Πάμε απ' την αρχή, ποτάμι μου βαθύ;

Ήρθες την ώρα που φθίνουν οι οπώρες.

Που οι νύχτες κλέβουν απ' τις μέρες.

 

Με άγγιξες όπως οι πρώτες στάλες τη στεγνή γη.

Κύλησες μέσα μου ποτάμι κρυστάλλινο, βαθύ.

Κράτησες απαλά τα ξέθωρα φύλλα της ψυχής μου.

 

Όλα αλλάξαν πηγαία κι αμετάκλητα.

Πήραν μονοπάτι ζωογόνο εκεί που φθίνει κι η ζωή.

Όλα βάδισαν στου παραμυθιού το αφράτο γήινο στρώμα.

Περνώντας απ' τη χαρά στον πόνο και απ' τον πόνο στη χαρά.

 

Έφυγες σαν το καλοκαίρι αφήνοντας χώρο στο φθινόπωρο.

Μελαγχολική ανάπαυση μετά τον θαλάσσιο οργασμό.

Προετοιμασίες ήτανε να γίνουν και δυνατά μαθήματα ν' αρχίσουν. 

Μοιάζει τώρα σαν η φύση να στρώνει για τον ύπνο της. Είπες όμως: 
"Κάθε αρχή και τέλος, μα κάθε τέλος μια αρχή. Πάμε πάλι..." 

 

 @ Συμμετοχή στο δρώμενο “Ένα ποίημα για το φθινόπωρο” της γνωστής μας αεικίνητης πυργοδέσποινας Αριστέας .

 

 

Έλα να σου δείξω το πώς αλλιώς... :))

Ετούτη η ανάρτηση πιθανόν θα φανεί παράξενη, καθώς η αφορμή δόθηκε από ένα βίντεο που είδα τυχαία στο YouTube, με το οποίο μπορεί να πάθει κανείς μεγάλη ζημιά παρακολουθώντας διάφορα βιντεάκια το ένα μετά το άλλο...! 😎

Έτσι,λοιπόν, μερικές φορές και σε χρόνο ξεκούρασης ακούω μουσική και επιλέγω βίντεο που έχουν σχέση με αρχιτεκτονική και διακόσμηση (πάντα μου άρεσε ως κλάδος και ήταν μέσα σ' αυτά που θα ήθελα να σπουδάσω). Για να μην μακρηγορώ, βρήκα το βίντεο που ακολουθεί στη συνέχεια, το οποίο με πήγε σε άλλες εποχές που δεν έζησα, αλλά συνάντησα δημιουργήματά τους ως παιδί. Αργότερα έχασαν την αυθεντικότητά τους, αφού τα παρέλαβαν άλλοι νεότερης γενιάς στα χέρια τους. 

Το θέμα του βίντεο έχει να κάνει με την κατασκευή ενός μικρού μονόχωρου σπιτιού πάνω στα βουνά με φυσικά υλικά και μόνο, τα οποία είχε η περιοχή, κάτι που γινόταν σε όλους τους τόπους του κόσμου κάποτε. Παρακολουθώντας το, ταξίδεψε η μνήμη μου πίσω στον χρόνο στο χωριό του πατέρα μου, όπου ο παππούς μου και οι συντοπίτες του οικοδομούσαν τα σπίτια τους, τα καλύβια για τα ζώα και για την αποθήκευση των εργαλείων των αγροτικών εργασιών τους με παρόμοιους τρόπους. Εννοείται ότι συγκινήθηκα, αλλά παράλληλα θαύμασα το κουράγιο, τη δύναμη, την αντοχή, την ευστροφία και τη δημιουργικότητα, που απαιτούνται, προκειμένου να δημιουργήσει κάποιος μια αντίστοιχη κατασκευή δίχως τα σύγχρονα μέσα και υλικά.

