Παυσίλυπον, λέει, μα πώς να γίνει;

Μια και οι πολλές λέξεις κούρασαν, μα η και η πολλή ανοησία του ανθρώπου επίσης, δυο τραγούδια που ακολουθούν μπορούν να δώσουν περισσότερα και να υπονοήσουν άλλα τόσα μέσα από τους ξεχωριστούς στίχους τους. Η μουσική τους έχει παράλληλα τη δύναμη να ηρεμήσει για λίγο την ψυχή από την αντάρα των καιρών, να ισορροπήσουν, έστω για όσο, τον εσωτερικό μας κόσμο από την αναταραχή που προκαλούν αναπόφευκτες συνειδητοποιήσεις.

"Παυσίλυπον" μάς έλεγε ο Μαχαιρίτσας πριν σχεδόν τριάντα χρόνια που κυκλοφόρησε τον ομώνυμο δίσκο του, όμως η λύπη όχι μόνο δεν έπαψε, αλλά διογκώθηκε με το πέρασμα όλων αυτών των χρόνων σε σημείο που κοντεύει να σκάσει σαν απόστημα.

Και ο Ιωαννίδης έρχεται να προτείνει τη μόνη ίσως διέξοδο στο σκοτεινό αδιέξοδο...

 

 

Μετάλλαξη του ανθρώπου σε τουρίστα...

Βρισκόμαστε πλέον για τα καλά στην περίοδο που ξεκινούν οι άδειες των περίφημων καλοκαιρινών διακοπών για τον περισσότερο κόσμο. Ανεβαίνει και η θερμοκρασία σύμφωνα με την τρομοκρατία των μέσων ενημέρωσης, οπότε όσοι μπορούν όπου φύγει φύγει. Μωρέ να φύγει, να φύγει, μα τι σκατά διακοπές θα κάνει είναι ένα άλλο θέμα. 

Τέτοια εποχή στους γνωστούς (και όχι μόνο) τουριστικούς προορισμούς υπάρχει ατέλειωτο στριμωξίδι και δυσφορία, όμως με μπόλικη γκλαμουριά και  στυλάκι μόνο για σέλφις. Φυσικά πολλοί γουστάρουν να συγχρωτίζονται έτσι. Ηδονίζονται μάλλον να λιάζονται στις ξαπλώστρες ακόμα και σε απόσταση αναπνοής από τους διπλανούς τους (να μη χωράει να πέσει καρφίτσα), να τις πληρώνουν όσο ένα δωμάτιο θερινής διαμονής και το χειρότερο να κάνουν κράτηση για δαύτες ίσως και μήνες πριν...! 

Φαίνεται πως δεν αρκεί που έχουμε μπει σε μια κατάσταση του δίπολου "δηλώνω - πληρώνω" όλο τον χρόνο και χωρίς ανάσα (α, και το βουλώνω), θα πρέπει να χρυσοπληρώνουμε τόπο διαμονής, φαγητό και τη θέση της πετσέτας στην παραλία! Κι αν οι τουρίστες είναι υπεράριθμοι για το μέρος που έχουν επισκεφτεί, οι ντόπιοι τότε περισσεύουν και οφείλουν να κάτσουν σπίτια τους (το ακούσαμε κι αυτό) και οι ξενομερίτες ιθαγενείς να πάνε αλλού ή στο χωριό τους βρε αδερφέ ή κι εκείνοι να παραμείνουν σπίτι τους. Τα φράγκα είναι πολύτιμα... Όχι, παίζουμε!

