Σαν μια πέτρα που ρίχνεται στο νερό...

Μπορεί να γυρίσει κανείς τον χρόνο πίσω;

Όλοι θα ήθελαν να τον ελέγξουν, όμως μόνο να ακολουθούμε το πέρασμά του μπορούμε. Ρέουμε μαζί του.

Έτσι, ας μην ασχολούμαστε με το παρελθόν και το μέλλον μα με το παρόν. Όλα συμβαίνουν τώρα και αυτά έχουν σημασία και γι’ αυτά είμαστε σε θέση κάτι να κάνουμε, τα οποία ίσως επηρεάσουν και το μέλλον. Το παρελθόν έπαιξε τον ρόλο του, μας οδήγησε σε αυτό που είμαστε σήμερα.

Αναλογιζόμαστε μερικές φορές την απογοήτευση που νιώσαμε από συμπεριφορές και καταστάσεις που συναντήσαμε στο πέρασμα αυτού του πολύτιμου και μοναδικού χρόνου ή την απογοήτευση που δώσαμε σε άλλους. Το σίγουρο είναι ότι η απογοήτευση έρχεται σε μια καρδιά που αγαπά (ανθρώπους και καταστάσεις), αλλιώς της είναι σχετικά αδιάφορα όλα και τα προσπερνά εύκολα και σύντομα κι ας έχει στιγμιαία πικραθεί.

Κάτι που αξίζει να σημειωθεί, είναι ότι δε χρειάζεται ο άνθρωπος να περάσει σε μεγάλες χειρονομίες για να κερδίσει κάποιον που απογοήτευσε ή να παρέμβει σε μια κατάσταση, αλλά σαν μια πέτρα που ρίχνεται στο νερό κάνει ένα βήμα. Αυτό το βήμα μεγαλώνει και φτάνει στην καρδιά που ράγισε ή φέρνει την ανατροπή σε μια κατάσταση.

Η ζωή είναι στιγμές κι αυτές οφείλουμε να προστατεύσουμε ή να επανορθώσουμε για εκείνες που δεν τα καταφέραμε. Πάντα υπάρχουν τρόποι.

Αλλιώς μπαίνεις κι αλλιώς βγαίνεις...

Το θέμα αυτής της ανάρτησης είναι πρόταση αναγνώστη, την οποία βρήκα ενδιαφέρουσα. Αν και έχω γράψει διάφορα κατά καιρούς, δεν ασχολήθηκα ποτέ αποκλειστικά μ’ αυτό, το οποίο αφορά στις σχέσεις των ζευγαριών σήμερα και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν. Όσα αναφέρονται παρακάτω είναι καθαρά προσωπικές μου απόψεις από εμπειρίες που είχα ή μέσα από όσα έχω μελετήσει (λόγω της επαγγελματικής μου ιδιότητας ) ή έχω παρατηρήσει και δεν είμαι ειδικός επί του θέματος, δηλ. Ψυχολόγος ή Οικογενειακός Σύμβουλος.

Αν το «υπάρχειν» είναι απαιτητικό, τότε το «συνυπάρχειν» είναι ένα μαθηματικό πρόβλημα για δυνατούς λύτες. Μοιάζει με διαδρομή σε πυκνό δάσος με τις ομορφιές του αλλά και με τους κινδύνους και τις παγίδες του. Για να το διαβεί κανείς χρειάζεται να επιδεικνύει σε όλη τη διαδρομή τόλμη, ειλικρίνεια, υπομονή, βαθιά κατανόηση και αποδοχή. Πάνω απ’ όλα όμως το κρίσιμο εργαλείο είναι η εξελισσόμενη αυτογνωσία.

Με όση, λοιπόν, αυτογνωσία έχουν οι δύο σύντροφοι μπαίνουν στη σχέση με χαρά, ενθουσιασμό και άλλα ποικίλα συναισθήματα μα και με μπόλικες προσδοκίες. Όμως, όταν η κατάσταση στραβώσει βγαίνουν από αυτή με όλα τα αρνητικά συναισθήματα που μπορεί να νιώσει ο άνθρωπος αλλά και με συμπεριφορές και πράξεις, οι οποίες μόνο πληγώνουν – ενίοτε ανεπανόρθωτα. Έτσι, θα λέγαμε ότι σε μια σχέση «αλλιώς μπαίνεις και αλλιώς βγαίνεις» - και ως ψυχοσυναισθηματική διαδικασία μα και ως προσωπικότητα εντέλει. Ακόμα και να παραμένει κανείς στη συμβίωση δε σημαίνει ότι δεν έχει βγει συναισθηματικά και ψυχικά από αυτή.

