Τετάρτη 13 Δεκεμβρίου 2017

Όταν "παίρνω ανάποδες", τι κάνω;


Όταν "παίρνω ανάποδες", όπως λέμε συχνά στην ελληνική αργκό, στρέφω την ενεργητικότητά μου σε εντελώς διαφορετικά πράγματα, για να μην αρχίσω μερικούς στις "γρήγορες" (συνεχίζω με την αργκό) και με πάνε "μέσα"...
Μα σε κάποια άτομα ταιριάζει να αναφέρεται κανείς μόνο με τέτοιες εκφράσεις και τέτοιες αντιδράσεις, καθώς δεν καταλαβαίνουν τίποτε έξω από την πάρτη τους και την προσωπική βολή τους, ισοπεδώνοντας τα πάντα προκειμένου να το πετύχουν. Αδιαφορώντας για ολόκληρες ομάδες μέσα στις οποίες ανήκουν, ενώ είναι υποχρέωσή τους να συμμετέχουν σε αυτές με πνεύμα συνεργασίας για την εύρυθμη λειτουργία του χώρου που κινούνται και προσφέρουν καθημερινά. Νομίζουν ότι βρίσκονται στο σπίτι τους..., με αποτέλεσμα να συμπεριφέρονται ως κακομαθημένα παιδιά, που χτυπούν το πόδι κάτω όταν δεν τους γίνεται το χατίρι και μιλούν για αδικίες και δικαιώματα, ενώ η στάση τους προκαλεί άλλες αδικίες (που δεν τους αφορούν), παραβλέποντας παράλληλα τις υποχρεώσεις τους.

Διακόπτω το "σιχτίρ τάιμ", μια και θα πρέπει να το πάρουμε απόφαση πως πολλοί άνθρωποι δεν πρόκειται να γίνουν ποτέ ερωτεύσιμοι... παραμένοντας μακάριοι και χαμένοι στα πελάγη της μιζέριας και της μικροπρέπειας. Ας τα κρατήσουν για τον εαυτό τους αυτά τα σκοτεινά πελάγη και να μην προσπαθούν να βυθίσουν και τους άλλους, που αγωνίζονται για φωτεινές θάλασσες και ακτές! Ναι, σίγουρα, αν δεν θέλει να βυθιστεί κανείς, δε θα γίνει, όμως μια τρικυμία εν κρανίω θα την περάσει, την οποία δεν χρωστά κιόλας.

Ας το ισορροπήσω όλο ετούτο το ανισόρροπο με τέχνη και έρωτα, όπως ξέρω καλά να κάνω, αφού είναι εκείνα που μεταφέρουν την ψυχή και το πνεύμα σε ωκεανούς  πλούσιους σε ανοιχτωσιά...


Εκείνοι που μας παίδεψαν 

Εκείνοι που μας παίδεψαν βαραίνουν μέσα μας πιο πολύ,
 όμως η δική σου τρυφερότητα πόσο καιρό ακόμα θα βαστάξει;
Ό,τι μας γλύκανε, το ξέπλυνε ο χρόνος κι η συναλλαγή,
εκείνοι που μας χαμογέλασαν βούλιαξαν σε βαθιά πηγάδια
και μείναν μόνο κείνοι που μας πλήγωσαν,
εκείνοι που αρνήθηκαν να τους υποταχτούμε.
Εκείνοι που μας παίδεψαν βαραίνουν πιο πολύ. 

                                       Ντίνος Χριστιανόπουλος (1955)


Η θάλασσα

Η θάλασσα είναι σαν τον έρωτα:
μπαίνεις και δεν ξέρεις αν θα βγείς.
Πόσοι δεν έφαγαν τα νιάτα τους -
μοιραίες βουτιές, θανατερές καταδύσεις,
γράμπες, πηγάδια, βράχια αθέατα,
ρουφήχτρες, καρχαρίες, μέδουσες.
Αλίμονο αν κόψουμε τα μπάνια
Μόνο και μόνο γιατί πνίγηκαν πεντέξι.
Αλίμονο αν προδώσουμε τη θάλασσα
Γιατί έχει τρόπους να μας καταπίνει.
Η θάλασσα είναι σαν τον έρωτα:
χίλιοι τη χαίρονται - ένας την πληρώνει.

                              Του ίδιου (1962)



Ακολουθώντας πάντα την καρδιά...






Και να είσαι άρρωστος από έρωτα είναι το ομορφότερο πράγμα στον κόσμο, μα να είσαι άρρωστος από ηλιθιότητα και υστεροβουλία, ε, δεν και ό,τι καλύτερο, ίσως είναι πραγματικά καταστροφικό...
Δυστυχώς πολλοί... ils sont malades από κάτι τέτοιο, καμιά φορά είναι και μεταδοτικό!