Κάποτε (όχι πολλά χρόνια πριν) κάποια συγκεκριμένα νησιά της χώρας μας ή παραθαλάσσιοι τόποι του ηπειρωτικού της μέρους είχαν πάντα πολυκοσμία (λογική πολυκοσμία όμως), όπως και η πρωτεύουσα μας είχε τουρισμό, αλλά μπορούσες ν' ανέβεις τον βράχο της Ακροπόλεως δίχως ατέλειωτη αναμονή και πορεία σημειωτόν... (τραγικό να πάει κανείς με μαθητές από τον Απρίλιο πλέον)! Μπορούσες να πιεις το ποτάκι σου βράδυ στην πόλη χωρίς να σου ζαλίζουν τα αυτιά και τα μάτια οι συνεχείς περαντζάδες πλήθους τουριστών. Μια κατάσταση τραγέλαφος, η οποία μάλλον εξελίσσεται σε εφιάλτη για τον τόπο μας όπως και για άλλες χώρες της Ευρώπης. 

Το χείριστο όμως δεν είναι να χάνει κανείς τον τρόπο που θα ήθελε να κάνει διακοπές, αλλά να καταλήγουν σε καθημερινό βάσανο για πολύ κόσμο οι διακοπές των άλλων! Παραθέτω δύο άρθρα ακόμη (πέρα από τον προηγούμενο υπερσύνδεσμο), τα οποία δίνουν μια μικρή γεύση των συνεπειών της απληστίας του ανθρώπου:

Θέλω να πατήσω ένα κουμπί και να εξαφανίσω τους τουρίστες

Το Notting Hill αντεπιτίθεται: Τα μαύρα σπίτια ως σύμβολο αντίστασης στον υπερτουρισμό

 

Ειλικρινά δεν ξέρω πια πού βαδίζουμε... Κρατώ από τα άρθρα τα αναγραφόμενα της ταμπέλας μιας διαδηλώτριας σε κάποια ευρωπαϊκή πόλη:

"Make love. Not tourism" 

σε παραλλαγή μια παλαιότερης γνωστής φράσης "Make love. Not war"! Σήμερα πια είναι σχεδόν όλα πόλεμος, σε όποια μορφή μπορεί να φανταστεί κανείς...! 

 

@ Αφορμή όλου του παραπάνω ήταν η υπέροχη ανάρτηση της Μαρίας στο Απάγκιο, στην οποία υπήρξε μια πολύ καλή συζήτηση. Η κατακλείδα του όλου θέματος είναι ότι ξεπουλιόμαστε για ένα "τίποτα" από ανθρώπους μάλιστα που είναι το "τίποτα"! 

Ένας κόσμος που αλλάζει δραματικά από τα πιο απλά πράγματα έως τα πιο σοβαρά. Κι εμείς; Αραχτοί στην χρυσοπληρωμένη ξαπλώστρα...; Και κάπως έτσι μεταλλάχθηκε ο άνθρωπος σε "τουρίστα" με εισαγωγικά και χωρίς!

 

 

@@ Μουσική ως συνήθως ερωτική, που σίγουρα εκείνη δεν είναι "τίποτα"...

 

 

 

Αν μιλούσαμε όμως...!

Αφορμή όσων ακολουθούν ήταν η τυχαία θέαση για ακόμη μία φορά της ιδιαίτερης για μένα ταινίας "Μικρά Αγγλία" (παλιό αφιέρωμα εδώ...), καθώς δεν χαλάω εύκολα χατήρι όταν μου ζητηθεί κάτι (ακόμα και στην περίπτωση που μου έρχεται βαρύ όπως αυτή η ταινία).

Μάλιστα, τολμώ έναν παραλληλισμό (με μεταφορικό τρόπο) της κατάστασης σιωπής για χρόνια μεταξύ των δύο κοριτσιών της ιστορίας και της μικρής κοινωνίας της εποχής με την κατάσταση της ελληνικής πραγματικότητας σήμερα σε επίπεδο πολιτικό μα και κοινωνικό. 

