Δευτέρα 20 Μαρτίου 2017

"Πώς να σωπάσω" για τον τόπο μου;


Κάποιοι υπέφεραν τα πάνδεινα κι έδωσαν την ζωή τους για να υπάρχουμε ως πολίτες ετούτης της χώρας , όπως τη γνωρίζουμε σήμερα.
Εμείς τι κάνουμε τώρα, για να διατηρήσουμε ό,τι εκείνοι πάλεψαν να αποκτήσουν με πόνο κι απίστευτες στερήσεις;
Δεν ήταν όλοι Άγιοι - μερικοί μάλιστα ήταν το εντελώς αντίθετο πράττοντας υστερόβουλα, όμως πολλοί έγιναν μέσα από τη στάση, το ήθος και τη δράση τους.
Εκεί που όλα "τα 'σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά"!
Σαν αστείο ακούγεται ή μοιάζει γραφικό για κάποιους στη σημερινή εποχή, διότι δε βρέθηκαν ποτέ σε αντίστοιχη θέση.
Μήπως ήδη έχουν βρεθεί σε ελαφριά όμως έκδοση, γι' αυτό και δεν το έχουν πάρει είδηση...


Οι στίχοι των παρακάτων μουσικών επιλογών τα λένε πολύ καλύτερα...

"άνθρωποι που δώσαν τη χαρά,
που 'φτασε και σε μένα"

"άμυαλοι που 'χάσαν τη ζωή
για να 'χει τ' όνειρο
φωλιά για να κουρνιάζει"
 
 "Δεν τους πρέπουν εικονίσματα,
κεριά και καντηλέρια
μοναχά τις χοές μας στη γη
και τη ματιά στ' αστέρια"

"Αχ! καρδιά μου δως μου δύναμη
να βρω κάποια στιγμή και 'γω τις αντοχές τους"




Πώς να σωπάσει κανείς όταν έχει τόση ομορφιά ο τόπος του, ακόμα κι όταν δεν τη σέβονται πολλοί, γιατί δεν έχουν αντιληφθεί την πραγματική της αξία. Δεν είναι όλα χρήμα...


"Πώς να σωπάσω μέσα μου
την ομορφιά του κόσμου;
Ο ουρανός δικός μου
η θάλασσα στα μέτρα μου"

"Στου βούρκου μέσα τα νερά
ποια γλώσσα μου μιλάνε
αυτοί που μου ζητάνε
να χαμηλώσω τα φτερά;"




Πάντα θα είναι μέσα στην καρδιά μας το ταπεινό "καπηλειό" μας. Έδωσε μοναδικές στιγμές θάρρους, περηφάνιας και αξιοπρέπειας στην ιστορία του κι άλλες μεγάλης ασχήμιας.
Όμως, μακάρι να φανούμε άξιοι - κι εμείς και οι επόμενοι - εκείνων των φωτεινών σημαδιών του χρόνου έχοντας ως μάθημα προς αποφυγή τις πληγές του...


"Ήτανε όμορφο θαρρώ 
εκείνο τον παλιό καιρό 
το καπηλειό μου 
γιαλός, καημός και τσικουδιά 
βαρμένα μέσα στην καρδιά 
με τ’ όνειρό μου."

"Πώς να δικάσω μια ζωή 
κι ένα αστέρι το πρωί 
που τρεμοσβήνει 
στο ερειπωμένο καπηλειό 
ένα μου όνειρο παλιό 
έχει `πομείνει."





@ Το παραπάνω με αφορμή μία ακόμη επέτειο που εορτάζουμε αυτή την εβδομάδα...

 

9 σχόλια:

  1. Ο καθένας δίνει κι από έναν όρκο κάθε μέρα μικρό ή μεγάλο......
    Η πατρίδα τον εκτιμά μα και τον φοβάται οταν καταπατειται η διαστρεβλωνεται

    Καλό βράδυ Γλαύκη μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έχω μια μικρή υποψία ότι έχουμε αρχίσει σαν λαός να θυμόμαστε ξανά την πατρίδα - τον τόπο μας, αλλά όχι υποκριτικά και με στόχο τις φανφάρες. Μάλλον, δειλά-δειλά αρχίσαμε να την πονάμε...εννοείται πως όχι όλοι, έστω λίγο περισσότεροι. Σαν να ξυπνάμε από έναν λήθαργο.
      Καλή σου μέρα, Ελένη μου!

      Διαγραφή
  2. Καημένε Μακρυγιάννη να 'ξερες γιατί το τζάκισες το χέρι σου. το τζάκισες για να χορεύουν σέικ τα κωλόπαιδα
    Ν. ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΠΟΥΛΟΣ

    υγ
    Μια ομορφη χωρα με αχρηστους πολιτες που δεν την αξιζουν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κάτι είχε ήδη δει ο Χριστιανόπουλος, χωρίς να σημαίνει αυτό ότι ένας μοντέρνος χορός ή οι ιδέες που τον συνοδεύουν θα διαλύσουν απαραίτητα το πνεύμα του νέου ανθρώπου ή θα τον απομακρύνουν από τον τόπο του ή θα σβήσουν την αγάπη του γι' αυτόν.

