"Μπα, δε σου το 'χα!" / "Μπα, γιατί;"

"Μπα, δε σου το 'χα!"

"Δεν περίμενα με τίποτα να αντιδράσει έτσι δυναμικά αυτό το ευγενικό και ήπιο πλάσμα!"

"Ωχ, χρησιμοποιεί και εκείνη/ος βωμολοχίες; Δεν το φανταζόμουν με τίποτα!"

"Καλέ, λέει πονηρά αστεία! Βρε τη σιγανοπαπαδιά!"

"Είσαι, τελικά, πολύ cool για την ηλικία σου!"

"Πόσο ξενέρωτα συμπεριφέρεται, βρε αδερφάκι μου! Δεν του φαινόταν!"

Αυτές οι φράσεις είναι ένα απειροελάχιστο δείγμα από πόσα άλλα, πολλά και διαφορετικά, μπορεί να ακούσει κανείς ή να εκφράσει ο ίδιος για άλλους. Έχουμε συχνά την εντύπωση ότι ο άνθρωπος έχει πολύ συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και είναι τα μόνα που του διαμορφώνουν την ταυτότητα απόλυτα δίχως καμία παρέκκλιση. Ναι, ίσως κάποια να είναι κι εκείνα που γίνονται περισσότερο εμφανή, μα σίγουρα δεν είναι τα μόνα που υπάρχουν.

Συνήθως αυτά τα χαρακτηριστικά μετατρέπονται σε "ταμπέλες" εύκολα και αβασάνιστα από ανθρώπους που δε γνωρίζονται πολύ καλά μεταξύ τους ή ακόμα και από όσους έχουν στενές σχέσεις, αλλά δεν επιθυμούν να μάθουν καλύτερα τους άλλους, καθώς απαιτεί κόπο και "φαιά ουσία" παραπάνω. Για την πρώτη περίπτωση δεν μπορεί κανείς να έχει απαιτήσεις, μια και υπάρχει απόσταση στις επαφές αυτές. Όμως, στη δεύτερη περίπτωση θεωρώ ότι είναι άδικο να συμβαίνει κάτι τέτοιο, αφού τότε πρόκειται για αρκετά επιφανειακή σχέση και όχι ουσιαστική.

Ο άνθρωπος έχει πολλές πλευρές του εαυτού του, οι οποίες βγαίνουν στο φως ανάλογα με τις συνθήκες και τις περιστάσεις που θα υπάρξουν στη ζωή του. Μερικές ίσως δεν βγουν ποτέ προς τα έξω, γιατί δε θα τους δοθεί η ευκαιρία ή δε θα το προσπαθήσει ο ίδιος να το κάνει. Άλλες πάλι είναι προτιμότερο να μην εμφανιστούν ποτέ, αν έχουν ως συνέπεια την καταστροφή του ίδιου του ανθρώπου ή άλλων. Πολλές φορές αγνοεί την ύπαρξη ορισμένων πλευρών, διότι δεν βρέθηκε στην ανάγκη της εμφάνισής τους ή δεν παρατηρεί επαρκώς τον εαυτό του (συναισθήματα, σκέψεις, δράσεις).

Ο εσωτερικός πλούτος του ανθρώπου είναι τεράστιος και για να πούμε την αλήθεια δύσκολα εξερευνήσιμος. Τούτη η εξερεύνηση είναι μια διαδικασία διαρκής στον χρόνο και πολύ απαιτητική, αλλά και ένα ταξίδι πολύτιμο. Πόσες φορές δεν εκπλησσόμαστε και οι ίδιοι ανακαλύπτοντας πλευρές του εαυτού μας αθέατες μέχρι κάποια δεδομένη στιγμή; Η έκπληξη μπορεί να είναι θετική μα και αρνητική. Σημασία δεν έχει όμως αυτό, αλλά η ανακάλυψη, καθώς έτσι προωθείται η προσωπική βελτίωση, αξιοποιώντας τα θετικά και ελέγχοντας τα αρνητικά του εαυτού μας.Γι' αυτόν, μάλιστα, τον σκοπό έχουμε τον "μαέστρο" εαυτό, ο οποίος έχει αναλάβει τη διεύθυνση της "ορχήστρας", της ταυτόχρονης και συγχρονισμένης απόδοσης του "έργου" με τις "μαγικές" κινήσεις των χεριών του!

