Γκρίνια ή πρόταση μίας σειράς της TV;

Στην προηγούμενη ανάρτηση γκρίνιαξα, όπως κάνω αρκετές φορές όταν καταπιέζομαι, στενοχωριέμαι ή αγανακτώ και θυμώνω με πολλά που συμβαίνουν στην κοινωνία μας και στον κόσμο. Όμως αυτό δε σημαίνει ότι και οι άλλοι βλέπουν τον κόσμο με τον ίδιο τρόπο, οπότε δεν καταλαβαίνουν τη δική μου γκρίνια. Ο καθένας μας έχει την εντελώς προσωπική του ματιά απέναντι στα πράγματα. Το σημαντικό είναι να κάνουμε μία προσπάθεια να δούμε (όσο αυτό είναι δυνατό) τι βλέπει ο άλλος, ώστε έτσι να υπάρξει το πλησίασμα, το οποίο μπορεί να αποδώσει καρπούς εκατέρωθεν.

Μια και αναφέρθηκα στη διαφορετική ματιά, ας πάμε σε πιο ήρεμα νερά με  πρόταση μίας τηλεοπτικής σειράς, η οποία ρίχνει μια κάπως ιδιαίτερη ματιά στην κοινωνία της Σουηδίας. Δεν είναι εντελώς καινούρια, αλλά τη θυμήθηκα πρόσφατα μέσα από σχετική κουβέντα που είχα.

Πρόκειται για σειρά που έχει καθαρή ματιά, χιούμορ, εξυπνάδα, ζωντάνια, φρεσκάδα και σβελτάδα μα και ευαισθησία. Περνά μέσα από το χρυσό περιτύλιγμα της κοινωνίας όπου όλα είναι τακτικά και όλοι ακολουθούν (καταπιεσμένοι μεν αλλά ακολουθούν) την πολιτική ορθότητα. Σε οδηγεί να δεις τον άνθρωπο έξω από τα κλισέ, τις πρόχειρες ταμπέλες και τις προκαταλήψεις.  Όμως συμβαίνει με τρυφερότητα γνωρίζοντας ότι οι άνθρωποι δεν είναι άσπρο μαύρο. Παράλληλα θέτει προβληματισμούς για το πώς αντιλαμβάνεται κανείς την επιτυχημένη καριέρα και την ευτυχισμένη οικογένεια και φτάνει μέχρι και στην αποτυχία της επανάστασης των παλαιών γενιών απέναντι στην ολοκληρωτική κυριαρχία του καπιταλισμού αλλά και το ναζιστικό παρελθόν της Σουηδίας. Διαχειρίζεται αρκετά θέματα με εντελώς φυσικό τρόπο.

Όλα αυτά παρουσιάζονται χωρίς πομπώδες ύφος, σκοτεινά πλάνα ή σκληρές φάσεις αλλά με φως, απλότητα και πολύ χιούμορ. Πάντως, στις πρώτες σκηνές μπορεί να πει κανείς βλέποντας την πρωταγωνίστρια σε μία πολύ προσωπική στιγμή πως "καλά θα πάει κι αυτό"... μα όλα έχουν το νόημά τους και η συνέχεια αξίζει πραγματικά.

Δεν αναφέρω τίποτε ως προς την πλοκή, για να έχει ενδιαφέρον η παρακολούθηση επί της οθόνης!

Ωχ, ξέχασα να πω τον τίτλο... 😁 Πού πας, βρε Καραμήτρο; Ακολουθεί παρακάτω με παραπομπή σε σάιτ ταινιών.

Έρωτας και αναρχία 

@ Γιατί ο έρωτας είναι αναρχικός και μερικές φορές "η αγάπη αμαρτία" (;)...

 

 

Κι ο κόσμος έχει παρανοήσει...

