Ποια είναι η πραγματική μας "πατρίδα";

Κάπου διάβασα ότι η πραγματική μας πατρίδα είναι η παιδική μας ηλικία και πιστεύω ότι σε μεγάλο βαθμό τα λόγια αυτά αντικατοπτρίζουν την αλήθεια στη ζωή μας. 

Μάλιστα, σε συνέχεια της προηγούμενης ανάρτησης, έρχομαι να καταθέσω λίγες ακόμα σκέψεις και συναισθήματα έπειτα από όσα εξελίχθηκαν την εβδομάδα που μόλις πέρασε και αφορούν στα παιδιά. Τα φαινόμενα ακραίας βίας και επιθετικότητας ανάμεσα σε παιδιά και εφήβους πολλαπλασιάζονται πλέον με ραγδαίους ρυθμούς και δεν αποτελούν τυχαία συμβάντα. Όσα διαπράττουν έχουν στοιχεία αγριότητας, κυνισμού και εγκληματικότητας.

Φυσικά, αν τα αφήσεις στο έλεός τους τα παιδιά είναι ικανά να βγάλουν τα πιο βάρβαρα ένστικτα χωρίς κανένα φίλτρο, χωρίς κανέναν ενδοιασμό, κάπως σαν μικροί πρωτόγονοι, αλλιώς δεν θα είχε λόγο ύπαρξης η διαπαιδαγώγηση από αρχαιοτάτων. Μα και στις πιο πρωτόγονες φυλές υπήρχαν πάντα κανόνες και τρόποι διαπαιδαγώγησης των μικρών φίλων. 

Ήθελα να ξέρα με τόσα που άκουσαν τ' αυτιά μας αυτές τις μέρες τι σκατά κάνουν πια οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί;;;;;

Εννοείται ότι δε συζητώ καν για το αν θα πιαστούν στα χέρια τα παιδιά, κοινώς θα πλακωθούν, διότι πάντα ήταν στα πλαίσια της ανάπτυξής τους ο καβγάς και η αναμέτρηση δυνάμεων με το σώμα τους. Αν και νομίζω ότι αρκετά "λαπάδες" (δυστυχώς με λάθος τρόπο) τα έχουμε κάνει όλοι εδώ και πολλά χρόνια, χωρίς να σημαίνει αυτό ότι δεν οφείλουμε να τους μαθαίνουμε να λύνουν τις διαφορές τους με πιο ήπιους τρόπους (επιβάλλεται θα έλεγα), αλλά και να μην δαιμονοποιούμε τον πιο άγριο ίσως δικό τους τρόπο. Όλα είναι μάθημα για τα παιδιά, αρκεί να τα έχουμε εμπεδώσει καλά πρώτα εμείς ως γονείς και εκπαιδευτικοί κι έπειτα να τα κάνουμε πράξη σε εκείνα. Κι όχι κακοαντιγραμμένες συνταγές από πρωινάδικα ή φυλλάδες της σειράς.

Τα παραπάνω έχουν μεγάλη διαφορά από το να βλέπουμε να επιτίθενται μαθητές ως μπουλούκι που ζητά μανιασμένα εκδίκηση επάνω σε ένα άτομο ή να γίνονται μαχαιρώματα εν ψυχρώ ή να σου βιάζουν το νήπιο άλλα νήπια μέσα στο σχολικό χώρο... Ειδικά το τελευταίο δεν μπορώ να διανοηθώ ότι συνέβη σε σχολείο μας.

Τεράστια η ευθύνη των γονέων που δεν προετοιμάζουν κατάλληλα τα παιδιά τους και των εκπαιδευτικών εν συνεχεία που σε μεγάλο βαθμό (και λυπάμαι που το λέω) λειτουργούν αρκετά διεκπεραιωτικά ή αδιάφορα.

Κάπου διάβασα επίσης:

"Όταν είσαι μητέρα, ποτέ δεν είσαι μόνη στις σκέψεις σου. Πάντα σκέφτεσαι δυο φορές: τη μια για τον εαυτό σου και την άλλη για το παιδί σου."

"Δεν μπορώ να σκεφτώ καμιά άλλη ανάγκη στην παιδική ηλικία τόσο δυνατή όσο η πατρική προστασία."

Ας μην ξεχνάμε ποτέ ότι:

"Τα παιδιά είναι ακόμα το σύμβολο της αιώνιας συνύπαρξης της αγάπης και του καθήκοντος."

"Υπάρχει πάντα στην παιδική μας ηλικία μια στιγμή που ανοίγει μια πόρτα απ’ όπου μπαίνει το μέλλον."

Και κλείνω επιστρέφοντας από εκεί που ξεκίνησα, στην αρχική φράση "η πραγματική μας πατρίδα είναι η παιδική μας ηλικία". Αισθάνομαι ότι όπως έχουμε προδώσει, κακοποιήσει και εγκαταλείψει την πατρίδα μας ως τόπο και ως κοινωνία κάπως έτσι έχουμε συμπεριφερθεί απέναντι στην παιδική ηλικία όσων τη βιώνουν αυτά τα χρόνια...