Ας δίνουμε, λοιπόν, σε κάθε ευκαιρία τη δυνατότητα στον αγαπημένο "μαέστρο" να κάνει την έκπληξη στους άλλους μα και σ' εμάς τους ίδιους! Και σα "διαβολάκος" που είμαι, θα έλεγα ότι ας συμβαίνει η έκπληξη να μην είναι πάντα θετική...😉

 

💣 Προσοχή! Και η μουσική πρόταση που ακολουθεί είναι μια έκπληξη - θετική ή αρνητική, ποιος ξέρει! Πρόκειται για έναν ραδιοφωνικό σταθμό που άκουσα τυχαία τις προηγούμενες μέρες κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού που είχα και μου άρεσε ιδιαίτερα, χωρίς να το περιμένω. Από όσο τον άκουσα δεν έχει πρόγραμμα "κονσέρβα", που να ζαλίζει δια της επαναλήψεως! Οι τοπικοί σταθμοί επαρχιακών πόλεων συνήθως είναι υποτιμημένοι ή ακούγονται μόνο από τους κατοίκους των περιοχών αυτών. Όμως, όταν υπάρχει και η ψηφιακή μετάδοση, τότε είναι δυνατή η ακρόασή τους παντού! 

Προσοχή δεύτερη! Ο σταθμός έχει διαφημίσεις και μάλιστα τοπικών επιχειρήσεων, οπότε μην μπερδευτεί κανείς και τρέξει για... τις προσφορές! Κάποιες έχουν και την πλάκα τους...

Καλή ακρόαση σε όποιον το κάνει κέφι!

Super FM 89.8 - Δράμα 

Ένα "γλυκό παράπονο" από τον Λόρκα

Σονέτο του γλυκού παραπόνου

Φοβάμαι μη χάσω το θαύμα
των αγαλμάτινων ματιών σου και τη μελωδία
που μου αποθέτει τη νύχτα στο μάγουλο
το μοναχικό ρόδο της ανάσας σου

Πονώ που είμαι σε τούτη την όχθη
κορμός δίχως κλαδιά μα πιότερο λυπάμαι
που δεν έχω τον ανθό, πόλφο ή πηλό
για το σκουλήκι του μαρτυρίου μου.

Αν είσαι εσύ ο κρυμμένος μου θησαυρός
αν είσαι εσύ ο σταυρός και ο υγρός μου πόνος,
αν είμαι το σκυλί της αρχοντιάς σου

μη με αφήσεις να χάσω ό,τι έχω κερδίσει
και στόλισε τα νερά του ποταμού σου
με φύλλα από το φρενοκρουσμένο μου φθινόπωρο.

                          Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα, μετάφραση: Γιάννης Σουλιώτης

 

Φέρνω κάτι με πιθανό ενδιαφέρον...

Εδώ συνηθίζω να μοιράζομαι, πέρα από τις δικές μου σκέψεις και απόψεις, οτιδήποτε μου αρέσει ή μου φανεί ενδιαφέρον. Έτσι, κατά καιρούς προτείνω άρθρα, ταινίες, σειρές κλπ. Τώρα φέρνω μια συνέντευξη, στην οποία μιλά για πολλά και νομίζω με ουσιαστικό και ξεκάθαρο τρόπο ο Δημήτρης Καραγιάννης, παιδοψυχίατρος - ψυχοθεραπευτής. 

Αυτό που με έλκυσε περισσότερο ήταν εκείνο που αναφέρεται και στον τίτλο του βίντεο της συνέντευξης (αν και το βρήκα σε ειδησεογραφικό σάιτ), ότι "η ψυχοθεραπεία τείνει να γίνει μόδα". Με το οποίο συμφωνώ, γιατί οι εμπειρίες τόσο κάποιων φίλων μου με ψυχολόγους-ψυχοθεραπευτές όσο και η δική μου συναναστροφή με αντίστοιχους ειδικούς λόγω της επαγγελματικής μου ιδιότητας, έδειξαν πως κάτι τέτοιο συμβαίνει τελικά. Το να πηγαίνει κανείς ατέλειωτα στον ειδικό και αποτέλεσμα να μην υπάρχει σημαίνει ότι κάτι λανθασμένο εξελίσσεται. Καταλήγει η όλη διαδικασία ο ψυχολόγος να μετατρέπεται σε δεκανίκι και όχι να είναι εκείνος που βοηθά στην απελευθέρωση του θεραπευόμενου.

Σε ελεύθερη απόδοση παραθέτω κάποια σημεία της συνέντευξης. 

"Οι θεραπευόμενοι μιλάνε για όλους τους άλλους (μαμά, μπαμπά, φίλους, σύντροφο και άλλους) και πως εκείνοι τους φταίνε και όχι για τον εαυτό τους." 