Αρχικά αισθάνθηκα την παρόρμηση να γεμίσω τη σελίδα αυτής της ανάρτησης μόνο με τη φράση του τίτλου και τίποτε άλλο, ώστε να εκφράσω με εξίσου παράλογο τρόπο όσα εκτός λογικής συμβαίνουν σε τούτο τον κόσμο, από τα πιο κοντινά μας έως και τα κάπως πιο μακρινά. Δε θα αναφερθώ συγκεκριμένα, καθώς είναι τόσα πολλά πλέον που το γραπτό τελειωμό δε θα έχει. Ας σταθεί ο καθένας σε εκείνο που θεωρεί πιο παρανοϊκό από όλα κι αν το επιθυμεί το μεταφέρει σε σχόλιο.

Πάντως, η εσωτερική μου τάση είναι να μπορούσα σαν το άγριο άλογο να φύγω με τρομερό καλπασμό προς τα μέρη που δεν πατά άνθρωπος...

"Σφυρίζουν τα τραίνα
μια μεγάλη βουή απ' όλα τα σημεία του ορίζοντα
χιλιάδες χέρια αδράχνουν και χτυπάνε τις καμπάνες
οι κουλοχέρηδες αρπάζουν με τα δόντια τους και τραβάνε τα
σκοινιά
οι γυναίκες αρπάζουν τα μωρά τους και τα σηκώνουν ψηλά
σαν λάβαρα
ο άνεμος φυσάει τα μαλλιά τους
ο άνεμος φυσάει και ξεδιπλώνει σαν σημαίες τα μαλλιά τους
θέλουμε να σπείρουμε
θέλουμε να υφάνουμε
θέλουμε να γεννήσουμε
ειρήνη
ειρήνη"

Απόσπασμα από το "Φυσάει στα σταυροδρόμια του κόσμου" του Τάσου Λειβαδίτη, του γητευτή του λόγου που με αρμονία συνδύασε τους δυο μεγάλους ορίζοντες της ανθρώπινης ύπαρξης, που είναι η καρδιά και η λογική. 

Όμως πια αυτός ο άνεμος που "φυσάει στα σταυροδρόμια του κόσμου" είναι αποπνικτικός από την αποφορά.

Και μάλλον απόλυτο δίκιο είχε ο Νίτσε καθώς έλεγε: 

"Η παράνοια σε άτομα είναι σχετικά σπάνια. Όμως σε ομάδες, κόμματα, έθνη και εποχές είναι μάλλον ο κανόνας."

 

Γιατί να μη χαίρεται κανείς τη ζωή;

 

 

"Οι ανόητοι ζουν χωρίς να χαίρονται τη ζωή" είπε ο Δημόκριτος στα χρόνια του. Είχε δίκιο ή έλεγε ανοησίες; Τι λέτε;

 

Κατά την ταπεινή μου γνώμη κι έπειτα από αρκετά "στραπάτσα" της ζωής, την οποία δε ρωτά κανείς για το τι θα φέρει στον καθένα μας, διαπίστωσα ότι δίχως λίγη ευθυμία, δηλ. στιγμές χαράς και ευχαρίστησης μέσα από διάφορα μικρά πράγματα στην καθημερινότητα δε "βγαίνει"...  Το μόνο που μπορούμε να καταφέρουμε είναι η μιζέρια. Ακόμη και στα πιο δύσκολα αυτές οι μικρές χαρές και η ικανοποίηση που τις ακολουθεί μάς κάνει πιο ανθεκτικούς, γενναιόδωρους και ισορροπημένους.

Έτσι, ο άνθρωπος δύναται να αντέξει σε κάθε πολύ ζόρικη φάση της ζωής του, αρκεί να μην παραβλέπει τη δημιουργία ή την αξιοποίηση τέτοιων ευχάριστων στιγμών. 

