"Ας έρθει ό,τι είναι να 'ρθει"...!

ΤΟ ΑΙΩΝΙΟ ΣΤΟΙΧΗΜΑ

1
Ότι μια μέρα θα δαγκάσεις μες στο νέο λεμόνι
και θ' αποδεσμεύσεις
τεράστιες ποσότητες ήλιου από μέσα του.

2
Ότι όλα τα ρεύματα των θαλασσών
άξαφνα φωτισμένα θα σε δείξουν
ν' ανεβάζεις τη θύελλα στο ηθικό επίπεδο.

3
Ότι και μες στο θάνατό σου πάλι θα 'σαι
σαν το νερό στον ήλιο
που γίνεται ψυχρό από ένστικτο.

4
Ότι θα κατηχηθείς απ' τα πουλιά
κι ένα φύλλωμα λέξεων θα σε ντύσει
ελληνικά να μοιάζεις αήττητη.

5
Ότι μια σταλαγματιά θ' αποκορυφωθεί
ανεπαίσθητα στα τσίνορα σου
πέρ' απ' τον πόνο και μετά πολύ το δάκρυ.

6
Ότι όλη του κόσμου η απονιά θα γίνει πέτρα
ηγεμονικά να καθίσεις
μ' ένα πουλί πειθήνιο στην παλάμη σου.

7
Ότι μόνη σου τέλος θ' αρμοστείς
αργά στο μεγαλείο
της ανατολής και του ηλιοβασιλέματος.

 

                                      Από το "Μαρία Νεφέλη" του Οδυσσέα Ελύτη

 

Με τούτο το μέρος από το θαυμάσιο έργο του πολυαγαπημένου μας δημιουργού καλωσορίζω τη νέα χρονιά αντί ευχών. Ας το λάβει ο καθένας όπως μιλά στην ψυχή του! Δεν ξέρω για ποιο λόγο το επέλεξα, όμως, μάλλον, κάτι έχει να δώσει για τον νέο κύκλο του χρόνου...

 

 

 @  Και όπως μας λένε τα παραπάνω τραγούδια "μια νέα μέρα έχει έρθει" και "ας έρθει ό,τι είναι να 'ρθει"!

 

Ένα νέο έτος με λυτρωτικές νίκες για τον καθένα χωριστά 
και την ανθρωπότητα επίσης!

 

Είναι κι αυτές γιορτινές αναμνήσεις...

Με αφορμή το Δρώμενο του Γιάννη από το "Ηδύποτον" ενεργοποιήθηκε σε όλους η ροή των αναμνήσεων για Χριστούγεννα που προηγήθηκαν στον χρόνο και ίσως μάς στιγμάτισαν με κάποιο τρόπο, ακόμα κι αν δε θέλουμε να το ομολογήσουμε ούτε στον εαυτό μας. Μας έχει πάρει η ζωή παραμάζωμα με τόσα που συμβαίνουν απανωτά και δίχως ανάσα... 

Έτσι, λοιπόν, γύρισα κι εγώ τον χρόνο λίγο πίσω και έπειτα ακόμη πιο πίσω...Έπαιξαν στο μυαλό μου έντονα σαν σκηνές κινηματογραφικής ταινίας δύο διαφορετικές καταστάσεις που έζησα. Σίγουρα δεν έχουν το ίδιο ειδικό βάρος, καθώς η δεύτερη που θα αναφέρω δε συγκρίνεται με την πρώτη, όμως αφέθηκα στη ροή του νου και στάθηκα σε εκείνες που μου ήρθαν πρώτες. Και μάλλον δεν επέτρεψα στον εαυτό μου να πάει πολύ πίσω στον χρόνο, γιατί εκεί υπάρχουν αναμνήσεις από απώλεια που δε χωνεύεται όσα χρόνια κι αν περάσουν - πονούν αφόρητα όσο κι αν έχει συμφιλιωθεί κανείς μαζί τους. 