Σίγουρα όσοι ανεβάζουν τέτοια βίντεο στο YouTube (όπως και άλλης ποικίλης θεματολογίας) κερδίζουν χρήματα, και για μένα πολύ καλά κάνουν. Στην προκειμένη περίπτωση υπάρχει όφελος και για τον κόσμο - πέρα από την ψυχαγωγία, καθώς έρχονται να μας θυμίσουν πράγματα που ο άνθρωπος δε θα πρέπει να ξεχάσει. Θεωρώ ότι είναι ζήτημα επιβίωσης σε μια εποχή πολύ ρευστή και μ' έναν πολιτισμό που έχει υποστεί βαθύ κορεσμό. 

Εκεί, λοιπόν, που το Al καλπάζει στη ζωή μας (όπως αναφέρθηκαν τα κορίτσια της παρέας Αριστέα και Κανελλάκη στις αναρτήσεις τους που τις απόλαυσα), εκεί υπάρχουν και κάποιοι τρελοί που πάνε κόντρα παλεύοντας να διατηρήσουν το ανθρώπινο και όσα έχει να προσφέρει η φύση. Μάλιστα, όσο ο άνθρωπος παραμένει κοντά της δεν έχει φοβηθεί τίποτα. 

Το μυστικό, θα έλεγα, κρύβεται στην αξιοποίηση της τεχνολογίας με σοφία και μέτρο πάντα σε συνδυασμό με την καλή γνώση και χρήση των παλαιότερων μεθόδων και τρόπου ζωής! Τότε θα είναι ισορροπημένος ο άνθρωπος κι έχει ελπίδα... 

Είναι ανάγκη, λοιπόν, να το δει αλλιώς!

Χρήσιμη σημείωση :

Το βίντεο είναι μεγάλης διάρκειας, οπότε αν κανείς βαρεθεί ή δεν έχει χρόνο να το παρακολουθήσει κανονικά, έχει τη δυνατότητα του σύντομου play 😏 ή του δεν... play😂. Δεν κρύβω ότι σε ορισμένες φάσεις του μονολογούσα επαναλαμβάνοντας "Τι κάνει ο άνθρωπος!", όπως και γέλασα αρκετές στιγμές. Η συνέχεια στην οθόνη πατώντας στον τίτλο...

117 μέρες ένας άντρας έχτισε ένα πέτρινο σπίτι στα βουνά

 

@ Και πάμε για μουσική φρέσκια (ως προς την κυκλοφορία) και ιδιαίτερη...!

 

 

Σαν μια πέτρα που ρίχνεται στο νερό...

Μπορεί να γυρίσει κανείς τον χρόνο πίσω;

Όλοι θα ήθελαν να τον ελέγξουν, όμως μόνο να ακολουθούμε το πέρασμά του μπορούμε. Ρέουμε μαζί του.

Έτσι, ας μην ασχολούμαστε με το παρελθόν και το μέλλον μα με το παρόν. Όλα συμβαίνουν τώρα και αυτά έχουν σημασία και γι’ αυτά είμαστε σε θέση κάτι να κάνουμε, τα οποία ίσως επηρεάσουν και το μέλλον. Το παρελθόν έπαιξε τον ρόλο του, μας οδήγησε σε αυτό που είμαστε σήμερα.

Αναλογιζόμαστε μερικές φορές την απογοήτευση που νιώσαμε από συμπεριφορές και καταστάσεις που συναντήσαμε στο πέρασμα αυτού του πολύτιμου και μοναδικού χρόνου ή την απογοήτευση που δώσαμε σε άλλους. Το σίγουρο είναι ότι η απογοήτευση έρχεται σε μια καρδιά που αγαπά (ανθρώπους και καταστάσεις), αλλιώς της είναι σχετικά αδιάφορα όλα και τα προσπερνά εύκολα και σύντομα κι ας έχει στιγμιαία πικραθεί.

Κάτι που αξίζει να σημειωθεί, είναι ότι δε χρειάζεται ο άνθρωπος να περάσει σε μεγάλες χειρονομίες για να κερδίσει κάποιον που απογοήτευσε ή να παρέμβει σε μια κατάσταση, αλλά σαν μια πέτρα που ρίχνεται στο νερό κάνει ένα βήμα. Αυτό το βήμα μεγαλώνει και φτάνει στην καρδιά που ράγισε ή φέρνει την ανατροπή σε μια κατάσταση.

