Συνέχεια εδώ της προηγούμενης ανάρτησης, όπως είχα υποσχεθεί. Στην οποία μπορεί να ανατρέξει κανείς, προκειμένου να λάβει γνώση τι δημοσιεύτηκε σ' αυτήν μα και να έχει εικόνα τι περιλαμβάνουν οι δύο αναρτήσεις, ώστε να μη δίνω πάλι εξηγήσεις... Πατώντας στον τίτλο γίνεται η μεταφορά:
Ακολουθούν τα υπόλοιπα 12 μουσικά κομμάτια και τα αποσπάσματα από τα 3 βιβλία που έχουν απομείνει. Τα τραγούδια της ροκ σκηνής (με τα παρακλάδια της) που δεν έχω χρησιμοποιήσει ξανά στο ιστολόγιο δεν τα έχω συνδέσει με κάποιον τρόπο με τα κείμενα.
Μουσική μέσω υπερσυνδέσων στους τίτλους...
«Του άφησα πολύ χρόνο, καταλαβαίνεις; Τον απογύμνωσα από ό,τι ήθελε να κάνει, τον άφησα ελεύθερο και ωραίο. Πραγματικά ωραίος, όχι σαν αυτούς στα μυθιστορήματα. Άδωνης, βρε παιδί μου!
Αυτό δεν ήταν ανάγκη να το ακούσει, στριφογύρισε στη θέση της. Η Μάτα συνεχίζει πως με όλα αυτά ήταν μόνιμα κουρασμένη, δεν διέθετε χρόνο για τον εαυτό της, άφησε που πίστευε πως, αφού κατείχε «όλο το πακέτο», μόρφωση, καταγωγή, κοινωνική τάξη, λεφτά, εμφάνιση, τι άλλο να ήθελε ο άντρας της;
Τον είχα υποτιμήσει αλλά όχι συνειδητά, μάρτυς μου ο Θεός! Δεν του είχα αφήσει καμία ευθύνη, καμία εξουσία, νόμιζα πως σκεφτόταν και ένιωθε όπως εγώ. Τι άλλο μπορούσε να θέλει; Τα είχαμε όλα! Τέτοια τύφλωση, τόσος εγωισμός.» (Σελ. 63)
@ Joan Jett & the Blackhearts - I Hate Myself for Loving You
«Το κρύο τής μπατσίζει τα μάγουλα
και τα κάνει να κοκκινίσουν, ευτυχώς γιατί το ξενύχτι την έχει διαλύσει, να την
έβλεπε η μάνα της τώρα, να άκουγε τον εξάψαλμο… Προχωράει με τα χέρια στις
τσέπες και τις αναμνήσεις να ανεμίζουν γύρω της χρωματιστές κορδέλες. Γαλάζια η
κορδέλα του αγοριού που έχει εξάρτηση από το διάβασμα. Μοβ η κορδέλα της Μάτας,
της γυναίκας με τα πολιορκημένα μάτια. Πράσινη του Σταύρου , του πατέρα που
αγωνίζεται να κρατήσει το παιδί του κοντά του. Γκρίζο με μαύρες πιτσιλιές του
επιχειρηματία που δεν άδραξε τη μέρα, αλλά μόνο τις ευκαιρίες. Κατακόκκινη σαν
την κάπα του η κορδέλα εκείνου που γεννήθηκε Κωνσταντίνος και αποφάσισε να
πεθάνει χτες ως Νάντια. Λευκό, φυσικά λευκό το χρώμα της κορδέλας των
ερωτευμένων παιδιών.» (Σελ. 368)
«Μια νύχτα στο Βιβλιοπωλείο» της Μαίρης Κοντζόγλου
@ Oasis - Don't Look Back in Anger
«- Αγαπητοί ακροατές, καλή σας ημέρα. Όπως κάθε εβδομάδα, το Ράδιο Τυνησία έχει τη χαρά να σας παρουσιάσει τη Φωνή του Προκτετοράτου, με τον Σαρλ Ντεζ Εμπρέν. Αύριο, 2 ΜΑϊου του 1931, ο Πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας, κ. Γκαστόν Ντουμέργκ, πρόκειται να εγκαινιάσει την αποικιακή Έκθεση, συνοδεία του στρατάρχη Λουί Εμπέρ Γκονζάλβ Λυωτέ. Όλα είναι πανέτοιμα, τα μουσεία, οι κινηματογραφικές αίθουσες, οι νέοι σταθμοί του μετρό, ο ζωολογικός κήπος της Βενσέν. Φυσικά η Τυνησία αποτελεί μια από τις κυριότερες ατραξιόν , με τις αναπαραστάσεις των ανακτόρων, των κήπων και των μιναρέδων της…» (Σελ. 23-24)
@ The Who - Won't Get Fooled Again
«Έχουμε περίπου το ίδιο χρώμα, αν και δεν είστε από την Αφρική, και όταν η αστυνομία κυνηγάει μαύρους, δεν ξέρω γιατί, εγώ είμαι με τους μαύρους…Εγώ είμαι Σενεγαλέζος. Γεννήθηκα στην Καζαμάνς. Όλοι σχεδόν οι νέοι του χωριού μου σκοτώθηκαν στο Βερντέ. Απ’ τα αέρια… Οι λευκοί φαντάροι αρνήθηκαν να ξανακάνουν επίθεση, κι ο στρατηγός ζήτησε από μας, τους ακροβολιστές των αποικιακών στρατευμάτων, να σώσουμε τη Γαλλία. Βγήκαμε απ’ τη λάσπη των χαρακωμάτων τα ξημερώματα, χωρίς μάσκες μάς έσπρωχναν οι στρατονόμοι κι οι χωροφύλακες, που του λόγου τους ήταν προφυλαγμένοι και σκότωναν τους αδερφούς που προσπαθούσαν να ξεφύγουν απ’ το σύννεφο του θανάτου…» (Σελ. 78-79)
«Κανίβαλος» του Didier Daeninckx
@ The Beatles - Strawberry Fields Forever
«Το AL – 76 ήταν απασχολημένο με τις δικές του υποθέσεις. Το μισό περιεχόμενο της παράγκας είχε σκορπίσει σε μια μεγάλη έκταση στο χώμα, και στη μέση το ρομπότ, καθισμένο σταυροπόδι, μαστόρευε με κάτι λάμπες ραδιοφώνου, κομμάτια σίδερο, ατσάλινα σύρματα και διάφορα άλλα σκουπίδια. Δεν έδωσε καμιά σημασία στον Παίην, που έρποντας με την κοιλιά του, ρύθμιζε τη μηχανή του για μια όμορφη πόζα.» (Σελ. 35)
«Ο Λάννινγκ κούνησε το κεφάλι του. Είχε χάσει πια το λογαριασμό πόσες φορές θα ’χε κάνει καλό στην ψυχή του αν είχε διώξει τη Σούζαν Κάλβιν. Είχε, ακόμα, χάσει τον λογαριασμό πόσα εκατομμύρια δολάρια είχε γλιτώσει «αυτή η γυναίκα» την εταιρεία και πόσες φορές. Ήταν ένα πραγματικά ανεξάρτητο πλάσμα και θα ’μενε έτσι μέχρι να πεθάνει – ή μέχρι να λύνανε το πρόβλημα της εξεύρεσης αντρών και γυναικών του δικού της υψηλού επιπέδου, που θα τους ενδιέφερε η ρομποτική έρευνα.» (Σελ. 213)
«Έρχονται τα Ρομπότ» του Ισαάκ Ασίμωφ
.png)