Η πρώτη ανάμνηση ήρθε απρόσμενα το πρωί της παραμονής των Χριστουγέννων μετά τα κουδουνίσματα των παιδιών για τα κάλαντα. Γύρισα αυτόματα σ' εκείνα τα πρώτα τραγικά Χριστούγεννα του εγκλεισμού λόγω της πανδημίας. Τότε τα κάλαντα είχαν απαγορευτεί δια ροπάλου! Όμως, την ελεύθερη ψυχή των παιδιών και τον πηγαίο αυθορμητισμό τους δύσκολα τον φυλακίζει κανείς. Απόδειξη αυτού ήταν ό,τι συνέβη εκείνη την σκοτεινή παραμονή. Αφού τελειώσαμε το περίφημο τηλεμάθημα την προπαραμονή και είπαμε εξ αποστάσεως τα κάλαντα και ακούσαμε αντίστοιχα από όλη την Ελλάδα, ευχηθήκαμε και ανανεώσαμε το ραντεβού μας για μετά τις διακοπές των εορτών. Πίστευα κι εγώ ότι θα έμεναν εκεί τα πράγματα με αρκετή θλίψη και ένα κενό μέσα μου..., κάτι το οποίο είχαν αισθανθεί και οι μαθητές. Αιφνίδια την επόμενη μέρα χτύπησε πρωί πρωί το κουδούνι! Είχαν έρθει αρκετοί από την ομάδα της τάξης να τα πουν δια ζώσης, όπως έκαναν τα προηγούμενα χρόνια, σπάζοντας τα δεσμά του πιθαναγκασμού για κλείσιμο εντός των τοίχων και των ψυχών παράλληλα! Τα είπανε έξω στον δρόμο και μάλιστα ψιθυριστά, μην τυχόν και τους ακούσει κανένας γείτονας και τους "καρφώσει"... Κάλαντα ψιθυριστά! Το ζήσαμε κι αυτό!

Η δεύτερη ανάμνηση προήλθε μέσα από μια συζήτηση που είχα και είναι ιδιαίτερα επώδυνη, καθώς σχετίζεται με την απώλεια του πατέρα μου. Φυσικά και δεν περίμενα αυτό για να τον θυμηθώ, όμως αυτή την φορά αναβίωσα νοερά όλες εκείνες τις δύσκολες μέρες, ίσως και με κάθε λεπτομέρεια. Πέρασαν πάνω από δέκα χρόνια και μάλιστα σαν αστραπή! Ήταν προπαραμονή Χριστουγέννων που μόλις είχε εισαχθεί εκτάκτως στο νοσοκομείο και από εκεί κι έπειτα ξεκίνησε ο μαραθώνιος της εναγώνιας προσμονής για την επιστροφή του στο σπίτι. Τα πράγματα δεν έγιναν όπως όλοι επιθυμούσαμε και αναμέναμε από τα λεγόμενα των γιατρών, διότι η ανατροπή έγινε απρόσμενα με την είσοδό του στην εντατική. Έπειτα από ενάμιση μήνα έφυγε από κοντά μας και δυστυχώς όχι από την πάθηση για την οποία εισήχθη (και δεν ήταν προχωρημένης ηλικίας). Εκείνες οι γιορτινές μέρες δεν ξεχνιούνται ποτέ και αφήνουν σε κάθε επαναφορά τους στη μνήμη μια γλυκιά θλίψη, καθώς έτυχε να ζήσω πολύ όμορφες στιγμές ταυτόχρονα με όσες έφεραν αγωνία, μεγάλη στενοχώρια και πόνο. 

Από εκεί κι έπειτα ακολούθησαν τόσα άλλα δύσκολα, τα οποία δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα έρθουν, μα έβαλα φραγή στις "κλήσεις" του νου και τις άφησα "αναπάντητες", γιατί αποφάσισα ότι θα απολαύσω όλες τις καλές στιγμές που συμβαίνουν και θα πλάσω επίσης τέτοιες για όλους μας.