Η ζωή είναι στιγμές κι αυτές οφείλουμε να προστατεύσουμε ή να επανορθώσουμε για εκείνες που δεν τα καταφέραμε. Πάντα υπάρχουν τρόποι.

Αλλιώς μπαίνεις κι αλλιώς βγαίνεις...

Το θέμα αυτής της ανάρτησης είναι πρόταση αναγνώστη, την οποία βρήκα ενδιαφέρουσα. Αν και έχω γράψει διάφορα κατά καιρούς, δεν ασχολήθηκα ποτέ αποκλειστικά μ’ αυτό, το οποίο αφορά στις σχέσεις των ζευγαριών σήμερα και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν. Όσα αναφέρονται παρακάτω είναι καθαρά προσωπικές μου απόψεις από εμπειρίες που είχα ή μέσα από όσα έχω μελετήσει (λόγω της επαγγελματικής μου ιδιότητας ) ή έχω παρατηρήσει και δεν είμαι ειδικός επί του θέματος, δηλ. Ψυχολόγος ή Οικογενειακός Σύμβουλος.

Αν το «υπάρχειν» είναι απαιτητικό, τότε το «συνυπάρχειν» είναι ένα μαθηματικό πρόβλημα για δυνατούς λύτες. Μοιάζει με διαδρομή σε πυκνό δάσος με τις ομορφιές του αλλά και με τους κινδύνους και τις παγίδες του. Για να το διαβεί κανείς χρειάζεται να επιδεικνύει σε όλη τη διαδρομή τόλμη, ειλικρίνεια, υπομονή, βαθιά κατανόηση και αποδοχή. Πάνω απ’ όλα όμως το κρίσιμο εργαλείο είναι η εξελισσόμενη αυτογνωσία.

Με όση, λοιπόν, αυτογνωσία έχουν οι δύο σύντροφοι μπαίνουν στη σχέση με χαρά, ενθουσιασμό και άλλα ποικίλα συναισθήματα μα και με μπόλικες προσδοκίες. Όμως, όταν η κατάσταση στραβώσει βγαίνουν από αυτή με όλα τα αρνητικά συναισθήματα που μπορεί να νιώσει ο άνθρωπος αλλά και με συμπεριφορές και πράξεις, οι οποίες μόνο πληγώνουν – ενίοτε ανεπανόρθωτα. Έτσι, θα λέγαμε ότι σε μια σχέση «αλλιώς μπαίνεις και αλλιώς βγαίνεις» - και ως ψυχοσυναισθηματική διαδικασία μα και ως προσωπικότητα εντέλει. Ακόμα και να παραμένει κανείς στη συμβίωση δε σημαίνει ότι δεν έχει βγει συναισθηματικά και ψυχικά από αυτή.

Τα ζευγάρια σήμερα έχουν να αντιμετωπίσουν πολλά από τη στιγμή που θα αποφασίσουν να έχουν κοινή πορεία. Πέρα από τις αγκυλώσεις που μπορούν να προκαλέσουν τα προσωπικά τους βιώματα, το μοντέλο σχέσης των δικών τους γονιών (που ασυνείδητα αναπαράγουν σε κάποιο βαθμό), τα ενδεχόμενα παιδικά τραύματα που δεν έχουν δει, η μη κατανόηση της διαφορετικότητας του άλλου και η μη αναγνώριση της συμβατότητας ή ασυμβατότητας μεταξύ τους, έρχεται να προστεθεί ως φορτίο καταλύτης ο σύγχρονος τρόπος ζωής με τις αρνητικές επιρροές του επάνω στη σχέση.