"Οι θεραπευόμενοι δεν πηγαίνουν με αίτημα ψυχοθεραπείας, δηλαδή αυτογνωσίας, μα ζητούν μόνο επιβεβαίωση. Τότε δε βρίσκουν λύση, αφού λειτουργούν ναρκισσιστικά."

"Θα μπορούσαμε να πούμε ότι υπάρχουν ταλαντούχοι ψυχοθεραπευτές, και είναι εκείνοι που έχουν δυσκολευτεί στην προσωπική ζωή τους, αλλά δε κόλλησαν σ' αυτά που τους δυσκόλεψαν."

"Η κοινωνία γίνεται πλέον α-κοινωνία. Ο άνθρωπος έχει ως ζητούμενο την ευχαρίστηση και όχι τη χαρά, η οποία επέρχεται μέσα από τη σχέση με τους άλλους."

Επίσης, η σημασία της ήττας στην πορεία του κάθε ανθρώπου, η διαφορά φόβου και αγωνίας, ο στοχασμός και ο αναστοχασμός, οι επιρροές και οι επιλογές και η συμβολή τους στην εξέλιξή του είναι ενδιαφέροντα σημεία της συνέντευξης, που ακολουθεί με υπερσύνδεση στον τίτλο παρακάτω:

Η ψυχοθεραπεία τείνει να γίνει μόδα - Ο κόσμος ψάχνει την επιβεβαίωση

 

Και πάμε για μουσική, την οποία μου αρέσει να μοιράζομαι απαρέγκλιτα εδώ... 😁

 

 

 

"Μαύρο πουλί τραγουδάει στη νύχτα"

Μικρό και σύντομο το κείμενο αυτής της ανάρτησης. Ήρθε σαν αστραπή στον νου, που όπως εκείνη χαράζει τον ουρανό στιγμιαία, απρόσκλητα, δίχως καμία αναμονή, αδιαφορώντας για οποιοδήποτε εμπόδιο, έτσι γράφτηκε το παρακάτω. Μα, χρειάζονται κι αυτά...

Κάποτε υπάρχουν ερωτήσεις, οι οποίες ταλαιπωρούν το άμοιρο κεφάλι, καθώς μένουν εκεί κολλημένες, χωρίς να μπορούν να βρεθούν με κανέναν τρόπο οι απαντήσεις. Οι ερωτήσεις πάντα αναζητούν τις απαντήσεις τους, αλλά συχνά υπάρχουν εμπόδια που προέρχονται ξεκάθαρα από το μέσα του καθενός. Αν και γνωρίζει πως μόνο το κατάλληλο άτομο είναι δυνατό να του τις δώσει, δεν το πράττει. Γιατί; Δεν μπορεί. Γιατί;

Έτσι, μερικές φορές ο άνθρωπος κολλάει  σε λάθος πράγμα και βασανίζει τον εαυτό του μάταια. Υπάρχει μια λεπτή γραμμή που διακρίνει το να είναι κανείς περήφανος από το να αφήνει την περηφάνια να γίνεται τροχοπέδη. Το να είναι κανείς περήφανος είναι σίγουρα αρετή, όταν όμως η περηφάνια δεν του επιτρέπει να βαδίσει προς τα εκεί που επιθυμεί και αποτελεί φραγμό, τότε δεν είναι αρετή αλλά βασανιστήριο.

Ποιος έχει τη δύναμη να σώσει τον άνθρωπο από αυτό το βασανιστήριο, άραγε; 

Μόνο η αγάπη έχει την απαραίτητη δύναμη να ξεφορτωθεί την αρνητική όψη της περηφάνιας.

Έρχεται, λοιπόν, η ώρα που ο άνθρωπος πρέπει να βάλει στη ζυγαριά της καρδιάς του, για να δει τι είναι πιο βαρύ. Η περηφάνια ή η αγάπη; 

 

@  Δεν ξέρω για ποιο λόγο, αλλά το ακόλουθο μουσικό κομμάτι μού έφερε τις παραπάνω σκέψεις... κι από εκείνο προέρχεται μέρος του τίτλου της ανάρτησης.

 

@@   Στη συνέχεια υπάρχει ένα "δώρο", μια συλλογή απαλής και αγαπησιάρικης μουσικής και μάλιστα μακράς διάρκειας, ώστε να κρατήσει γλυκιά συντροφιά σε όποιον το επιθυμεί στις ώρες ξεκούρασης των φθινοπωρινών ημερών που διανύουμε πλέον.

 

Μοναχικός ο αγώνας αλλά όχι ακριβώς

Το ποίημα που ακολουθεί το θυμήθηκα έπειτα από μία συζήτηση εκ βαθέων που είχα με ένα πολύ αγαπημένο μου πρόσωπο, το οποίο είχα κάποια χρόνια να δω. Του το αφιερώνω και σε όποιον επίσης βρίσκει κάτι που τον αγγίζει.

Η πορεία μας στη ζωή είναι ιδιαίτερα επίπονη και μοναχική με κάποιες εμβόλιμες φάσεις χαράς, πληρότητας, ευτυχίας. Αλίμονο αν δεν υπάρχουν κι αυτές, καθώς τότε καταργείται αυτόματα το νόημα της ύπαρξής μας. Ευλογία ακόμα είναι οι ψυχές που στέκονται πλάι μας και μπορούν να νιώσουν τον αγώνα μας και να νιώσουμε τον δικό τους. 

Το ποίημα στη συνέχεια αναφέρεται μεν στην μοναξιά του ανθρώπου και τον προσωπικό του αγώνα, τον οποίο εντέλει μόνος του τον κουβαλά, στηριζόμενος καλά (και αποκλειστικά) στα δικά του πόδια τον καταφέρνει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο (έτσι κατορθώνεται η ωριμότητα), αλλά μην ξεχνάμε ότι πάντα υπάρχουν κι εκείνοι που είναι σε θέση να δεχτούν το μοίρασμα του άλλου και να μοιραστούν αντίστοιχα. Τοιουτοτρόπως,  μαλακώνει και ελαφραίνει σε κάποιο βαθμό το σκληρό και βαρύ φορτίο. Κι αυτό ευτυχία είναι...

Μοναξιά

Αν ενώσεις το βροχόνερο με το δάκρυ σου
το γέλιο σου με τον ήλιο
το σίφουνα, τον αγέρα με την ξεσηκωμένη αγανάκτησή σου.

Αν κλάψεις για τα παιδάκια με τις ρόδινες ανταύγειες
του δειλινού στο πρόσωπο, που πλαγιάζουν
με τα χεριά αδειανά, με τα πόδια γυμνά
θα βρεις τη μοναξιά σου.

Αν σκύψεις στους συνανθρώπους σου
μες στα αδιάφορα μάτια τους θα ‘ναι γραμμένη
απελπιστική, ολοκληρωτική η μοναξιά σου.

Κι αν πάλι τους δείξεις το δρόμο της δύναμης
και τους ξεφωνίσεις να πιστέψουν μόνο τον εαυτό τους
θα τους δώσεις μια πίκρα παραπάνω
γιατί δε θα το μπορούν, θα ‘ναι βαρύ γι’ αυτούς
και θα ‘ναι πάλι η μοναξιά σου.

Αν φωνάξεις την αγάπη σου
θα ‘ρθει πίσω άδεια, κούφια, η ίδια σου η φωνή
γιατί δεν είχε το κουράγιο να περάσει όλες
τις σφαλισμένες πόρτες, όλα τα κουρασμένα βήματα
όλους τους λασπωμένους δρόμους.
Θα γυρίσει πίσω η φωνή που την έστειλες τρεμάμενη
λαχταριστή, με άλλα λόγια που δεν την είχες προστάξει εσύ
τα λόγια της μοναξιάς σου.

Θεέ μου, τι θα γίνουμε;
Πώς θα πορευτούμε;
Πώς θα πιστέψουμε; Πώς θα ξεγελαστούμε;
Μ’ αυτή την αλλόκοτη φυγή των πραγμάτων
των ψυχών από δίπλα μας;

Ένας δρόμος υπάρχει, ένας τρόπος.
Μια θα ‘ναι η Νίκη:
αν πιστέψουμε, αν γίνουμε, αν πορευτούμε.
Μόνοι μας.

 
                                       Κατερίνα Αγγελάκη Ρουκ (1956)
                                      Το έγραψε μόλις στα 17 της χρόνια.

 

@  Μουσική επιλογή μακράς διάρκειας που έφερε εδώ ο V πριν λίγες μέρες. Αξίζει να ακουστεί όλο, όπως εξαιρετικό είναι και το βίντεο, μα αν κάποιος δε θέλει να το ακούσει ολόκληρο επιλέγει μέρη.

 

 

Κέφια έχει σήμερα η αγορά... Έχει;

Ήρθα εδώ να μοιραστώ μια πολύ ευχάριστη εμπειρία που είχα τις προηγούμενες ημέρες μέσα από απλά καθημερινά πράγματα και ίσως να προβληματιστούμε λίγο. 