Η φράση "κλειδί" είναι: "Αν μιλούσαμε, Μόσχα...!" και όπως λέει ο Διαμαντής Μπασαντής στο "Εν Άνδρω" "Όμως δε μίλησαν..Κι έτσι πορεύτηκαν οι δύο αδελφές η μία δίπλα στην άλλη, για χρόνια στην ταινία του Παντελή Βούλγαρη. Περνώντας από τη μία σιωπή στην άλλη. Από τη μια βαρυφορτωμένη με σκιές γιορτή στην επόμενη. Από τη μια επέτειο στην άλλη. Φτάνοντας στο τραγικό τέλος όπου ανακάλυψαν πίσω από τους "ευτυχισμένους ρόλους" και τους "επιτυχημένους ανθρώπους" κρυβόταν μια ανείπωτη δυστυχία και μια απέραντη απώλεια.

Τι πιο μεγάλη απώλεια από μια ζωή που δε διεκδίκησε ποτέ τα δικαιώματά της; Που ήρθε κι έφυγε χωρίς ποτέ να πει αυτά που ήθελε! Χωρίς ποτέ να κάνει αυτά που πίστευε! Χωρίς ποτέ να εκφράσει αυτά που αισθάνθηκε!"

 

Αν μιλούσαμε τόσα χρόνια όπως έπρεπε, ίσως να είχαμε προλάβει αυτή την κατάντια, στην οποία κατέληξε ο τόπος μας!

 

Πάμε να το γλυκάνουμε τώρα λίγο με μερικά ακόμη "αποστάγματα" από την εν λόγω ιστορία:

"Η έπαρση της νιότης είναι το ωραιότερο λάθος της ζωής."

 

"Ήταν η ίδια η ζωή που τα κανόνιζε έτσι, να βαστάει ένας έρωτας λίγο κι ένας καημός πολύ."

 

"Ευλογημένοι όσοι αγαπούν και αγαπιούνται τρελά."

 

"...ένα θα σας πω, χίλιες φορές καλύτερα να μην παντρεύονται τα κορίτσια αυτούς που αγαπούν, γιατί όταν θα τρέχουνε γραμμή στις παστρικές, ο πόνος θα παλεύεται."

 

"Μακάρι να ήμασταν όλοι μεταξύ μας παραχαιδεμένοι, να αγκαλιαζόμασταν και να φιλιόμασταν πιο συχνά, σαν παιδιά να κλαψουρίζαμε και να χαχανίζαμε ο ένας στην αγκαλιά του άλλου προσπαθώντας να μαντέψουμε τίνος είναι το χτυποκάρδι στο στήθος, δικό μας ή του δικού μας.."

 

"-Ένιωσα την καρδιά μου να σκάει σαν ρόδι, δίχως ήχο. Και τα ρουμπίνια να διαγράφουν τόξα, να σκοντάφτουν στους ώμους μου, να αναπηδούν στο πλακόστρωτο σαν πυγολαμπίδες…

-Παρακάτω;

-Με κοιτάζει, και  κ α ί γ ο μ α ι." 

 

"Η φύση κερνάει τους υπομονετικούς, το δειλινό δεν είναι χρώμα και πάει και τελείωσε" 

 

"- Δηλαδή στη ζωή περισσότερο αξίζουν αυτά που χάνεις παρά αυτά που βρίσκεις, η Όρσα προχώρησε σ' ένα βιαστικό συμπέρασμα, κάτι την έκαιγε, μια εμμονή, μια αμφιβολία, κάτι.
- Αυτά που βρίσκεις ξαναχάνονται, τόνισε η Νανά τις λέξεις μία μια, αυτά που έχασες υπάρχουν για πάντα." 

 

"Τι να έκαναν οι άνθρωποι; Ευτυχώς επινοούσαν άπειρους τρόπους να αντέχουν τα αβάσταχτα, να συνηθίζουν τα δυσβάσταχτα, να συγχωρούν τα αδικαιολόγητα, να να ερμηνεύουν τα απίστευτα, να λένε τα ανείπωτα, κι όλα αυτά για να μη μένουν μόνοι· ήταν ανακούφιση να ξετρυπώνουν κάθε τόσο έναν καλό λόγο για να συνυπάρχουν με τους διαφορετικούς, ότι κι αν πρεσβεύανε." 