Ένας δρόμος χωρίς γυρισμό...;

Μία από τις προηγούμενες μέρες πολύ αργά το μεσημέρι σε λεωφορείο των αστικών συγκοινωνιών σε προάστιο της Αθήνας νεαρή μητέρα με τα δύο της παιδιά επέστρεφαν πιθανόν από το σχολείο μετά και το Ολοήμερο πρόγραμμα με άγνωστο για μένα προορισμό, ο οποίος δεν έχει και καμία σημασία.

Έτυχε να σταθεί το βλέμμα μου επάνω τους, διότι μου προκάλεσε το ενδιαφέρον η στάση της μητέρας. Η κούραση του μικρότερου αγοριού ήταν εμφανής στο πρόσωπό του, καθώς έτριβε τα ματάκια του και ακουμπούσε το κεφαλάκι του στο χέρι του προς το παράθυρο προσπαθώντας με κάποιο τρόπο να βολευτεί. Παρόλα αυτά είχε όρεξη για κουβεντούλα, ήθελε να μοιραστεί μερικές από τις εμπειρίες της ημέρας ή να του απαντηθούν κάποιες απορίες που είχε ή επιτέλους επιθυμούσε να επικοινωνήσει με κάποιο τρόπο με τους δικούς του. Εκείνος που ανταποκρινόταν αραιά και ελαφρά βαριεστημένα ήταν ο αδερφός του. 

Η μαμά δε συμμετείχε καθόλου στην απέλπιδα προσπάθεια του μικρού για επικοινωνία, αφού το μυαλό της ήταν ρουφηγμένο από την οθόνη του κινητού. Εντελώς ατάραχη με το βλέμμα καρφωμένο στο "μομπίλι" τόσο πολύ, που θα έλεγε κανείς ότι είχε παγώσει στην ίδια θέση επί είκοσι λεπτά περίπου.δίχως καμία έκφραση στο πρόσωπό της. 

Ο μικρός συνέχιζε ελαφρά απογοητευμένος, γιατί μάλλον είχε συνηθίσει σε αυτή την αντιμετώπιση από τη μεριά της μητέρας του, αλλά δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά. Όμως, ξαφνικά, εκείνη γυρίζει και τον κοιτά, σε φάση μάλιστα που δε μιλούσε, για να του κάνει παρατήρηση. Η μοναδική στιγμή που αντέδρασε ήταν όταν μικρός έτρωγε τα νύχια του! Άμεσα έστρεψε το βλέμμα της εκεί που το είχε "ταγμένο"... Το κομποσκοίνι στον καρπό του χεριού της τη μάρανε...

Πάντως, δεν ξέρω πώς κρατήθηκα να μην της αρπάξω το κινητό από το χέρι, για να την επαναφέρω στη (γλυκιά) πραγματικότητα που την απαξίωνε με τόση απάθεια!

Αισθάνομαι σαν την κουτσομπόλα της γειτονιάς αναφέροντας όλα τα παραπάνω, όμως με στενοχωρεί πολύ αυτή η κατάσταση, η οποία αποτελεί σοβαρότατο φαινόμενο της εποχής με τραγικά και απόλυτα ορατά πλέον αποτελέσματα στην ψυχική ανάπτυξη των παιδιών και στη συμπεριφορά τους. Φοβάμαι ότι είναι ένας δρόμος χωρίς γυρισμό...

" Η ζωή είναι σαν να κάνεις ποδήλατο "

Ήρθα να γράψω μόνο δυο πραγματάκια που ίσως εκφράζουν μέρος αυτών που σκέφτομαι και αισθάνομαι τις τελευταίες μέρες εξαιτίας διάφορων καταστάσεων - είτε που ζω η ίδια προσωπικά είτε συμβαίνουν γύρω μας, αλλά μας αφορούν.

Κάπου διάβασα το παρακάτω:

"Στη ζωή δεν παίρνεις ποτέ αυτό που αξίζεις. Παίρνεις πάντα αυτό που διεκδικείς."

Και είναι έτσι ακριβώς. Τώρα, αυτή η διεκδίκηση μπορεί να είναι για καλό ή για κακό, όμως δυστυχώς είναι η πραγματικότητα, όπου ο καθένας είναι υπεύθυνος πώς θα τη διαχειριστεί.

Και το δεύτερο είναι κάτι που είπε ο Αϊνστάιν:

"Η ζωή είναι σαν να κάνεις ποδήλατο. Για να κρατήσεις την ισορροπία σου, πρέπει να κινείσαι συνεχώς."

Μα και να μην θέλεις να το κάνεις, θα σε προλάβουν οι συνθήκες. Είναι νόμος της φύσης. Το μείζον είναι για ποιο σκοπό παλεύει κανείς για να κρατήσει αυτή την ισορροπία.

Πάντως, μια αηδία και μια σιχασιά την αισθάνθηκα για ακόμη μία φορά τούτες τις μέρες με όσα είδα και άκουσα. Αλισβερίσια να γίνονται, τα φράγκα να τσεπώνονται κι όλα μια χαρά. Αρκεί να έχεις καλό "ποδήλατο"! 

Αυτά.