Να, λοιπόν, και η πρώτη ανάρτηση του χρόνου, διότι η ευχητήρια δεν λαμβάνεται υπόψη...:))
Πρόκειται για ένα θέμα που με απασχολεί τα τελευταία χρόνια, το οποίο έχει σχέση με τον τρόπο επικοινωνίας των νέων σήμερα. Ηλικιακά θα μπορούσαμε να το απλώσουμε από τα 18 έως, ίσως, τα 35 (ενδεικτικά), ώστε να γίνει αναφορά σε όσους είναι ενήλικες.
Η απορία μου, αρχικά, ξεκίνησε από το νεαρό μέλος του σπιτιού μου μα και όλα τα άτομα που συναναστρέφεται. Για να μην πολυλογώ, παρατηρούσα ότι όταν χτυπούσε το σταθερό τηλέφωνο, δεν υπήρχε περίπτωση να το σηκώσει ποτέ, ο κόσμος να χαλούσε. Τον πρώτο καιρό δεν έδωσε κανείς πολλή σημασία, γιατί, δυστυχώς, τα περισσότερα τηλεφωνήματα (κακά τα ψέματα) γίνονται μέσω της κινητής τηλεφωνίας. Στην πορεία διαπιστώθηκε πως υπήρχε γενικά άρνηση για οποιαδήποτε άμεση τηλεφωνική επικοινωνία...
"Σήκωσε, παιδάκι μου, το τηλέφωνο, αφού έχω πιασμένα τα χέρια μου!" κι άλλοτε "Καλέ, χτυπάει και δεν προλαβαίνω από εδώ που βρίσκομαι να το σηκώσω! Τι θα γίνει;" ή "Αν θέλεις να συνεννοηθείς πιο άμεσα, πάρε τηλέφωνο..." και διάφορες άλλες φράσεις ακούγονταν κατά διαστήματα. Ώσπου είχαμε αρχίσει να ανησυχούμε ότι κάποιο θεματάκι υπάρχει...!
Οι απαντήσεις που δίνονταν συνήθως ήταν "Δεν μπορώ τώρα!" είτε "Ωωω! Ποιος να είναι και τι να πω, αφού δεν είναι για μένα;" ή "Θα στείλω ένα μέιλ πρώτα και θα εξηγήσω τι θέλω.". Και όταν άρχισε το ζόρισμα δόθηκαν κάποιες εξηγήσεις του τύπου "Δεν το έχω με το τηλέφωνο...!" ή "Με αγχώνει η διαδικασία της άμεσης συνομιλίας με ανθρώπους που δε γνωρίζω και πιστεύω ότι θα τα θαλασσώσω!".
Φυσικά, κανείς μας δε θα πρέπει να ξεχνά τις πρώτες φορές που χρειάστηκε να επικοινωνήσουμε με φορείς, υπηρεσίες ή άλλα πρόσωπα που δεν γνωρίζαμε ότι ήταν μια διαδικασία αγχωτική, λόγω της έλλειψης εμπειρίας και του φόβου μη τυχόν δεν δώσουμε σωστά όλες τις απαραίτητες πληροφορίες ή δεν γίνει σωστά και ολοκληρωμένα η συνομιλία. Γι' αυτό και πρέπει να υπάρχει η κατανόηση από τη μεριά των μεγαλύτερων. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αφήνεις και στην τύχη της μια τέτοια κατάσταση. όταν βλέπεις σθεναρή άρνηση. Εξάλλου, καθετί έχει την αρχή του. Καμιά φορά είναι αναγκαίο να δοθεί μια μικρή σπρωξιά, για να συμβεί το πρώτο βήμα...
Έτσι κι έγινε! Και ευτυχώς, έπιασε τόπο! Ξεπεράστηκε το "θεματάκι"! Αν και, σε γενικές γραμμές, ο τρόπος επικοινωνίας μεταξύ των φίλων και των ομάδων στις οποίες συμμετέχει είναι σχεδόν αποκλειστικά μέσω γραπτών ή φωνητικών μηνυμάτων και σπάνια μέσω τηλεφωνικών κλήσεων (τώρα τελευταία θα έλεγα ότι έχει συμβεί περισσότερες φορές).
Όλα αυτά φαίνονται παράξενα σ' εμάς τους παλαιότερους, γιατί το τηλέφωνο ήταν το ισχυρό μέσο επικοινωνίας σε βαθμό, μάλιστα, που ξεχνιόμαστε με τις ώρες. Δεν θα ξεχάσω στα εφηβικά μου χρόνια που μιλούσα έως και τρεις ώρες με τους φίλους μου, ιδιαίτερα με την "κολλητή" μου, με την οποία μέχρι και τα μαθήματα μελετούσαμε από εκεί παρέα. Ώσπου ήρθε η ώρα να με απειλήσει ο πατέρας μου...! Είτε έπρεπε να μειώσω δραστικά τον χρόνο απασχόλησης της συσκευής είτε θα αναλάμβανα την πληρωμή του λογαριασμού από το χαρτζιλίκι μου (που δεν ήταν και κανένα σπουδαίο ποσό)! Άλλα χρόνια, άλλες συνήθειες!
Σήμερα, πλέον, όλοι χρησιμοποιούμε όλους τους τρόπους. Όμως η νεότερη γενιά δείχνει ξεχωριστή προτίμηση στον γραπτό τρόπο και απέχει σε σημαντικό βαθμό από την άμεση τηλεφωνική επικοινωνία χωρίς να σημαίνει αυτό ότι δεν υπάρχει κοινωνικότητα και συνεχόμενη επαφή με τους άλλους. Οι ανησυχίες μου είδα πως δεν ήταν μόνο δικές μου, διαβάζοντας τυχαία το άρθρο της Ναυτεμπορικής που ακολουθεί:
Πρόκειται για ένα θέμα που με απασχολεί τα τελευταία χρόνια, το οποίο έχει σχέση με τον τρόπο επικοινωνίας των νέων σήμερα. Ηλικιακά θα μπορούσαμε να το απλώσουμε από τα 18 έως, ίσως, τα 35 (ενδεικτικά), ώστε να γίνει αναφορά σε όσους είναι ενήλικες.