 

Ακολουθεί ένα απόσπασμα από κάποιο άρθρο που αναφέρεται σε σχετικές σκέψεις του Δημόκριτου (ολόκληρο μπορεί να το διαβάσει κανείς πατώντας στον σύνδεσμο στο τέλος):

"Οι τραγωδίες διδάσκουν μέσα από τις συμφορές, αλλά για τον Δημόκριτο δεν χρειάζεται να μάθουμε από τα παθήματά μας: «Οι ανόητοι συνετίζονται με τις δυστυχίες» (απ. 54) και έχουν λανθασμένες απόψεις για τη ζωή. Οι ανόητοι δε γνωρίζουν πώς να ζήσουν, και παρόλο που δεν είναι ευχαριστημένοι από τη ζωή τους (απ. 200), επιθυμούν τη μακροβιότητα (απ. 201), ευχαριστιούνται από τα γερατειά, γιατί φοβούνται τον θάνατο (απ. 205) και δεν μπορούν να ευχαριστήσουν κανέναν (απ. 204). Αλλά ο Δημόκριτος δεν θα κατακρίνει μόνο αλλά θα συστήσει και έναν τρόπο ζωής για να πετύχουμε την αταραξία της ψυχής. «Οι περισσότεροι γίνονται αγαθοί με την άσκηση παρά από τη φύση» Στοβαίος ΙΙΙ, 29, 66. (απ. 242), επομένως δεν μπορούμε να εμπιστευτούμε τη φύση του ανθρώπου, που αποζητάει ολοένα και περισσότερα σε αντίθεση με τα ζώα. «Τα ζώα γνωρίζουν πόσο χρειάζονται, ο άνθρωπος όχι» (απ. 198). Άρα, δεν είναι δύσκολο λοιπόν να καταλάβουμε ποιος διάγει έναν ευτυχισμένο βίο:

«Ευτυχής είναι αυτός που αισθάνεται γαλήνη με λίγα χρήματα, ενώ δυστυχής είναι εκείνος που ακόμα και με τα πολλά δυσθυμεί» Στοβαίος ΙV, 39,17 (απ. 286)

Ο Δημόκριτος έχει εμπιστοσύνη στην παιδεία που διαμορφώνει τον άνθρωπο. «Η παιδεία είναι στολίδι για τους ευτυχισμένους, ενώ για τους δυστυχισμένους καταφύγιο από τις συμφορές» Στοβαίος ΙΙ, 31, 58 (απ. 180). Η παιδεία, η μάθηση, η φρόνηση θα συμμετρήσουν τη ζωή, επιλέγοντας το ευχάριστο με τον ορθό τρόπο. Διότι:

«Ζωή χωρίς γιορτές είναι μακρύς δρόμος χωρίς πανδοχείο» (απ. 230)"

Πηγή:  Αντικλείδι 

 

@ Μουσική συλλογή μεγάλης διάρκειας με μια κάποια έκπληξη ως προς το είδος που επέλεξα γι' αυτή την φορά..., έτσι, για να ευθυμήσουμε λίγο!

 

Μικρές υπενθυμίσεις και αρκετή μουσική

Με αφορμή την πανσέληνο του μηνός, που μια σύγχυση τη φέρνει στο νου και αναστατώνει τα συναισθήματα, ήρθα να αφήσω εδώ κάτι, καθώς δεν είχα σκοπό να το κάνω άμεσα.

Μπορεί η κατάσταση γύρω μας να είναι σκ@τ@, όμως δε θα πρέπει να ξεχνάμε όσα ακολουθούν από τους "τοίχους", να δυναμώνουμε κι άλλο και να πράττουμε το καλύτερο που μπορούμε στην καθημερινότητά μας έχοντας τη συνείδησή μας ήσυχη και την ψυχή μας καθαρή!

 

 

@ Και μουσική που πάντα είναι απόλυτα θεραπευτική...

"Γιατί έγινε κιόλας μουσική αθέατη"

Ελένη

Με την πρώτη σταγόνα της βροχής σκοτώθηκε το καλοκαίρι

Μουσκέψανε τα λόγια που είχανε γεννήσει αστροφεγγιές

Όλα τα λόγια που είχανε μοναδικό τους προορισμόν Εσένα!

Κατά πού θ’ απλώσουμε τα χέρια μας τώρα που δε μας λογαριάζει πια ο καιρός

Κατά πού θ’ αφήσουμε τα μάτια μας τώρα που οι μακρινές γραμμές ναυάγησαν στα σύννεφα

Τώρα που κλείσανε τα βλέφαρά σου απάνω στα τοπία μας

Κι είμαστε – σαν να πέρασε μέσα μας η ομίχλη –

Μόνοι ολομόναχοι τριγυρισμένοι απ’ τις νεκρές εικόνες σου.