Στη ζωή δεν είναι όλα ονειρικά όπως τα παρουσίασα στην ιστορία σε τέσσερις πράξεις με το περίφημο κουραμπιεδάκι, λόγω του κλίματος των εορτών - και μακάρι να ήταν έτσι για όλο τον κόσμο. Υπάρχουν βεβαίως και τέτοιες στιγμές, οι οποίες είναι αληθινός θησαυρός, όμως δεν είναι ο κανόνας. Οφείλουμε να τιμούμε με την καρδιά μας όσα όμορφα μάς φέρνει η διαδρομή μας σε τούτη τη γη και να στεκόμαστε με θάρρος και δύναμη στις αντιξοότητες και τις αιφνίδιες και λυπηρές καταστάσεις που δυστυχώς είναι ουκ ολίγες...

 

 @ Η επιλογή του τραγουδιού έγινε στη μνήμη του ξεχωριστού καλλιτέχνη που έφυγε από τη ζωή τις προηγούμενες μέρες! 

Χριστούγεννα σε τέσσερις πράξεις - Δ΄

Και έφτασε η ώρα της τελευταίας πράξης του Δρώμενου, στην οποία ολοκληρώνεται η εικόνα της σύντομης (μα χρονικά μακράς) ιστορίας κι έρχεται στο φως ο μικρός της θησαυρός στα πλαίσια της πιο λαμπρής και αγαπησιάρικης γιορτής του χρόνου.

Για τη σύνδεση όλων των πράξεων μια βόλτα στις προηγούμενες ίσως θα ήταν χρήσιμη:  Πρώτη Πράξη - Δεύτερη Πράξη - Τρίτη Πράξη

Τέταρτη Πράξη

Αυτές τις γιορτινές ημέρες ο ωκεανός έγινε ο δρόμος που τους έφερε κοντά κι ας ήταν ο ίδιος που τους χώρισε. Όμως τώρα όλα ήταν αλλιώς. Ο καθένας τους νίκησε μέσα του το δικό του "τέρας" και αποκαλύφθηκε όλη η ομορφιά της ψυχής, της ισχυρής μεταξύ τους έλξης και της δυνατής αγάπης. Μιας αγάπης που όχι μόνο άντεξε στο πέρασμα του χρόνου και στην απόσταση, μα έγινε βαθύτερη και αναντικατάστατη. Ήρθε επιτέλους η μαγική στιγμή που το πολύτιμο κουραμπιεδάκι θα μοιραζόταν στα δύο. Δόθηκε η υπόσχεση πως σε όλες τις επόμενες γιορτές τα κουραμπιεδάκια θα τα έφτιαχναν πάντα παρέα και θα τα πρόσφεραν και σε άλλους για το καλό!

Ας μη ξεχνάμε ότι ο κουραμπιές έναντι του - ωραιότατου επίσης - μελομακάρονου έχει μια κάποια νίκη, καθώς ήταν το κατεξοχήν γλυκό γιορτής (δινόταν αρχικά σε γάμους και βαφτίσεις). Συμβολίζει το μοίρασμα της αγάπης και της χαράς, αρκεί να είναι αφράτη και εύθρυπτη μπουκιά που λιώνει στο στόμα δίνοντας μοναδική απόλαυση. Και όσο πιο πολλή η άχνη τόσο πιο μεγάλη είναι η χαρά λένε... Έτσι δεν είναι όμως και οι σχέσεις των ανθρώπων που συμβαίνουν μια φορά στη ζωή;

 

 

 @  Κι αυτό ήταν το τέταρτο και τελευταίο μέρος της συμμετοχής μου στο Δρώμενο του Γιάννη από το "Ηδύποτον" με τίτλο:

 Χριστούγεννα σε Τέσσερις Πράξεις

Όμορφα Χριστούγεννα για όλους!

Και ας  αποθέσουμε για λίγο όλα τα βάσανα και τις έγνοιες στην αεράτη άχνη των μικρών κουραμπιέδων!

Μια σκόνη είναι όλα, που την παίρνει ο άνεμος...

 

Χριστούγεννα σε τέσσερις πράξεις - Γ΄

Στο τρίτο μέρος του δρώμενου χωρίς ιδιαίτερη εισαγωγή και εξηγήσεις πάμε να δούμε τους ήρωες της μικρής ιστορίας ποια συνέχεια έχουν...

