Βόλτα σ' ένα χωριό του ελληνικού βορρά

Δρόμοι τόσο ήσυχοι που προκαλούν θλίψη και ελαφριά κύματα άγχους. Πού πήγαν τα ζωηρά παιδιά, οι νευρώδεις και φασαριόζοι έφηβοι; Μόνο μερικές γιαγιάδες με τα μπαστουνάκια τους ή άλλες λίγο περισσότερο κοτσονάτες κάνουν τον απογευματινό τους περίπατο στους παραμελημένους δρόμους, όπου πλέον τα σημάδια στην άσφαλτο έχουν πολλαπλασιαστεί, σε ορισμένα σημεία μάλιστα κάπως επικίνδυνα. Άραγε, ποιος θα τα νοιαστεί;

Οι γειτονιές σιώπησαν τα βράδια, όπου μέχρι πέρσι ξεσηκώνονταν στο πόδι – για πολύ μετά τα μεσάνυχτα – από τις φωνές, τα γέλια ακόμα και τις απίστευτες βρισιές. Οι νοικοκυρές έπαψαν να βγαίνουν έξαλλες για να μαλώσουν τους επιτήδειους μικρούς και μεγαλύτερους ακροβάτες, που σε κάθε ευκαιρία στη ντανταϊρα (παραδοσιακό κρυφτοκυνηγητό) σάλταραν σαν τον άνεμο πάνω στις στέγες των ετοιμόρροπων αποθηκών. Μπορούν πια μακάριες να παρακολουθούν ανενόχλητα τις πολυαγαπημένες τους τηλεοπτικές σειρές. Οι βεράντες, οι κήποι και οι αυλόπορτες δεν είναι φαίνεται πολύ της μόδας πια. Αραιά και που μπορεί κανείς να ανταλλάξει μια καλησπέρα σε μια νυχτερινή του βόλτα.

Στην πλατεία σε μία κλασική στάση για ανεφοδιασμό με εξαιρετικής ποιότητας και ποικιλίας γεύσεων χειροποίητου παγωτού (από τα ελάχιστα πράγματα που βαστούν ακόμα από τα παλιά χρόνια) ποτίζεται η ψυχή από τη δηλητηριώδη ερημιά. Λίγο πιο αργά το βραδάκι ίσως μαζευτούν νεόκοποι μηχανόβιοι να κάνουν το κομμάτι τους στα άγουρα κοριτσόπουλα, ντόπια ή κι εκείνα που έχουν έρθει για παραθερισμό. Στέκι όλων ο προαύλιος χώρος των Κ.Α.Π.Η., διότι διαθέτει WiFi!

Τα παλιά ταβερνάκια της πλατείας άφαντα, ένας χώρος γυμνός από τραπεζάκια, δυνατά φώτα, με σκοπό ή αδιάφορα πήγαινε-έλα, μουσική και το βουητό των ατέλειωτων συζητήσεων. Σώζεται κάπως η κατάσταση, δίνοντας λίγο οξυγόνο στον ασφυκτικό κλοιό της μοναξιάς, από τα μισά εμπορικά ή άλλα καταστήματα παροχής υπηρεσιών  και φαρμακεία, τα οποία αντέχουν ακόμα σαν ακρίτες που φρουρούν εδώ τα σύνορα μέσα από πολύ κόπο και καθημερινή αγωνία για το αύριο. Α, και δύο καφενεδάκια για τους ηλικιωμένους και ένα σουβλατζίδικο. Τίτλοι τέλους για το εστιατόριο και τα μπαρ της λεωφόρου.

Πού όλα αυτά;

Σ’ ένα χωριό που κάποτε είχε σε δραστήρια λειτουργία δύο κινηματογράφους...

Ας είναι καλά τα βιντεοκλάμπ της δεκαετίας του ’80 που ξεφύτρωσαν σαν τα εθιστικά μανιτάρια, τα οποία έδωσαν τώρα τη σκυτάλη στο διαδίκτυο!

Ευτυχώς που εξακολουθούν ενίοτε να γίνονται μουσικές εκδηλώσεις, πανηγύρια και γάμοι, ώστε να ταράσσεται λίγο η νεκρική σιγή.

Μια επίσκεψη στην πρωτεύουσα του νομού, η οποία είναι πολύ κοντά, αλλά και στις παραλίες του γειτονικού νομού, που επίσης είναι σε προσιτή απόσταση, κάνουν λίγο την ψυχή ν’ αναθαρρεί από το πλήθος του κόσμου.

Το σημερινό αναφέρεται σ’ ένα χωριό του ελληνικού βορρά, το οποίο μέχρι πριν την κρίση αριθμούσε τους 5.000 κατοίκους, ενώ τώρα δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω τον αριθμό όσων έχουν απομείνει παλεύοντας να το διατηρήσουν ζωντανό. Εξάλλου, στόχος μου δεν ήταν να δώσω στατιστικά στοιχεία σχετικά με τη μετανάστευση που έλαβε χώρα σε τρελούς ρυθμούς τα τελευταία χρόνια, αλλά να μεταφέρω την αίσθηση που με κατέκλυσε ήδη στις λίγες μέρες που βρίσκομαι εδώ. Τον Αύγουστο πιθανόν, όπως πάντα, θα γεμίσει ο τόπος από όσους επιστρέφουν να δουν τους δικούς τους και τον τόπο τους, να πάρουν άρωμα κι ανάσα πατρίδας κι αγαπημένων προσώπων.

Αφιερωμένο σε μια φίλη εδώ πάνω, η οποία αναγκάστηκε, όπως πολλοί άλλοι, ν’ αφήσει το καλοστημένο σπιτικό της κι ένα μέρος της προσωπικής της οικογένειας στην Ελλάδα και με τους υπόλοιπους να μεταναστεύσει στη Γερμανία, προκειμένου να σταθούν όλοι αξιοπρεπείς. Βλέπετε για ακόμη μία φορά στην ιστορία της χώρας μας η αξιοπρέπεια κερδίζεται με βαρύ αντίτιμο και πάλι μέσα από τα χέρια αυτού του ευρωπαϊκού κράτους που απορρόφησε για πολλά χρόνια πλήθος Ελλήνων.

Περιμένοντας, λοιπόν, τον Αύγουστο να ενωθούμε στα πεταχτά όσοι βαστάμε τον τόπο με νύχια και με δόντια κι εκείνοι που βγήκαν προς αναζήτηση της ελπίδας κάπου μακριά. Όλοι όμως κουβαλώντας τον δικό τους σταυρό. Να έρθει η ώρα να τον μοιραστούν από κοντά για τόσο δα, όσο πατάει η γάτα...

Τραγούδια κάπου από την εποχή των γονιών μου όταν ήταν πολύ νέοι, να μας θυμίζουν ότι η ιστoρία κάνει επαναλήψεις, για να μην ξεχνιόμαστε!

Υ.Γ.

Το κείμενο γράφτηκε με παρόμοια μουσική υπόκρουση από την ελληνική ραδιοφωνία.