Τρίτη 7 Μαΐου 2024

Το εμπόδιο συνήθως είμαστε εμείς


Εμπόδια

Εκεί που πας να με βρεις ρίχνω ένα καινούργιο φράγμα.
Δεν είναι που δεν θέλω να με βρεις
δεν είναι που θέλω να σε διώξω.
Μόνο που πια πρέπει να δούμε καθαρά
πόσα εμπόδια αντέχουμε να ξεπεράσουμε
για να βρεθούμε.
Πρέπει να ελέγξουμε ως πού τραβάει η δύναμή μας.
Κι έπειτα, μην ξεχνάς ποτέ το ενδεχόμενο
τα φράγματα να μην τα φτιάχνω μόνος μου
μα να υπάρχουν πάνω μου και μέσα μου σα μελανές ουλές
αλλάζοντας το σήμα και το χρώμα μου.
Αυτό το εμπόδιο που είναι ο εαυτός μου
για τον εαυτό μου.

                                                  Τίτος Πατρίκιος

 

Ο Τίτος εδώ αναφέρεται κυρίως στις σχέσεις των ανθρώπων - που είναι πράγματι πολύ σημαντικές -  όμως ας μην σταθούμε μόνο σ' αυτό, καθώς σε πολλές καταστάσεις στη ζωή μας τα εμπόδια τα βάζουμε εμείς οι ίδιοι. Τα οποία μπορεί να προέρχονται από βαθιά ενσωματωμένες ανασφάλειες ή από ψυχικά τραύματα (μικρά ή μεγαλύτερα) που δεν επουλώθηκαν ποτέ. Σε κάθε περίπτωση ό,τι δεν το επεξεργάστηκε κανείς με επιμέλεια στην πάροδο του χρόνου στέκει εκεί ως ισχυρό εμπόδιο σε οποιαδήποτε προσπάθεια για βηματισμό προς την προσωπική του βελτίωση ή την επίτευξη ενός στόχου.

Έτσι, μια υπενθύμιση έκανα σε μια κοινότοπη διαπίστωση, ώστε να μην ξεχνιόμαστε, αφού τα άτιμα τα εμπόδια δεν μας ξεχνούν...


@ Και πάμε για όμορφη μουσική από ένα άλμπουμ παλιό, κλασικό πλέον και από εκείνα με τις υψηλότερες πωλήσεις...

 


 

 

Παρασκευή 3 Μαΐου 2024

Όταν το φως εμποδίζεται...

Με αφορμή αυτές τις ιερές μέρες για τη Χριστιανοσύνη και το "Δεύτε λάβετε φως" που ακούγεται από άκρη σ' άκρη του τόπου μας, και μας προσκαλεί να μοιραστούμε το φως που δε βραδιάζει ποτέ, πώς να μη σκεφτεί κανείς το σκοτάδι, το οποίο απειλεί την ύπαρξη του ανθρώπου; Όταν σε όλο τον κόσμο υπάρχει δυστυχία από τη φτώχεια, τον πόλεμο, την άγρια εκμετάλλευση των αδύναμων από τους ισχυρούς της γης, τότε το φως εμποδίζεται. 

Όταν μετατρέπουν το μαύρο σε άσπρο, την υποκρισία σε καθαρότητα και ειλικρίνεια, την απάτη σε εντιμότητα, την απάθεια και τη σκληρότητα σε ενσυναίσθηση, συμπάθεια και ψεύτικο ενδιαφέρον, όταν προσπαθούν να πείσουν ότι τα θύματα κάθε εγκληματικής ενέργειας (οποιασδήποτε...) έχουν την ευθύνη γι' αυτό που τους συνέβη κι εκείνοι που εγκληματούν δηλώνουν αθώοι, τότε το φως είναι τόσο αναγκαίο, όσο είναι για την ίδια τη ζωή.

Όμως...

"Φώτιση δε σημαίνει να φανταζόμαστε φωτεινές μορφές, αλλά να συνειδητοποιούμε το σκοτάδι. Αυτή η δεύτερη μέθοδος όμως μπορεί να είναι δυσάρεστη, και συνεπώς καθόλου δημοφιλής."
                                                                              Κάρλ Γιούνγκ 

 

Και κάτι ακόμη που διάβασα τυχαία, αλλά ίσως είναι χρήσιμο:

"Πετυχημένος είναι αυτός που φτιάχνει πύργους με τις πέτρες που του πέταξαν οι άλλοι..." 