Και για τη σύνδεση των τριών πράξεων μπορεί να κάνει ο αναγνώστης μια βόλτα στην "Πρώτη Πράξη" εδώ και στη "Δεύτερη Πράξη" εδώ . 

 

Τρίτη Πράξη 

Το περίφημο και άτυχο κουραμπιεδάκι ήταν να δοθεί στη μοιραία συνάντηση του αποχωρισμού, ως μοίρασμα ψυχής από τα γυναικεία χέρια λόγω των εορτών, όμως δε δόθηκε ποτέ, γιατί έμοιαζε τότε σα να μην είχε κανένα νόημα τελικά.

Μα.. ένα μήνυμα έσπασε αιφνίδια τη σιωπή χρόνων. Και η κατάσταση πέρασε στα αντρικά χέρια…, συνειδητοποιώντας και οι δύο πλευρές με έκπληξη και συγκίνηση, πως, ναι, γίνονται και «θαύματα» κι ας χρειάζεται κανείς να διασχίσει ακόμη κι έναν ωκεανό, σαν το κολιμπρί *, το μικρότερο πουλί στον κόσμο, που όταν πάρει την απόφαση δε λογαριάζει εμπόδια και κόπο…

Το κουραμπιεδάκι δεν είχε μόνο ελπίδα πια αλλά βεβαιότητα!

* Λένε ότι «το κολιμπρί συμβολίζει την ψυχή που όταν έρχεται η ώρα του να μεταναστεύσει από τον βορρά στον νότο δεν σκέφτεται τον δρόμο που έχει να διανύσει χιλιόμετρα, ορμάει με όλη του τη δύναμη και δεν χάνει τον προσανατολισμό του, η δίψα του για το ταξίδι είναι μεγάλη και δεν σκέφτεται αν έχει τροφή για το δρόμο. Αντιπροσωπεύει την ψυχή του ανθρώπου, γιατί έτσι και ο άνθρωπος έχει μέσα του τη δίψα για το ταξίδι της ζωής».

@  Κι αυτό ήταν το τρίτο μέρος της συμμετοχής μου στο Δρώμενο του Γιάννη από το "Ηδύποτον" με τίτλο:

 

Χριστούγεννα σε Τέσσερις Πράξεις

 

Χριστούγεννα σε τέσσερις πράξεις - Β΄

Δεύτερη εβδομάδα του Δεκέμβρη και περνάμε στη "Δεύτερη Πράξη" του δρώμενου που διοργάνωσε ο φίλος Γιάννης, όπου παίρνω μέρος με μια αλλιώτικη συμμετοχή θα έλεγα. Πληροφορίες θα βρει κανείς στην ανάρτηση της "Πρώτης Πράξης" (κλικ παρακάτω). Θα πρόσθετα μόνο μία διευκρίνιση. Οι τέσσερις πράξεις που επέλεξα να παρουσιάσω αποτελούν μια μικρή ενιαία μυθοπλασία, η οποία εξελίσσεται σε τέσσερα μέρη με βάση τη δομή του δρώμενου. Η μουσική έχει σχέση (με κάποιον τρόπο) με το κάθε μέρος και είναι σαν να εξιστορεί όσα δε γράφονται. Και... το κουραμπιεδάκι έχει τη σημασία του , κυριολεκτική και μεταφορική...!

Η "Πρώτη Πράξη" εδώ...

Και πάμε για την επόμενη!