Η απορία μου, αρχικά, ξεκίνησε από το νεαρό μέλος του σπιτιού μου μα και όλα τα άτομα που συναναστρέφεται. Για να μην πολυλογώ, παρατηρούσα ότι όταν χτυπούσε το σταθερό τηλέφωνο, δεν υπήρχε περίπτωση να το σηκώσει ποτέ, ο κόσμος να χαλούσε. Τον πρώτο καιρό δεν έδωσε κανείς πολλή σημασία, γιατί, δυστυχώς, τα περισσότερα τηλεφωνήματα (κακά τα ψέματα) γίνονται μέσω της κινητής τηλεφωνίας. Στην πορεία διαπιστώθηκε πως υπήρχε γενικά άρνηση για οποιαδήποτε άμεση τηλεφωνική επικοινωνία...
"Σήκωσε, παιδάκι μου, το τηλέφωνο, αφού έχω πιασμένα τα χέρια μου!" κι άλλοτε "Καλέ, χτυπάει και δεν προλαβαίνω από εδώ που βρίσκομαι να το σηκώσω! Τι θα γίνει;" ή "Αν θέλεις να συνεννοηθείς πιο άμεσα, πάρε τηλέφωνο..." και διάφορες άλλες φράσεις ακούγονταν κατά διαστήματα. Ώσπου είχαμε αρχίσει να ανησυχούμε ότι κάποιο θεματάκι υπάρχει...!
Οι απαντήσεις που δίνονταν συνήθως ήταν "Δεν μπορώ τώρα!" είτε "Ωωω! Ποιος να είναι και τι να πω, αφού δεν είναι για μένα;" ή "Θα στείλω ένα μέιλ πρώτα και θα εξηγήσω τι θέλω.". Και όταν άρχισε το ζόρισμα δόθηκαν κάποιες εξηγήσεις του τύπου "Δεν το έχω με το τηλέφωνο...!" ή "Με αγχώνει η διαδικασία της άμεσης συνομιλίας με ανθρώπους που δε γνωρίζω και πιστεύω ότι θα τα θαλασσώσω!".
Φυσικά, κανείς μας δε θα πρέπει να ξεχνά τις πρώτες φορές που χρειάστηκε να επικοινωνήσουμε με φορείς, υπηρεσίες ή άλλα πρόσωπα που δεν γνωρίζαμε ότι ήταν μια διαδικασία αγχωτική, λόγω της έλλειψης εμπειρίας και του φόβου μη τυχόν δεν δώσουμε σωστά όλες τις απαραίτητες πληροφορίες ή δεν γίνει σωστά και ολοκληρωμένα η συνομιλία. Γι' αυτό και πρέπει να υπάρχει η κατανόηση από τη μεριά των μεγαλύτερων. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αφήνεις και στην τύχη της μια τέτοια κατάσταση. όταν βλέπεις σθεναρή άρνηση. Εξάλλου, καθετί έχει την αρχή του. Καμιά φορά είναι αναγκαίο να δοθεί μια μικρή σπρωξιά, για να συμβεί το πρώτο βήμα...
Έτσι κι έγινε! Και ευτυχώς, έπιασε τόπο! Ξεπεράστηκε το "θεματάκι"! Αν και, σε γενικές γραμμές, ο τρόπος επικοινωνίας μεταξύ των φίλων και των ομάδων στις οποίες συμμετέχει είναι σχεδόν αποκλειστικά μέσω γραπτών ή φωνητικών μηνυμάτων και σπάνια μέσω τηλεφωνικών κλήσεων (τώρα τελευταία θα έλεγα ότι έχει συμβεί περισσότερες φορές).
Όλα αυτά φαίνονται παράξενα σ' εμάς τους παλαιότερους, γιατί το τηλέφωνο ήταν το ισχυρό μέσο επικοινωνίας σε βαθμό, μάλιστα, που ξεχνιόμαστε με τις ώρες. Δεν θα ξεχάσω στα εφηβικά μου χρόνια που μιλούσα έως και τρεις ώρες με τους φίλους μου, ιδιαίτερα με την "κολλητή" μου, με την οποία μέχρι και τα μαθήματα μελετούσαμε από εκεί παρέα. Ώσπου ήρθε η ώρα να με απειλήσει ο πατέρας μου...! Είτε έπρεπε να μειώσω δραστικά τον χρόνο απασχόλησης της συσκευής είτε θα αναλάμβανα την πληρωμή του λογαριασμού από το χαρτζιλίκι μου (που δεν ήταν και κανένα σπουδαίο ποσό)! Άλλα χρόνια, άλλες συνήθειες!
Σήμερα, πλέον, όλοι χρησιμοποιούμε όλους τους τρόπους. Όμως η νεότερη γενιά δείχνει ξεχωριστή προτίμηση στον γραπτό τρόπο και απέχει σε σημαντικό βαθμό από την άμεση τηλεφωνική επικοινωνία χωρίς να σημαίνει αυτό ότι δεν υπάρχει κοινωνικότητα και συνεχόμενη επαφή με τους άλλους. Οι ανησυχίες μου είδα πως δεν ήταν μόνο δικές μου, διαβάζοντας τυχαία το άρθρο της Ναυτεμπορικής που ακολουθεί:
