" Κανείς δεν μπορεί να μπει στο ίδιο ποτάμι δύο φορές. " -
" Πόλεμος πατήρ πάντων " -
" ...τα εναντιόδρομα έχουν ενιαία φορά - από τα αντίθετα γεννιέται η ωραιότερη αρμονία " -
Ηράκλειτος
Και μέσα σε όλα έρχεται ο Πατρίκιος να μας θυμίσει κάτι που θα θέλαμε λίγο πολύ όλοι να ξεχνάμε. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην αισθάνθηκε μία φόρα στη ζωή του πως κάποια χρόνια ήταν για εκείνον χαμένα, είτε ελάχιστα είτε περισσότερα.
Πότε θεωρούμε όμως ότι χάσαμε χρόνια; Ποια είναι αυτά για τον καθένα μας; Για ποιους λόγους τα ορίζουμε ως τέτοια; Μπορούσαμε να τα σώσουμε από τον χαμό; Και αν ναι, γιατί δεν το πράξαμε; Τα πενθούμε και τα αφήνουμε στη λήθη ή μήπως δύναται να τα αναπληρώσουμε με έναν τρόπο;
Πολλά τα ερωτήματα και ο καθένας έχει να δώσει τις δικές του μοναδικές απαντήσεις.
Ο ποιητής μάς παραδίδει την προσωπική γραφή του πάνω στο θέμα...
Χαμένα Χρόνια
Όλοι μας έχουμε χαμένα χρόνια.
Άλλοτε τρία, άλλοτε επτά, άλλοτε παραπάνω. Όμως τα είκοσι κλείνουν ωραίο κύκλο.
Μπορούνε γύρω του να νοσταλγούνε,
χωρίς τον πανικό που φέρνουν τα χαμένα χρόνια μιας ολόκληρης ζωής.
Κι έπειτα τι θα σήμαινε να ‘χα κερδίσει είκοσι χρόνια,
που μετακινούνται κάθε που κοιτάζω προς τα πίσω.
Αδιάκοπη πρόοδο βάσει σχεδίου,
συνεχή παραγωγή, ανεβασμένη απόδοση,
αναγνώριση στην ώρα της και ανάλογες τιμές;
ανάλογες είκοσι χρόνια ανώφελα, χαμένα,
που μόνο αυτά πρόσφεραν ευκαιρίες για ονειρικές ζωές,
γεμάτες δυνατότητες που δεν πραγματώνονταν ποτέ.
Για απολαύσεις από την ταύτιση,
με πρόσωπα που δεν επρόκειτο να γίνουν,
για τέρψεις και ενοχές, απ’ την αέναη
τροποποίηση των στόχων.
Για ανεπιφύλακτες αποδοχές.
Για έντρομες απορρίψεις.
Είκοσι χαμένα χρόνια
πάντα χρειάζονται
για ένα φιλόδοξο παρόν.
Στο μυαλό μου τριγυρίζουν διαρκώς σκέψεις διόλου ευχάριστες, λόγω πολλών καταστάσεων που ζούμε. Απέφευγα να γίνω δυσάρεστη γράφοντας εδώ, μια και είναι μέρες διακοπών (ως είθισται), όμως οι ρημάδες δεν μ' αφήνουν στην ησυχία μου.
Το "κερασάκι στην τούρτα" ήταν ένα σχόλιο αναγνώστη στην προηγούμενη ανάρτηση, στο οποίο έφερε ένα άρθρο για τη δημοσιογράφο που αυτοπυρπολήθηκε στο Ζάππειο. Δεν μπορώ να γνωρίζω τι βίωνε η γυναίκα και ούτε θα το αναλύσω, μα το σίγουρο είναι ότι δε θα έπρεπε να συμβαίνουν παρόμοια τραγικά συμβάντα. Ξεχειλίσαμε από τραγικότητα και δεν χαμπαριάζουμε τίποτα.
Ποιος νοιάζεται εξάλλου;
Λέμε ότι ζούμε, πλέοντας με απάθεια σε μια σκατοκατάσταση με πολλές δηθενιές, απατεωνιές συχνά με άρωμα εγκλήματος (όπως περίπου απάντησα το σχόλιο) και συνεχίζουμε ακάθεκτοι τη μονότονη, αδιάφορη διαδρομή μας.
Ποιος νοιάζεται;
Χιλιάδες ψυχές κακοποιούνται ή χάνονται στον βωμό του κέρδους, του εγωισμού ή της αχόρταγης επιθυμίας για δύναμη και εξουσία. Πονηρά μα και άρρωστα μυαλά κλέβουν ευθαρσώς τον κόπο των άλλων, πατάνε κυριολεκτικά επί πτωμάτων και υπνωτίζουν τα πλήθη με φτηνιάρικες δικαιολογίες και υποσχέσεις παπαριές - κι όποιος τα χάψει, τα έχαψε.
Ποιος νοιάζεται;
Πώς να συνεχίσω, που ο κατάλογος είναι πολύ μακρύς, βαρύς κι ασήκωτος; Δεν ξέρω καν αν ενδιαφέρεται κάποιος να τα διαβάσει. Ήρθα να εκφράσω αυτά που αισθάνομαι και δεν αναμένω τίποτε παραπάνω. Τα ιστολόγια λειτουργούν και ως ένα είδος ηλεκτρονικού ημερολόγιου. Μάλιστα, δόθηκαν αυτού του είδους τα μέσα (και πολλά άλλα) στη διάθεση του κόσμου, για να έχει να απασχολείται, να εκτονώνεται και να ξεχνά τον πόνο του, όποιος κι αν είναι αυτός. Γράφεις, ξεχνιέσαι, ξεχνάς, ελέγχεσαι πανεύκολα και αφήνεις τους επιτήδειους σκατόψυχους να κάνουν ανενόχλητοι τις "δουλίτσες" τους, οι οποίες αποδεδειγμένα σε περιλαμβάνουν, αλλά...
Ποιος νοιάζεται;
Αλήθεια, με τόση δηθενιά, που έγινε δεύτερη φύση μας (από τα πιο απλά έως τα πιο σημαντικά), νοιάζεται κανείς αληθινά για τον διπλανό του (ξεκινώντας και από τους δικούς του ακόμα) ;
Την απάντηση μόνο οι ίδιοι μπορούμε να τη δώσουμε , ρωτώντας με θάρρος και απόλυτη ειλικρίνεια (χωρίς άλλες απατεωνιές) !
Μήπως όλα είναι ένα "δήθεν" ;
@ Οι μουσικές επιλογές έχουν τη σημασία τους και δεν επιλέχθηκαν τυχαία, όπως και η εικόνα με την πανσέληνο (των ημερών), η οποία θα έπρεπε να έρχεται, για να ταρακουνήσει συνειδήσεις!
Μια και οι πολλές λέξεις κούρασαν, μα η και η πολλή ανοησία του ανθρώπου επίσης, δυο τραγούδια που ακολουθούν μπορούν να δώσουν περισσότερα και να υπονοήσουν άλλα τόσα μέσα από τους ξεχωριστούς στίχους τους. Η μουσική τους έχει παράλληλα τη δύναμη να ηρεμήσει για λίγο την ψυχή από την αντάρα των καιρών, να ισορροπήσουν, έστω για όσο, τον εσωτερικό μας κόσμο από την αναταραχή που προκαλούν αναπόφευκτες συνειδητοποιήσεις.
"Παυσίλυπον" μάς έλεγε ο Μαχαιρίτσας πριν σχεδόν τριάντα χρόνια που κυκλοφόρησε τον ομώνυμο δίσκο του, όμως η λύπη όχι μόνο δεν έπαψε, αλλά διογκώθηκε με το πέρασμα όλων αυτών των χρόνων σε σημείο που κοντεύει να σκάσει σαν απόστημα.
Και ο Ιωαννίδης έρχεται να προτείνει τη μόνη ίσως διέξοδο στο σκοτεινό αδιέξοδο...
Βρισκόμαστε πλέον για τα καλά στην περίοδο που ξεκινούν οι άδειες των περίφημων καλοκαιρινών διακοπών για τον περισσότερο κόσμο. Ανεβαίνει και η θερμοκρασία σύμφωνα με την τρομοκρατία των μέσων ενημέρωσης, οπότε όσοι μπορούν όπου φύγει φύγει. Μωρέ να φύγει, να φύγει, μα τι σκατά διακοπές θα κάνει είναι ένα άλλο θέμα.
Τέτοια εποχή στους γνωστούς (και όχι μόνο) τουριστικούς προορισμούς υπάρχει ατέλειωτο στριμωξίδι και δυσφορία, όμως με μπόλικη γκλαμουριά και στυλάκι μόνο για σέλφις. Φυσικά πολλοί γουστάρουν να συγχρωτίζονται έτσι. Ηδονίζονται μάλλον να λιάζονται στις ξαπλώστρες ακόμα και σε απόσταση αναπνοής από τους διπλανούς τους (να μη χωράει να πέσει καρφίτσα), να τις πληρώνουν όσο ένα δωμάτιο θερινής διαμονής και το χειρότερο να κάνουν κράτηση για δαύτες ίσως και μήνες πριν...!
Φαίνεται πως δεν αρκεί που έχουμε μπει σε μια κατάσταση του δίπολου "δηλώνω - πληρώνω" όλο τον χρόνο και χωρίς ανάσα (α, και το βουλώνω), θα πρέπει να χρυσοπληρώνουμε τόπο διαμονής, φαγητό και τη θέση της πετσέτας στην παραλία! Κι αν οι τουρίστες είναι υπεράριθμοι για το μέρος που έχουν επισκεφτεί, οι ντόπιοι τότε περισσεύουν και οφείλουν να κάτσουν σπίτια τους (το ακούσαμε κι αυτό) και οι ξενομερίτες ιθαγενείς να πάνε αλλού ή στο χωριό τους βρε αδερφέ ή κι εκείνοι να παραμείνουν σπίτι τους. Τα φράγκα είναι πολύτιμα... Όχι, παίζουμε!
Κάποτε (όχι πολλά χρόνια πριν) κάποια συγκεκριμένα νησιά της χώρας μας ή παραθαλάσσιοι τόποι του ηπειρωτικού της μέρους είχαν πάντα πολυκοσμία (λογική πολυκοσμία όμως), όπως και η πρωτεύουσα μας είχε τουρισμό, αλλά μπορούσες ν' ανέβεις τον βράχο της Ακροπόλεως δίχως ατέλειωτη αναμονή και πορεία σημειωτόν... (τραγικό να πάει κανείς με μαθητές από τον Απρίλιο πλέον)! Μπορούσες να πιεις το ποτάκι σου βράδυ στην πόλη χωρίς να σου ζαλίζουν τα αυτιά και τα μάτια οι συνεχείς περαντζάδες πλήθους τουριστών. Μια κατάσταση τραγέλαφος, η οποία μάλλον εξελίσσεται σε εφιάλτη για τον τόπο μας όπως και για άλλες χώρες της Ευρώπης.
Το χείριστο όμως δεν είναι να χάνει κανείς τον τρόπο που θα ήθελε να κάνει διακοπές, αλλά να καταλήγουν σε καθημερινό βάσανο για πολύ κόσμο οι διακοπές των άλλων! Παραθέτω δύο άρθρα ακόμη (πέρα από τον προηγούμενο υπερσύνδεσμο), τα οποία δίνουν μια μικρή γεύση των συνεπειών της απληστίας του ανθρώπου:
Ειλικρινά δεν ξέρω πια πού βαδίζουμε... Κρατώ από τα άρθρα τα αναγραφόμενα της ταμπέλας μιας διαδηλώτριας σε κάποια ευρωπαϊκή πόλη:
"Make love. Not tourism"
σε παραλλαγή μια παλαιότερης γνωστής φράσης "Make love. Not war"! Σήμερα πια είναι σχεδόν όλα πόλεμος, σε όποια μορφή μπορεί να φανταστεί κανείς...!
@ Αφορμή όλου του παραπάνω ήταν η υπέροχη ανάρτηση της Μαρίας στο Απάγκιο, στην οποία υπήρξε μια πολύ καλή συζήτηση. Η κατακλείδα του όλου θέματος είναι ότι ξεπουλιόμαστε για ένα "τίποτα" από ανθρώπους μάλιστα που είναι το "τίποτα"!
Ένας κόσμος που αλλάζει δραματικά από τα πιο απλά πράγματα έως τα πιο σοβαρά. Κι εμείς; Αραχτοί στην χρυσοπληρωμένη ξαπλώστρα...; Και κάπως έτσι μεταλλάχθηκε ο άνθρωπος σε "τουρίστα" με εισαγωγικά και χωρίς!
@@ Μουσική ως συνήθως ερωτική, που σίγουρα εκείνη δεν είναι "τίποτα"...
Αφορμή όσων ακολουθούν ήταν η τυχαία θέαση για ακόμη μία φορά της ιδιαίτερης για μένα ταινίας "Μικρά Αγγλία" (παλιό αφιέρωμαεδώ...), καθώς δεν χαλάω εύκολα χατήρι όταν μου ζητηθεί κάτι (ακόμα και στην περίπτωση που μου έρχεται βαρύ όπως αυτή η ταινία).
Μάλιστα, τολμώ έναν παραλληλισμό (με μεταφορικό τρόπο) της κατάστασης σιωπής για χρόνια μεταξύ των δύο κοριτσιών της ιστορίας και της μικρής κοινωνίας της εποχής με την κατάσταση της ελληνικής πραγματικότητας σήμερα σε επίπεδο πολιτικό μα και κοινωνικό.
Η φράση "κλειδί" είναι: "Αν μιλούσαμε, Μόσχα...!" και όπως λέει ο Διαμαντής Μπασαντής στο "Εν Άνδρω""Όμως δε μίλησαν..Κι έτσι πορεύτηκαν οι δύο αδελφές η μία δίπλα στην άλλη, για χρόνια στην ταινία του Παντελή Βούλγαρη. Περνώντας από τη μία σιωπή στην άλλη. Από τη μια βαρυφορτωμένη με σκιές γιορτή στην επόμενη. Από τη μια επέτειο στην άλλη. Φτάνοντας στο τραγικό τέλος όπου ανακάλυψαν πίσω από τους "ευτυχισμένους ρόλους" και τους "επιτυχημένους ανθρώπους" κρυβόταν μια ανείπωτη δυστυχία και μια απέραντη απώλεια.
Τι πιο μεγάλη απώλεια από μια ζωή που δε διεκδίκησε ποτέ τα δικαιώματά της; Που ήρθε κι έφυγε χωρίς ποτέ να πει αυτά που ήθελε! Χωρίς ποτέ να κάνει αυτά που πίστευε! Χωρίς ποτέ να εκφράσει αυτά που αισθάνθηκε!"
Αν μιλούσαμε τόσα χρόνια όπως έπρεπε, ίσως να είχαμε προλάβει αυτή την κατάντια, στην οποία κατέληξε ο τόπος μας!
Πάμε να το γλυκάνουμε τώρα λίγο με μερικά ακόμη "αποστάγματα" από την εν λόγω ιστορία:
"Η έπαρση της νιότης είναι το ωραιότερο λάθος της ζωής."
"Ήταν η ίδια η ζωή που τα κανόνιζε έτσι, να βαστάει ένας έρωτας λίγο κι ένας καημός πολύ."
"Ευλογημένοι όσοι αγαπούν και αγαπιούνται τρελά."
"...ένα θα σας πω, χίλιες φορές καλύτερα να μην παντρεύονται τα κορίτσια
αυτούς που αγαπούν, γιατί όταν θα τρέχουνε γραμμή στις παστρικές, ο
πόνος θα παλεύεται."
"Μακάρι να ήμασταν όλοι μεταξύ μας παραχαιδεμένοι, να αγκαλιαζόμασταν και
να φιλιόμασταν πιο συχνά, σαν παιδιά να κλαψουρίζαμε και να χαχανίζαμε ο
ένας στην αγκαλιά του άλλου προσπαθώντας να μαντέψουμε τίνος είναι το
χτυποκάρδι στο στήθος, δικό μας ή του δικού μας.."
"-Ένιωσα την καρδιά μου να σκάει σαν ρόδι, δίχως ήχο. Και τα ρουμπίνια να
διαγράφουν τόξα, να σκοντάφτουν στους ώμους μου, να αναπηδούν στο πλακόστρωτο
σαν πυγολαμπίδες…
-Παρακάτω;
-Με κοιτάζει, και κ α ί γ ο μ α ι."
"Η φύση κερνάει τους υπομονετικούς, το δειλινό δεν
είναι χρώμα και πάει και τελείωσε"
"- Δηλαδή στη ζωή περισσότερο αξίζουν αυτά που χάνεις παρά αυτά που
βρίσκεις, η Όρσα προχώρησε σ' ένα βιαστικό συμπέρασμα, κάτι την έκαιγε,
μια εμμονή, μια αμφιβολία, κάτι. - Αυτά που βρίσκεις ξαναχάνονται, τόνισε η Νανά τις λέξεις μία μια, αυτά που έχασες υπάρχουν για πάντα."
"Τι να έκαναν οι άνθρωποι; Ευτυχώς επινοούσαν άπειρους τρόπους να
αντέχουν τα αβάσταχτα, να συνηθίζουν τα δυσβάσταχτα, να συγχωρούν τα
αδικαιολόγητα, να να ερμηνεύουν τα απίστευτα, να λένε τα ανείπωτα, κι
όλα αυτά για να μη μένουν μόνοι· ήταν ανακούφιση να ξετρυπώνουν κάθε
τόσο έναν καλό λόγο για να συνυπάρχουν με τους διαφορετικούς, ότι κι αν
πρεσβεύανε."
@ Μουσικές επιλογές νομίζω ταιριαστές με τα παραπάνω, που αξίζει να ακούσει κανείς... Οι τρεις πρώτες από μια όμορφη φωνή και η τελευταία από μια γλυκιά παρέα. Όλες σε κάνουν να αναθαρρείς μέσα στη βρωμιά που μας κατακλύζει από παντού!
Το καλοκαίρι ήρθε για τα καλά πια να μας εισάγει αναντίρρητα στους δικούς του ρυθμούς, στην ξεχωριστή νωχελική του ατμόσφαιρα, όπου και να θέλει κανείς να συνεχίσει το καθημερινό, συνηθισμένο του τρέξιμο, δεν του βγαίνει όπως πριν από λίγο καιρό. Προσπαθεί γι' αυτό μα παράλληλα να επεξεργαστεί και να επιδείξει άλλη τόση αντοχή απέναντι στην τραγική πραγματικότητα που τον περιβάλλει.
Και φυσικά ποιος ποιητής είναι απόλυτα ταυτισμένος με τούτη την εποχή; Νιώθεις καλοκαίρι και σκέφτεσαι με εντελώς φυσικό τρόπο τον Ελύτη. Ο "Ηλιάτορας της ποίησης" όπως τον χαρακτήρισαν, ο οποίος αγκάλιασε με θέρμη και φρεσκάδα την ίδια τη ζωή με τις ομορφιές και τις ασχήμιες της. Ο πλούτος του ανεκτίμητος (σε γλωσσικό, αισθητικό, πνευματικό και ψυχικό επίπεδο). Έχω αναρτήσει πολλές φορές έργα του, διότι είναι από τους αγαπημένους μου δημιουργούς. Αυτή την φορά όμως επέλεξα κάποια μέρη από το "Μαρία Νεφέλη" (1978) - ένα από τα σημαντικότερα ποιήματα της εποχής μας και μάλιστα ίσως η πιο βαθιά πολιτική συλλογή του ποιητή - και όχι κάτι καλοκαιρινό ή ερωτικό δικό του, καθώς τούτη η ζαβή πραγματικότητα το επιβάλλει.
Καταγγελτικός ο λόγος του στα ακόλουθα και μια ισχυρή παρότρυνση στο τελευταίο...
Από το "Τραγούδι της Μαρίας Νεφέλης"
Β΄
Ο
Αντιφωνητής
λέει:
PAX SAN TROPEZANA
Τι
βουβάλα που 'χει
γίνει τώρα
τελευταία η γη!
Πορπατάει στα
τέσσερα και
ρουθουνίζει
από χαρά
ντέεε οξ!
Δόξα να 'χουν οι καθεστωτικοί
πατέρες
ειρήνη
βασιλεύει
ζώα μικρά μετά
μεγάλων εκεί
πλοία
διαπορεύονται...
Βυζιά βαμμένα
παντελόνια
δίχρωμα
ψάθες
υπερμεγέθεις
όλων των ειδών
οικόσημα
πλουσίων
πριγκίπων
υποψηφίων
μαζοχιστών
συγγραφείς εξ
αποστάσεως
ηθοποιοί των
εικοσιτεσσάρων
ωρών
ουρούν στη
θάλασσα κι εκβάλλουνε μικρές κραυγές
μειξοευρωπαϊστί:
ου-ου ου-ου!
Ψηλά στον
ουρανό κενά μαύρα
χαίνουν και η ώσμωση
των ψυχών
αφήνει να
ξεχύνεται πυκνόρρευστος
καπνός.
Κάποτε
διαφαίνεται το
βλέμμα ενός
αγίου
άγριον όσο
ποτέ
«δεν έχει
σημασία η σημασία είναι
αλλού»
χρωματιστά
πασπατευτά παν
πλήθη
με
μισόκλειστα
μάτια
μπουσουλώντας
ντέεε οξ!
Pax
Pax
San Tropezana
ειρήνη
βασιλεύει.
Και η Μαρία
Νεφέλη:
Ο ΠΛΑΝΗΤΗΣ ΓΗ
Αχ δεν είναι
αυτός πλανήτης
όλο κότες και
πρόβατα
και βλακώδεις
άλλες
κύπτουσες
υπάρξεις.
Άκρη-άκρη του
Σύμπαντος ο αμελητέος
με τους τόσους
δα ωκεανίσκους
του
με τα Ιμαλαϊάκια του
με τα τέσσερα
δις των απτεροδιπόδων
του
μαχόμενων
αέναα υπέρ
βωμών και
εστιών
πετρελαιοπηγών
και άλλων
πλουτοφόρων
περιοχών.
Δεν είναι αυτός
πλανήτης
στουμπωμένος
δηλητηριώδη
αέρια
έκθετος σε
βροχές
μετεωριτών
σε σκέψεις
φιλοσόφων
σε μακρούς
αγώνες για την
ελευθερία
(τη δική μας
πάντοτε -ποτέ
των άλλων).
Ένα σκάκι για
κόρακες
εξασκημένους
να κερδίζουν
πάντοτε και από
τις δύο πλευρές
«μαύρα πουλιά»
που λεν «μαύρα
μαντάτα».
Όχι όχι δεν
είναι αυτός
πλανήτης
μάλλον είναι
μία πλάνη ήτις
οδηγεί πολύ
μακριά
στον Δία στον
Χριστό στον
Βούδα στον
Μωάμεθ
που εδέησε
κάποτε κι
εκείνοι
ν' ατονήσουν
ώστε όλοι εμείς
από μια
κεκτημένη
απλώς ταχύτητα
να μένουμε στη
στάση του
προσκυνημένου.
Η αντίστροφη
μέτρηση ως τον
τέλειο πλήρη
αφανισμό.
Το μόνο πράγμα
που θα μείνει
ανέπαφο
Ο
Αντιφωνητής
λέει:
Μειξοευρωπαϊστί
τα πάντα
λέγονται
γίνονται
ξεγίνονται
μ' ευκολίες με
δόσεις.
Καιρός των
ανταλλακτικών:
σπάει λάστιχο-βάζεις
λάστιχο
χάνεις Jimmy-βρίσκεις
Bob.
C' est très pratique που 'λεγε κι η
Annette
η
ωραία
σερβιτόρισσα
του Tahiti.
Της είχανε
υπογράψει
δεκαεννέα
εραστές τα
στήθη της
μαζί με τον
τόπο της
καταγωγής τους
μια μικρή
τρυφερή
γεωγραφία.
Όμως θαρρώ
στο βάθος ήταν
ομοφυλόφιλη.
Τρώγε την
πρόοδο και με τα
φλούδια και με
τα κουκούτσια
της.
Και από "Το τραγούδι του ποιητή"
Γ΄
Η ΙΣΟΒΙΑ
ΣΤΙΓΜΗ
Πιάσε την
αστραπή στο
δρόμο σου
άνθρωπε· δώσε
της διάρκεια·
μπορείς!
Από τη μυρωδιά
του χόρτου από
την πύρα του
ήλιου
πάνω στον
ασβέστη από το
ατέρμονο φιλί
να βγάλεις
έναν αιώνα·
με θόλο για την
ομορφιά
και την
αντήχηση όπου
σου φέρνουν οι
άγγελοι μες στο
πανέρι
τη δρόσο από
τους κόπους σου
όλο φρούτα
στρογγυλά
και κόκκινα·
τη στενοχώρια
σου
γεμάτη
πλήκτρα που χτυπούν μεταλλικά στον
άνεμο
ή σωλήνες
ορθούς που τους
φυσάς καθώς
αρμόνιο
και βλέπεις να
συνάζονται τα
δέντρα σου όλα
δάφνες και
λεύκες οι
μικρές και
μεγάλες
Μαρίες που κανείς πάρεξ
εσύ δεν άγγιξες·
Από ό,τι φαίνεται το "σενάριο" αυτού του παλαβού κόσμου γίνεται όλο και χειρότερο με βάση τα νέα της εβδομάδας που πέρασε. Το ζουμί της υπόθεσης θα το συνόψιζα σε δυο φράσεις - κάπως σαν διαταγές σε καθεστώς ολοκληρωτισμού: "Εξοντώστε όσους και όσα αποτελούν εμπόδιο..." και "Χρησιμοποιήστε κάθε εύκαιρο οπλισμό, για να κινείται η αγορά και να ξέρουν όλοι ποιος είναι ο δυνατότερος (κοινώς ποιος την έχει μεγαλύτερη...έλεος)"! Όλοι τους πολύ μικροί, βαριά άρρωστοι και χυδαίοι!
Μόνο μην ξεχάσουν, όταν θα βρεθούν κάτω από το χώμα και θα βλέπουν τις πρασινάδες ανάποδα, να πάρουν μαζί τους όλα αυτά για τα οποία "παλεύουν"! Μπορούν;
Αλλάζω θέμα, διότι θα βρίσω άσχημα, θα πω γενικά πολλές χοντράδες και θα με "κόψουν"... Έτσι κι αλλιώς αυτή την περίοδο δεν έχω και πολύ περισσευούμενη υπομονή και τα επιχειρήματά μου έχουν πάει διακοπές...
Ακούγοντας κάποια μουσικά κομμάτια, τα οποία έχω κρατήσει για αναρτήσεις εδώ, έπεσα σε ένα της Αλεξίου και του Πλιάτσικα με τίτλο "Εσύ με ξέρεις πιο πολύ", οπότε γεννήθηκε το ερώτημα του ποιος τελικά μας ξέρει πιο πολύ;
Μας ξέρουν καλά οι δικοί μας άνθρωποι, όσοι είναι οικογένειά μας, οι φίλοι μας και γενικά όσοι έχουν στενές σχέσεις μαζί μας; Και αν ισχύει, πώς το αντιλαμβανόμαστε; Άραγε το επιθυμούμε πραγματικά ή προτιμάμε την απόσταση;
Θεωρώ ότι είναι μια εξαιρετική συνθήκη όταν ένας άνθρωπος αισθάνεται ότι κάποιος τον ξέρει πολύ καλά. Και φυσικά είναι ευλογία όταν συμβαίνει αμφίδρομα. Είναι μεγάλη ανακούφιση να μη χρειάζεται να δώσει κανείς πολλές εξηγήσεις, να κάνει αναλύσεις των αναλύσεων, να ζητά κάθε φορά κάτι που έχει ανάγκη, αλλά να του έρχονται κάποια πράγματα απλά και ήπια, επειδή ένας άλλος άνθρωπος τον ξέρει πιο πολύ. Η ζωή τότε γίνεται πιο όμορφη και οποιαδήποτε δυσκολία ξεπερνιέται με άλλη δύναμη και αντοχή.
Υπάρχει βέβαια και η άλλη όψη αυτού του νομίσματος, όπου εκείνος που γνωρίζει τον άλλο πιο πολύ ίσως εμφανίζεται ως δυσάρεστο πρόσωπο στην περίπτωση που του φέρνει στο φως πλευρές του εαυτού του που δεν θα ήθελε να τις βλέπει ή να τις θυμάται. Όμως δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα δικά μας...
Αν απολαμβάνουμε μια τέτοια σχέση, ας κρατάμε τη θετική της μεριά και από την άλλη όσα δε μας αρέσουν είναι και πάλι μάθημα, για τη βελτίωσή μας.
Ας μην παραλείπουμε να εκφράζουμε και με λόγια την αγάπη μας σε εκείνους που μας ξέρουν πιο πολύ, καθώς δεν έχουμε ιδέα αν θα υπάρξει η ευκαιρία μια άλλη φορά... Μην αναβάλλουμε, γιατί είμαστε όλοι θνητοί και ως εκ τούτου πάντα εύθραυστοι. Ακολουθεί ένα ξένο μουσικό κομμάτι σαν "ταίρι" του ελληνικού που προηγήθηκε.
Κάπως χωρίς συγκεκριμένο θέμα ξεκινώ να γράφω, αν και κατά βάθος είναι πολλά και πολύ συγκεκριμένα που θα μπορούσαν να ειπωθούν, όμως προτιμώ να αφεθώ και όπου με βγάλει. Αυτή είναι η ανάγκη της στιγμής και δε θέλω με τίποτα να την καταπιέσω, εξάλλου ένα σωρό καταπιέσεις δεχόμαστε όλοι και μάλιστα αδιάλειπτα.
Δεν κρύβω πως θα επιθυμούσα να βγάλω από μέσα μου ποικιλία από επιφωνήματα και επιφωνηματικές εκφράσεις, μήπως και γλιτώσω από το μπάφιασμα, όπως "Ουφ!", "Πουφ!", "Ω!", "Ήμαρτον!", "Ου!", "Αχαχουχα", "Στοπ!", "Ουστ!", "Ξουτ!", "Φτου!" "Φασκελοκουκούλωστα!"...
Παρέα με όλα αυτά τα επιφωνήματα, έτσι ανάκατα, περνούν σκέψεις από το μυαλό σαν μικρές αστραπές. Χάνονται πριν προλάβω να τις επεξεργαστώ νοητικά, να τους δώσω μορφή με το πληκτρολόγιο και να τις προβάλλω στην οθόνη. Πώς μπορεί άραγε να αποφευχθεί κάτι τέτοιο όταν ο νους έχει κατακλυστεί (και η ψυχή παράλληλα) από δεκάδες πράγματα που συμβαίνουν κάθε μέρα; Δεν αρκούν τα προσωπικά φορτία, μα πρέπει το στομάχι ν' αντέξει το βάρος της σκατοκατάστασης γύρω μας.
Διαπιστώνω για ακόμη μία φορά δια μέσου διαφορετικών συμβάντων ότι πολλοί βλέπουμε τελικά όσα θέλουμε να δούμε, ακούμε όσα θέλουμε να ακούσουμε και καταγράφουμε όλα εκείνα που μας προσφέρουν ασφάλεια - ή έτσι νομίζουμε - αρνούμαστε πεισματικά να δοκιμάσουμε να δούμε, να ακούσουμε κάτι διαφορετικό, διότι είναι ξένο στις δικές μας προσλαμβάνουσες και ικανοποιούμαστε ιδιαίτερα με το να ειρωνευτούμε, να χλευάσουμε κιόλας, να το μειώσουμε με κάποιο τρόπο. Το λυπηρό είναι ότι πράττουμε τοιουτοτρόπως δίχως να έχουμε διαθέσει ούτε τον ελάχιστο παραγωγικό χρόνο προκειμένου να εξετάσουμε τι έχει να προσφέρει. Κατ' επέκταση δημιουργούνται τα αδιέξοδα, ενώ επί της ουσίας δεν υπάρχουν.