Τα ζευγάρια σήμερα έχουν να αντιμετωπίσουν πολλά από τη στιγμή που θα αποφασίσουν να έχουν κοινή πορεία. Πέρα από τις αγκυλώσεις που μπορούν να προκαλέσουν τα προσωπικά τους βιώματα, το μοντέλο σχέσης των δικών τους γονιών (που ασυνείδητα αναπαράγουν σε κάποιο βαθμό), τα ενδεχόμενα παιδικά τραύματα που δεν έχουν δει, η μη κατανόηση της διαφορετικότητας του άλλου και η μη αναγνώριση της συμβατότητας ή ασυμβατότητας μεταξύ τους, έρχεται να προστεθεί ως φορτίο καταλύτης ο σύγχρονος τρόπος ζωής με τις αρνητικές επιρροές του επάνω στη σχέση.

Ο σύγχρονος τρόπος ζωής επηρεάζει αρνητικά τις σχέσεις σε τέτοιο βαθμό που έχουν φτάσει να γίνονται όλο και πιο απόμακρες και πιο μοναχικές. Η αρμονική επαφή των συντρόφων επιβαρύνεται ή και εμποδίζεται από την εξωτερική πραγματικότητα μα και την εσωτερική τους. Απέξω το ζευγάρι έχει να διαχειριστεί, εκτός από την ταραγμένη έως εξωφρενική κατάσταση του κόσμου στον οποίο ζει, την αγχωτική καθημερινότητα με τις πάμπολλες υποχρεώσεις και τις συχνά ψευδείς ανάγκες που τρέχει να καλύψει, τα υπερφορτωμένα εργασιακά ωράρια, τους ανεπαρκείς μισθούς για μια πολύ ακριβή ζωή, την ανασφάλεια για τη διατήρηση της θέσης εργασίας ή την αντιμετώπιση της απώλειά της και πόσα άλλα… Από μέσα έχει επίσης να παλέψει τόσο με τα πρακτικά ζητήματα, όπως είναι ο καταμερισμός εργασιών, η διαχείριση των οικονομικών και η συναινετική κάλυψη των πραγματικών αναγκών σε καταστάσεις οικονομικής ασφυξίας, ο διαθέσιμος χρόνος για την μεταξύ τους επαφή και η διάθεση για επικοινωνία όσο και με τις προσδοκίες που έλεγα παραπάνω. Οι οποίες είναι σε θέση να τινάξουν τα πάντα στον αέρα από μόνες τους.

Θα πρόσθετα ακόμη πως ο απέξω κόσμος παίζει σημαίνοντα ρόλο στο πώς θα σταθούν οι σύντροφοι μεταξύ τους – πλάι ο ένας στον άλλο ή απέναντι – μέσα από τα πρότυπα που προβάλλονται από πολλές μεριές και αδιάλειπτα πλέον. Πώς να σταθεί ουσιαστική σχέση ανάμεσα σε ανθρώπους που δίνουν σημασία μόνο στην εξωτερική εμφάνιση αντιγράφοντας πάραυτα ό,τι πλασάρεται στην αγορά (με επίσης αγχωτικό τρόπο για να μην μείνουν άουτ), βλέπουν τα πάντα ελαφρά και επιπόλαια (cool), μιμούνται άκριτα συμπεριφορές και στάσεις. Ναρκισσισμός, εγωισμός, ατομισμός, ψεύτικα συναισθήματα, φτηνές επιλογές κάνουν πάρτι. Η συντροφικότητα έχασε τον δρόμο της και η αγάπη βόσκει στα λιβάδια.

Κι όλα τα παραπάνω από τον έξω κόσμο να μην υπάρχουν, αν το ζευγάρι επιτρέπει την αφιλτράριστη παρέμβαση άλλων ατόμων στον κοινό τους βίο , όπως οι οικογένειες των συντρόφων, οι φίλοι, αλλά ακόμη και η ίδια η κοινωνία με τις νόρμες της (τι θα πει ο κόσμος…), τότε «χάνει την μπάλα μέσα από τα πόδια του», η οποία έχει περάσει στον «αντίπαλο» πανηγυρικά και το ζεύγος βγαίνει στον «πάγκο».