      Υ.Γ.
      Πάντα μιλώντας για ένα μεγάλο ίσως μέρος των πολιτών και όχι όλων! Κάθε άλλη σκέψη κρύβει ίσως μια εμπάθεια.

      Διαγραφή
    2. Είδα τα σβησμένα σχόλια και κακώς τα έσβησες, διότι συμφωνώ με όσα έγραφες και αυτού του είδους την εμπάθεια την έχουμε όλοι όσοι γνωρίζουμε την ιστορία αυτού του τόπου. Μα είναι η αλήθεια ότι αλληλοσκοτωνόμαστε εδώ από αρχαιοτάτων... Το φαγοπότι επίσης σε βάρος των άλλων γινόταν πάντα κι εξακολουθεί από πολλά κωλόπαιδα. Ούτε οι άλλες χώρες είναι όμως καθαρές. Αιώνες είναι χωμένοι στα σκατά επίσης κι ας μας το παίζουν άγιοι και μυξοπαρθένες. Οι περισσότερι έχουν κάνει και εξακολουθούν τα μεγαλύτερα εγκλήματα στην ανθρωπότητα. Ο άνθρωπος μπορεί να γίνει Άγιος αλλά και το πιο άθλιο μόρφωμα πάνω στη γη! Μελετώντας την παγκόσμια ιστορία και τα σύγχρονα γεγονότα αρκεί να το δει κανείς σε όλο του το μεγαλείο.
      Στο κείμενο επίσης επάνω μιλώ γι' αυτή την αντίθεση, που τελικά είναι ο άνθρωπος.

      Δεν μπήκα στο πνεύμα του Χριστιανόπουλου και έγραψα βιαστικά, βλέποντας εντελώς διαφορετικά τα λόγια του για το θέμα του χορού...

      Εκεί που επιμένω είναι για το "όλοι" οι πολίτες αυτής της χώρας. Σ' αυτό το "όλοι" μου κολλά η εμπάθεια. Αδικούνται όσοι τελικά πληρώνουν πάντα για τους υπόλοιπους, κοπιάζουν πραγματικά, ενδιαφέρονται να πάει μπροστά η χώρα με δίκαιο κι έντιμο τρόπο, έχουν ιδανικά κι αξίες σημαντικές, έχουν την ουσιαστική σοβαρότητα και ωριμότητα. Είναι άδικο από όσους γνωρίζουν να καίγονται μαζί με τα ξερά και τα χλωρά.

      Διαγραφή
  3. Γλαύκη μου. Πάντα παρούσα στις μεγάλες αναζητήσεις της σκέψης μας. Πάντα ευαίσθητη, πάντα προβληματισμένη, πάντα λυρική και ευαίσθητη.
    Το σημερινό σου "κάλεσμα" θεωρώ ξεσηκώνει, παρακινεί, βάζει σκέψεις, ανακινά συνειδήσεις.
    Και μπροστά σε αυτή σου την λειτουργία σε ευγνωμονώ.
    Καλό βράδυ απ την καρδιά μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Προσπαθώ να βλέπω τα πράγματα αισιόδοξα, Γιάννη μου, όμως συχνά έχω την αίσθηση από γύρω μου του "πού να τρέχουμε τώρα..."!
      Με θλίβει αυτό, αλλά εξακολουθώ να αισιοδοξώ.
      Η επαφή μου με τα παιδιά μου δίνει αυτή την αισιοδοξία, καθώς βλέπω πλέον μια σοβαρότητα και ένα μεγαλύτερο ενδιαφέρον για την ιστορία του τόπου τους και την έννοια τους για το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Έχουν άποψη και την υποστηρίζουν, όπως και συμμετέχουν στις αντίστοιχες επετειακές εκδηλώσεις με ανάλογη σοβαρότητα στο βλέμμα τους κι αυτό τα λέει όλα. Το οποίο μάλιστα δεν έχει καμία σχέση με την υποκρισία, καθώς δεν αναγκάζονται από κανέναν να το κάνουν, η συμμετοχή τους είναι ελεύθερη.
      Να είσαι καλά!

      Διαγραφή
  4. Με πολύ αγαπημένα μου τραγούδια έντυσες την ανάρτηση. Οι στίχοι τους σαν μας ενώνουν με εκείνους τους ανόητους που έδωσαν τη ζωή τους για τη λευτεριά. Όπως μας ενώνει μαζί τους και αυτός ο τόπος, ο ποτισμένος με αίμα.
    Εκείνα τα παλιά όνεορα, που απόμειναν μισά, αυτά θα κρατάμε ζωντάνά, γι' αυτά παλεύουμε κι έτσι τους τιμούμε!
    Αγωνιστικές καλημέρες αφήνω!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το σοφό κι αυτό που αγκαλιάζει την υπέρβαση πάντα θα μοιάζει μάλλον ανόητο και γραφικό για πολλούς, όμως η αλήθεια τους κατά βάθος τσιμπάει σαν χοντρή βελόνα.
      Πάντα οι ανόητοι και οι τρελοί πήγαν βήματα μπροστά τον κόσμο και τον άνθρωπο!
      Φιλιά πολλά!

      Διαγραφή

Σε ευχαριστώ που αφιέρωσες χρόνο να διαβάσεις τις σκέψεις μου.