 

@ Μουσικές επιλογές νομίζω ταιριαστές με τα παραπάνω, που αξίζει να ακούσει κανείς... Οι τρεις πρώτες από μια όμορφη φωνή και η τελευταία από μια γλυκιά παρέα. Όλες σε κάνουν να αναθαρρείς μέσα στη βρωμιά που μας κατακλύζει από παντού!

 

 

 

 

"Πιάσε την αστραπή στο δρόμο σου..."

Το καλοκαίρι ήρθε για τα καλά πια να μας εισάγει αναντίρρητα στους δικούς του ρυθμούς, στην ξεχωριστή νωχελική του ατμόσφαιρα, όπου και να θέλει κανείς να συνεχίσει το καθημερινό, συνηθισμένο του τρέξιμο, δεν του βγαίνει όπως πριν από λίγο καιρό. Προσπαθεί γι' αυτό μα παράλληλα να επεξεργαστεί και να επιδείξει άλλη τόση αντοχή απέναντι στην τραγική πραγματικότητα που τον περιβάλλει.

Και φυσικά ποιος ποιητής είναι απόλυτα ταυτισμένος με τούτη την εποχή; Νιώθεις καλοκαίρι και σκέφτεσαι με εντελώς φυσικό τρόπο τον Ελύτη. Ο "Ηλιάτορας της ποίησης" όπως τον χαρακτήρισαν, ο οποίος αγκάλιασε με θέρμη και φρεσκάδα την ίδια τη ζωή με τις ομορφιές και τις ασχήμιες της. Ο πλούτος του ανεκτίμητος (σε γλωσσικό, αισθητικό, πνευματικό και ψυχικό επίπεδο). Έχω αναρτήσει πολλές φορές έργα του, διότι είναι από τους αγαπημένους μου δημιουργούς. Αυτή την φορά όμως επέλεξα κάποια μέρη από το "Μαρία Νεφέλη" (1978) - ένα από τα σημαντικότερα ποιήματα της εποχής μας και μάλιστα ίσως η πιο βαθιά πολιτική συλλογή του ποιητή - και όχι κάτι καλοκαιρινό ή ερωτικό δικό του, καθώς τούτη η ζαβή πραγματικότητα το επιβάλλει.

Καταγγελτικός ο λόγος του στα ακόλουθα και μια ισχυρή παρότρυνση στο τελευταίο...

Από το "Τραγούδι της Μαρίας Νεφέλης"

 Β΄

Ο Αντιφωνητής λέει:

                        PAX SAN TROPEZANA

Τι βουβάλα που 'χει γίνει τώρα τελευταία η γη!

Πορπατάει στα τέσσερα και ρουθουνίζει από χαρά

ντέεε οξ!

Δόξα να 'χουν οι καθεστωτικοί πατέρες

ειρήνη βασιλεύει

ζώα μικρά μετά μεγάλων εκεί πλοία διαπορεύονται...

 

Βυζιά βαμμένα παντελόνια δίχρωμα

ψάθες υπερμεγέθεις όλων των ειδών

οικόσημα πλουσίων πριγκίπων υποψηφίων μαζοχιστών

συγγραφείς εξ αποστάσεως

ηθοποιοί των εικοσιτεσσάρων ωρών

ουρούν στη θάλασσα κι εκβάλλουνε μικρές κραυγές

μειξοευρωπαϊστί:

ου-ου ου-ου!

 

Ψηλά στον ουρανό κενά μαύρα

χαίνουν και η ώσμωση

των ψυχών αφήνει να ξεχύνεται πυκνόρρευστος καπνός.

Κάποτε διαφαίνεται το βλέμμα ενός αγίου

άγριον όσο ποτέ

«δεν έχει σημασία η σημασία είναι αλλού»

χρωματιστά πασπατευτά παν πλήθη

με μισόκλειστα μάτια μπουσουλώντας

ντέεε οξ!