Όταν η δυσλειτουργία φτάνει στο αποκορύφωμά της, το ζευγάρι θα κληθεί να αποφασίσει πώς θα είναι η συνέχεια, είτε συνειδητά είτε μέσα από τις συνθήκες που θα το αναγκάσουν. Μένεις ή φεύγεις;

Αν το ζευγάρι επιλέξει το «μένεις» υπάρχουν δύο ενδεχόμενα ως εξέλιξη (με βάση περιπτώσεις από την καθημερινότητα γύρω μας) . Είτε θα γίνει πραγματική και σοβαρή προσπάθεια να αποκατασταθεί η σχέση με ό,τι τη δένει είτε θα αποδεχτούν και οι δύο σύντροφοι να παραμείνουν κάτω από την ίδια στέγη ως απλοί συγκάτοικοι. Για το δεύτερο οι λόγοι είναι αρκετοί. Ένας από αυτούς είναι η ύπαρξη παιδιών, όπου εκείνα δεν φταίνε απολύτως σε τίποτα, οπότε όταν οι γονείς θέσουν την ανατροφή τους ως προτεραιότητα, μένουν μαζί για εκείνα (τουλάχιστον μέχρι να ενηλικιωθούν). Ένας άλλος λόγος είναι η οικονομική εξάρτηση του ενός από τον άλλο, τα κοινά περιουσιακά στοιχεία ή το βόλεμα σε μια συνθήκη. Ένας ακόμα είναι ο φόβος της αλλαγής, της αντίδρασης του συντρόφου ή μη αντοχή της μοναξιάς. Είναι και πολλά άλλα, διαφορετικά για κάθε άνθρωπο και κάθε σχέση. Είναι καθαρά θέμα επιλογής και αν είναι σωστή ή όχι μόνο κάθε ζευγάρι μπορεί να έχει άποψη και κανένας άλλος. Αρκεί να το έχουν αποδεχτεί και οι δύο , ακόμα και σιωπηρά.

Αν το ζευγάρι επιλέξει το «φεύγεις», τα πράγματα είναι πιο πολύπλοκα, ειδικά όταν υπάρχουν παιδιά. Φυσικά δεν θα έπρεπε να μένει κανείς σε μια σχέση που είναι κακοποιητική για όλους. Εκεί τα δεσμά επιβάλλεται να λύνονται πάραυτα. Καλύτερα να παλεύει ένας γονιός μόνος του να τα βγάλει πέρα μέσα από πολλές αντιξοότητες παρά να ζουν όλοι στην κόλαση με τραύματα μιας ζωής για τις αθώες ψυχές. Ένα διαζύγιο δεν είναι εύκολη υπόθεση, εκτός αν και οι δύο σύντροφοι είναι απόλυτα σύμφωνοι και συνειδητοποιημένοι γι’ αυτό που κάνουν, όπου τότε όλα κυλούν πολύ πιο ανώδυνα. Σε τέτοια περίπτωση ακόμα και τα παιδιά (όταν υπάρχουν) δέχονται την αλλαγή της οικογενειακής τους κατάστασης, διότι και οι δύο γονείς είναι αποφασισμένοι να σταθούν πλάι τους χωρίς εκπτώσεις. Δύσκολο πολύ, όμως το έχω δει να συμβαίνει και απαιτεί μεγάλη ωριμότητα και από τις δύο πλευρές. Όλες οι άλλες περιπτώσεις διαζυγίου είναι από δύσκολες έως τραγικές. Αν ο ένας από τους συντρόφους αρνείται τη λύση της σχέσης ή υπάρχουν διαφωνίες για την κηδεμονία των παιδιών ή για τα περιουσιακά στοιχεία, τότε ξεκινά ένας Γολγοθάς για όλους.

Δε θα επεκταθώ άλλο, γιατί θα χρειαστούν δύο με τρεις αναρτήσεις κανονικά. Συνέχεια για όποιον το επιθυμεί μπορεί να υπάρξει στα σχόλια. Είναι πολυδιάστατο θέμα, το οποίο εμπεριέχει ένα σωρό υποθέματα, που εννοείται ότι δε γίνεται να εξαντληθούν εδώ.