8 σχόλια:

  1. Αυτό το "σιχτίρ τάιμ" που πολύ μου άρεσε, συμβαίνει κάθε μέρα. Αρκεί κάποιος να κυκλοφορήσει λίγο και θα συναντήσει τους ψευτόμαγκες που αδιαφορούν για τους άλλους.
    Το ότι κατορθώνεις να στρέψεις την ενεργητικότητά σου σε άλλα πράγματα είναι προσόν. Αλλά απ'την άλλη τους αφήνουμε να επιβάλλουν ό,τι αρρωστημένο και νομιζουν ότι έτσι κερδίζουν αν μη τι άλλο θαυμασμό. Γιατί κανείς δεν βλέπει στον καθρέφτη του τι καπνό φουμάρει...
    Οι επιλογές σου σε ποιήματα και μουσική αξεπέραστες πάντα.
    Κρατώ το ''άρρωστος από έρωτα'' και αφήνω τους άρρωστους στο μυαλό και τη νοοτροπία.
    Καλό βράδυ Γλαύκη μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι, έχεις δίκιο. Δεν θα πρέπει να τους επιτρέπουμε να επιβάλλουν ό,τι περνά από την άδεια κεφάλα τους! Από την άλλη πρέπει να είμαστε σε εγρήγορση και να σπαταλάμε διαρκώς φαιά ουσία για δαύτους, οπότε πάλι κατά έναν τρόπο έχει γίνει το δικό τους, δηλ. ασχολούμαστε μαζί τους, ενώ είναι μόνο για ένα γενναίο φτύσιμο η παρουσία τους. Την καταντούν μόνοι τους έτσι, διότι δεν έχουν διακρίνει τα καλά που έχουν μέσα τους. Γενικά θεωρώ ότι είναι διαταραγμένοι και τόσο ανασφαλείς κομπλεξικοί άνθρωποι που δεν βλέπουν μπροστά τους τίποτε πέρα από την πάρτη τους...
      Λες και δεν έχουμε άλλη δουλειά να κάνουμε παρά να ασχολούμαστε με εκείνους. Ε, μα σιχτίρ.
      Ναι, προτιμώ 100% την αρρώστια του έρωτα κι όχι της ηλιθιότητας, κι ας μοιάζει κανείς ηλίθιος όταν είναι ερωτευμένος... :)
      Καλή συνέχεια, Άννα μου!

      Διαγραφή
  2. Με μια δρασκελιά μπορείς να πας
    παραπέρα και να αφήσεις πίσω σου τα ζιζάνια
    Εύστοχη όπως πάντα!!!

    Σε φιλώ πολύ ♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Προσπαθώ αυτές τις δρασκελιές, Ελένη μου, γιατί δεν τις πετυχαίνω πάντα!
      Φιλιά πολλά!

      Διαγραφή
  3. Και μένα, και μένα....! χαχαχαχχαχα εννοώ το ...."σιχτίρ τάιμ" χαχαχαχαχαχαχαχα.
    Αχ βρε Γλαύκη μου, δυστυχώς έχουμε γεμίσει τέτοια καμένα μυαλά δυστυχώς σε κάθε μας βήμα.
    Και το χειρότερο είναι που κάνουν τα πάντα για να επικυρώνουν την παρουσία τους με το ζόρι.
    Εμείς όμως εκεί. Ερωτεύσιμοι.....! αυτό το κρατάμε γερά.
    Καλό απόγευμα να έχεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εμ, για γέλια είναι, Γιάννη μου, αν το καλοσκεφτεί κανείς! Μα όταν έχει κανείς να το αντιμετωπίσει με το "καλημέρα", ε, θέλει να περάσει σε χειροδικία στο τέλος! Τι φτάνω να λέω... Μα όταν δέχεσαι πρωί πρωί το τσιριχτό του άλλου, ενώ πας να εργαστείς ήρεμα κι ωραία, τότε ας πάει να κοιταχτεί αυτός ο κάθε αλλοπαρμένος άλλος! Δεν του φταίει κανείς παρά μόνο ο εαυτός του.
      Ως ερωτεύσιμοι κρατάμε, κρατάμε... και η βλακεία μέσα μας δε θα περνά!
      Να περνάς όμορφα με όποιο τρόπο επιθυμείς και έχεις στη διάθεσή σου!

      Διαγραφή
  4. Συνυπογράφω τα καντήλια σου Γλαύκη μου. Για όλους αυτούς τους αχρείους που αναφέρεις, είναι ανάξιο και να ασχολούμαστε μαζί τους. Ο μέγας Χριστανόπουλος στα μούτρα τους!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Στα μούτρα τους αδικείται ο Χριστιανόπουλος... Κάτι άλλο χρειάζονται να τους πετάξεις, αλλά έχουν χάρει που είμαστε ευγενικοί άνθρωποι.
      Δεν καταλαβαίνουν τίποτε και είναι πλέον αποδεδειγμένο πολλάκις!
      Μα θα πρέπει να τους αρχίζει κανείς τα αληθινά καντήλια ρπωί πρωί μπαίνοντας με "το καλημέρα" και τότε να δούμε τι θα κάνουν! εκεί θα βάλουν την ουρά στα σκέλια οι θρασύδειλοι!
      Αμάν, και είπα ότι πηγαίναμε ανέλπιστα πολύ καλά μέχρι τώρα...!

      Διαγραφή

Σε ευχαριστώ που αφιέρωσες χρόνο να διαβάσεις τις σκέψεις μου.