Δεύτερη Πράξη 

Τα χρόνια πέρασαν και κάθε φορά που πλησίαζαν τα Χριστούγεννα η βασανιστική ανάμνηση αυτού του «μαζί» που έλεγαν τότε μα και του αποχωρισμού ταυτόχρονα τρυπούσε την καρδιά σαν αγκάθι τριαντάφυλλου, καθώς ποτέ δεν ξέχασαν ο ένας τον άλλο. Απλά εκείνες τις μέρες η ελπίδα και η προσμονή γιγαντώνονταν - κι ας γνώριζαν πολύ καλά ότι θαύματα δε γίνονται. Ένας ολόκληρος ωκεανός τους χώρισε - κυριολεκτικά και μεταφορικά - και αυτό φάνταζε για πάντα. Άραγε θα μπορούσαν ποτέ να μοιραστούν αυτό το κουραμπιεδάκι που έχασαν…

 

 

 

@  Κι αυτό ήταν το δεύτερος μέρος της συμμετοχής μου στο Δρώμενο του Γιάννη από το "Ηδύποτον" με τίτλο:

Χριστούγεννα σε Τέσσερις Πράξεις

Χριστούγεννα σε τέσσερις πράξεις - Α΄

Πρώτη εβδομάδα του Δεκέμβρη και πάμε για την "Πρώτη Πράξη" πριν τη λαμπρή περίοδο των εορτών που είναι πρωταγωνίστρια στον μήνα αυτό. Μας παρακίνησε ο Γιάννης της μπλογκογειτονιάς-  μονίμως δημιουργικά ανήσυχος - κι εμείς ακολουθούμε, μήπως κάνοντας κάτι δημιουργικό ανέβει το ηθικό, μια και οι συνθήκες της πολιτικής και κοινωνικής σκηνής είναι της απελπισίας (και λίγα λέω).

Η συμμετοχή μου σε τούτο το δρώμενο δε θα είναι μέσα από κάποιο κείμενο (πεζό ή ποίημα), αλλά θα γίνει μέσα από εικόνα και μουσική και ίσως κάποιο μικρό σχόλιο. Η εικόνα θα είναι η αρχική της ανάρτησης κάθε φορά και ως προς τη μουσική θα υλοποιήσω μια ιδέα που συνδιαμορφώθηκε με αναγνώστη πριν αρκετούς μήνες. Θα υπάρχουν δύο μουσικά κομμάτια, το ένα με ελληνικό στίχο και το άλλο με ξένο, τα οποία είτε τα συνδέει η ίδια μελωδία, είτε έχει γίνει προσπάθεια μεταφοράς του ξένου στα ελληνικά ή ίσως έχουν μια κοινή σχέση με το θέμα της ανάρτησης.

Οι τέσσερις πράξεις που θα αναπτυχθούν σε αυτό το ιστολόγιο θα έχουν ως θέμα τη σχέση δύο ανθρώπων που κάποτε υπήρξαν μαζί. Και... η συνέχεια "επί της οθόνης"!

Πρώτη Πράξη 

Χριστούγεννα βρέθηκαν και τους στοίχειωσε ένα κουραμπιεδάκι που δε μοιράστηκαν ποτέ... 

 

 

@  Αυτό ήταν το πρώτο μέρος της δικής μου συμμετοχής στο Δρώμενο που εμπνεύστηκε ο Γιάννης από το "Ηδύποτον" με τίτλο:  

"Χριστούγεννα σε Τέσσερις Πράξεις"

 

"Και η καρδιά σας, κύριε;"

Σε αυτή την ανάρτηση επανέρχομαι σε θέματα που αφορούν στην εκπαίδευση και ειδικότερα εδώ στη θέση του εκπαιδευτικού, όπως κατέληξε πλέον. Έφτασε να μοιάζει με αρλεκίνο στο παλάτι (χώρα) του παραλόγου, που όλοι απαιτούν από εκείνον να παίξει την παράστασή του όπως μόνο αυτοί επιθυμούν και όχι όπως λέει η συνείδησή του, η καρδιά του και ό,τι έχει ονειρευτεί για τον ρόλο του στην κοινωνία που υπηρετεί.

Αφορμή για τα γραφόμενα εδώ αποτέλεσαν τρία άρθρα που θα παραθέσω στη συνέχεια με παραπομπές στην εκπαιδευτική ιστοσελίδα που δημοσιεύτηκαν, μα και μέσα από όσα βλέπω αρκετά χρόνια να εξελίσσονται (όλο και χειρότερα) στον χώρο της εκπαίδευσης. Δε θα επεκταθώ με δικές μου θέσεις, γιατί τα άρθρα λένε ήδη πολλά, αλλά και για να μην κουράσω. Επίσης, στα σχόλια (αν υπάρξουν) δίνεται η δυνατότητα να γράψω όσα δεν θα ειπωθούν στο κείμενο της ανάρτησης, το οποίο βρίσκω ως διαδικασία πιο ενδιαφέρον λόγω της ανταλλαγής με τον κάθε αναγνώστη.