Ο σύγχρονος τρόπος ζωής επηρεάζει αρνητικά τις σχέσεις σε τέτοιο βαθμό που έχουν φτάσει να γίνονται όλο και πιο απόμακρες και πιο μοναχικές. Η αρμονική επαφή των συντρόφων επιβαρύνεται ή και εμποδίζεται από την εξωτερική πραγματικότητα μα και την εσωτερική τους. Απέξω το ζευγάρι έχει να διαχειριστεί, εκτός από την ταραγμένη έως εξωφρενική κατάσταση του κόσμου στον οποίο ζει, την αγχωτική καθημερινότητα με τις πάμπολλες υποχρεώσεις και τις συχνά ψευδείς ανάγκες που τρέχει να καλύψει, τα υπερφορτωμένα εργασιακά ωράρια, τους ανεπαρκείς μισθούς για μια πολύ ακριβή ζωή, την ανασφάλεια για τη διατήρηση της θέσης εργασίας ή την αντιμετώπιση της απώλειά της και πόσα άλλα… Από μέσα έχει επίσης να παλέψει τόσο με τα πρακτικά ζητήματα, όπως είναι ο καταμερισμός εργασιών, η διαχείριση των οικονομικών και η συναινετική κάλυψη των πραγματικών αναγκών σε καταστάσεις οικονομικής ασφυξίας, ο διαθέσιμος χρόνος για την μεταξύ τους επαφή και η διάθεση για επικοινωνία όσο και με τις προσδοκίες που έλεγα παραπάνω. Οι οποίες είναι σε θέση να τινάξουν τα πάντα στον αέρα από μόνες τους.

Θα πρόσθετα ακόμη πως ο απέξω κόσμος παίζει σημαίνοντα ρόλο στο πώς θα σταθούν οι σύντροφοι μεταξύ τους – πλάι ο ένας στον άλλο ή απέναντι – μέσα από τα πρότυπα που προβάλλονται από πολλές μεριές και αδιάλειπτα πλέον. Πώς να σταθεί ουσιαστική σχέση ανάμεσα σε ανθρώπους που δίνουν σημασία μόνο στην εξωτερική εμφάνιση αντιγράφοντας πάραυτα ό,τι πλασάρεται στην αγορά (με επίσης αγχωτικό τρόπο για να μην μείνουν άουτ), βλέπουν τα πάντα ελαφρά και επιπόλαια (cool), μιμούνται άκριτα συμπεριφορές και στάσεις. Ναρκισσισμός, εγωισμός, ατομισμός, ψεύτικα συναισθήματα, φτηνές επιλογές κάνουν πάρτι. Η συντροφικότητα έχασε τον δρόμο της και η αγάπη βόσκει στα λιβάδια.

Κι όλα τα παραπάνω από τον έξω κόσμο να μην υπάρχουν, αν το ζευγάρι επιτρέπει την αφιλτράριστη παρέμβαση άλλων ατόμων στον κοινό τους βίο , όπως οι οικογένειες των συντρόφων, οι φίλοι, αλλά ακόμη και η ίδια η κοινωνία με τις νόρμες της (τι θα πει ο κόσμος…), τότε «χάνει την μπάλα μέσα από τα πόδια του», η οποία έχει περάσει στον «αντίπαλο» πανηγυρικά και το ζεύγος βγαίνει στον «πάγκο».

Όταν η δυσλειτουργία φτάνει στο αποκορύφωμά της, το ζευγάρι θα κληθεί να αποφασίσει πώς θα είναι η συνέχεια, είτε συνειδητά είτε μέσα από τις συνθήκες που θα το αναγκάσουν. Μένεις ή φεύγεις;

