Δευτέρα 9 Οκτωβρίου 2017

Κάτι που άκουσα και το φύλαξα...


Κάποιες στιγμές ακούμε ορισμένες φράσεις ή λέξεις, οι οποίες αποτυπώνονται με τη μία στη σκέψη μας, προφανώς γιατί ξεκλειδώνουν κάτι μέσα μας. Κάτι που μας απασχολεί και δε βρέθηκε μέχρι εκείνη την ώρα αυτό που θα μας οδηγούσε στη λύση του κουβαριού... κι ας ήταν μπροστά στα μάτια μας. Ας ήταν κάτι προφανές.

Για μάθημα αφήγησης παραμυθιού πήγα τις τελευταίες μέρες και άλλα αποκόμισα τελικά, ίσως περισσότερο σημαντικά. Μα έτσι κι αλλιώς τα παραμύθια πάντα κάτι άλλο πολύ πιο βαθύ έχουν να μας δώσουν από εκείνο που υπάρχει στη φωτεινή επιφάνεια της κάθε ιστορίας. Μέσα τους κρύβουν έναν απίστευτα μαγικό πλούτο για την ανθρώπινη ψυχή, γι' αυτό θεωρούνται μοναδικά και αναντικατάστατα για μικρούς και μεγάλους! Ας μην ξεχνάμε ότι τα πιο δυνατά είναι τα λαϊκά παραμύθια, λόγω της σοφίας αιώνων που περικλείουν.

Πάντα μου άρεσε να μιλώ στα παιδιά μέσα από ιστορίες, παραμύθια και αλληγορίες, καθώς τους δίνεται η δυνατότητα να αγγίξουν με ήπιο τρόπο σοβαρά θέματα, χωρίς να μένουν σημάδια ή ακόμα καλύτερα επειδή λειτουργούν ως θεραπευτές που απαλύνουν τις πληγές ή στην ιδανική περίπτωση τις επουλώνουν. 

Τι φύλαξα, λοιπόν, αυτή την φορά ως θησαυρούς μέσα από τα πολλά που άκουσα...

Ο άνθρωπος έπειτα από μια μεγάλη απώλεια, που θα τον συγκλονίσει και για την οποία δεν είναι ο ίδιος υπεύθυνος, δεν την έχει προκαλέσει με κάποιο τρόπο ή δεν είναι δική του απόφαση, γίνεται πάλι παιδί. Νιώθει ευάλωτος και εκτεθειμένος όπως εκείνο. Έχει παρόμοιες ανάγκες, ίσως και συμπεριφορές όπως εκείνο και πρέπει να τα πάρει πάλι όλα από την αρχή μέσα του. 
Τέτοιες απώλειες που αλλάζουν την ζωή του ανθρώπου είναι ο θάνατος ενός πολύ αγαπημένου προσώπου του στενού οικογενειακού ή φιλικού περιβάλλοντος, ενός συντρόφου, ένας δύσκολος ή αιφνίδιος χωρισμός ή μια απόλυση μετά από εργασία πολλών χρόνων.

Τότε ο ενήλικας μπορεί να επιστρέψει στο παραμύθι, το οποίο έχει την αρχέγονη δύναμη να του προσφέρει - διαμέσου της εσωτερικής διαδρομής που θα ανοιχτεί μπροστά του - την ανακούφιση, τη λύτρωση και την ισορροπία που διαταράχθηκε.

Όπως είπε η εξαιρετική ελληνίδα παραμυθού ανάμεσα σε όλα τα προηγούμενα, κάθε απώλεια είναι ένα πένθος, όπου αρχικά αυτός που πενθεί θα φορέσει τα σιδερένια παπούτσια, τα οποία θα του επιτρέπουν να κάνει αργά και δυσβάσταχτα βήματα. Στη συνέχεια θα βάλει τα ξύλινα και τέλος τα βελούδινα...

Η επόμενη ανάρτηση θα έχει το παραμύθι της...