Το πρώτο άρθρο παρουσιάζει με έναν ιδιαίτερο τρόπο το πώς βλέπει ο εκπαιδευτικός το έργο που έχει αναλάβει και εξηγεί στους μαθητές του γιατί το αγαπά. Φυσικά, αναφέρεται στους εκπαιδευτικούς που αγαπούν πραγματικά αυτό που κάνουν (και δεν είναι λίγοι). Έτσι, λοιπόν, "πρώτα αγαπάς, μετά διδάσκεις"...

Αν τα μάτια του εκπαιδευτικού είναι καθρέπτης, η φωνή του ποτάμι, το μυαλό του καράβι, τότε η καρδιά του τι είναι;

 

Όμως, τα εμπόδια που έχει να αντιμετωπίσει και να ξεπεράσει με σοφία, ψυχραιμία και ψυχική δύναμη είναι πολλά και ποικίλα στην καθημερινότητά του - αφού βέβαια έχει βρει σπίτι να μείνει και τρόπο να τα βγάλει πέρα οικονομικά (αφορά κυρίως νέους εκπαιδευτικούς)... Τα επόμενα δύο άρθρα δίνουν δύο από τα τόσα εμπόδια και τις δυσκολίες που θα βρεθούν σίγουρα στον δρόμο του με κάποιο τρόπο. Είναι, μάλιστα, χαρακτηριστικά του κλίματος που επικρατεί στα σχολεία κυρίως τα τελευταία δέκα χρόνια περίπου (ίσως και περισσότερα).

«Δεν αντέχω άλλο αυτό το σχολείο»: Όταν ο διευθυντής σκοτώνει τη χαρά της διδασκαλίας

 

Το τελευταίο άρθρο αφορά στους γονείς και το νέο "σπορ", στο οποίο επιδίδονται με πάθος χωρίς κανέναν σεβασμό πια ούτε προς το σχολείο ούτε προς τα ίδια τα παιδιά τους. Κι όλα αυτά λόγω της δικής τους ανικανότητας και κακομαθησιάς, θα έλεγα. Ευτυχώς, δεν ισχύει για όλους...μα για αρκετούς και εννοείται πολύ περισσότερους από ό,τι πριν κάποια χρόνια.

Γονεϊκό bullying: Ο αθέατος πόλεμος μέσα στα σχολεία

 

Κλείνοντας, θα πρόσθετα ότι όσα αναφέρονται στο πρώτο άρθρο με αντιπροσωπεύουν ως εκπαιδευτικό μα και τη στάση μου στον χώρο που επέλεξα να καταθέσω ψυχή και πνεύμα όλα αυτά τα χρόνια. Όμως, τα άλλα δύο άρθρα παρουσιάζουν μια κατάσταση ασφυκτική, η οποία απλώνεται σαν επιδημία σε πολλές σχολικές μονάδες παράλληλα με ένα σωρό σοβαρά προβλήματα που υπάρχουν, όπως τα παραμελημένα κτίρια, η έλλειψη προσωπικού, ο μη σοβαρός και με ουσία σχεδιασμός και πόσα άλλα...

Πιστεύω ακράδαντα ότι ο εκπαιδευτικός, που αγαπά αυτό που έχει αναλάβει, μπορεί να τα καταφέρει σε όλες τις συνθήκες και να βγει νικητής μέσα από όλες τις αντιξοότητες (αποδεικνύεται μέσα από την καθημερινότητα αυτό), αλλά με τι κόστος τελικά...;

 

 

 

 

Μία έμπνευση, δεύτερη ανάρτηση...