 


 

Σάββατο 27 Απριλίου 2024

Τοίχοι με..."αυτιά" μα και... "φωνή"!

Για τοίχους που έχουν "αυτιά" έλεγα στην προηγούμενη ανάρτηση, όμως έχουν και "στόμα" και "φωνή" από ό,τι φαίνεται...

Τι λέτε; Πάμε να τους ακούσουμε κι εμείς για ακόμη μία φορά και να μην ακούνε μόνο εκείνοι;







 



@ Και μουσική, όπως πάντα...καθώς κι αυτή έχει φωνή και μάλιστα ισχυρή!





Σάββατο 20 Απριλίου 2024

Ό,τι πει η εικόνα και η συνέχειά της...

Με βάση τους στίχους της παραπάνω εικόνας, βρε, σίγουρα οι τοίχοι έχουν αυτιά πλέον! Μας ακούν, μας βλέπουν, μας καταγράφουν σε οτιδήποτε κάνουμε δημόσια (αφορά στα social media), όμως το έχουμε τερματίσει με την επιλεκτική (ή όχι μόνο...;) παρακολούθηση από εκείνους που έχουν την εξουσία στα χέρια τους.

Αυτά και άλλα πολλά τους τα χαρίσαμε και εξακολουθούμε να το κάνουμε και μάλιστα δίχως κανένα αντάλλαγμα...(;) Κι αυτοί χαμογελάνε χαιρέκακα γλεντοκοπώντας στην υγειά των κορόιδων!

Για να μη γκρινιάζω άλλο (κάτι που συνηθίζω εδώ), θα αφήσω να μιλήσουν και πάλι οι στίχοι από δύο μουσικά κομμάτια που πρότεινε αναγνώστης του ιστολόγιου. Μου άρεσαν πολύ, οπότε σκέφτηκα να τα παρουσιάσω, αν και δεν ακούω σχεδόν καθόλου το μουσικό είδος, στο οποίο ανήκουν, του hip hop. Τυχαία είχα έρθει κατά καιρούς σε επαφή με αυτό είτε από μόνη μου είτε μέσω μαθητών μου της τελευταίας τάξης του Δημοτικού (ειδικά των παλαιότερων που είχα και ήταν πιο ψαγμένοι).

Το συγκεκριμένο είδος έχει να επιδείξει στίχους που λένε μεγάλες αλήθειες, όπως και σε αρκετούς δημιουργούς αρέσει ιδιαίτερα να παίζουν με τις λέξεις με αρκετά ευρηματικό τρόπο. 


Δύο μικρά αποσπάσματα από τα δύο τραγούδια του Ευθύμη που έρχονται στη συνέχεια...

 

"Ετούτο πάει για την γενιά μου της μεταπολίτευσης γενιά
Δεν έζησε πέτρινα χρόνια πόλεμο και προσφυγιά
Την είχαν πείσει πια πως έχει σβήσει η φωτιά
Πως ήρωες της έχουν χαρίσει την λευτεριά
Οπότε η γενιά μου κουβαλάει την ενοχή πως δεν έχει αγωνιστεί για ότι της έχει χαριστεί"

 

"Βγαίνω μια βόλτα μες τη νύχτα,
εκεί που ποτέ δεν κοιμάται η Αθήνα.
Σε δρόμους που γνωρίζω από παιδί,
βήμα προς βήμα.
Μα έχει αλλάξει το κλίμα από τα χρόνια εκείνα.
Υπάρχει άγχος πια,
υπάρχει αγωνία κι υπάρχει πείνα.
Μες τα στενάκια που αλητεύαμε παιδάκια,
τώρα πλέον αγριεύεσαι.
Μόνος σου,
δεν πατάς πια.
Πρέπει να έχεις και πίσω απ' την πλάτη μάτια.
Σου λέω, ο φόβος μας ζώνει για τα καλά,
μα ακούγομαι;"

 


 


 

@  Τα τραγούδια κυκλοφόρησαν το 2015, όμως η κατάσταση έχει πιάσει πιο πάτο από πάτο... Το σίγουρο είναι ότι μας ακούν για όσα τους ενδιαφέρουν και μόνο.

Κατά τα άλλα... "Ακούγομαι;"