Αν το ζευγάρι επιλέξει το «μένεις» υπάρχουν δύο ενδεχόμενα ως εξέλιξη (με βάση περιπτώσεις από την καθημερινότητα γύρω μας) . Είτε θα γίνει πραγματική και σοβαρή προσπάθεια να αποκατασταθεί η σχέση με ό,τι τη δένει είτε θα αποδεχτούν και οι δύο σύντροφοι να παραμείνουν κάτω από την ίδια στέγη ως απλοί συγκάτοικοι. Για το δεύτερο οι λόγοι είναι αρκετοί. Ένας από αυτούς είναι η ύπαρξη παιδιών, όπου εκείνα δεν φταίνε απολύτως σε τίποτα, οπότε όταν οι γονείς θέσουν την ανατροφή τους ως προτεραιότητα, μένουν μαζί για εκείνα (τουλάχιστον μέχρι να ενηλικιωθούν). Ένας άλλος λόγος είναι η οικονομική εξάρτηση του ενός από τον άλλο, τα κοινά περιουσιακά στοιχεία ή το βόλεμα σε μια συνθήκη. Ένας ακόμα είναι ο φόβος της αλλαγής, της αντίδρασης του συντρόφου ή μη αντοχή της μοναξιάς. Είναι και πολλά άλλα, διαφορετικά για κάθε άνθρωπο και κάθε σχέση. Είναι καθαρά θέμα επιλογής και αν είναι σωστή ή όχι μόνο κάθε ζευγάρι μπορεί να έχει άποψη και κανένας άλλος. Αρκεί να το έχουν αποδεχτεί και οι δύο , ακόμα και σιωπηρά.

Αν το ζευγάρι επιλέξει το «φεύγεις», τα πράγματα είναι πιο πολύπλοκα, ειδικά όταν υπάρχουν παιδιά. Φυσικά δεν θα έπρεπε να μένει κανείς σε μια σχέση που είναι κακοποιητική για όλους. Εκεί τα δεσμά επιβάλλεται να λύνονται πάραυτα. Καλύτερα να παλεύει ένας γονιός μόνος του να τα βγάλει πέρα μέσα από πολλές αντιξοότητες παρά να ζουν όλοι στην κόλαση με τραύματα μιας ζωής για τις αθώες ψυχές. Ένα διαζύγιο δεν είναι εύκολη υπόθεση, εκτός αν και οι δύο σύντροφοι είναι απόλυτα σύμφωνοι και συνειδητοποιημένοι γι’ αυτό που κάνουν, όπου τότε όλα κυλούν πολύ πιο ανώδυνα. Σε τέτοια περίπτωση ακόμα και τα παιδιά (όταν υπάρχουν) δέχονται την αλλαγή της οικογενειακής τους κατάστασης, διότι και οι δύο γονείς είναι αποφασισμένοι να σταθούν πλάι τους χωρίς εκπτώσεις. Δύσκολο πολύ, όμως το έχω δει να συμβαίνει και απαιτεί μεγάλη ωριμότητα και από τις δύο πλευρές. Όλες οι άλλες περιπτώσεις διαζυγίου είναι από δύσκολες έως τραγικές. Αν ο ένας από τους συντρόφους αρνείται τη λύση της σχέσης ή υπάρχουν διαφωνίες για την κηδεμονία των παιδιών ή για τα περιουσιακά στοιχεία, τότε ξεκινά ένας Γολγοθάς για όλους.

Δε θα επεκταθώ άλλο, γιατί θα χρειαστούν δύο με τρεις αναρτήσεις κανονικά. Συνέχεια για όποιον το επιθυμεί μπορεί να υπάρξει στα σχόλια. Είναι πολυδιάστατο θέμα, το οποίο εμπεριέχει ένα σωρό υποθέματα, που εννοείται ότι δε γίνεται να εξαντληθούν εδώ.

Κλείνοντας θα έλεγα πως όλα εξαρτώνται από την ωριμότητα και των δύο συντρόφων, ακόμη κι όταν έχουν πολλές διαφορές μεταξύ τους, καθώς τότε θα μπορούν να διαχειριστούν πολύ καλά το «μπες» σε μια σχέση, τη συνέχειά της, αλλά και το «βγες» από αυτή όταν κριθεί αναγκαίο.

💣 Μουσική; Ταιριαστή, πολλή και όποιος αντέξει.

 

 

 

 

 

@ Και δύο ελληνικά μουσικά κομμάτια σχετικά με το θέμα ακολουθούν στους παρακάτω συνδέσμους...

Πατώντας εδώ και εδώ !