Πλάθει ο καθένας μας τον δικό του εικονικό κόσμο ζητιανεύοντας σιγουριά, ασφάλεια και εσφαλμένη ευημερία αντί να διεκδικήσει δυναμικά με επιμονή και υπομονή την αληθινή ευημερία, αποδεχόμενος πρώτα με ειλικρίνεια και θάρρος την μίζερη πραγματικότητα στην οποία ζει (εντέχνως του την επέβαλαν) κι έπειτα λαμβάνοντας σοβαρή γνώση για το ποιες δυνατότητες έχει προς αξιοποίηση.
Τ' αφήνω εδώ προς το παρόν, καθώς εδώ και σταμάτησε η ροή των ανάκατων σκέψεων που έκαναν "πάρτι" στον ταλαίπωρο εγκέφαλό μου. Άσε, που χάθηκε στη διαδρομή η διάθεση να συνεχίσω να γράφω, αφού αναγκάστηκα να κάνω μια σειρά διαλειμμάτων για διάφορους λόγους. Συνέχεια σε επόμενο "επεισόδιο"...
Επιστροφή για λίγο στα διαδικτυακά (για να αλλάξω παραστάσεις) έπειτα από μέρες μεγάλης ανησυχίας, άγχους, ταλαιπωρίας και κούρασης (προέκυψε ένα σοβαρό χειρουργείο σε μέλος της οικογένειας) κι έπεται συνέχεια που απαιτεί υπομονή (ίσως και γαϊδάρου), πειθαρχία (μάλλον στρατιώτη) και μπόλικη κινητικότητα (μυαλού και σώματος). Όμως, αυτά δε μετράνε και πολύ, αφού μέχρι τώρα όλα πήγαν κατ' ευχήν. Είναι ο δεύτερος χρόνος που θέματα υγείας μπήκαν στη ζωή μας αιφνίδια - ξεκινώντας πρόπερσι από το μικρότερο μέλος του σπιτιού και από ό,τι φαίνεται κάθε τέλος άνοιξης με αρχές καλοκαιριού συμβαίνει κάτι διαφορετικό... Τι να πω; Υπομονή, αντοχή και... πάλι υπομονή. Παρόλα αυτά δεν παραλείπω να είμαι ευγνώμων, καθώς στα άσχημα που έρχονται υπάρχει θετική εξέλιξη. Αυτό είναι που ισορροπεί μέσα μου τη στενοχώρια.
Τα υπόλοιπα (συναισθήματα και σκέψεις) θα εκφραστούν μέσω της ποίησης...
Αν δεν στηρίξεις το ένα σου πόδι έξω απ’ τη Γη
Αν δεν στηρίξεις το ένα σου πόδι έξω απ’ τη Γη, ποτέ σου δεν θα μπορέσεις
να σταθείς επάνω της.
Οδυσσέας Ελύτης (απόσπασμα από το Μαρία Νεφέλη)
Το μπλε τραγούδι
Είμαι κουρασμένος
Είμαι κουρασμένος, από κουβέντες κι από πράξεις Κι αν θα με συναντήσεις σε κάποιο
δρόμο, μη μου κάνεις ερωτήσεις, γιατί
τ’ όνομά μου μονάχα μπορώ να σου πω
και τ’ όνομα της πόλης όπου
γεννήθηκα – Μα τούτο αρκεί.
Δεν έχει πια νόημα αν το αύριο
θα φτάσει. Αν υπάρχει
μονάχα τούτη η νύχτα κι έπειτα έρθει
το πρωί, δε θά ‘χει νόημα τώρα.
Είμαι κουρασμένος. Είμαι κουρασμένος από κουβέντες
κι από πράξεις. Μες στην καρδιά μου
θα βρεις μια χούφτα μικρούλα
από σκόνη. Πάρ’ την και φύσα την έξω
στον άνεμο. Άστην, να την πάρει ο άνεμος
και θα βρει το δρόμο για το σπίτι.
Τενεσί Ουίλιαμς
Σπορά
Σπορά στο χάος
Ένα χαμόγελό σου
Σβήνει κι ανάβει.
Νίκος Σιδέρης, Η Τέχνη του Κόκκου (Μεταίχμιο, 2011)