Ο περισσότερος κόσμος πλέον κάνει πολλά από τα ψώνια του με διαδικτυακές παραγγελίες και λίγες φορές θα προτιμήσει να πάει βόλτα στα μαγαζιά, όπως συνηθιζόταν πριν κάποια χρόνια. Ειδικά κατά τη διάρκεια της πανδημίας και του εγκλεισμού αυτό έγινε ο κύριος τρόπος αγορών (μην πω μοναδικός). Έπειτα έγινε συνήθεια (καλά εκπαιδευτήκαμε για πολλά...) και εύλογα θεωρήθηκε ευκολία σε μια εποχή που όλοι ζουν μια ασφυκτικά γεμάτη καθημερινότητα με τρελούς ρυθμούς. 

Προσωπικά, δε συνηθίζω να κάνω τις αγορές μου από το διαδίκτυο, αλλά το χρησιμοποιώ μόνο και σταθερά για πολύ συγκεκριμένα προϊόντα περίπου δυο φορές τον χρόνο, κι αυτό διότι τα βρίσκω σε πολύ καλύτερες τιμές. Γενικά δεν είναι η καλύτερη μου φάση τα ψώνια ούτε και στα μαγαζιά. Βαριέμαι το ψάξιμο, ακόμα και το χάζεμα στις βιτρίνες και δε συζητώ για το σούπερ μάρκετ (το χειρότερό μου)... όπου πηγαίνω με συγκεκριμένη λίστα, ελέγχω σβέλτα τιμές και ποιότητα, παίρνω και φεύγω. Κάπως έτσι κάνω όμως και σε όλα τα είδη πραγμάτων που χρειάζομαι (ρούχα, παπούτσια, καλλυντικά, αξεσουάρ, δώρα κλπ). Παρόλα αυτά, προτιμώ τη δια ζώσης επίσκεψη στην αγορά παρά την ηλεκτρονική. 

Και πάμε τώρα στο βασικό θέμα, για την εμπειρία που έλεγα. Χρειάστηκε να αγοράσω ένα δώρο πολύ συγκεκριμένο σε σύντομο χρονικό διάστημα και δεν ήξερα σε ποια καταστήματα θα μπορούσα να βρω κάτι σχετικό. Η περιοχή επίσης που μένω δεν έχει μεγάλη αγορά, οπότε...τζίφος η δουλειά! Αναγκαστικά μετακινούμαι πάντα σε γειτονικές περιοχές που έχουν πολλά μαγαζιά και πολύ σπάνια στο κέντρο της Αθήνας. Έτσι, λοιπόν, μπήκα να κάνω μια γρήγορη έρευνα στο διαδίκτυο. Βρήκα πράγματι αυτό που ήθελα στην ιστοσελίδα ενός επαρχιακού καταστήματος (μεγάλης πόλης) και από τη χαρά μου κοίταξα και για μερικά ακόμη δώρα που είχα προγραμματίσει να πάρω. Αφού κατέληξα, δεν έκανα γραπτώς την παραγγελία μου, μα προτίμησα να τηλεφωνήσω για να γίνουν όλα πιο σύντομα και να ζητήσω επιπλέον πληροφορίες. Η έκπληξη μου ήταν μεγάλη και πολύ ευχάριστη όταν από την άλλη πλευρά της τηλεφωνικής γραμμής η γυναίκα που με εξυπηρέτησε μου έφτιαξε τη διάθεση για όλη την υπόλοιπη μέρα. Η επαφή μαζί της ήταν άμεση, οικεία (εντελώς φιλική), ζωντανή και ταυτόχρονα με απίστευτο επαγγελματισμό από μέρους της! Τα πράγματα δε που παρέλαβα ήταν θαυμάσια επιμελημένα - πέρα από τις προσδοκίες μου - και η παράδοσή τους χωρίς καμία καθυστέρηση γιατί εκείνη το ζήτησε από την υπηρεσία ταχυμεταφορών. 

Τώρα θα μου πείτε για ποιο λόγο σας ζαλίζω με όλα τα παραπάνω... Το βασικό πίσω από όλα αυτά είναι η σημαντική διαφορά που έχουν οι τρόποι αγορών ακόμη και στο διαδίκτυο. Είναι εντελώς ψυχρό (και ρομποτικό θα έλεγα) να παραγγέλνει κανείς αποκλειστικά με γραπτό τρόπο και παράλληλα ελαφρώς δυσκίνητο χωρίς να του δίνεται η δυνατότητα άμεσης επαφής προκειμένου να ζητήσει διευκρινίσεις (κι ας μοιάζει εύκολο). Ακόμη και η τηλεφωνική επαφή με υπαλλήλους ηλεκτρονικών καταστημάτων είναι επίσης εντελώς διεκπεραιωτική, Στην περίπτωση που ανέφερα όμως η γυναίκα ήταν η ιδιοκτήτρια του εμπορικού καταστήματος, με αποτέλεσμα η εξυπηρέτηση ήταν σε άλλο επίπεδο,  σαν να ήμουν στον χώρο της. 

