ζητούν μόνο επιβεβαίωση. Τότε δε βρίσκουν λύση, αφού λειτουργούν ναρκισσιστικά."
"Θα μπορούσαμε να πούμε ότι υπάρχουν ταλαντούχοι ψυχοθεραπευτές, και είναι εκείνοι που έχουν δυσκολευτεί στην προσωπική ζωή τους, αλλά δε κόλλησαν σ' αυτά που τους δυσκόλεψαν."
"Η κοινωνία γίνεται πλέον α-κοινωνία. Ο άνθρωπος έχει ως ζητούμενο την ευχαρίστηση και όχι τη χαρά, η οποία επέρχεται μέσα από τη σχέση με τους άλλους."
Επίσης, η σημασία της ήττας στην πορεία του κάθε ανθρώπου, η διαφορά φόβου και αγωνίας, ο στοχασμός και ο αναστοχασμός, οι επιρροές και οι επιλογές και η συμβολή τους στην εξέλιξή του είναι ενδιαφέροντα σημεία της συνέντευξης, που ακολουθεί με υπερσύνδεση στον τίτλο παρακάτω:
Μικρό και σύντομο το κείμενο αυτής της ανάρτησης. Ήρθε σαν αστραπή στον νου, που όπως εκείνη χαράζει τον ουρανό στιγμιαία, απρόσκλητα, δίχως καμία αναμονή, αδιαφορώντας για οποιοδήποτε εμπόδιο, έτσι γράφτηκε το παρακάτω. Μα, χρειάζονται κι αυτά...
Κάποτε υπάρχουν ερωτήσεις, οι οποίες ταλαιπωρούν το άμοιρο κεφάλι, καθώς μένουν εκεί κολλημένες, χωρίς να μπορούν να βρεθούν με κανέναν τρόπο οι απαντήσεις. Οι ερωτήσεις πάντα αναζητούν τις απαντήσεις τους, αλλά συχνά υπάρχουν εμπόδια που προέρχονται ξεκάθαρα από το μέσα του καθενός. Αν και γνωρίζει πως μόνο το κατάλληλο άτομο είναι δυνατό να του τις δώσει, δεν το πράττει. Γιατί; Δεν μπορεί. Γιατί;
Έτσι, μερικές φορές ο άνθρωπος κολλάει σε λάθος πράγμα και βασανίζει τον εαυτό του μάταια. Υπάρχει μια λεπτή γραμμή που διακρίνει το να είναι κανείς περήφανος από το να αφήνει την περηφάνια να γίνεται τροχοπέδη. Το να είναι κανείς περήφανος είναι σίγουρα αρετή, όταν όμως η περηφάνια δεν του επιτρέπει να βαδίσει προς τα εκεί που επιθυμεί και αποτελεί φραγμό, τότε δεν είναι αρετή αλλά βασανιστήριο.
Ποιος έχει τη δύναμη να σώσει τον άνθρωπο από αυτό το βασανιστήριο, άραγε;
Μόνο η αγάπη έχει την απαραίτητη δύναμη να ξεφορτωθεί την αρνητική όψη της περηφάνιας.
Έρχεται, λοιπόν, η ώρα που ο άνθρωπος πρέπει να βάλει στη ζυγαριά της καρδιάς του, για να δει τι είναι πιο βαρύ. Η περηφάνια ή η αγάπη;
@ Δεν ξέρω για ποιο λόγο, αλλά το ακόλουθο μουσικό κομμάτι μού έφερε τις παραπάνω σκέψεις... κι από εκείνο προέρχεται μέρος του τίτλου της ανάρτησης.
@@ Στη συνέχεια υπάρχει ένα "δώρο", μια συλλογή απαλής και αγαπησιάρικης μουσικής και μάλιστα μακράς διάρκειας, ώστε να κρατήσει γλυκιά συντροφιά σε όποιον το επιθυμεί στις ώρες ξεκούρασης των φθινοπωρινών ημερών που διανύουμε πλέον.