Κλείνοντας θα έλεγα πως όλα εξαρτώνται από την ωριμότητα και των δύο συντρόφων, ακόμη κι όταν έχουν πολλές διαφορές μεταξύ τους, καθώς τότε θα μπορούν να διαχειριστούν πολύ καλά το «μπες» σε μια σχέση, τη συνέχειά της, αλλά και το «βγες» από αυτή όταν κριθεί αναγκαίο.

💣 Μουσική; Ταιριαστή, πολλή και όποιος αντέξει.

 

 

 

 

 

@ Και δύο ελληνικά μουσικά κομμάτια σχετικά με το θέμα ακολουθούν στους παρακάτω συνδέσμους...

Πατώντας εδώ και εδώ !

 

 

"Όλοι μας έχουμε χαμένα χρόνια"

Και μέσα σε όλα έρχεται ο Πατρίκιος να μας θυμίσει κάτι που θα θέλαμε λίγο πολύ όλοι να ξεχνάμε. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην αισθάνθηκε μία φόρα στη ζωή του πως κάποια χρόνια ήταν για εκείνον χαμένα, είτε ελάχιστα είτε περισσότερα. 

Πότε θεωρούμε όμως ότι χάσαμε χρόνια; Ποια είναι αυτά για τον καθένα μας; Για ποιους λόγους τα ορίζουμε ως τέτοια; Μπορούσαμε να τα σώσουμε από τον χαμό; Και αν ναι, γιατί δεν το πράξαμε; Τα πενθούμε και τα αφήνουμε στη λήθη ή μήπως δύναται να τα αναπληρώσουμε με έναν τρόπο;

Πολλά τα ερωτήματα και ο καθένας έχει να δώσει  τις δικές του μοναδικές απαντήσεις.

Ο ποιητής μάς παραδίδει την προσωπική γραφή του πάνω στο θέμα...

Χαμένα Χρόνια 

Όλοι μας έχουμε χαμένα χρόνια.
Άλλοτε τρία, άλλοτε επτά, άλλοτε παραπάνω.
Όμως τα είκοσι κλείνουν ωραίο κύκλο.
Μπορούνε γύρω του να νοσταλγούνε,
χωρίς τον πανικό που φέρνουν τα χαμένα χρόνια μιας ολόκληρης ζωής.
Κι έπειτα τι θα σήμαινε να ‘χα κερδίσει είκοσι χρόνια,
που μετακινούνται κάθε που κοιτάζω προς τα πίσω.

Αδιάκοπη πρόοδο βάσει σχεδίου,
συνεχή παραγωγή, ανεβασμένη απόδοση,
αναγνώριση στην ώρα της και ανάλογες τιμές;
ανάλογες είκοσι χρόνια ανώφελα, χαμένα,
που μόνο αυτά πρόσφεραν ευκαιρίες για ονειρικές ζωές,
γεμάτες δυνατότητες που δεν πραγματώνονταν ποτέ.

Για απολαύσεις από την ταύτιση,
με πρόσωπα που δεν επρόκειτο να γίνουν,
για τέρψεις και ενοχές, απ’ την αέναη
τροποποίηση των στόχων.
Για ανεπιφύλακτες αποδοχές.
Για έντρομες απορρίψεις.

Είκοσι χαμένα χρόνια
πάντα χρειάζονται
για ένα φιλόδοξο παρόν.

 

 

Αλήθεια, ποιος νοιάζεται;

Στο μυαλό μου τριγυρίζουν διαρκώς σκέψεις διόλου ευχάριστες, λόγω πολλών καταστάσεων που ζούμε. Απέφευγα να γίνω δυσάρεστη γράφοντας εδώ, μια και είναι μέρες διακοπών (ως είθισται), όμως οι ρημάδες δεν μ' αφήνουν στην ησυχία μου. 

Το "κερασάκι στην τούρτα" ήταν ένα σχόλιο αναγνώστη στην προηγούμενη ανάρτηση, στο οποίο έφερε ένα άρθρο για τη δημοσιογράφο που αυτοπυρπολήθηκε στο Ζάππειο. Δεν μπορώ να γνωρίζω τι βίωνε η γυναίκα και ούτε θα το αναλύσω, μα το σίγουρο είναι ότι δε θα έπρεπε να συμβαίνουν παρόμοια τραγικά συμβάντα. Ξεχειλίσαμε από τραγικότητα και δεν χαμπαριάζουμε τίποτα.