Αυτά τα λίγα είχα να μοιραστώ. Το μόνο που θα πρόσθετα ως κατακλείδα και με στενοχωρεί (και με ανησυχεί πολύ) είναι το πόσο επιτρέπουμε να εκλείπει σταδιακά η ζεστή ανθρώπινη επικοινωνία ωσότου χαθεί ολοκληρωτικά...! Πόσο επιτρέπουμε να χαθεί ανεπιστρεπτί η ζωντάνια της αγοράς, η οποία ήταν πάντα ένα έξυπνο "πάρε δώσε" ανάμεσα στους ανθρώπους! Και το παζάρεμα των τιμών πού το βάζεις, εκεί να δεις "παιχνίδι"! 

 

 

 

Ένα μίνι "φροντιστηριακό" μάθημα...

Μερικές μικρές υπενθυμίσεις είναι απαραίτητες, για να μην ξεχνιόμαστε, καθώς άνθρωποι είμαστε με αδυναμίες και ελαττώματα. Πού και πού είναι ανάγκη να θυμίζουμε στον εαυτό μας και σε άλλους όσα παραλείπουμε να λάβουμε υπόψη μας στις συναναστροφές μας  ή τα θεωρούμε επουσιώδη. Έτσι, λοιπόν, ήρθα εδώ να παραδώσω ένα μίνι «φροντιστηριακό» μάθημα για κάθε ενδιαφερόμενο (δεν εξαιρείται ο εαυτός μου), το οποίο προέκυψε μέσα από κάποια ερεθίσματα που είχα πρόσφατα.

 

«Η ζωή και ο θάνατος είναι σαν δυο αδέλφια που δεν μπορούν να τα βρουν. Σαν τη μέρα και τη νύχτα, όπου δεν μπορείς να έχεις το ένα δίχως το άλλο.»

Αν έχουμε αυτό στο νου μας, ίσως διαχειριζόμαστε με σοφία ποικίλες καταστάσεις, τις σχέσεις μας με τους άλλους μα και την καθημερινότητά μας όλη. Ίσως, διακρίνουμε τι αξίζει περισσότερο και εστιάζουμε σ’ αυτό κι όχι στα περιττά ή άχρηστα ή σε ό,τι μας βλάπτει. Παράλληλα, μας θυμίζει ότι στην απώλεια δικού μας ανθρώπου είναι σίγουρα δύσκολη η αποδοχή της, όμως το αγαπημένο μας πρόσωπο δε χάνεται ποτέ, αφού τις αναμνήσεις μαζί του δεν μπορεί να μας τις πάρει κανείς. Είναι πάντα μαζί μας, μέσα στην καρδιά μας και τη σκέψη μας. Όπως δεν υπάρχει το ξε-αγαπάς, γιατί τότε δεν αγάπησες ποτέ. Είδα, δυστυχώς, ανθρώπους να διαχειρίζονται την απώλεια δικού τους με οργή, μίσος και επιθυμία για εκδίκηση. Μόνο με ειρήνη μέσα μας μπορεί να γίνει ένας τέτοιος αποχαιρετισμός, δείχνοντας τότε σεβασμό στην ψυχή που μας άφησε.

 

Μαθήματος συνέχεια…

«Μπορεί να έχουμε δει πολλές φορές το ηλιοβασίλεμα, όμως την ανατολή του ήλιου ελάχιστες. Εκείνη δεν είναι όμως που σε κάνει να θέλεις να γίνεις καλύτερος άνθρωπος;»

Είναι εκείνη που σε οδηγεί στο φως, οπότε σε παροτρύνει να κάνεις το καλό, να γίνεται σκοπός της ύπαρξής σου. Στο σύντομο χρόνο μεταξύ ζωής και θανάτου μάς θυμίζει να μένουμε μακριά από το κακό και τους βλαβερούς ανθρώπους. Δεν ανατέλλει ο ήλιος για να μας δώσει μια ευκαιρία να το κάνουμε αυτό; Να κάνουμε καλύτερη τη ζωή για τους άλλους κι όχι μόνο για τον εαυτό μας; Είναι μια ευκαιρία να διορθώσουμε λάθη, να αναιρέσουμε λάθος πράγματα; Ίσως πρέπει να ξεχάσουμε τα ασήμαντα στη ζωή, πράττοντας, σ’ αυτό τον τρελό κόσμο, όσα μας κάνουν να νιώθουμε όμορφα. Ακολουθώντας το κακό - ως σκέψη ή πράξη - η ψυχή βρίσκεται σε μόνιμη αντάρα και καταστροφή κι ας μην φαίνεται πάντα προς τα έξω. Αξίζει; Ας τα βάλουμε στο ζύγι για λίγο…