Με το μέτωπο στο τζάμι αγρυπνούμε την καινούρια οδύνη

Δεν είναι ο θάνατος που θα μας ρίξει κάτω μια που Εσύ υπάρχεις

Μια που υπάρχει αλλού ένας άνεμος για να σε ζήσει ολάκερη

Να σε ντύσει από κοντά όπως σε ντύνει από μακριά η ελπίδα μας

Μια που υπάρχει αλλού

Καταπράσινη πεδιάδα πέρ’ από το γέλιο σου ως τον ήλιο

Λέγοντας του εμπιστευτικά πώς θα ξανασυνατηθούμε πάλι

Όχι δεν είναι ο θάνατός που θ’ αντιμετωπίσουμε

Παρά μια τόση δα σταγόνα φθινοπωρινής βροχής

Ένα θολό συναίσθημα

Η μυρωδιά του νοτισμένου χώματος μες στις ψυχές μας που όσο παν

Κι απομακρύνονται

Κι αν δεν είναι το χέρι σου στο χέρι μας

Κι αν δεν είναι το αίμα μας στις φλέβες των ονείρων σου

Το φως στον άσπιλο ουρανό

Κι η μουσική αθέατη μέσα μας ω! μελαγχολική

Διαβάτισσα όσων μας κρατάν στον κόσμο ακόμα

Είναι ο υγρός αέρας η ώρα του φθινοπωρινού ο χωρισμός

Το πικρό στήριγμα του αγκώνα στη ανάμνηση

Που βγαίνει όταν η νύχτα πάει να μας χωρίσει από το φως

Πίσω από το τετράγωνο παράθυρο που βλέπει προς τη θλίψη

Που δε βλέπει τίποτε

Γιατί έγινε κιόλας μουσική αθέατη φλόγα στο τζάκι χτύπημα

του μεγάλου ρολογιού στον τοίχο

Γιατί έγινε κιόλας

Ποίημα στίχος μ’ άλλον στίχο αχός παράλληλος με τη βροχή δάκρυα

και λόγια

Λόγια όχι σαν τα’ άλλα μα κι αυτά μ’ ένα μοναδικό τους προορισμόν:

Εσένα!

Οδυσσέας Ελύτης. [1940] 2007. Προσανατολισμοί. 15η έκδ. Αθήνα: Ίκαρος 

 

 @ Με εκλεκτή ποίηση και πολύ τρυφερή μουσική υποδεχόμαστε για ακόμη μία φορά το φθινόπωρο στη ζωή μας. Με τον Οκτώβρη πρωταγωνιστή στις αλλαγές παντός είδους, που με τον ήπιο μα και παραπλανητικό του τρόπο μας εισάγει σταδιακά στις πιο απαιτητικές περιόδους του χρόνου. Ας προετοιμαστούμε, λοιπόν, εξωτερικά και εσωτερικά για ό,τι κι αν έρθει...

Ποια είναι η πραγματική μας "πατρίδα";

Κάπου διάβασα ότι η πραγματική μας πατρίδα είναι η παιδική μας ηλικία και πιστεύω ότι σε μεγάλο βαθμό τα λόγια αυτά αντικατοπτρίζουν την αλήθεια στη ζωή μας. 

Μάλιστα, σε συνέχεια της προηγούμενης ανάρτησης, έρχομαι να καταθέσω λίγες ακόμα σκέψεις και συναισθήματα έπειτα από όσα εξελίχθηκαν την εβδομάδα που μόλις πέρασε και αφορούν στα παιδιά. Τα φαινόμενα ακραίας βίας και επιθετικότητας ανάμεσα σε παιδιά και εφήβους πολλαπλασιάζονται πλέον με ραγδαίους ρυθμούς και δεν αποτελούν τυχαία συμβάντα. Όσα διαπράττουν έχουν στοιχεία αγριότητας, κυνισμού και εγκληματικότητας.