Pax

Pax San Tropezana

ειρήνη βασιλεύει.

 

 

Και η Μαρία Νεφέλη:

                   Ο ΠΛΑΝΗΤΗΣ ΓΗ

Αχ δεν είναι αυτός πλανήτης
όλο κότες και πρόβατα
και βλακώδεις άλλες κύπτουσες υπάρξεις.
Άκρη-άκρη του Σύμπαντος ο αμελητέος
με τους τόσους δα ωκεανίσκους του
με τα Ιμαλαϊάκια του
με τα τέσσερα δις των απτεροδιπόδων του
μαχόμενων αέναα υπέρ βωμών και εστιών
πετρελαιοπηγών και άλλων πλουτοφόρων περιοχών.
Δεν είναι αυτός πλανήτης
στουμπωμένος δηλητηριώδη αέρια
έκθετος σε βροχές μετεωριτών
σε σκέψεις φιλοσόφων
σε μακρούς αγώνες για την ελευθερία
(τη δική μας πάντοτε -ποτέ των άλλων).
Ένα σκάκι για κόρακες εξασκημένους
να κερδίζουν πάντοτε και από τις δύο πλευρές
«μαύρα πουλιά» που λεν «μαύρα μαντάτα».

Όχι όχι δεν είναι αυτός πλανήτης
μάλλον είναι μία πλάνη ήτις οδηγεί πολύ μακριά
στον Δία στον Χριστό στον Βούδα στον Μωάμεθ
που εδέησε κάποτε κι εκείνοι
ν' ατονήσουν ώστε όλοι εμείς
από μια κεκτημένη απλώς ταχύτητα
να μένουμε στη στάση του προσκυνημένου.
Η αντίστροφη μέτρηση ως τον τέλειο πλήρη αφανισμό.
Το μόνο πράγμα που θα μείνει ανέπαφο 

Ο Αντιφωνητής λέει:

Μειξοευρωπαϊστί τα πάντα λέγονται

γίνονται ξεγίνονται

μ' ευκολίες με δόσεις.

Καιρός των ανταλλακτικών:

σπάει λάστιχο-βάζεις λάστιχο

χάνεις Jimmy-βρίσκεις Bob.

C' est très pratique που 'λεγε κι η Annette

η ωραία σερβιτόρισσα του Tahiti.

Της είχανε υπογράψει δεκαεννέα εραστές τα στήθη της

μαζί με τον τόπο της καταγωγής τους

μια μικρή τρυφερή γεωγραφία.

Όμως θαρρώ στο βάθος ήταν ομοφυλόφιλη.

Τρώγε την πρόοδο και με τα φλούδια και με τα κουκούτσια της.

 

 

Και από "Το τραγούδι του ποιητή" 

 

Γ΄ 

Η ΙΣΟΒΙΑ ΣΤΙΓΜΗ

Πιάσε την αστραπή στο δρόμο σου

άνθρωπε· δώσε της διάρκεια· μπορείς!

Από τη μυρωδιά του χόρτου από την πύρα του ήλιου

πάνω στον ασβέστη από το ατέρμονο φιλί

να βγάλεις έναν αιώνα·

                                      με θόλο για την ομορφιά
και την αντήχηση όπου
σου φέρνουν οι άγγελοι μες στο πανέρι
τη δρόσο από τους κόπους σου όλο φρούτα στρογγυλά
και κόκκινα·

                      τη στενοχώρια σου

γεμάτη πλήκτρα που χτυπούν μεταλλικά στον άνεμο
ή σωλήνες ορθούς που τους φυσάς καθώς αρμόνιο
και βλέπεις να συνάζονται τα δέντρα σου όλα
δάφνες και λεύκες οι μικρές και μεγάλες
Μαρίες που κανείς πάρεξ εσύ δεν άγγιξες·

 

όλα μία στιγμή όλα η μόνη σου

 

 

 

@  Και η μουσική ας μας θυμίσει λίγο καλοκαίρι...!