 

Ραντεβού σε επόμενο μίνι «φροντιστηριακό» (μάλιστα δωρεάν), μια που τώρα ξεκίνησαν και τα αληθινά φροντιστηριακά μαθήματα των μαθητών, τα οποία έχουν λάβει πρωταγωνιστικό ρόλο στη ζωή τους αντί των σχολικών μαθημάτων. Για μένα είναι λυπηρό, αλλά τούτο είναι μια άλλη ιστορία και ένα θέμα για ξεχωριστή συζήτηση…, που δε θα γίνει εδώ.

 

Πάμε απ' την αρχή, ποτάμι μου βαθύ;

Ήρθες την ώρα που φθίνουν οι οπώρες.

Που οι νύχτες κλέβουν απ' τις μέρες.

 

Με άγγιξες όπως οι πρώτες στάλες τη στεγνή γη.

Κύλησες μέσα μου ποτάμι κρυστάλλινο, βαθύ.

Κράτησες απαλά τα ξέθωρα φύλλα της ψυχής μου.

 

Όλα αλλάξαν πηγαία κι αμετάκλητα.

Πήραν μονοπάτι ζωογόνο εκεί που φθίνει κι η ζωή.

Όλα βάδισαν στου παραμυθιού το αφράτο γήινο στρώμα.

Περνώντας απ' τη χαρά στον πόνο και απ' τον πόνο στη χαρά.

 

Έφυγες σαν το καλοκαίρι αφήνοντας χώρο στο φθινόπωρο.

Μελαγχολική ανάπαυση μετά τον θαλάσσιο οργασμό.

Προετοιμασίες ήτανε να γίνουν και δυνατά μαθήματα ν' αρχίσουν. 

Μοιάζει τώρα σαν η φύση να στρώνει για τον ύπνο της. Είπες όμως: 
"Κάθε αρχή και τέλος, μα κάθε τέλος μια αρχή. Πάμε πάλι..." 

 

 @ Συμμετοχή στο δρώμενο “Ένα ποίημα για το φθινόπωρο” της γνωστής μας αεικίνητης πυργοδέσποινας Αριστέας .

 

 

Έλα να σου δείξω το πώς αλλιώς... :))

Ετούτη η ανάρτηση πιθανόν θα φανεί παράξενη, καθώς η αφορμή δόθηκε από ένα βίντεο που είδα τυχαία στο YouTube, με το οποίο μπορεί να πάθει κανείς μεγάλη ζημιά παρακολουθώντας διάφορα βιντεάκια το ένα μετά το άλλο...! 😎

Έτσι,λοιπόν, μερικές φορές και σε χρόνο ξεκούρασης ακούω μουσική και επιλέγω βίντεο που έχουν σχέση με αρχιτεκτονική και διακόσμηση (πάντα μου άρεσε ως κλάδος και ήταν μέσα σ' αυτά που θα ήθελα να σπουδάσω). Για να μην μακρηγορώ, βρήκα το βίντεο που ακολουθεί στη συνέχεια, το οποίο με πήγε σε άλλες εποχές που δεν έζησα, αλλά συνάντησα δημιουργήματά τους ως παιδί. Αργότερα έχασαν την αυθεντικότητά τους, αφού τα παρέλαβαν άλλοι νεότερης γενιάς στα χέρια τους. 

Το θέμα του βίντεο έχει να κάνει με την κατασκευή ενός μικρού μονόχωρου σπιτιού πάνω στα βουνά με φυσικά υλικά και μόνο, τα οποία είχε η περιοχή, κάτι που γινόταν σε όλους τους τόπους του κόσμου κάποτε. Παρακολουθώντας το, ταξίδεψε η μνήμη μου πίσω στον χρόνο στο χωριό του πατέρα μου, όπου ο παππούς μου και οι συντοπίτες του οικοδομούσαν τα σπίτια τους, τα καλύβια για τα ζώα και για την αποθήκευση των εργαλείων των αγροτικών εργασιών τους με παρόμοιους τρόπους. Εννοείται ότι συγκινήθηκα, αλλά παράλληλα θαύμασα το κουράγιο, τη δύναμη, την αντοχή, την ευστροφία και τη δημιουργικότητα, που απαιτούνται, προκειμένου να δημιουργήσει κάποιος μια αντίστοιχη κατασκευή δίχως τα σύγχρονα μέσα και υλικά.