12 σχόλια:

  1. Φυλαξες το πιο σπουδαίο, Γλαύκη. Πότε λιώνουν στον καθένα τα παπούτσια, θα το μάθουμε άραγε;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν μας το λέει κανείς, αλλά έρχεται η ώρα που το αισθανόμαστε. Για τον καθένα είναι πολύ διαφορετικό. Είναι μια μεγάλη δοκιμασία, που απαιτεί τεράστια υπομονή και αντοχή, οι οποίες στην πορεία γίνονται ακόμα μεγαλύτερες. Βγαίνεις πιο δυνατός και σοφός.

      Το σημαντικό είναι μην ξεχαστεί κανείς μόνο εκεί και αφήσει την ζωή να φύγει μέσα από τα χέρια του.

      Διαγραφή
  2. Ανοιχτές μένουν πάντα οι πληγές
    κι αν ποτέ κλείσουν βαθύ το σημάδι που αφήνουν

    Σε φιλώ πολύ Γλαύκη μου ♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το ζήτημα είναι να μην κακοφορμίζουν οι πληγές, αλλιώς δίχως αυτές ζωή δεν νοείται.
      Να είσαι καλά, Ελένη μου.

      Διαγραφή
  3. Θα συμφωνήσω με την Ελένη.
    Ο πόνος διαχειρίζεται και περνάει τα στάδιά του μέχρι να γίνει αποδεχτός. Οι πληγές όμως αφήνουν ανεξίτηλες τις ουλές τους.
    Την καλησπέρα μου♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αυτό συμβολίζουν και τα σιδερένια παπούτσια, στη συνέχεια τα ξύλινα και τέλος τα βελούδινα της παραμυθούς. Αποτελούν τα στάδια της ίασης της ψυχής από το πένθος.
      Φιλιά.

      Διαγραφή
  4. Τα περιμένω με μεγάλη χαρά και προσμονή.
    Πολλές καλησπέρες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ένα θα είναι το παραμύθι και όχι της παραμυθούς που ανέφερα, καθώς αυτό το είχα επιλέξει πριν καν τη συναντήσω. Δεν έχει καμιά σημασία, μια και μας ενδιαφέρει αυτοπιυ έχει να μας δώσει κάθε παραμύθι, όποιο κι αν είναι αυτό.
      Καλησπέρα, Γιάννη.

      Διαγραφή
  5. ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ
    Τι όμορφα που 'ναι τα παραμύθια
    που διηγούνται οι μεγάλοι στους μικρούς
    για μάγισσες, νεράιδες και ξωτικά
    παραμυθένιους τόπους μακρινούς
    φουρτουνιασμένες θάλασσες
    καράβια με φτερά ανέμων
    ταξιδευτές στην άκρη των ωκεανών
    Τότε που έβλεπα τον κόσμο
    με τα μάτια ενός μικρού παιδιού
    χωρίς φωνές σειρήνων...

    Κι απόψε αν σε ονειρευτώ,
    νεράιδα
    θα με φιλήσεις?
    (V)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χίλια συγγνώμη, V, ενώ είχα διαβάσει το σχόλιό σου, όταν μπήκα για να απαντήσω, μέσα στη βιασύνη το προσπέρασα και απάντησα μόνο στην Αλεξάνδρα παρακάτω. :(

      Όχι τίποτε άλλο, είναι υπέροχα όλα, οι σκέψεις και τα λόγια σου.
      Για απόψε ένα βάλσαμο για μένα.
      Σ' ευχαριστώ από την ψυχή μου.

      Διαγραφή
  6. Γινόμαστε παιδιά και μεγαλώνουμε από την αρχή. Επίπονο και τρομαχτικό, αλλά απαραίτητο. Πάντα αγαπούσα τα παραμύθια!
    Ανπομονώ για το παραμύθι! ♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τα πιο σπουδαία πράγματα στην ζωή μας απαιτούν θυσίες και επίπονες διαδικασίες. Χωρίς αυτά παραμένουμε στάσιμοι και βαλτώνουμε, έτσι μακάριοι.
      Να είσαι καλά, Αλεξάνδρα μου!

      Διαγραφή

Σε ευχαριστώ που αφιέρωσες χρόνο να διαβάσεις τις σκέψεις μου.