Το ποίημα που ακολουθεί το θυμήθηκα έπειτα από μία συζήτηση εκ βαθέων που είχα με ένα πολύ αγαπημένο μου πρόσωπο, το οποίο είχα κάποια χρόνια να δω. Του το αφιερώνω και σε όποιον επίσης βρίσκει κάτι που τον αγγίζει.
Η πορεία μας στη ζωή είναι ιδιαίτερα επίπονη και μοναχική με κάποιες εμβόλιμες φάσεις χαράς, πληρότητας, ευτυχίας. Αλίμονο αν δεν υπάρχουν κι αυτές, καθώς τότε καταργείται αυτόματα το νόημα της ύπαρξής μας. Ευλογία ακόμα είναι οι ψυχές που στέκονται πλάι μας και μπορούν να νιώσουν τον αγώνα μας και να νιώσουμε τον δικό τους.
Το ποίημα στη συνέχεια αναφέρεται μεν στην μοναξιά του ανθρώπου και τον προσωπικό του αγώνα, τον οποίο εντέλει μόνος του τον κουβαλά, στηριζόμενος καλά (και αποκλειστικά) στα δικά του πόδια τον καταφέρνει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο (έτσι κατορθώνεται η ωριμότητα), αλλά μην ξεχνάμε ότι πάντα υπάρχουν κι εκείνοι που είναι σε θέση να δεχτούν το μοίρασμα του άλλου και να μοιραστούν αντίστοιχα. Τοιουτοτρόπως, μαλακώνει και ελαφραίνει σε κάποιο βαθμό το σκληρό και βαρύ φορτίο. Κι αυτό ευτυχία είναι...
Μοναξιά
Αν ενώσεις το βροχόνερο με το δάκρυ σου το γέλιο σου με τον ήλιο το σίφουνα, τον αγέρα με την ξεσηκωμένη αγανάκτησή σου.
Αν κλάψεις για τα παιδάκια με τις ρόδινες ανταύγειες του δειλινού στο πρόσωπο, που πλαγιάζουν με τα χεριά αδειανά, με τα πόδια γυμνά θα βρεις τη μοναξιά σου.
Αν σκύψεις στους συνανθρώπους σου μες στα αδιάφορα μάτια τους θα ‘ναι γραμμένη απελπιστική, ολοκληρωτική η μοναξιά σου.
Κι αν πάλι τους δείξεις το δρόμο της δύναμης και τους ξεφωνίσεις να πιστέψουν μόνο τον εαυτό τους θα τους δώσεις μια πίκρα παραπάνω γιατί δε θα το μπορούν, θα ‘ναι βαρύ γι’ αυτούς και θα ‘ναι πάλι η μοναξιά σου.
Αν φωνάξεις την αγάπη σου θα ‘ρθει πίσω άδεια, κούφια, η ίδια σου η φωνή γιατί δεν είχε το κουράγιο να περάσει όλες τις σφαλισμένες πόρτες, όλα τα κουρασμένα βήματα όλους τους λασπωμένους δρόμους. Θα γυρίσει πίσω η φωνή που την έστειλες τρεμάμενη λαχταριστή, με άλλα λόγια που δεν την είχες προστάξει εσύ τα λόγια της μοναξιάς σου.
Θεέ μου, τι θα γίνουμε; Πώς θα πορευτούμε; Πώς θα πιστέψουμε; Πώς θα ξεγελαστούμε; Μ’ αυτή την αλλόκοτη φυγή των πραγμάτων των ψυχών από δίπλα μας;
Ένας δρόμος υπάρχει, ένας τρόπος. Μια θα ‘ναι η Νίκη: αν πιστέψουμε, αν γίνουμε, αν πορευτούμε. Μόνοι μας.
@ Μουσική επιλογή μακράς διάρκειας που έφερε εδώ ο V πριν λίγες μέρες. Αξίζει να ακουστεί όλο, όπως εξαιρετικό είναι και το βίντεο, μα αν κάποιος δε θέλει να το ακούσει ολόκληρο επιλέγει μέρη.