Ποιος νοιάζεται εξάλλου;

Λέμε ότι ζούμε, πλέοντας με απάθεια σε μια σκατοκατάσταση με πολλές δηθενιές, απατεωνιές συχνά με άρωμα εγκλήματος (όπως περίπου απάντησα το σχόλιο) και συνεχίζουμε ακάθεκτοι τη μονότονη, αδιάφορη διαδρομή μας.

Ποιος  νοιάζεται;

Χιλιάδες ψυχές κακοποιούνται ή χάνονται στον βωμό του κέρδους, του εγωισμού ή της αχόρταγης επιθυμίας για δύναμη και εξουσία. Πονηρά μα και άρρωστα μυαλά κλέβουν ευθαρσώς τον κόπο των άλλων, πατάνε κυριολεκτικά επί πτωμάτων και υπνωτίζουν τα πλήθη με φτηνιάρικες δικαιολογίες και υποσχέσεις παπαριές - κι όποιος τα χάψει, τα έχαψε.

Ποιος νοιάζεται;

Πώς να συνεχίσω, που ο κατάλογος είναι πολύ μακρύς, βαρύς κι ασήκωτος; Δεν ξέρω καν αν ενδιαφέρεται κάποιος να τα διαβάσει. Ήρθα να εκφράσω αυτά που αισθάνομαι και δεν αναμένω τίποτε παραπάνω. Τα ιστολόγια λειτουργούν και ως ένα είδος ηλεκτρονικού ημερολόγιου. 
Μάλιστα, δόθηκαν αυτού του είδους τα μέσα (και πολλά άλλα) στη διάθεση του κόσμου, για να έχει να απασχολείται, να εκτονώνεται και να ξεχνά τον πόνο του, όποιος κι αν είναι αυτός. Γράφεις, ξεχνιέσαι, ξεχνάς, ελέγχεσαι πανεύκολα και αφήνεις τους επιτήδειους σκατόψυχους να κάνουν ανενόχλητοι τις "δουλίτσες" τους, οι οποίες αποδεδειγμένα σε περιλαμβάνουν, αλλά...

Ποιος νοιάζεται;

Αλήθεια, με τόση δηθενιά, που έγινε δεύτερη φύση μας (από τα πιο απλά έως τα πιο σημαντικά), νοιάζεται κανείς αληθινά για τον διπλανό του (ξεκινώντας και από τους δικούς του ακόμα) ;

Την απάντηση μόνο οι ίδιοι μπορούμε να τη δώσουμε , ρωτώντας με θάρρος και απόλυτη ειλικρίνεια (χωρίς άλλες απατεωνιές) !

Μήπως όλα είναι ένα "δήθεν" ;

 

@ Οι μουσικές επιλογές έχουν τη σημασία τους και δεν επιλέχθηκαν τυχαία, όπως και η εικόνα με την πανσέληνο (των ημερών), η οποία θα έπρεπε να έρχεται, για να ταρακουνήσει συνειδήσεις!  

Παυσίλυπον, λέει, μα πώς να γίνει;

Μια και οι πολλές λέξεις κούρασαν, μα η και η πολλή ανοησία του ανθρώπου επίσης, δυο τραγούδια που ακολουθούν μπορούν να δώσουν περισσότερα και να υπονοήσουν άλλα τόσα μέσα από τους ξεχωριστούς στίχους τους. Η μουσική τους έχει παράλληλα τη δύναμη να ηρεμήσει για λίγο την ψυχή από την αντάρα των καιρών, να ισορροπήσουν, έστω για όσο, τον εσωτερικό μας κόσμο από την αναταραχή που προκαλούν αναπόφευκτες συνειδητοποιήσεις.

"Παυσίλυπον" μάς έλεγε ο Μαχαιρίτσας πριν σχεδόν τριάντα χρόνια που κυκλοφόρησε τον ομώνυμο δίσκο του, όμως η λύπη όχι μόνο δεν έπαψε, αλλά διογκώθηκε με το πέρασμα όλων αυτών των χρόνων σε σημείο που κοντεύει να σκάσει σαν απόστημα.

Και ο Ιωαννίδης έρχεται να προτείνει τη μόνη ίσως διέξοδο στο σκοτεινό αδιέξοδο...