Φυσικά, αν τα αφήσεις στο έλεός τους τα παιδιά είναι ικανά να βγάλουν τα πιο βάρβαρα ένστικτα χωρίς κανένα φίλτρο, χωρίς κανέναν ενδοιασμό, κάπως σαν μικροί πρωτόγονοι, αλλιώς δεν θα είχε λόγο ύπαρξης η διαπαιδαγώγηση από αρχαιοτάτων. Μα και στις πιο πρωτόγονες φυλές υπήρχαν πάντα κανόνες και τρόποι διαπαιδαγώγησης των μικρών φίλων. 

Ήθελα να ξέρα με τόσα που άκουσαν τ' αυτιά μας αυτές τις μέρες τι σκατά κάνουν πια οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί;;;;;

Εννοείται ότι δε συζητώ καν για το αν θα πιαστούν στα χέρια τα παιδιά, κοινώς θα πλακωθούν, διότι πάντα ήταν στα πλαίσια της ανάπτυξής τους ο καβγάς και η αναμέτρηση δυνάμεων με το σώμα τους. Αν και νομίζω ότι αρκετά "λαπάδες" (δυστυχώς με λάθος τρόπο) τα έχουμε κάνει όλοι εδώ και πολλά χρόνια, χωρίς να σημαίνει αυτό ότι δεν οφείλουμε να τους μαθαίνουμε να λύνουν τις διαφορές τους με πιο ήπιους τρόπους (επιβάλλεται θα έλεγα), αλλά και να μην δαιμονοποιούμε τον πιο άγριο ίσως δικό τους τρόπο. Όλα είναι μάθημα για τα παιδιά, αρκεί να τα έχουμε εμπεδώσει καλά πρώτα εμείς ως γονείς και εκπαιδευτικοί κι έπειτα να τα κάνουμε πράξη σε εκείνα. Κι όχι κακοαντιγραμμένες συνταγές από πρωινάδικα ή φυλλάδες της σειράς.

Τα παραπάνω έχουν μεγάλη διαφορά από το να βλέπουμε να επιτίθενται μαθητές ως μπουλούκι που ζητά μανιασμένα εκδίκηση επάνω σε ένα άτομο ή να γίνονται μαχαιρώματα εν ψυχρώ ή να σου βιάζουν το νήπιο άλλα νήπια μέσα στο σχολικό χώρο... Ειδικά το τελευταίο δεν μπορώ να διανοηθώ ότι συνέβη σε σχολείο μας.

Τεράστια η ευθύνη των γονέων που δεν προετοιμάζουν κατάλληλα τα παιδιά τους και των εκπαιδευτικών εν συνεχεία που σε μεγάλο βαθμό (και λυπάμαι που το λέω) λειτουργούν αρκετά διεκπεραιωτικά ή αδιάφορα.

Κάπου διάβασα επίσης:

"Όταν είσαι μητέρα, ποτέ δεν είσαι μόνη στις σκέψεις σου. Πάντα σκέφτεσαι δυο φορές: τη μια για τον εαυτό σου και την άλλη για το παιδί σου."

"Δεν μπορώ να σκεφτώ καμιά άλλη ανάγκη στην παιδική ηλικία τόσο δυνατή όσο η πατρική προστασία."

Ας μην ξεχνάμε ποτέ ότι:

"Τα παιδιά είναι ακόμα το σύμβολο της αιώνιας συνύπαρξης της αγάπης και του καθήκοντος."

"Υπάρχει πάντα στην παιδική μας ηλικία μια στιγμή που ανοίγει μια πόρτα απ’ όπου μπαίνει το μέλλον."

Και κλείνω επιστρέφοντας από εκεί που ξεκίνησα, στην αρχική φράση "η πραγματική μας πατρίδα είναι η παιδική μας ηλικία". Αισθάνομαι ότι όπως έχουμε προδώσει, κακοποιήσει και εγκαταλείψει την πατρίδα μας ως τόπο και ως κοινωνία κάπως έτσι έχουμε συμπεριφερθεί απέναντι στην παιδική ηλικία όσων τη βιώνουν αυτά τα χρόνια...