Συνέχεια εδώ της προηγούμενης ανάρτησης, όπως είχα υποσχεθεί. Στην οποία μπορεί να ανατρέξει κανείς, προκειμένου να λάβει γνώση τι δημοσιεύτηκε σ' αυτήν μα και να έχει εικόνα τι περιλαμβάνουν οι δύο αναρτήσεις, ώστε να μη δίνω πάλι εξηγήσεις... Πατώντας στον τίτλο γίνεται η μεταφορά:

 

Μία έμπνευση, πρώτη ανάρτηση 

 

Ακολουθούν τα υπόλοιπα 12 μουσικά κομμάτια και τα αποσπάσματα από τα 3 βιβλία που έχουν απομείνει. Τα τραγούδια της ροκ σκηνής (με τα παρακλάδια της) που δεν έχω χρησιμοποιήσει ξανά στο ιστολόγιο δεν τα έχω συνδέσει με κάποιον τρόπο με τα κείμενα. 

 

Μουσική μέσω υπερσυνδέσων στους τίτλους...

 

@   Tom Waits - New Coat Of Paint

 

@   Love -  Alone Again Or 

 

 

«Του άφησα πολύ χρόνο, καταλαβαίνεις; Τον απογύμνωσα από ό,τι ήθελε να κάνει, τον άφησα ελεύθερο και ωραίο. Πραγματικά ωραίος, όχι σαν αυτούς στα μυθιστορήματα. Άδωνης, βρε παιδί μου! 
Αυτό δεν ήταν ανάγκη να το ακούσει, στριφογύρισε στη θέση της. Η Μάτα συνεχίζει πως με όλα αυτά ήταν μόνιμα κουρασμένη, δεν διέθετε χρόνο για τον εαυτό της, άφησε που πίστευε πως, αφού κατείχε «όλο το πακέτο», μόρφωση, καταγωγή, κοινωνική τάξη, λεφτά, εμφάνιση, τι άλλο να ήθελε ο άντρας της; 
Τον είχα υποτιμήσει αλλά όχι συνειδητά, μάρτυς μου ο Θεός! Δεν του είχα αφήσει καμία ευθύνη, καμία εξουσία, νόμιζα πως σκεφτόταν και ένιωθε όπως εγώ. Τι άλλο μπορούσε να θέλει; Τα είχαμε όλα! Τέτοια τύφλωση, τόσος εγωισμός.» (Σελ. 63)

 

@  Joan Jett & the Blackhearts - I Hate Myself for Loving You

 

«Το κρύο τής μπατσίζει τα μάγουλα και τα κάνει να κοκκινίσουν, ευτυχώς γιατί το ξενύχτι την έχει διαλύσει, να την έβλεπε η μάνα της τώρα, να άκουγε τον εξάψαλμο… Προχωράει με τα χέρια στις τσέπες και τις αναμνήσεις να ανεμίζουν γύρω της χρωματιστές κορδέλες. Γαλάζια η κορδέλα του αγοριού που έχει εξάρτηση από το διάβασμα. Μοβ η κορδέλα της Μάτας, της γυναίκας με τα πολιορκημένα μάτια. Πράσινη του Σταύρου , του πατέρα που αγωνίζεται να κρατήσει το παιδί του κοντά του. Γκρίζο με μαύρες πιτσιλιές του επιχειρηματία που δεν άδραξε τη μέρα, αλλά μόνο τις ευκαιρίες. Κατακόκκινη σαν την κάπα του η κορδέλα εκείνου που γεννήθηκε Κωνσταντίνος και αποφάσισε να πεθάνει χτες ως Νάντια. Λευκό, φυσικά λευκό το χρώμα της κορδέλας των ερωτευμένων παιδιών.» (Σελ. 368)

                      «Μια νύχτα στο Βιβλιοπωλείο» της Μαίρης Κοντζόγλου

 

@  Oasis - Don't Look Back in Anger

 

@  The Kinks - You Really Got Me 

 

 

