Γκρίνια ή πρόταση μίας σειράς της TV;

Στην προηγούμενη ανάρτηση γκρίνιαξα, όπως κάνω αρκετές φορές όταν καταπιέζομαι, στενοχωριέμαι ή αγανακτώ και θυμώνω με πολλά που συμβαίνουν στην κοινωνία μας και στον κόσμο. Όμως αυτό δε σημαίνει ότι και οι άλλοι βλέπουν τον κόσμο με τον ίδιο τρόπο, οπότε δεν καταλαβαίνουν τη δική μου γκρίνια. Ο καθένας μας έχει την εντελώς προσωπική του ματιά απέναντι στα πράγματα. Το σημαντικό είναι να κάνουμε μία προσπάθεια να δούμε (όσο αυτό είναι δυνατό) τι βλέπει ο άλλος, ώστε έτσι να υπάρξει το πλησίασμα, το οποίο μπορεί να αποδώσει καρπούς εκατέρωθεν.

Μια και αναφέρθηκα στη διαφορετική ματιά, ας πάμε σε πιο ήρεμα νερά με  πρόταση μίας τηλεοπτικής σειράς, η οποία ρίχνει μια κάπως ιδιαίτερη ματιά στην κοινωνία της Σουηδίας. Δεν είναι εντελώς καινούρια, αλλά τη θυμήθηκα πρόσφατα μέσα από σχετική κουβέντα που είχα.

Πρόκειται για σειρά που έχει καθαρή ματιά, χιούμορ, εξυπνάδα, ζωντάνια, φρεσκάδα και σβελτάδα μα και ευαισθησία. Περνά μέσα από το χρυσό περιτύλιγμα της κοινωνίας όπου όλα είναι τακτικά και όλοι ακολουθούν (καταπιεσμένοι μεν αλλά ακολουθούν) την πολιτική ορθότητα. Σε οδηγεί να δεις τον άνθρωπο έξω από τα κλισέ, τις πρόχειρες ταμπέλες και τις προκαταλήψεις.  Όμως συμβαίνει με τρυφερότητα γνωρίζοντας ότι οι άνθρωποι δεν είναι άσπρο μαύρο. Παράλληλα θέτει προβληματισμούς για το πώς αντιλαμβάνεται κανείς την επιτυχημένη καριέρα και την ευτυχισμένη οικογένεια και φτάνει μέχρι και στην αποτυχία της επανάστασης των παλαιών γενιών απέναντι στην ολοκληρωτική κυριαρχία του καπιταλισμού αλλά και το ναζιστικό παρελθόν της Σουηδίας. Διαχειρίζεται αρκετά θέματα με εντελώς φυσικό τρόπο.

Όλα αυτά παρουσιάζονται χωρίς πομπώδες ύφος, σκοτεινά πλάνα ή σκληρές φάσεις αλλά με φως, απλότητα και πολύ χιούμορ. Πάντως, στις πρώτες σκηνές μπορεί να πει κανείς βλέποντας την πρωταγωνίστρια σε μία πολύ προσωπική στιγμή πως "καλά θα πάει κι αυτό"... μα όλα έχουν το νόημά τους και η συνέχεια αξίζει πραγματικά.

Δεν αναφέρω τίποτε ως προς την πλοκή, για να έχει ενδιαφέρον η παρακολούθηση επί της οθόνης!

Ωχ, ξέχασα να πω τον τίτλο... 😁 Πού πας, βρε Καραμήτρο; Ακολουθεί παρακάτω με παραπομπή σε σάιτ ταινιών.

Έρωτας και αναρχία 

@ Γιατί ο έρωτας είναι αναρχικός και μερικές φορές "η αγάπη αμαρτία" (;)...

 

 

Κι ο κόσμος έχει παρανοήσει...

Αρχικά αισθάνθηκα την παρόρμηση να γεμίσω τη σελίδα αυτής της ανάρτησης μόνο με τη φράση του τίτλου και τίποτε άλλο, ώστε να εκφράσω με εξίσου παράλογο τρόπο όσα εκτός λογικής συμβαίνουν σε τούτο τον κόσμο, από τα πιο κοντινά μας έως και τα κάπως πιο μακρινά. Δε θα αναφερθώ συγκεκριμένα, καθώς είναι τόσα πολλά πλέον που το γραπτό τελειωμό δε θα έχει. Ας σταθεί ο καθένας σε εκείνο που θεωρεί πιο παρανοϊκό από όλα κι αν το επιθυμεί το μεταφέρει σε σχόλιο.

Πάντως, η εσωτερική μου τάση είναι να μπορούσα σαν το άγριο άλογο να φύγω με τρομερό καλπασμό προς τα μέρη που δεν πατά άνθρωπος...

"Σφυρίζουν τα τραίνα
μια μεγάλη βουή απ' όλα τα σημεία του ορίζοντα
χιλιάδες χέρια αδράχνουν και χτυπάνε τις καμπάνες
οι κουλοχέρηδες αρπάζουν με τα δόντια τους και τραβάνε τα
σκοινιά
οι γυναίκες αρπάζουν τα μωρά τους και τα σηκώνουν ψηλά
σαν λάβαρα
ο άνεμος φυσάει τα μαλλιά τους
ο άνεμος φυσάει και ξεδιπλώνει σαν σημαίες τα μαλλιά τους
θέλουμε να σπείρουμε
θέλουμε να υφάνουμε
θέλουμε να γεννήσουμε
ειρήνη
ειρήνη"

Απόσπασμα από το "Φυσάει στα σταυροδρόμια του κόσμου" του Τάσου Λειβαδίτη, του γητευτή του λόγου που με αρμονία συνδύασε τους δυο μεγάλους ορίζοντες της ανθρώπινης ύπαρξης, που είναι η καρδιά και η λογική. 

Όμως πια αυτός ο άνεμος που "φυσάει στα σταυροδρόμια του κόσμου" είναι αποπνικτικός από την αποφορά.

Και μάλλον απόλυτο δίκιο είχε ο Νίτσε καθώς έλεγε: 

"Η παράνοια σε άτομα είναι σχετικά σπάνια. Όμως σε ομάδες, κόμματα, έθνη και εποχές είναι μάλλον ο κανόνας."