Σίγουρα όσοι ανεβάζουν τέτοια βίντεο στο YouTube (όπως και άλλης ποικίλης θεματολογίας) κερδίζουν χρήματα, και για μένα πολύ καλά κάνουν. Στην προκειμένη περίπτωση υπάρχει όφελος και για τον κόσμο - πέρα από την ψυχαγωγία, καθώς έρχονται να μας θυμίσουν πράγματα που ο άνθρωπος δε θα πρέπει να ξεχάσει. Θεωρώ ότι είναι ζήτημα επιβίωσης σε μια εποχή πολύ ρευστή και μ' έναν πολιτισμό που έχει υποστεί βαθύ κορεσμό. 

Εκεί, λοιπόν, που το Al καλπάζει στη ζωή μας (όπως αναφέρθηκαν τα κορίτσια της παρέας Αριστέα και Κανελλάκη στις αναρτήσεις τους που τις απόλαυσα), εκεί υπάρχουν και κάποιοι τρελοί που πάνε κόντρα παλεύοντας να διατηρήσουν το ανθρώπινο και όσα έχει να προσφέρει η φύση. Μάλιστα, όσο ο άνθρωπος παραμένει κοντά της δεν έχει φοβηθεί τίποτα. 

Το μυστικό, θα έλεγα, κρύβεται στην αξιοποίηση της τεχνολογίας με σοφία και μέτρο πάντα σε συνδυασμό με την καλή γνώση και χρήση των παλαιότερων μεθόδων και τρόπου ζωής! Τότε θα είναι ισορροπημένος ο άνθρωπος κι έχει ελπίδα... 

Είναι ανάγκη, λοιπόν, να το δει αλλιώς!

Χρήσιμη σημείωση :

Το βίντεο είναι μεγάλης διάρκειας, οπότε αν κανείς βαρεθεί ή δεν έχει χρόνο να το παρακολουθήσει κανονικά, έχει τη δυνατότητα του σύντομου play 😏 ή του δεν... play😂. Δεν κρύβω ότι σε ορισμένες φάσεις του μονολογούσα επαναλαμβάνοντας "Τι κάνει ο άνθρωπος!", όπως και γέλασα αρκετές στιγμές. Η συνέχεια στην οθόνη πατώντας στον τίτλο...

117 μέρες ένας άντρας έχτισε ένα πέτρινο σπίτι στα βουνά

 

@ Και πάμε για μουσική φρέσκια (ως προς την κυκλοφορία) και ιδιαίτερη...!

 

 

Σαν μια πέτρα που ρίχνεται στο νερό...

Μπορεί να γυρίσει κανείς τον χρόνο πίσω;

Όλοι θα ήθελαν να τον ελέγξουν, όμως μόνο να ακολουθούμε το πέρασμά του μπορούμε. Ρέουμε μαζί του.

Έτσι, ας μην ασχολούμαστε με το παρελθόν και το μέλλον μα με το παρόν. Όλα συμβαίνουν τώρα και αυτά έχουν σημασία και γι’ αυτά είμαστε σε θέση κάτι να κάνουμε, τα οποία ίσως επηρεάσουν και το μέλλον. Το παρελθόν έπαιξε τον ρόλο του, μας οδήγησε σε αυτό που είμαστε σήμερα.

Αναλογιζόμαστε μερικές φορές την απογοήτευση που νιώσαμε από συμπεριφορές και καταστάσεις που συναντήσαμε στο πέρασμα αυτού του πολύτιμου και μοναδικού χρόνου ή την απογοήτευση που δώσαμε σε άλλους. Το σίγουρο είναι ότι η απογοήτευση έρχεται σε μια καρδιά που αγαπά (ανθρώπους και καταστάσεις), αλλιώς της είναι σχετικά αδιάφορα όλα και τα προσπερνά εύκολα και σύντομα κι ας έχει στιγμιαία πικραθεί.

Κάτι που αξίζει να σημειωθεί, είναι ότι δε χρειάζεται ο άνθρωπος να περάσει σε μεγάλες χειρονομίες για να κερδίσει κάποιον που απογοήτευσε ή να παρέμβει σε μια κατάσταση, αλλά σαν μια πέτρα που ρίχνεται στο νερό κάνει ένα βήμα. Αυτό το βήμα μεγαλώνει και φτάνει στην καρδιά που ράγισε ή φέρνει την ανατροπή σε μια κατάσταση.

Η ζωή είναι στιγμές κι αυτές οφείλουμε να προστατεύσουμε ή να επανορθώσουμε για εκείνες που δεν τα καταφέραμε. Πάντα υπάρχουν τρόποι.