«- Αγαπητοί ακροατές, καλή σας ημέρα. Όπως κάθε εβδομάδα, το Ράδιο Τυνησία έχει τη χαρά να σας παρουσιάσει τη Φωνή του Προκτετοράτου, με τον Σαρλ Ντεζ Εμπρέν. Αύριο, 2 ΜΑϊου του 1931, ο Πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας, κ. Γκαστόν Ντουμέργκ, πρόκειται να εγκαινιάσει την αποικιακή Έκθεση, συνοδεία του στρατάρχη Λουί Εμπέρ Γκονζάλβ Λυωτέ. Όλα είναι πανέτοιμα, τα μουσεία, οι κινηματογραφικές αίθουσες, οι νέοι σταθμοί του μετρό, ο ζωολογικός κήπος της Βενσέν. Φυσικά η Τυνησία αποτελεί μια από τις κυριότερες ατραξιόν , με τις αναπαραστάσεις των ανακτόρων, των κήπων και των μιναρέδων της…» (Σελ. 23-24)

 

@   The Who - Won't Get Fooled Again

«Έχουμε περίπου το ίδιο χρώμα, αν και δεν είστε από την Αφρική, και όταν η αστυνομία κυνηγάει μαύρους, δεν ξέρω γιατί, εγώ είμαι με τους μαύρους…Εγώ είμαι Σενεγαλέζος. Γεννήθηκα στην Καζαμάνς. Όλοι σχεδόν οι νέοι του χωριού μου σκοτώθηκαν στο Βερντέ. Απ’ τα αέρια… Οι λευκοί φαντάροι αρνήθηκαν να ξανακάνουν επίθεση, κι ο στρατηγός ζήτησε από μας, τους ακροβολιστές των αποικιακών στρατευμάτων, να σώσουμε τη Γαλλία. Βγήκαμε απ’ τη λάσπη των χαρακωμάτων τα ξημερώματα, χωρίς μάσκες μάς έσπρωχναν οι στρατονόμοι κι οι χωροφύλακες, που του λόγου τους ήταν προφυλαγμένοι και σκότωναν τους αδερφούς που προσπαθούσαν να ξεφύγουν απ’ το σύννεφο του θανάτου…» (Σελ. 78-79)

                                         «Κανίβαλος» του Didier Daeninckx

 

@  The Beatles - Strawberry Fields Forever

 

@   Patti Smith - Because the Night

 

 

«Το AL – 76 ήταν απασχολημένο με τις δικές του υποθέσεις. Το μισό περιεχόμενο της παράγκας είχε σκορπίσει σε μια μεγάλη έκταση στο χώμα, και στη μέση το ρομπότ, καθισμένο σταυροπόδι, μαστόρευε με κάτι λάμπες ραδιοφώνου, κομμάτια σίδερο, ατσάλινα σύρματα και διάφορα άλλα σκουπίδια. Δεν έδωσε καμιά σημασία στον Παίην, που έρποντας με την κοιλιά του, ρύθμιζε τη μηχανή του για μια όμορφη πόζα.» (Σελ. 35)

 

@  Nirvana - Smells Like Teen Spirit  

 
«Ο Λάννινγκ κούνησε το κεφάλι του. Είχε χάσει πια το λογαριασμό πόσες φορές θα ’χε κάνει καλό στην ψυχή του αν είχε διώξει τη Σούζαν Κάλβιν. Είχε, ακόμα, χάσει τον λογαριασμό πόσα εκατομμύρια δολάρια είχε γλιτώσει «αυτή η γυναίκα» την εταιρεία και πόσες φορές. Ήταν ένα πραγματικά ανεξάρτητο πλάσμα και θα ’μενε έτσι μέχρι να πεθάνει – ή μέχρι να λύνανε το πρόβλημα της εξεύρεσης αντρών και γυναικών του δικού της υψηλού επιπέδου, που θα τους ενδιέφερε η ρομποτική έρευνα.» (Σελ. 213)

                                «Έρχονται τα Ρομπότ» του Ισαάκ Ασίμωφ

 

@  Cream - Sunshine Of Your Love 

 

@  Led Zeppelin  -  Whole Lotta Love

 

@  David Bowie -  Five Years