Πάντως, η εσωτερική μου τάση είναι να μπορούσα σαν το άγριο άλογο να φύγω με τρομερό καλπασμό προς τα μέρη που δεν πατά άνθρωπος...
"Σφυρίζουν τα τραίνα
μια μεγάλη βουή απ' όλα τα σημεία του ορίζοντα
χιλιάδες χέρια αδράχνουν και χτυπάνε τις καμπάνες
οι κουλοχέρηδες αρπάζουν με τα δόντια τους και τραβάνε τα
σκοινιά
οι γυναίκες αρπάζουν τα μωρά τους και τα σηκώνουν ψηλά
σαν λάβαρα
ο άνεμος φυσάει τα μαλλιά τους
ο άνεμος φυσάει και ξεδιπλώνει σαν σημαίες τα μαλλιά τους
θέλουμε να σπείρουμε
θέλουμε να υφάνουμε
θέλουμε να γεννήσουμε
ειρήνη
ειρήνη"
Απόσπασμα από το "Φυσάει στα σταυροδρόμια του κόσμου" του Τάσου Λειβαδίτη, του γητευτή του λόγου που με αρμονία συνδύασε τους δυο μεγάλους ορίζοντες της ανθρώπινης ύπαρξης, που είναι η καρδιά και η λογική.
Όμως πια αυτός ο άνεμος που "φυσάει στα σταυροδρόμια του κόσμου" είναι αποπνικτικός από την αποφορά.
Και μάλλον απόλυτο δίκιο είχε ο Νίτσε καθώς έλεγε:
"Η παράνοια σε άτομα είναι σχετικά σπάνια. Όμως σε ομάδες, κόμματα, έθνη και εποχές είναι μάλλον ο κανόνας."